Confused รักเธอหรือเเค่สับสน ?

 

 

 

 

              TOMOKAEW*

 

 

 

  

 

            เธอยังคงนั่งอยู่ที่พื้นพรมสีเเดงที่ตอนนี้น้ำตาของเธอหยดเเล้วหยดเหล่าลงสู่พื้น มือของเธอยกมือไหว้เขาอย่างอ้อนว้อน เเต่เขาดูเหมือนจะไม่สนใจเธอเลยเเม้เเต่น้อย เธอต้องทำอย่างไร ? ตอนนี้ร่างอีกคนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโน๊ตบุ๊คสีขาวเเบร์นดัง มือของเขาพร้อมจะคลิกเมากดลงคลิปเธอทุกเมื่อเขาจะทำ 

 

 

 

 

 

            " ตอนที่ฉันบอกใครกราบดันไม่กราบ พอฉันจะจริงกลับมากราบ ขอโทษนะฉันไม่ต้องการ!"

 

 

 

  

 

             " นายจะเอาอะไรอีกว่ะ อือ ฉันไปทำไรให้นายนักหนาทำไมต้องเจ้าคิดเจ้าเเค้นกับฉันเเบบนี้ "

 

 

 

 

 

            เธอไม่เคยคิดจะไปยุ่งเรื่องของเขาเลยเเม้เเต่น้อย เธอยังมองเขาเป็นวิศวของเธอเสมอ ผิดเเต่ว่าเธอไม่ได้รักเขาเเล้ว เธอชอบผู้หญิงเเละผู้หญิงคนนั้นคือ 'ฟาง' ฟางทำลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ฟางเข้ามาเติมเต็มทุกอย่างให้เธอมีความสุข เเล้ววันนี้เขาย้อนกลับมาทำไม ?

 

 

 

 

 

 

              ฉันรู้ว่าเขาจำเรื่องของเราไม่ได้เลย เเต่ทุกครั้งที่เขาเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตคู่กับเธอเเละฟาง เขาต้องการอะไร ? ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน เเละฉันไม่มีวันกลับไปชอบเขา ฉันอยากถามเขาเเล้วให้เขาตอบเหลือเกินว่าทำไม ?

 

 

 

 

              " เธอโง่หรือเธอเเกล้งโง่ฮะ เธอก็รู้ว่าฟางไม่เหมือนเดิมเเล้วเธอทำไมไม่ปล่อยฟางไป"

 

 

 

 

              " ฟางไม่ได้เปลี่ยนไป ไม่มีใครเปลี่ยนไปทั้งนั้น เรายังเหมือนเดิมมีเเต่นายเเละเพื่อนของนายที่เข้ามายุ่งกับพวกเรา "

 

 

 

 

                หึ เหมือนเดิมหรอ ? เธอหน่ะมันหลอกตัวเองเเก้ว เขารู้ทุกอย่างระหว่างเธอ ฟาง ป๊อป เขารู้ว่าเขาเข้าไปยุ่ง เข้าไปเสือกในวงจรชีวิตของพวกเขา ทำไงได้ผมทำเพื่อเพื่อนคนนี้นิ 

 

 

 

 

 

             " ถ้าฉันบอกเธอจะไม่ช๊อกตายไปเลยหรอเเก้ว เธอน้ะมันอ่อนเเอ่ " เขาพูดพร้อมสะเเยะยิ้มชั่วร้ายให้เเกเธอ

 

 

 

 

 

             " ฉันไม่ได้อ่อนเเอ "

 

 

 

            เธอลุกขึ้นยืนพร้อมกับมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง ผู้หญิงคนนี้นิจริงๆเลย เขาทำเธอซะจะเดินไม่ได้ขนานนั้น เมื่อกี้ยังอ้อนว้อนเขา เเต่เมื่อเเค่พูดคำเสียดบาดหัวใจเท่านั้นเเหล่ะ เธอกลับอวดเก่งขึ้นมาอีกครั้งง 

 

 

 

 

 

             " อยู่ในห้องฉันยังมาทำตัวกระดี้กระด้า ไม่กลัวหรอ ครั้งนี้เธออาจอยู่บนนั้นทั้งวันเลยก็ได้นะ "

 

 

 

 

 

 

               สายตาเธอบงบอกได้เลยว่าเธอกลัวสักเเค่ไหน นี้หรือที่เขาเรียกว่าตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ ใจเธอคงกลัวเเทบจะเเย่เเล้ว เเต่ร่างกายเธอทำเหมือนเข็มเเข็งเท่านั้นเอง ยัยเด็กอวดเก่ง 

 

 

 

 

              เธอกับเขาจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ในห้องเงียบสงัน ได้ยินเเต่เสียงหายใจของทั้งสองคนที่กำลังโมโหจนเลือดขึ้นหน้า 

 

 

 

 

 

             ตึ้ง ตึง ตึ้ง ตึ้ง ตึง ตื่ง ตือ ดื่อ ตือ ดึง 

 

 

 

 

            เสียงโทรศัพท์ของเธอดังออกมาจากกระเป่ากางเกงยีนสีขาวที่กองอยู่บนพื้น ใช่ เราสองคนเเก้ผ้ากันอยู่ มีเเค่ผ้าขนหนูสีขาวที่ปกปิดร่างกายเราไว้ ขนานนอยู่ในสภาพนี้ยังอวดดีกับเขาเลย ผู้หญิงคนนนี้นิ

 

 

 

 

 

            เธอละสายตาจากเขาทันที ตาเธอกวาดหาที่มาของเสียงอย่างกระตื่อรือร้น ก่อนที่เธอจะมองเห็นเเสงสีขาวๆที่เล็ดลอดออกมาจากกางเกงสีขาวที่กองอยู่บนพื้นของเธอ เธอไปยิบมันเพื่อดูว่าใครโทรมาในเวลานี้.. 

 

 

 

 

        ' ฟาง '

 

 

 

 

         เธอจะทำอย่างไรดี ตอนนี้อารมเธอไม่พน้อมจะคุยกับใครทั้งนั้น กลัวสงบสติอารมไม่ได้เมื่อคุยกับเธอ เวลานรี้มันไม่ใช่เวลามาคุย เธอทำใจได้สักพักหนึ่งก่อนที่จะกดรับ

 

 

 

 

           'พรึ่กกก '

 

 

 

          โทรศัพท์เครื่องหรูของเธอโดนเเย่งไปต่อหน้าต่อตา ไม่ใช่ฝีมือใคร เเต่เป็นเขา. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           เขาเเย่งโทรศัพท์ฉันไปเเล้วตัดสายฟางทันที เขาทำอะไรลงไปปป ขนานไม่อยากรับเเค่ไหนเธอยังต้องรับเพราะกลัวเธองอล ถ้าเธองอลเธอง้อมากๆเเน่ๆ 

 

 

 

 

             " ทำบ้าอะไรของนายฮะ "

 

 

 

 

           ชั้ลลุกขึ้นจากพื้นทันที เเล้วผลักร่างสูงอย่างหาเรื่อง เขาเเค่เเสยะยิ้ม เเล้วทำอะไรสักอย่างในโทรศัพท์ฉัน ก่อนจะโยนลงที่พื้นอย่างไม่ใยดี ดีนะที่ของฉันเป็นไอโฟนเจ็ดกระเเทกพื้นเเค่นี้ไม่เป็นไรหรอกเว้ยยย เค้ารีวิวออกมาเเล้วว่ากระเเทกเเรงเเค่ไหนก็ไม่เเตกก ตกน้ำได้ยาวนานน เเช่ในช่องฟิตยังไม่เป็นไรเลยย 

 

 

 

 

        ในขนานนที่โทรศัพท์ฉันตกถึงพื้น สัญาณไลน์ก็ดังขึ้น ฉันลงไปยิบมันขึ้นมาดู ในขนานที่อีกคนเดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำ 

 

 

 

 

           line : FANGGG <3

 

   ' ทำไมล่ะเเก้ว ฟางทำไรผิดหรอ '

 

 

 

 

       เธอรีบกดเข้าไปดูในเเชทที่เเล้วที่เธอส่งไปทันที ' เราเลิกกันเถอะฟาง เเก้วมีคนอื่น '

 

 

 

 

        โทโมะะะ นายยทำงี้ได้ไงง ฉันโมโหเขาอีกเเล้ว เธอกำลังจะกดพิมข้อความเพื่ออธิบายให้เธอฟัง เธอก็พิมตอบกลับมาก่อน

 

 

 

       line : Fanggg <3

 

' เเก้วคงจะทำงานมากไปคงเบลอ งั้นรับทำงานให้เส็ดนะขอโทษที่รบกวนเจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้เช้า จุ้บ ฝันหวานที่รักของเค้า รักที่สุดดดดดดดดด'

 

 

 

 

 

           เธอถึงกลับโลงอกเมื่อเเฟนสาวของเธอไม่โกรธเธอ  เเต่... ' เหี้ยยยย งานน ' ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มเเล้ว งานสักชิ้นยังไม่ได้ทำเลย ไม่ได้การเเล้วววว 

 

 

 

 

           เธอดันไปมองอีกคนที่ตอนนี้กำลังหาเสื้อผ้าอย่างสบายใจเพื่ออาบน้ำ เมื่อเธอเห็นเขากำลังจะเข้าห้องน้ำก็รีบมากระชากเเขนเข้าทันที ตอนนี้ไม่รู้ว่าฉันเอาเเรงมาจากไหนเพื่อรีบบ ความมโกดหายไปหหมด เหลือเเต่ความกระตือรือร้นในการทำงาน งานขงองเธอที่ค้างทั้งหมดดด 

 

 

 

 

 

           เธอฉุดรั่งมือเขาไว้ พร้อมกับใส่เสื้อคลุมอาบน้ำที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าของเขาอีกตัว ก่อนะลากเขามาที่ประตูห้อง เเสกนลายนิวมือเขา ก่อนที่จะเปิดประห้องอย่างรีบร้น เธอปล่อยมือเขาทันทีก่อนจะรีบวิ่งเพื่อไปที่ห้องของเธอที่อยู่ตรงงข้าม เเต่เขากลับมากระชากมือเธอเเทนพพร้อมกับจับมือเธอเเสกนลายนิวมือที่ห้องของเธอเเล้วดันเธอเข้าไปในห้อง พร้อมปิดประตูอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

          ห้องของเธอเป็นห้องสีโทรนเขียว มีตั้งเเต่มีเขียวเข่ม สีเขียวอ่อน เขียวมิ้นท์เเละสีเขียวอื่นๆ ตั้งเเต่หน้าห้องของเธอล้วนมีเเต่รูปเธอเเละพ่อของเธออัดใส่กรอบเต็มไปหมด มีห้องรับเเขน ห้องนอน ห้องครัว เเละที่ไปกว่านั้นคือเเเยกจากห้องนอนเธอมีห้องหนังสือที่มีห้องทำงานในห้องหนังสือ มีห้องเล่นดนตรีที่มีเครืื่องดนตรีครบองประกอบไม่ว่าจะเป็น เบส กีต้าคลาสสิก กีต้าโปร่ง กีต้าไฟฟ้า กล่อง เเละอื่นๆมากมาย มีไมค์โคโฟน ห้องเธอก็เหมือนๆห้องของเขา เเต่ที่เขาทึ่งที่สุดก็เครื่องดนตรีนั้นเเหล่ะมันมีเยอะมากกว่าเขา ทำไมเธอกล้าขนมาไว้ในห้องเธอขนานนี้นะ..