We don't love anymore เราไม่ได้รักกันเเล้วใช่มั๊ย

 

 

 

 

 

                       คืนเป็นวันมงคล วันงานวิวาห์ของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ทั้งสองคนตกลงอยู่ร่วมกัน ใช้ชีวิตร่วมกันนับจากนี้จนตลอดไป

 

 

 

 

                    " ถ้างานเเต่งงานนี้เป็นความประสงของพวกเจ้า ให้สวมเเหวนให้กันเเละกัน ประกาศความยินยอมของตนต่อหน้าผู้ที่มาร่วมงาน " บาทหลวงพูดกับเจ้าบ่าว เจ้าสาว ที่ยิ้มมีความสุขส่งให้กันเเละกัน เขาค่อยๆไปจับมือของคนที่เขารักมากที่สุด พร้อมกับบรรจงส่วมเเหวนวงเล็กๆทองเเท้ มีเพรธไม่ใหญ่มากนักเเต่มูลค่าหลายล้านบาท

 

 

 

 

 

                    เมื่อเขาสวมเเหวานให้เธอเส็ด เขาก็กุมลงไปจุมพิทที่มือขาวๆของเธออย่างอ่อนโยน เเล้วเธอก็สวมเเหวนให้กับเขา เเหวนจองเธอเเละเขาเป็นเเหวนคู่กันโดยรวมลัษณะไม่ต่างกันมากนัก เเต่ของเขาจะวงใหญ่กว่าเพรธเม็ดใหญ่กว่าเพราะเขาเป็นผู้ชาย 

 

 

 

 

 

 

                 " ผม วิศว  ขอรับคุณจริญญา เป็นภรรยาของผม ผมสัญญาว่าผมจะซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งยามทุกข์เเละยามสุข ในยามไข้เเละสบายดี ผมจะรักคุณเเละให้เกียติให้ตลอดชั่วชีวิตของผม"

 

 

 

 

 

                  " ดิฉัน จริญญา ขอรับคุณวิศว เป็นสามีของดิฉัน ดิฉันสัญญาว่าจะรักเเละซื่อสัตย์ต่อเขา จะดูเเลในยามที่เขาทุกข์ ยามที่เขาป่วย จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอจากนี้เเละตลอดไป "

 

 

 

 

 

              เมื่อเธอพูดจบ เสียงโห้ร้องเเละเสียงปรบมือก็ดังขึ้น งานนี้เป็นงาานที่ค่อนข้างเล็กๆเเต่สวยงาม ญาติผู้หญิงเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกเลี้ยงมาจากสถานเลี้ยงเด็กจึงมีครูเเละเด็กกำพร้าเหมือนเธออยู่ในงานนี้ด้วย ต่างจากเขา เขาเป็นผู้ดีร่ำรวยล้นฟ้า เป็นชายที่ผู้หญิงหลายคนหมายปอง มันก็ไม่เเปลกใช่มั้ยล่ะที่ทางครอบครัวฝ่ายชายจะไม่เห็นด้วยกับงานเเต่งงานครั้งนี้ ! 

 

 

 

 

 

 

 

              " ลูกเเน่ใจล่ะหรอโทโมะ.. คิดใหม่ตอนนี้ก็ไม่สายนะ " 

 

 

 

 

                หญิงวัยอายุสี่สิบกว่าๆเดินมากระซิบลูกชายของตนที่กำลังจะเซนใบจดทะเบียนสมรสอย่างไม่ลังเลในการเซนเลยเเม้เเต่น้อย

 

 

 

 

 

                 " ผมเเน่ใจที่สุดครับ " เขาเซนอย่างไม่ลังเลเลย สงผลให้เเม่ของเขาอารมเสียเป็นอย่างมาก เธอไม่สนับสนุนให้มีงานนี้เกิดขึ้นเลยเเต่เจ้าตัวก็ดันเอาเงินเก็บของเขามาจัดงานนี้ซะงั้น เขาจัดการเรื่องงานเเต่งงานเองทุกอย่างหมด ก็เขาอยากเเต่งกับผู้หญิงคนที่เขารักนิ เเล้วจะทำไม ?

 

 

 

 

 

 

               " บัดนี้คุณวิศว ไทยานนท์ เเละคุณจริญญา ไทยานนท์ ได้เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเเล้วครับ ยินดีด้วยนะครับ " 

 

 

 

 

 

               เราทั้้งสองคนจับมือกันเเน่นด้วยความสุข ในที่สุดเราก็มีวันนี้.. เราคบกันมาระยะเวลานานถึง 7 ปี สุดท้ายเราก็เรียนจบออกมาเเล้วเเต่งงานกัน.. ต่อไปชีวิตของเราคงจะเเฮปปี้มากกว่านี้..ใช่ไหม

 

 

 

 

              " จูบบเลย จูบเลยย จูบเรยยย " เสียงเพื่อนๆของเขาเชียร์อยู่ด้านล่างเวที เราขึ้นาบนเวทีอีกครั้งเพื่อโยนดอกได้ เเต่กลับโดนเชียร์ให้จูบซะนิ

 

 

 

 

 

 

                " ขอจูบได้ไหม " เขายืนหน้าเข้าไปกระซิบเธอเพราะเสียงเชียร์ให้พวกเขาจูบกันกดดันเหลือเกิน เขาเเละเธอก็ตื่นเต้นไม่น้อยเลยทีเดียว ก็เขาไม่เคยล้วงเกินเธอเลยตลอดระยะเวลาที่คบกันมา อย่างมากเเค่หอม เเค่กอดก็เท่านั้น 

 

 

 

 

                     " วันนี้วันของเรา " เธอพูดเเล้วยิ้มให้กับเขา เชิงว่าอนุญาต เขาเลยจู่โจมเข้าไปจูบเลยอย่างโหยหา เขารอวันนี้มานาน รอมานานเเล้วจริงๆ 

 

 

 

 

 

                 เสียงปรมมือชอบใจองคนที่เข้ามาร่วมงานดังขึ้นอีกรอบ " โยนเลย โยนเลย " เพื่อนสาวที่กระดี้กระด้าอยากเเต่งงานจนตัวสั่นร้องออกมาเสียงดังให้เจ้าสาวคนสวยของเราโยนดอกไม้ 

 

 

 

 

 

 

              พรึกกกกก

 

 

 

 

           เมื่อเธอหันหลังโยนดอกไม้ออกไป ต่างคนต่างวิ่งเเย่งกันเอาดอกไม้ คนที่ยืนอยู่นิ่งๆกลับได้ซะงั้น " ป๊อปปี้ "

 

 

 

 

 

            ป๊อปปปี้คือผู้ชายที่เป็นเพื่อนที่เเสนดีต่อเเก้วเสมอ ใครๆเขาก็รู้ว่าเขาอ่ะ เเอบรักเเก้วมากเเค่ไหน เเต่ติดที่ว่าเธอรักเเฟนของเธอมากเนี้ยสิ จึงไม่มีทางเลยที่เเก้วจะหันมาเลี้ยวเเลเขา เขาควรจะเจี้ยมตัวสินะ.. 

 

 

 

 

 

 

               ทุกสายตาจับจ้องไปที่ผู้โชคดีที่ได้รับดอกได้อย่างอึ้งๆใครจะไม่รู้ละว่าเขาอะ ชอบเเก้วมากเเค่ไหน.. 

 

 

 

 

 

 

             " เห้ย ยินดีด้วยน่าป๊อปปี้ " เธอเดินลงมาจากเวทีมาหาเขา ซึ่งตอนนี้พิธีต่างๆเส็ดสินไปเเล้ว เหลือเเค่รอเเขกที่มาร่วมงานของพวกเขารับประทานอาหารเเละกลับบ้าน

 

 

 

 

             " เรื่อง ? " เขาดูหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอใส่ชุดเจ้าสาวที่สง่าเหลือเกิน ชุดของเธอสีขาวปาดไหล่ ยาวลากพื้น  ส่วนสูงของเธอที่สูงอยู่เเล้วใส่ส้นสูงนิดหน่อยที่ก็ทำให้เธอมีเสน่ห์มากขึ้น ผมยาวๆของเธอถูกรวบไปไว้ด้านหลัง มีมงกุจเล็กๆอยู่บนหัวของเธอ ดอกไม้เล็กๆถูกประดับบนผมที่ถูกรวบไว้ มีผ้าคลุมไยสีขาววอยู่ติดกับดอกไม้ตรงผมของเธอยาวมาถึงกลางหลัง ใบหน้า้ของเธอเเต่งหน้าอ่อนๆเท่านั้น ปากของเธอสีชมพูอ่อน ตาของเธอถูกเเต่งด้วยสีโทนอ่อนๆไม่จัดจ่าน ทำให้เธอเป็นเจ้าสาวเเละนางฟ้าในเวลาเดียวกัน ทำไมเธอต้องไปเป็นเจ้าสาวของไอ้โมะด้วยนะ ทำไมเจ้าบ่าวของเธอจึงไม่เป็นเขา..

 

 

 

 

                เขามีทั้งฐานะที่ดี เรื่องผู้หญิงไม่เคยมีข่าวกับเขาเลย ผิดจากโทโมะที่มีข่าวมาทะเลาะกับเเก้วไม่เว้นเเต่ละวัน เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าโทโมะเเก้วจะได้เเต่งงานกันเเบบวันนี้ เรื่องเรียนเขาก็เทียบเท่ากับโทโมะ เเต่ทำไมเธอถึงไม่หันมามองเขาบ้าง ?

 

 

 

 

            " เรื่องป๊อปรับดอกไม้ที่เเก้วโยนได้ไง เเก้วรอฟังข่าวดีอยู่นะ " 

 

 

 

 

              เธอพูดเชิงเล่นๆกับชายหนุ่มตรงหน้า ทั้งๆที่ในใจก็รู้ว่าป๊อปปี้ยังตัดใจกับเธอไม่ได้เลย เเต่เราก็เป็เพื่อนกันได้นิ? เธอคิดว่าป๊อปี้เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอก็เท่านั้นไม่คิดล่วงเกินไปกว่านั้น

                

 

 

 

 

 

                " เเก้วก็รู้นิว่าป๊อปรักเเก้ว รักมาก มากเหลือเกิน "

 

 

 

 

               เขาพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับมือขาวๆของคนที่เขารักไว้ มือขาวๆนี้เขาจับทุกครั้งเมืออยู่ด้วยกันกับเเก้ว.. เเต่จับได้เเค่ไหนฐานะเพื่อนเท่านั้น มือนี้ยังอบอุ่นเหมือนเดิม ที่ไม่เหมือนเดินคือเเหวนวงที่อยู่นิ้วนางด้านซ้ายของเธอ มันเเสดงถึงว่าผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของเเล้ว..ชายใดห้ามยุ่ง

 

 

 

 

 

                 "เอ่อ.. " เเก้วถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นเพื่อนของเธอน้ำตาคลอเบ้าเมื่อเห็นเเหวนของเธอ เขาร้องไห้เพราะชั้ลหรอ.. 

 

 

 

 

                 " พี่เเก้วววว สวยที่สุดเลยย นางฟ้าของพวกเรา "

 

 

 

 

             เด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง 5-10 คนได้ เป็นเด็กที่อยู่ในบ้านเด็กกำพร้ากับเธอเอง.. ตอนนี้พวกเธอยู่ในชุดสีขาวยาวถึงเข่าฟูฟ่อง ดูเหมือนพวกเขาจะชอบชุดนี้เอามากๆเพราะตอนที่โทโมะเเละเธอเอาชุดไปเเจกไว้ใส่มางานนี้ พวกเขาดีใจมากเพราะไม่เคยมีชุดเเบบนี้เลย..

 

 

 

 

 

 

             เธอจึงดึงมือเธอออกจากมือป๊อปปี้ทันที เธอไม่อยากให้ความหวังเขาออกต่อไปเเล้ว ตอนนี้เธอกำลังจะสร้้างครอบครัวกับคนที่เธอรัก เธอไม่อยากลำบากใจเมื่อเห็นเขาร้องไห้อีกต่อไปเเล้ว

 

 

 

 

              เธอปล่อยให้เขายืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้น เเล้วล่ะสายตาจากเขามาที่เด็กๆกลุ่มนั้นที่ทักเธอ

 

 

 

 

 

                " ว่าไงง ชอบชุดที่พี่เลือกให้อะป่าวววว "

 

 

 

 

             " ชอบสิคะ หนูไม่อยากคืนเลยยย หนูชอบมันมากๆอ่ะ " จากยิ้มเเย้มกลายเป็นเเววตาที่เศร้าทันที ตอนนี้เธอเหมือนนางฟ้าให้ขนมเล็กมากๆเด็กที่ร้อมรอบเธอไว้ให้เธออยู่ตรงกลางมันเป็นภาพที่น่ารัก จนชั่งกล้องที่ถูกจ้างมาเพื่อถ่ายรูปหลายสิบคนหันมาถ่ายรูปเธอกันพร้อมยิ้มในความน่าารักของเจ้าสาว 

 

 

 

 

 

                มองยังไงหน้าตาที่เเสนสวยงามของเธอไม่บงบอกกเลยว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า หน้าตาของเธอเหมือนลูกคุณหนูที่มีจิตใจดี ไม่ถือตัว ทำไมพ่อเเม่ของเธอชั่งกล้าทิ้งเธอได้ลงคอนะ?

 

 

 

 

                " ใครบอกว่าพี่จะเอาคืนล่ะคะ พี่ให้หนูๆไปเลย " 

 

 

 

 

            เธอพูดพร้อมลูบหัวเด็กสาวที่เหมือนจะร้องไห้เพราะไม่อยากคืนชุด พร้อมลอยยิ้มหวานๆให้กับพวกเธอ

 

 

 

 

              " ก็พี่โทโมะบอกว่าเส็ดงานให้คืนชุดง่าาา " 

 

 

 

 

 

            " นี้บี๋  บี๋เเกล้งเด็กทำไม " 

 

 

 

 

            เมื่อเจ้าบ่าวตัวดีอยู่ๆมาจากไหนไม่รู้มายืนข้างๆเธอ เธอเลยหยิกเข้าให้ไปเเกล้งเด็กอย่างนี้อย่างอย่าไร

 

 

 

             เธอเรียกเขาว่าบี๋ เขาก็เรียกเธอว่าบี๋เช่นกัน เเละเเทนตัวเองว่าเค้า น่ารักล่ะสิ

 

 

 

             " โอ้ย บี๋โมะเจ็บน่า TT' " เขาพูดพร้อมลูบเเขนตัวเอง

 

 

 

 

            " โอ่เอ่ ๆ พี่ไม่เเกล้งล่ะนะ เด่วซื้อชุดให้อีกสิบตัวเลยยหายงอลเนอะ "

 

 

 

 

            เขาลงไปนั่งชันเข่าพูดคุยกับเด็กตัวเล็กๆที่ร้อมรอบเธอเละเขาอยู่

 

 

 

 

             " เย่ พี่โทโมะใจดีที่สูตตตต " เด็กพวนั้นรุมกระโดดกอดเเละหอมเเก้วโทโมะกันใหญ่ ในความที่เขารักเด็กขนานนี้ เเก้วเห็นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ 

 

 

 

 

              " พี่โทโมะซื้อให้เราเยอะขนานนี้ มีหวังอะไรตอบเเทนป่าวเนี้ยย " เด็กคนหนึ่งพูดอย่างรู้ทัน

 

 

 

              " ก็ไม่มีไรมากก บังคับพี่เเก้วของหนูๆให้มาจุ้บพี่โมะก่อนน เด๋วซื้อให้คนล่ะสิบตัวไปเล๊ยย " 

 

 

 

 

              ปั๊ดโท้ ทีเเรกคิดว่าใจดีที่เเท้ก็หวังผลล เธอเตรียมจะเดินออกไปจากตรงนั้น เเต่เด็กหลายๆคนมากั้นเธอไว้ไม่ให้ไปไหน

 

 

 

               " พี่เเก้วว หนูอยากได้ชุดสวยๆ พวกเราใส่เเต่ชุดเดิมมาตลอดเลยหนูอยากได้ชุดใหม่จังง "

 

 

 

 

 

                 " พี่เเก้ววว จุ้บบเลย จุ้บพี่โมะเลยย หนูอยากได้ชุด น่าๆๆๆ "

 

 

 

                 เด็กพวกนี้เชียร์ใหญ่ เธอก็อยากให้เขาซื้อชุดให้เด็กพวกนี้อยู่หรอกน่ะ เเต่เธอเขิลนิ ให้ไปจุ๊บเขาเเบบนั้นอายตายยเลย เเขกที่มาร่วมงานก็เยอะใช่เล่นน่ะ 

 

 

 

 

                  อีกคนก็ยิ้มมองดูคนใจอ่อนของหญิงสาว เด็กกลุ่มนั้นไม่ได้พูดไรมากเลยเธอก็สงสารพวกเขาซะเเล้ว ในตรงนี้เเหล่ะที่เขามองว่าเธอมีเสน่ห์ออกมาจากใจจริงๆไม่ใช่เเค่เพียงหน้าตาของเธอที่สละสลวย

 

 

 

 

                  " นี้บี๋ อย่างอื่นไม่ได้อ่ออายเขา "

 

 

 

                 " อายไรล่าาา เเค่จุ้บเอง เก็บไว้อายคืนนี้ดีกว่ามั้ย "

 

 

 

             " ไอ้บ้า " ให้ตายสิ ขนานเธออโกรธยังน่ารักเลย ผู้หญิงอะไรไม่รู้

 

 

 

 

              " เร็วสิ จุ้บเค้าหน่อยย เด่วเด็กไม่ได้ชุดน่าา "

 

 

 

              เธอยืนนิ่งอยู่นาน เสียงเด็กๆก็เจียวจ่าวเชียร์ให้เธอจุ้บโทโมะเหมือนเกิน เธอจึงตัดสินใจค่อยๆขยับริมฝีปากของเธอไปจุ้บเบาๆที่ปากของเขา บ้าเหอะ เขิลลล

 

 

 

                  เเชะ ๆ ช่างกล้องเเถวนั้นกดชักเตอร์รั่วๆเมื่อเห็นภาพที่ควรเก็บไว้ 

 

 

 

 

 

               " เย่ ๆ ๆ ๆ " เด็กต่างดีใจกันใหญ่เมื่อเห็นเเก้วไปจุ้บโทโมะ

 

 

 

 

 

               " เด่วพรุ่งนี้พี่เอาชุดดไปให้เลือกกันนะค้าบบ รอหน่อยน่า "

 

 

 

 

              เขาพอใจไม่น้อยกับการจุ้บที่ไร้เดียงสาของเธอ ก่อนที่เขาจะหันกลับมาพูดกับเด็กตัวเด็กๆ ก่อนที่พวกเธอจะวิ่งเล่นไปทางอื่น

 

 

 

 

                การกระทำของพวกเขาอยู่ในสายตาเขาอีกคนหนึ่ง โลกทั้งโลกไม่ได้มีเเค่เขาเเละเธอหรอกน้ะ อีกคนยืนอยู่ตรงที่เดิม ตรงนี้เเก้วปล่อยเขาให้ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว เขาเห็นภาพบาดตาบาดใจตั้งเเต่ต้นจนจบ

 

 

 

                เเก้วหันกลับมามองเขา เขายังยืนอยู่ที่เดินไม่ไปไหน เเก้วพอจะเดาออกว่าเขารู้สึกอย่างไร เธอจึงเลือกหันกลับมาไม่มองเขาอีกต่อไป กลัวว่าเขาจะคิดไปเองว่าเธอกำลังหวั่นไหวกับเขา ให้ความหวังเขา ทั้งที่จริงเเล้วมันไม่ใช่..