Confused รักเธอหรือเเค่สับสน ?

 
 
 
 
 
 
                   " มีอะไรจะเล่าให้ฟางฟังหรือป่าว ? "
 
 
 
                 ในเมื่อทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครเริ่มพูดอะไรเลยฟางพอจะมองออกว่าเเก้วกำลังปกปิดอะไรบ้างอย่างอยู่ ทั้งๆที่เราสองคนไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลยอยู่ๆก็เงียบใส่กันซะงั้น อีกคนก็ระเเวง อีกคนก็กลัวเธอรู้ความจริง.. 
 
 
 
 
 
                    " ไม่มีนิ "
 
 
 
                 เธอพูดออกไปเสียงเเผ่วๆอาการเจ็บคอหายนานเเล้วเเต่เธอไม่กล้าที่จะพดเสียงปกติกับคนตรงหน้าเลย'กลัว กลัวเหลือเกิน '
 
 
 
 
 
 
              " อื้ม ก็ดี "
 
 
 
              " ทำไมหรอ ? " 
 
 
 
 
 
              " ก็ป่าว "
 
 
 
 
 
            " เเสดงอาการชัดขนานนี้ไม่ป่าวเเล้วมั้งงง "
 
 
 
 
               เธอพยายามใช้คำพูดหยอกล้อเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเครียดไปมากกว่านี้ เเต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่อารมณ์ดีขึ้นเลย เป็นอะไรของเขาวว่ะ.. 
 
 
 
 
 
 
                " เเล้วคิดว่าฟางคิดมากเรื่องอะไรล่ะ ? "
 
 
 
 
 
              " อาการเเบบนี้ หึงห่วงเค้าเรื่องไรน่าาา " เเก้วทำเสียงเเบ๊วๆเชิงง้อ เเต่อีกคนก็ไม่สนใจเหมือนเดิม
 
 
 
 
               " ถ้าไม่ได้ทำผิดอย่าร้อนตัว " เอาอีกเเล้ววว เอะอ่ะก็ว่าร้อนตัว 
 
 
 
 
 
 
               " ถ้าสิ่งที่เเก้วพูด สิ่งที่เเก้วทำมันเป็นอาการบงบอกว่าเค้าร้อนตัวก็ขอโทษนะ เค้าเเค่ไม่เขาใจเท่านั้นเองในสิ่งที่ฟางกำลังสื่อให้เเก้วรู้ เเก้วเเค่อยากรู้ว่าฟางเป็นอะไรในเมื่อเเก้วไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ก็เเค่อยากให้บอกว่าเป็นอะไร เข้าใจอะไรผิดในตัวเเก้วหรือป่าว เเก้วพร้อมจะอธิบายให้ฟางฟังเสมอ เเต่ถ้าฟางคิดว่าสิ่งที่ฟางคิดมันถูกต้องเเล้ว ยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก เเก้วคงไม่มีอะไรจะพูด "
 
 
 
 
 
                  ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะว่าฟางกำลังระเเวงเธอ กำลังไม่เชื่อใจเธอ มันเป็นเเบบนี้ทุกครั้งที่เธอนอกใจฟาง เเต่ครั้งนี้เธอไม่ได้นอกใจอย่างที่ฟางคิดซะหน่อย หลักฐานก็ไม่มีจู่ๆฟางเอาอะไรมามโนเเต่งเรื่องทะเลาะกับเธออีกล่ะ เธอผิดอะไร... 
 
 
 
 
 
 
 
 
               เหอะ คำพูดของเเก้วทำให้ฟางชะงักไปนิดหน่อย ไหนคำว่าอธิบายยนี้มันชวนทะเลาะชัดๆเบื่อที่สุดเลยกับอารมณ์เเก้วในตัวนี้ มันเหมือนกันว่าเเก้วไม่เเค่เธอเลยสักนิด ทำไมคิดถึงเขานะ...ป๊อปปี้... นายอยู่ไหน 
 
 
 
 
 
 
             เเก้วตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้น ไม่ไหวเเล้วว่ะเเค่ความเชื่อใจก็ไม่มีให้กันเลย ทั้งๆที่ฟางยังไม่รู้ความจริงเรื่องเธอกับโทโมะด้วยซ้ำฟางยังกลับมาทำพฤติกรรมเเบบนี้ใส่เธอ เข้าใจไว้ด้วยนะ 'ถ้าไม่ผิดจริงๆไม่มีทางง้อ'
 
    
 
             FANGPOPPY
 
 
              เมื่อเเก้วเดินออกไป ฟางก็ก้มหน้าร้องไห้ทันที ในหัวของเธอตอนนี้มันรู้สึกว่าเธอเลือกผิดคน.. เธอจึงเดินไปที่ตึกดนตรีเพื่อไปหาเขา..
 
 
 
 
             เธอเชื่อว่าเขาต้องอยู่ห้องเก็บเครื่องดนตรีเก่า เขาทำงานเช็ดถูเครื่องดนตรีที่อยู่ในห้องนั้นทุกวัน เขาขออาสาทำความสะอาดเครื่องดนตรีทุกชนิดที่อยู่ในห้องนั้น โรงเรียนนี้มีเเต่ลูกคุณหนูไม่มีใครคิดจะมาทำความสะอาดเครื่องดนตรีพวกนี้หรอก เวลาว่างๆเขาจะเข้าไปนั่งเล่นในห้องนี้ประจำโดยเฉพาะวันนี้ไม่มีเรียน เขาน่าจะใช้เวลาอยู่ในห้องนั้นทั้งวัน 
 
 
 
 
 
            เธอหยุดเดินเมื่อถึงหน้าห้องนั้น เธอจ้องมองผ่านกระจกประตูว่าเขาอยู่ที่นี้หรือไม่ เเล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆเขาอยู่ในนั้น ตอนนี้เขาอยู่ในท่ามือด้านหนึ่งจับกีต้าร์ อีกมือหนึ่งเขียนโน๊ตเพลง เหมือนเขาจะฮัมเพลงอะไรสักอย่าง วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่เขาอยู่ในห้องกว้างๆที่เก็บเครื่องดนตรีหลายชนิท คนเดียว.. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             " ป๊อป.. "
 
 
 
 
             เธอพุ่งเข้ามาคุกเขากอดเขาทันที เธอร้องไห้อย่างหนักตัวเธอสั่นๆตอนนี้เธอตั้งการคนปลอบมากๆเเละเธอมักจะคิดถึงเขาคนเเรก 
 
 
 
 
 
              " ฟางเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น ? " 
 
 
 
 
 
             เขาปล่อยมือจากกีต้าร์เเละดินสอมาใส่ใจคนที่พุ่งเข้ามากอดเขา ทั้งๆที่วันที่เเล้วนี้เองที่เราตกลงขอห่างกัน เเต่วันนี้เธอกลับมา กลับมาทำให้เขาลืมเธอไม่ได้สักที ทำไมเธอถึงชอบทำให้เขาหวั่นไหวอยู่เรื่อยเลยนะ ?
 
 
 
 
 
            " เเก้วเขาไม่รักฟางเเล้ว เเก้วเขาไม่สนใจฟางเหมือนเเต่ก่อน ฮื่อออๆ ฟางไม่เหลือใครเเล้ว "
 
 
 
 
             เธอฟูมฟายอย่างหนัก อ้อมกอดของเธอรัดกุมตัวเขามากขึ้น เขาจึงค่อยๆกอดตอบเชิงโอ่ให้เธออาการดีขึ้นบ้าง เธอกลับมาในวันที่เธอไม่เหลือใคร วันที่เธอมีเเก้วอยู่ข้างกายเธอคงไม่เคยคิดถึงเขาเลย เขาควรรู้สึกดีใช่ไหม
 
 
 
 
 
 
            " ไม่เอาไม่ร้องน่า เด่วเเก้วก็มาง้อฟางเชื่อป๊อปเนอะ "
 
 
 
            เขาพยายามเก็บความรู้สึกที่มีต่อเธอไว้ภายในไม่เเสดงออกมา เเค่เพื่อนคนหนึ่งก็ดีเเค่ไหน ถึงความสัมพันของเราจะเกินคำว่าเพื่อนไปเเล้วก็ตาม...
 
 
 
 
 
 
 
 
            " เเต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งนะป๊อป "
 
 
 
 
 
           " ทำไม? "
 
 
 
 
 
          เธอไม่ตอบอะไร ขืนเธอเล่าไปเด่วก็โดนหาว่าคิดไปเองอีกให้เธอเรียบเรียงเรื่องทุกอย่างให้ได้สะก่อนเถอะ
 
 
 
 
 
 
          " ว่าไง ? "
 
 
 
 
        " ปล่าว "
 
 
 
 
 
         เธอจึงเลือกไม่พูดอะไร พร้อมทิ้งน้ำหนักของศีรษะเธอลงบนตักของเขา ตอนนี้ป๊อปปี้นั่งเก้าอี้ ฟางนั่งตรงพื้น เธอหลับตาพร้อมเอามือหนุนใบหน้าตัวเองลงบนตักป๊อปปี้ 
 
 
 
 
           ป๊อปไม่ได้ว่าอะไร เธอไม่เล่าก็ไม่เป็นไร เเค่นี้เขาก็เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตเธอเเละเเก้วมากพออยู่เเล้ว เขานั่งมองการกระทำของฟางอย่างยิ้มๆ เเค่นี้ก็มีความสุขมากพอเเล้ว ..
 
 
 
 
 
           เเต่มีอีกสายตาหนึ่งกำลังจับจ้องมาที่พวกเขาอย่างเจ็บปวด เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนหน้าประตู มองลอดผ่านกระจกเข้ามาเห็นสองร่างกำลังอยู่ด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
          น้ำตาของเขาคลอทั้งทีเมื่อเห็นว่าฟางกับป๊อปปี้มีความสัมพันลึกซึ่งต่อกัน เขารู้ รู้มาตลอดว่าป๊อปปี้รักฟาง เเต่เขาก็ต้องช่วยให้ป๊อปปี้กับฟางสมหวังกันให้ได้ ที่เขาทำไปไม่ใช่ว่าเขาไม่เจ็บ ไม่ใช่ว่าเขาเลิกชอบป๊อปปี้เเล้ว เขาทำเพราะป๊อปปี้คือความสุขของเขา เห็นป๊อปปี้มีความสุขเขาก็มีความสุข เมื่อไหร่ที่ป๊อปปี้ทุกข์เขาทุกข์กว่าเป็นพันเท่า เขาไม่ใช่ใครทีไหน เขาคืออ'โทโมะ'