รักวุ่นๆของนายขี้เก๊กกับยัยจอมจุ้น

 
 
 
 
 
                      
                          เมื่อฟางทานข้าวเย็นที่บ้านป๊อบปี้เสร็จ พ่อป๊อบปี้ก็ให้ป๊อบปี้ขับรถมาส่งฟางที่บ้าน และเมื่อรถมาจอดหน้าบ้าน ป๊อบปี้หันไปมองฟาง ที่หลับอยู่ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เธอ (เอานิ้วสะกิดที่แขน) 
 
 
 
 
                  ฟางพลิกตัวหันหน้ามาทางป๊อบปี้ ป๊อบปี้ตกใจรีบเอามือ ออก ป๊อบปี้เห็นฟางนิ่งไปก็จ้องหน้าฟาง ฟางที่เริ่มรู้สึกตัวก็ค่อยๆลืมตาขึ้นตกใจที่หน้าป๊อบปี้อยู่ใกล้ๆ ก็ผลักหน้าป๊อบปี้ไปติดกับกระจก
 
 
 
 
 
ป๊อบ: โอ๊ย !! ทำบ้าอะไรของเธอเนี้ย !!! 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไอบ้า ไอคนนิสัยไม่ดี คิดจะทำอะไรชั้น ใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อึ้ย ! มโน ! ชั้นเนี้ยนะ จะทำอะไรเธอ ฝันไปรึเปล่า ห้ะ ! 
 
 
 
 
 
ฟาง: แล้ว นายเอาหน้ามาใกล้ชั้นทำไมอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ลืมตากว้างๆหน่อยนะ (เอามือไปดึงที่เปลือกตาฟางให้เบิกกว้าง) ดูซะ ที่ไหน 
 
 
 
 
 
ฟาง: เอ้า ก็ใครจะไปรู้ล่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เลิกคิดเรื่องพวกนั้นได้เลยนะ ชั้นไม่มีทาง ทำแบบนั้น กับ คนแบบเธอแน่ ถึงบ้านเธอแล้ว ลงไปได้ล้ะ 
 
 
 
 
 
 
             ฟางรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปในบ้าน ป๊อบปี้ก็ขับรถออกไปทันที
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ใครมาส่งละลูก 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อ่อ นายป๊อบปี้อ่ะค่ะ 
 
 
 
 
 
พ่อฟาง: ทำไมไปเรียกเค้าแบบนั้น
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็ ฟาง ฟางเหนื่อย อะค่ะ ขอไปอาบน้ำ นอนก่อนนะค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
                   เมื่อฟางอาบน้ำเสร็จก็ มาเปิดโน้ตบุ๊ค เห็นภาพวอลเป็น รูปป๊อบปี้ เต็มไปหมด ก่อนจะเข้านอน ฟางเปิดโทรศัพท์ ก็เห็นรูปป๊อบปี้อีก
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย จะไปนึกถึงไอบ้านั้นทำไมนะ
 
 
 
 
 
               
 
 
 
               ฟางหันไปทางซ้ายฝั่งหมอนข้าง ก็เห็น หมอนข้างเป็นป๊อบปี้ ฟางตกใจ รีบลุกขึ้นจากเตียง 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย โอ๊ย ทำไมต้องมาวนเวียนในสมองชั้นด้วยเนี้ย