This Fate รักนี้ไม่ได้ตั้งใจ

' K & Q ROOM '
     - Fang part -      ภายในห้องที่เปิดแอร์เย็นแต่ทำฉันกลับรู้สึกร้อนอย่างบอกไม่ถูกอาจจะเป็นผลมาจากอาการของฉันที่ตอนนี้หน้าแดงร้อนผ่าวก็เป็นไปได้ 'ป๊อปปี้ ตัวหอมดีนะชอบ' หึยยยยยทำไมคำพูดจากไอบ้านั้นถึงมาวนเวียนหลอกหลอนทำให้ฉันเป็นบ้าหนักขนาดนี้เนี่ย ไม่เคยมีผู้ชายคนกล้าจู่
"ฟางแกโอเคป่าว เจอไอป๊อปทีนี่เสียสติเลยเหรอ"
พี่แก้วถามฉันที่ยืนทึ้งหัวตัวเองแล้วบ่นงึมงัมคนเดียวเหมือนคนเสียสติ
 
"อ่ะ.....ป่าวนะฟางแค่หิวเฉยๆหรอก"
 
ฉันตอบกลับไปเพราะจริงๆฉันก็หิวจะตายอยู่แล้วนะ
 
"ฉันเห็นด้วยกะน้องฟางมากกกก ไปหาอะไรกินกันเถอะนะฮือ"
 
พี่เฟย์พูดพลางลูบท้องปรอยๆ
 
"ใช่เลยเฟย์เย่เขื่อนเห็นด้วยที่สุดเลยยยย"
 
"อี๋ไอกบ ออกไปเลยนะย่ะ"
 
พี่เฟย์ผลักพี่เขื่อนที่มาซบไหล่เธอก่อนจะเถียงกันไปมา อย่างกับแฟนกันซะมากกว่าเพื่อนอีกแหะ
 
"เถียงกันเข้าไปจะได้กินมั้ยวะ ฉันหิวจะตายแล้วนะเว้ย"
 
ต้องขอบคุณพี่โทโมะที่ช่วยห้ามศึกนี่ก่อนที่ฉันจะต้องมานั่งคอยทั้งสองคนทำแผล
 
"เฮ้ไอคุณชาย ตายแล้วเหรอจะกินมั้ยข้าวอ่ะหิวโว้ยยยยย"
 
     แกร๊ก...
 
เสียงเปิดประตูขึ้นพร้อมกับเจ้าของร่างสูงหน้าหล่อ ให้ตายเถอะหมอนั่นสูงชะมัดถ้าไปยืนเทียบฉันคงตัวได้แค่อกเขาเองมั้งเนี้ย พระเจ้าทำไมใจร้ายกับฉันแบบนี้แบ่งความสูงไปให้หมอนั่นซะหมดเหลือมาถึงฉันเพียงแค่นี้เองเหรอคะฮือ
 
"มองฉันแบบนี้หมายความว่าไง ตกหลุมรักฉันแล้วเหรอหึ?"
 
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองทันที ให้ตายเถอะเดินหรือวิ่งนี่ฉันคิดแปปเดียวเองนะนายนี่ก็มายืนตรงหน้าฉันแล้ว
 
"ว่าไงละ"
 
ไม่ว่าเปล่าแถมเขายังเดินมาชิดฉันมากกว่าเดิมอีก หึยไอบ้าคิดว่าหล่อแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ
 
"อะ..ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นซะหน่อย ก็แค่มองนายเท่านั้นแหละ"
 
     โป๊ก !!!
 
"โอ้ยนี้ไอบ้าดีดเข้ามาได้ ฉันเจ็บนะ!"
 
ฉันร้องเสียงหลงเมื่อเขาใช้นิ้วเรียวดีดเข้าที่หน้าผากฉันอย่างจัง บอกฉันทีว่าหัวฉันยังไม่โนแง้
 
"เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจากับผู้ใหญ่แบบนี้เหรอ ฉันเป็นพี่เธอนะ"
 
เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วมองหน้าถามฉัน
 
"ผู้ใหญ่อะไรห่างกับฉันก็แค่ปีเดียวแค่นั้นเอง"
 
"ไม่สำคัญว่าจะปีเดียว เดือนเดียวหรือวันเดียว ยังไงฉันก็เกิดก่อนคนเกิดก่อนก็เป็นพี่อยู่ดีจริงมั้ย"
 
เขาถามฉันพร้อมยักคิ้วอย่างกวนประสาท ไอท่าทางนิ่งเฉยชาราวกับเจ้าชายน้ำแข็งของเขาในตอนแรกฉันขอบอกเลยว่ามันภาพลวงตาชัดๆ ตอนนี้มีแต่ไอผู้ชายกวนประสาทที่อยู่ตรงหน้าฉันทั้งนั้น
 
"อ๊ะ....นี่ทำอะไรปล่อยนะ"
 
ฉันร้องเสียงหลงทันทีเมื่อเขาตวัดมือหนาโอบเข้าที่เอวของฉันแล้วดึงไปประชิดตัว
 
"ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันเริ่มจะหิวแล้วสิ"
 
เขาไม่แค่พูดเท่านั้นแต่สายตากลับสำรวจไปทั่วร่างของฉัน ฉันรีบก้มหน้าทันทีเมื่อรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าของฉันเอง
 
"ไอป๊อปนั่นน้องฉันให้มันน้อยๆหน่อย น้องฉันไม่เหมือนผู้หญิงของแกนะเว้ยย"
 
พี่แก้วโวยวายขึ้นแล้วรีบมาดึงฉันออกห่างจากเขา แต่ความเร็วของเขาที่เร็วเขาใช้มืออีกข้างดึงแขนฉันมาอีกด้านแล้วกอดคอฉันไว้หลวมๆ
 
"เอาหน่าแก้ว ยังไงก็อีกนานอยู่ไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ชินเอง""ไม่แน่นะแกอาจได้ฉันเป็นพี่เขยก็ได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
 
เขาเอ่ยอย่างเรียบๆก่อนจะขำออกมาอย่างไม่อายคำพูดของตัวเอง
 
"นี่ !! ปล่อยฉันนะนายไม่มีสิทธิมาทำกับฉันแบบนี้นะ"
 
ฉันรีบโวยวายเมื่อเขาจะเอาเปรียบฉันเกินไปแล้ว อยากจะมากอดมาทำอะไรง่ายๆแบบนี้ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาของใครนะไอบ้า
"เราก็อีกคน อีกไม่นานเดี๋ยวก็ตกหลุมรักฉันอยู่ดี"
 
เขาก้มหน้าพูดกับฉันที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา รอยยิ้มที่ปรากฎบนริมฝีปากนั่น....โอ้ยนี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี้ยก็แค่ยิ้มเองจะอะไรมากมายละ -///-
 
"เออเลิกทะเลาะกันก่อนดิ๊ข้าวไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันละมั้ง ทะเลาะกันจนหายหิวแล้วเว้ย"
 
พี่โทโมะที่เดินนำออกไปจากห้องตะโกนเสียงดังก่อนที่พี่เขื่อนจะวิ่งตามออกไปเช่นเดียวกัน
 
"เห้ยไอโมะรอกูด้วยอย่าทิ้งกูไว้แบบนี้ดิวะ"
 
"ปะแก้วไปกันเถอะเฟย์หิวแล้ววววว"
 
ตามด้วยพี่เฟย์ที่ลากพี่แก้วให้ตามสองหนุ่มนั่นไป และสุดท้ายก็เหลือแค่เพียงฉันและเขาเท่านั้น
 
"เหลือแค่เราสองคนละ เลือกเอาละกันว่าจะไปนั่งกินกะพวกนั้นหรือจะอยู่กินกันที่ห้อง"
 
ฉันอยากจะมุดดินหนีให้หายไปจากผู้ชายตรงหน้าซะจริง คำพูดสองแง่สองง่ามที่มันสื่ออะไรได้มากมายไอหน้าตาเจ้าเล่ห์นี่อีก
 
"นายอยากอยู่ก็อยู่ไปสิ ฉันจะไปกินข้าวกับพี่ฉัน"
 
ฉันยกแขนแกร่งที่โอบรอบคอฉันออกไป ขาเตรียมก้าวตามกลุ่มพี่แก้วที่เดินออกไปก่อนหน้านี้แต่ร่างของฉันก็ต้องปลิวไปปะทะกับอกแกร่งด้านหลังอีกครั้งเมื่อเขาเกี่ยวเอวฉันเข้าไปประชิดตัวเอง
 
"ไม่ละฉันตามใจเธอ งั้นเราไปกันบ้างเถอะ"
 
หลังจากนั้นฉันก็ต้องเดินไปพร้อมกับเขาอย่างขัดขืนไม่ได้ นี่เขาลืมหรือเปล่าเนี้ยว่าฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแถมเพิ่งเจอกันไม่ถึงวันทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันอีก หัวใจนี่ก็แปลกไปเต้นไม่ตรงจังหวะ หน้าที่ร้อนผ่าวตลอดเวลาเมื่อเจอสายตานั่น ความรู้สึกที่แปลกไป นี่ฉันเป็นอะไรมากมั้ย ?
 

เซย์ฮัลโหลนะทุกคนน