ตำนานมหาเทพตงหัว (The Legend of DongHua Dijun)

             ตอนที่ 4: ปลาผัดเปรี้ยวหวาน

            ณ โรงน้ำชาบุปผาแดง

           "หลังจากบิดาแห่งเวลาดับขันธ์แล้วนั้น เทพจุติศิลาที่ห้าตงหัว ก็ขึ้นเป็นประมุขสวรรค์ ทั้งสามโลกต่างเรียกท่านว่า "มหาเทพตงหัว" นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา..." นักเล่านิทานกล่าวตัดบทช่วงแรกของนิทาน

           "หลังจากเป็นประมุขสวรรค์แล้วมหาเทพตงหัว เป็นอย่างไรต่อ?" เสียงแม่นางน้อยหน้าหวานคนหนึ่งที่นั่งฟังอยู่แถวหน้าถามขึ้นมา

           "ฮ่าๆ ข้ากำลังจะเล่าต่อนี้ไงล่ะ" นักเล่านิทานเริ่มเล่านิทานของเขาต่อไป...

             ในรัชสมัยของมหาเทพตงหัวผู้เป็นประมุขสวรรค์ ในช่วงปีที่สองพันปีนั้น ได้เกิดความโกลาขึ้นในแดนใต้พิภพ ราชามารของโลกใต้พิภพคิดการไม่ซื่อ คิดต่อต้าน ซ่องสุมกำลังทัพขบถในดินแดนใต้พิภพนั้นเอง เพื่อจะต่อกรกับมหาเทพตงหัวและชิงเอาบัลลังก์ประมุขสวรรค์

        มหาเทพตงหัวหาได้ใส่ใจในการซ่องสุมกำลังของแดนใต้พิภพแม้แต่น้อย แม้ว่าจะมีเทพขุนนางน้อยใหญ่ต่างมาเข้าเฝ้าและร้องเรียนเกี่ยวกับราชามารตนนี้ ครั้งหนึ่งในขณะที่มหาเทพตงหัวออกนั่งบัลลังก์ในโถงท้องพระโรงในแดนสวรรค์

        “กราบทูลมหาเทพ ขณะนี้ราชามารแห่งแดนใต้พิภพ ได้คิดซ่องสุมกำลัง กระทำการต่อต้านชาวสวรรค์ เห็นที่จะเป็นภัยไปในภายภาคหน้าเป็นแน่แท้ ขอมหาเทพโปรดนำทัพไปกำราบเหล่ามารอมนุษย์เกล่านี้ด้วยเถิด พะยะค่ะ”

        เทพชราองค์หนึ่งที่ยืนเข้าเฝ้าอยู่ใกล้บัลลังก์ ค่อมหัวลงกราบทูลเรื่องราวต่อองค์มหาเทพ

        “อืม” มหาเทพตงหัวรับคำหนึ่งครา

        “.....”

        “หากราชามารยังมิได้พรากชีวิตใดใด ที่ถือว่าเป็นการละเมิดกฎแห่งจักรวาล เขากับข้าก็ไม่เห็นมีธุระใดกันต้องสะสาง”  มหาเทพกล่าวจบ ก็เยื้องกายลุกจากบัลลังก์ก่อนจะเดินออกจากท้องพระโรงไป

        ระหว่างทางเดินจากท้องพระโรงไปยังวังรุ่งอรุณ (วังรุ่งอรุณแต่เดิมเป็นที่ตั้งของตำหนักประทับของบิดาแห่งเวลา หากยามนี้บิดาแห่งเวลาได้เสด็จดับขันธ์ปรินิพพานไปแล้ว มหาเทพตงหัวจึงยึดถือตำหนักนี้เป็นตำหนักที่ประทับ) มหาเทพในใจนั้นหาได้ใส่ใจเรื่องของราชามารก่อการขบถไม่ เขาเพียงแต่คิดเรื่องเดียวนั่นคือ... เมื่อกลับถึงตำหนักแล้ว เขาจะเข้าไปยังโรงครัว เพื่อทำอาหารซักจานเห็นจะเข้าท่า...

        ยามนี้เมื่อมหาเทพเดินมาถึงโรงครัวแห่งวังรุ่งอรุณ เหล่าสาวใช้ในวังต่างวิ่งกรูออกมาต้อนรับถวายความเคารพ

        “ถวายบังคมมหาเทพ มหาเทพมีประสงค์อันใด จึงได้เสด็จมาถึงยังโรงครัวแห่งนี้ เพคะ”

เทพสาวใช้หน้าตาน่ารักคนหนึ่งกล่าวถาม ในขณะที่ใบหน้าของนางยังคงค่อมต่ำมองพื้น

        “ข้าอยากจะลงมือทำอาหารซักหน่อยนะ...”

        “เอ๋....” สาวใช้เกือบสิบนางร้องเป็นเสียงเดียวกัน

        “ทะ ทะ ทำอาหาร? มหาเทพ ท่านโปรดจะเสวยอะไร ให้พวกบ่าวทำให้เถิดเจ้าคะ...” สาวใช้คนเดิมตอบกลับ

        “....” มหาเทพไม่ตอบรับคำใดใด ยังคงเดินบุกเข้าไปถึงภายในโรงครัว

        ตงหัวเลิกแขนเสื้อขึ้น รวบผมไม่ให้เกะกะ ก่อนจะลงมือสำรวจเครื่องปรุง ผัก และ ผลไม้ต่างๆ ที่วางอยู่รายล้อมโต๊ะสำหรับประกอบอาหาร เหล่าสาวใช้ที่หน้าประตูโรงครัวต่างผลัดกันชะโงกดูว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นภายในโรงครัว ตงหัวแต่ไหนแต่ไรชิงชังฝูงชน และความวุ่นวายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพียงแค่โบกมือเบาๆ ประตูหน้าโรงครัวก็ปิดดัง ฉับ! อาห์..ในที่สุดเขาก็ได้อยู่ลำพังเสียที

        ณ โรงน้ำชาบุปผาแดง

        “เอ๋? ข้าไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่า มหาเทพชื่นชอบการปรุงอาหาร?”

        สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งอยู่แถวหน้าในโรงน้ำชาบุปผาแดง เอ่ยถามเสียงเจื้อยแจ้ว

        “ฮ่าๆๆ ถามได้ดีจริงๆ ถามได้ดีๆ ฮ่า ฮ่า” ตัวข้าเองนั่งขบขันกับคำถามนี้ ถึงกับต้องตบเขาดังฉาดหนึ่งที

        “หากเทียบฝีมือการปรุงอาหารของมหาเทพตงหัวแล้วละก็.... มันก็เหมือนกับเจ้าจับปลามาปีนต้นไม้ หรือ จับเอาเต่าไปบินนั่นแล ฮ่า ฮ่า”

        ตงหัวมองรอบๆ โรงครัว ตั้งแต่สมัยจุติออกมาจากศิลาศักดิ์สิทธิ์ นอกจากการรบราฆ่าฟันกับเหล่ามารและปีศาจอมนุษย์แล้วนั้น การปรุงอาหารก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ตงหัวทำบ่อยที่สุด ตั้งแต่สมัยที่เขาพำนักอยู่ที่ทะเลตะวันตก เมื่อตอนนั้นเขาเพิ่งจุติมาได้อายุเพียงพันกว่าปี ก็เริ่มเข้าครัวปรุงอาหาร ทั้งเทพบิดา เทวีกำเนิด บิดาแห่งเวลา และดวงตาแห่งธรรม ล้วนชื่นชอบฝีมือการทำอาหารของเขายิ่งนัก บิดาแห่งเวลายังเคยกล่าวชมว่า

        “ฝีมือการปรุงอาหารของตงหัว ไม่ว่าใครชิม ล้วนบรรลุถึงนิพพานได้ทั้งสิ้น!” นั้นน่าจะมีความหมายว่า ฝีมือการทำอาหารของเขานั้นไม่เป็นรองใครแน่นอน หากแต่ว่าความจริงแล้วสิ่งที่บิดาแห่งเวลาต้องการจะกล่าวนั่นคือ “ตงหัวเอ๋ย ไม่ว่าใครกินอาหารเจ้าล้วนตายทั้งสิ้น!” และมหาเทพตงหัวมิได้ตีความไปถึงประโยคใจความนี้แม้แต่น้อย

        ตงหัวมองผัก และเนื้อสัตว์ ตรงหน้า หวนให้คิดถึงอดีต ในยามที่เทพจุติศิลาทั้งห้าอยู่โดยพร้อมเพียงกัน แม้จะไม่บ่อยนัก เพราะพี่สี่มักจะต้องไปจุติบนโลกมนุษย์อยู่เสมอๆ แต่ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน กลับรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด อาหารจานที่ตงหัวมักจะทำให้บรรดาพี่ๆทานกันประจำนั่นคือ ปลาผัดเปรี้ยวหวาน

        ว่าแล้วตงหัวจึงเริ่มจาการหั่นปลา เป็นชิ้นๆ พอดีคำ แม้ว่าเขาจะเชี่ยวชาญชำนาญการใช้ดาบในการฟาดฟันคู่ต่อสู้มากเท่าใด แต่กับมีดทำครัวแล้วนั้น ไม่อาจจะบังคับได้ดั่งใจจริงๆ หลังจากจัดการกับปลาเสร็จแล้วนั้น เขาจึงเริ่มตั้งกระทะ ใช้พลังเทพเพื่อจุดไฟจากนั้นจึงเริ่มลงมือปรุงอาหาร ผ่านไปเพียงชั่วน้ำเดือดเท่านั้น มหาเทพตงหัวเดินออกมาพร้อมกับถาดใบใหญ่ที่ภายในจัดวางไว้ด้วยปลาผัดเปรี้ยวหวานอยู่เต็มถาด เหล่าสาวใช้ต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็น

        โอ!! ท่านคงไม่เชื่อข้าแน่ ว่าข้าได้แลเห็นมหาเทพตงหัวผู้เกรียงไกรเดินถือถาดปลาผัดเปรี้ยวหวานออกมาจากโรงครัว ก่อนจะส่งให้กับสาวใช้แถวหน้าคนหนึ่ง พร้อมสั่งให้ทุกคนนำไปบริโภคให้ทั่วถึงกัน ไม่มีใครทราบว่าปลาผัดเปรี้ยวหวานถาดนั้นรสชาติเป็นอย่างไร แต่ที่เห็นได้ชัดคือเมื่อตกกลางคืนหมอหลวงในวังรุ่งอรุณทุกคนล้วนถูกปลุกยามค่ำคืนและมาดูแลรักษาอาการท้องผูกของสาวใช้จำนวนมากในวังรุ่งอรุณนั่นเอง!