Confused รักเธอหรือเเค่สับสน ?

 

 

 

 

 

                " ลงมา !! " เขาไม่พูดปล่าว มือของเขาดึงมือของเธอลงมาจากรถโดยที่ฌะอยังไม่ได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

 

                " อะไรของนายฮะ นายเป็นบ้าอะไรของนายคิดจะลากก็ลากคิดจะดึงก็ดึงมันจะไม่มากเกินไปเเล้วหรอ! "

 

 

 

 

               " ไม่มากเท่าที่พ่อเธอทำกับพ่อชั้ลไว้หรอก ! " 

 

 

 

 

 

                " พ่อนายเเค่เป็นอัมพาตไม่ได้ตายสักหน่อยจะอะไรนักหน่าว่ะ " 

 

 

 

 

 

 

                  เธอเริ่มหมดความอดทนที่จะพูดดีๆกับเขาเเล้วน่ะ เอะอะ เอะอะก็ดึงก็ลาก ชั้ลก็เป็นคนเเหมือนกันน่ะเว้ยมีความรู้สึกมีจิตใจจ 

 

 

 

 

 

 

                      " ถ้าเธอพูดไว้พ่อชั้ลอีกทีเธอเจอดีเเน่ " 

 

 

 

 

 

 

                 " ทำไมมม ! ชั้ลจะพูดเเล้วจะทำไม นายจะทำอะไรชั้ลฮะ "

 

 

 

 

 

                เธอยังคงปากเก่งไม่ยอมเลิกพูดจาเถียงเขา จนเขาเริ่มหมดความอดทน !! 

 

 

 

 

 

               " โอ้ยยยยย ! " 

 

 

 

 

 

             คนตัวใหญ่กว่าใช้มือใหญ่ๆของเขาดึงเข้าที่เส้นผมของเธอพร้อมกระชากกผมสั้นๆของเธอเเทนมือ ลากเธอเข้าบ้าน ถ้าเป็นคนอื่นเขาต๋อยให้ตายคา   ีน ไปเเล้ว

 

 

 

 

 

              เธอยังคงโวยวายไม่หยุด เข้าใจนะว่าเจ็บ!เเต่ใครใช้ให้เธอปากเก่งเอง ปากเก่งไม่เท่าหร่เเต่เขาไม่ชอบให้ใครมาเอ่ยว่าพ่อของเขา เป็อะไรมอย่ามาโทษชั้ลล่ะกัน !

 

 

 

 

 

               " ดูซะ ! ว่าพ่อเธอทำอะไรกับพ่อชั้ลไว้ พ่อเธอมันโหดร้าย เธอก็คงจิตใจต่ำเหมือนพ่อของเธอ! พวกเธอมันไม่ใช่คน "

 

 

 

 

 

               เขาลากเธอมาที่ห้องของพ่อเขา ตอนนี้พ่อของเขาตื่นเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว ร่างของเขานอนอยู่บนเตียงขนานใหญ่ลาดลายคลาสสิก ตาของเขาเพ่งมองมาที่โทโมะเเละเเก้ว เขาไม่สามารถขยับได้เเม้เเต่นิดเดียว เเน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดได้เลยได้เพียงเเต่ลืมตามองดูสิ่งรอบข้างเท่านั้น

 

 

 

 

 

                " อย่ามาดููหมินพ่อชั้ลเเบบนั้นน่ะ !! "

 

 

 

 

 

                 เธอเริ่มลุกขึ้นมาต่อสู้กับเขา เธอก็เป็นคนหนึ่งที่ใครไม่สามารถเเตะพ่อเธอได้ เเค่คำพูดก็เถอะมันสามรถทำให้อารมณ์ของเธอลุกเป็นฟื้นเป็นไฟได้ทันที

 

 

 

 

 

 

                " เหอะ ทีงี้ล่ะมาทำเป็นโกรธ ทำไม! ชั้ลพูดความจริงเข้าหน่อยรับไม่ได้หรอกหรือ? "

 

 

 

 

 

                " เเล้วพ่อนายดีตรงไหน เเค่การกระทำของนายมันก็บงบอกเเล้วว่าได้รับการสั่งสอนมาจากพ่อเเม่ยังไง พ่อเเม่มันเป็นอย่างไรลูกมันก็เป็นอย่างนั้นเเหล่ะหว่า ! "

 

 

 

 

 

                เพี้ยงงงง 

 

 

 

 

                มือใหญ่ๆของเขาตบไม่ไปใบหน้าของเธอโดยอัตโนมัต มันออกมาจากใจล้วนๆเขายอมรับว่าเขาหวั่นไหวกับเธอ เเต่เธอดูถูกพ่อกับเเม่ของเขา จะให้ให้ยอมมได้อย่าไร 

 

 

 

 

 

               เธอหันกลับมาหาเขา ที่มุมปากของเธอมีเลือดซึมออกมา เเก้มนวลๆของเธอเเดงเเจ๊ดออกมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอจ้องมองเขาอย่างเจ้าคิดเจ้าเเค้น ต่างคนต่างเล่นสงครามสายตาใส่กันอย่างไม่ยั้งไม่มีใครยอมใคร

 

 

 

 

 

              " ทำไม พูดความจริงรับไม่ได้หรอ ? "

 

 

 

 

 

            เธอย้อนเขาด้วยคำพูดที่เขาเคยพูดกับเธอ ถ้ามันจะเลวมันก็เลวกันทั้งคู่เเหล่ะหว่า ! ถ้าเขาไม่เครพพ่อของเธอ เธอก็ไม่สมควรที่จะเครพพ่อของเขาอีกต่อไป! 

 

 

 

 

 

              " ขอโทษที่รบกวนเเต่เช้านะครับพ่อ " 

 

 

 

 

 

            เขาไม่ตอบกลับเธอใช่ว่าเขาเเพ้เธอหรอกน่ะ เขาหันกลับไปพูดกับพ่อของเขาท่นอนอยู่บนเตียง เเล้วลากคนตรงหน้าลงมาด้านล่างของบ้าน 

 

 

 

 

 

 

            " หึ ไม่มีที่ไปเเล้วยังมาปากเก่งกับชั้ลอีก ระวังไว้เถอะจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ! "

 

 

 

 

 

             เขาส่งสายตาดูหมินมาให้เธอพร้อมกับพูดพาดูถูกเยียดหยามใส่เธอ เธอคงไม่เถียงอะไรเขาหรอก ก็มันจริงอย่างที่เขาพูดนิ! ถ้าเถียงออกไปเด่วก็โดนว่าไม่หัดยอมรับความจริงอีก! 

 

 

 

 

 

             เธอสงบสติอารมณ์ได้สักพักอาการไมเกรนมันก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง เธอก้มหน้าไม่สบตากับเขามือด้านซ้ายเริ่มกึมขมัดตัวเอง เธอพยายามกดลงไปเเรงๆที่บริเวรที่ปวดเเรงๆเพื่อให้มันชา เเต่มันก็ไม่ดีขึ้นเลย ทำไมมันปวดได้ขนานนี้นะ 

 

 

 

 

 

              เอาจริงๆเธอไม่ปวดเเบบนี้มานานเเล้ว เธอหยุดยาไปได้สักพักใหญ่ๆจนเธอไม่พกติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเเต่ช่วงนี้ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นเลยเอาไว้ที่คอนโด ให้ตายเถอะเเล้วจะไปเอายามาจากไหนเนี้ยคอนโดก็ถูกขาย เฮ้ออ

 

 

 

 

 

              " นายมายาไมเกรนป่าว ชั้ลเริ่มไม่ไหวเเล้ว " 

 

 

 

 

              สุดท้ายเธอก็ได้ขอร้องเขา เนื่องจากอาการที่ไม่ไหวจริงๆใครไม่เคยเป็นไม่รู้หรอก เขาไม่พูดอะไรเเล้วเดินเข้าไปในบ้าน ไอ้บ้านี้ก็ใจดีเหมือนกันน่ะเนี้ยยย 

 

 

 

 

              เขาเดินออกมาพร้อมกับถุงเล็กๆบรรจุยาเเค่เม็ดเดียวเท่านั้น 

 

 

 

                   " อ่าว เเล้วน้ำล่ะ ? " เออใช่ น้ำล่ะ นี้เขาจะให้ชั้ลกินทั้งๆที่ไม่มีน้ำก็ใจร้ายไปหน่อยมั้ย 

                

 

 

 

               เขาไม่พูดอะไรเเต่เขายิ้มที่มุมปาก ยิ้มนี้มันเเฝงความร้ายที่ใต้รอยยิ้มจนชั้ลรู้สึกหวั่นๆใจขึ้นมาเเล้ว เขาคงจะไม่ทำอะไรชั้ลใช่มั้ย

 

 

 

 

                เธอค่อยๆเอื้อมมือไปเเบตรงหน้าเขา เชิงว่าขอยา น้ำเธอคงหาเองไม่ยากหรอกมั้ง เดินดูเเถวๆบ้านคงจะเจอออ

 

 

 

 

                " อยากได้หรอ ? "

 

 

 

 

                 " ก็เออหน่ะสิ เร็วดิชั้ลปวดหัว "

 

 

 

 

               " พูดกับชั้ลดีๆ เเล้วชั้ลจะให้ " 

 

 

 

 

             เอออ ใช่สิเขาเอายามาให้ชั้ลทานนนะ ทำไมชั้ลพูดเเบบนั้นไปกับเขา ตั่ยเเล้วว ตั่ยเเล้วว ชั้ลต้องเปลี่ยนคำพูดซะเเหล้ะหล่ะ เเต่ไม่สิ ถ้าชั้ลพูดดีกับนายยนั้น มันก็จะหาว่าชั้ลเเพ้หน่ะสิ ชั่งเถอะ! ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น เพื่อยา เพื่อยา 

 

 

 

 

                " วิศว หนูจริญขอยาได้ไหม ปวดหัวเหลือเกิน " เห้ยยย พูดเเบบนั้นไปได้ไงเนี้ย ตอนเเรกก่ะจะเเทนตัวเองว่าเเก้ว เเทนเขาด้วยโทโมะ เเต่มันกลับเผลอพูดออกไปเเบบนั้น ประโยคสัพนามเเบบนี้ เราไม่ได้เรียกกันมาหลายปีเเล้ว.. เขาจพชะจำมันได้ไหมนะ 

 

 

 

 

 

                 เขาเเปลกใจเล็กน้อย เนื่องจากเขาไม่เคยได้ยินประโยคนี้มาก่อนเลย ? เเต่มันคุ้นน ทำไมเธอถึงเรียกเขาด้วยสัพนามเเบบนั้น.. วิศว หนูจริญญ ? 

 

 

 

 

                " พูดเเบบนี้สิ ถึงน่าฟังหน่อย "

 

 

 

 

               " จะให้ยาได้เเล้วใช่มั้ย ^__^ " เอ้อออ อย่างน้อยเขาก็ไม่เอะใจ ดีเหมือนกันนนน จะได้รีบกินยารีบหายสักที 

 

 

 

 

                หมอนั้นยิ้มชั่วร้ายยเเบบเดิมอีกครั้ง พร้อมกับโยนถุงเล็กๆที่บรรจุยาลงไปในสระว่ายน้ำ เราสองคนยืนไม่ไกลสระว่ายน้ำมาก ทำให้เขาโยนมันลงอย่างง่ายด้าย เธอมองไปตามถุงยาที่เขาโยนตอนนี้มันหล่นอยู่บริเวรตรงกลางๆ ดูจากน้ำเเล้วทำไมสระว่ายน้ำบ้านตาบ้านี้ไม่มีที่ตื้นเลย มันลึกเเทบทั้งหมด มีเเค่บรรไดให้ไต่ลง มีเขียนที่ริมขอบสระว่ามีน้ำที่สูงประมาณ 175 ! เซนจากขอบสระถึงพื้น 

 

 

 

 

 

                บ้าเหอะ ไม่อยากให้ก็บอกกันดีๆเด้ ทำไมทำเเบบนี้ ชั้ลสูงก็จริง เเต่ชั้ลก็ไม่สูงเท่าสระว่ายน้ำบ้านของเขา ทำให้ชั้ลไม่สามารถกระโดดลงไปเอาได้เลย ถึงชั้ลจะว่ายน้ำเป็นก็เถอะ เเต่อาการปวดหัวตอนนี้มันก็มีเเต่เสียกับเสีย 

 

 

 

 

 

               " เมื่อกี้เธอถามถึงน้ำใช่มั้ย นี้ไงน้ำกับยา ลงไปกินสิ "

 

 

 

 

 

               " ชั้ลไม่กินก็ได้เว้ยยย  " 

 

 

 

 

               เธอเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างเซๆ เเต่ในใจบอกว่าเธอห้ามอ่อนเเอ่ ทำเป็นเข่มเเข็ง เเต่ทำไมมันไม่ไหวเเบบนี้ 

 

 

 

 

 

                " เเต่ชั้ลอยากให้เธอกินนะ เด่วอาการจะไม่ดีขึ้น มาชั้ลช่วย "

 

 

 

 

 

 

                  เขาพูดพร้อมกระชากเเขนของเธอกลับมา เเล้เหวียงลงสระอย่างไม่ปราณี เธอเป็นนักว่ายน้ำนิ น้ำสูงเเค่นี้จิบๆสำหรับเธออ เขายื้นยิ้มอย่างสะใจบนขอบสระ ดูร่างที่กำลังตะเกียดตะกายขึ้นจากสระ เหอะ สำอ่อย..