Confused รักเธอหรือเเค่สับสน ?

 

 

 

 

                  " โทโมะะะ นายเป็นบ้าไรของนายอีกฮะ ? " เอออนั้นดิ เป็นบ้าอะไรของเขา คิดจะดึงคิดจะลากไม่นึกถึงจิตใจชั้ลบ้างเลย 

 

 

 

 

                 ปัง !

 

 

               เสียงประตูห้องถูกปิดลงอย่างรุนเเรง ชั้ลไม่รู้หรอกน่ะว่าเขาโกรธอะไรใครมาถึงได้โมโหรุนเเรงขนานนี้ เชื่อสิเขาต้องลากชั้ลเขามาตบต๋อยตีกันอีกเป็นเเน่เเท้ ก็เอาดิจะเอากันให้ตายไปข้างหนึ่งเลย 

 

 

 

 

             " ใครใช้ห้เธอไปอ่อยหมวยอิงคนของชั้ล! " อ่ออออ ที่เเท้ก็หวงของ หึ

 

 

 

 

 

             " ทำไม ? สวยขนานนั้น ขาว หมวย อึ้ม ขนานนั้นจะเก็บไว้กินคนเดียวหรอคะ " 

 

 

 

 

            หน้าตาของเธอยังยั่วอารมณ์โมโหเขาไม่หยุด บวกทั้งกิริยาท่าทางของเธอทำให้เขาเเทบคลั่ง ! 

 

 

 

 

 

 

              " อยากโดนดีใช่ไหมถึงมาอวดเก่งใช่ชั้ล " 

 

 

 

 

 

              " เอ้า ! พูดความจริงก็ว่าอวดดี ทำไมเเบ่งๆกันกินมันจะตายหรือไง! "

 

 

 

 

 

           " พอดีชั้ลไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครซะด้วยซิ " เขาใช้มือบีบเขาที่ช่วงต้นเเขนอย่างเเรงระบายความโกรธที่เขามีตอนนี้ใส่มัน หึ หมวยเป็นเด็กของนายจริงๆด้วยซิน่ะ 

 

 

 

 

 

 

                 ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เขาบีบเเขนชั้ลเเรงขนานนั้นเเต่มันไม่รู้สึกเจ็บเท่าที่ใจ..เเม้เเต่น้อย หัวใจของชั้ลมันเหมือนถูกบีบคั่นจนรู้สึกวื้บวาบตลอดการหายใจ เหมือนเลือดสูบฉีดเลือดอย่างถี่ๆจนรู้สึกชาาา ไม่ใช่ว่าเธธอไม่เคยรู้สึกเเบบนี้ ความรู้สึกนี้..มันเหมือนตอนชั้ลทะเลาะกันฟาง รู้สึกเหมือนตอนเห็นฟางคุยกับคนอื่น  มันก็ไม่เเปลกที่ความรู้สึกนี้มันจะเกิดขึ้นกับฟาง เพราะชั้ลรักฟาง.. เเต่ชั้ลไม่ได้รักเขานิเเล้วความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร

 

 

 

 

             

 

 

                   เธอนิ่งจ้องดวงตีที่เเดงกล่ำของเขาดวงความรู้สึกเเปลก ๆ เธอเเค่อยากจะรู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกเหมือนเธอหรือป่าวว.. เเต่ไม่เลยดวงตาของเขาเเสดงถึงความโกรธ ความเกลียจชั่งง เห็นมั้ยเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยเเก้ว.. เธอคิดไปเองคนเดียว 

 

 

 

 

 

              อึ้บบบ ! 

 

 

 

 

             อยู่ๆคนตรงหน้าก็ใช้ปากพุ่งใส่เธออย่างรุนเเรง เเละร้ายกาจโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของคนร่างบางเลยเเม้เเต่น้อย ปากของเขากัดปากของเธออย่างเเรงจนเลือกซึมออกมา กลิ่นคลาวเลือดฟุงเข้าไปในปากของเราทั้งสองคนลิ้นหนากวาดเอาความหวานที่อยู่ในโพร่งปากของเธอ มือของเธอพยายามผลักเขาออกอยู่ตลอดเเต่รู้สึกว่าคนตรงหน้าเธอจะไม่รู้สึกเลยเเม้เเต่น้อย

 

 

 

 

 

             เพรี้ยบบบ ! 

 

 

 

 

 

             สุดท้ายเธอก็รวบรวมกำลังเเรงของเธอที่มีอยู่ตอนนี้ผลักเขาเเล้วตบเขาที่หน้าของเขาฉากใหญ่ด้วยมืออันเรียวยาวของเธอ ร่างหนาเซไปติดกับประตูบานเก่าใบหน้าขาวๆของเขาเกิดรอยเเดงอย่างเห็นได้ชัด 

 

 

 

 

              " เธอกล้าดียังไงเอามือสกปกของเธอมาตบชั้ล ! " เขาหันมาพร้อมสายตาโหดร้าย ตอนนี้เขาโกรธเธอกว่าครั้งที่เเล้วอีก 

 

 

 

 

 

                " เเล้วนายกล้าดียังไงเอาปากสกปกของนายมาจูบชั้ล ! "

 

 

 

 

 

                " หึ สกปรกงั้นหรอ ? ถ้ามันจะสกปรกมันก็สกปรกกันทั้งคู่เเหล่ะหว่า! ชั้ลกล้ามากกกว่าจูบเเน่.. "

 

 

 

 

 

                 เขาผลักเธอลงที่โซฟาตัวใหญ่ภายในห้องของเขา เเล้วเทน้ำหนักลงบนตัวเธออย่างถาทมจนเธอไม่สามารถดิ้นหนีได้เลย ได้เพียงขยับส่วนบนเท่านั้น 

 

 

 

 

 

               มือของเธอถูกรวบด้วยมือใหญ่ๆเพียงด้านเดียวของเขา ปากของเขาทำหน้าที่ของมันขยี้ปากของอีกคนอย่างหมั้นเคี้ยว มือของเขาบีบคลั้นหน้าอกของเธอภายใต้ชุดที่เธอใส่อย่างเเรงจนเธอรู้สึกเจ็บ 

 

 

 

 

 

            " อย่าาา หะ อย่าาา าอื้อออ " น้ำตาเธอเริ่มไหลออกอย่างห้ามไม่ได้ถ้าเขาเบามือกับเธอสักนิดเธอคงจะเคลิ้มไปด้วย เเต่นี้เขากลับไม่ปราณีเธอเลย เขาฉีกเสื้อที่เธอใส่อย่างเเรงเพื่อให้มันขาด ร่างกายของเธอเกิดรอยเเดงจากการฉีดรุนเเรงครั้งนี้รวมถึงรอยบริเวณชั้นในที่มีผืนเเดงก่อนหน้านี้ที่เธอใส่ชั้นใน มันทำให้เธอเเดงไปทั่ส่วนบน.. 

 

 

 

 

 

              คนตัวใหญ่ไม่ฟังคนด้านล่างเลยเเม้เเต่น้อย ปากของเขาดูดไซร้กัดบริเวณซอกคออย่างต่อเนื่องจนมันเเดงไปหมดจนถึงหน้าท้องน้อยเต็มไปด้วยรอยตีตราเเถบไม่มีช่องเว้น เธอไม่เคยกระทำกับผู้หญิงที่เธอนอนด้วยเเบบนี้เลยสักครั้ง..เเล้วบาปกรรมอะไรทำให้เธอต้องโดนเเบบนี้

 

 

 

 

 

                 " โทโมะ อือ พอเถอะนะชั้ลขอร้อง อื้อ " ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา มือทั้งสองข้างยกพนมขึ้นอ้อนว้อนคนที่กำลังเล่นอยู่กับบริเวรส่วนล่างของเธออย่างเลือดเย็นการกระทำของเขาทำให้เธอหมดเเรงไปซะดื้อๆไม่มีเเรงเเม้กระทั้งหนีเขาเลย

 

 

 

 

                  " โอ้ย อื้ออ เจ็บ โทโมะชั้ลเจ็บ หยุดมันเถอะนะ " อยู่ๆคนตัวใหญ่ก็ยัดเยี้ยดความเป็นชายเข้ามาในตัวเธอโดยที่เธอไม่พร้อม การกระทำครั้งนี้ของเขามันต่างจากสองครั้งเเรกโดยสิ้นเชิ้ง สะโพกเขาขยับมันอย่างถี่ๆจนคนด้านล่างเจ็บจนต้งร้องออกมา หารู้ไม่ว่าเธอยิ่งร้อง.. 'เขายิ่งสะใจ!'

 

 

 

 

                   เธอร้องไห้ตลอดจนเขาไปถึงจุดที่เรียกว่าเส็ด.. เขาปล่อยน้ำสีขาวขุนใส่ร่างกายของเธอ เธอพยายามเอามันออกอย่างรังเกัยจจนมันไหลเย้ยเปื้อนโซฟา

 

 

 

 

 

               " เอามันออกไป ฮื่ออ เอาออกไปมันสกรปก " ทั้งๆที่เธอเเถบจะไม่มีเเรงเลยเธอกลับพยายามเอาตัวของเธออกห่างจากตัวของเขา เเต่เขาหรือจะยอม.. 

 

 

 

 

                  " หึ " เขาใส่มันลงไปที่เดิม ยังคงปลุกอารมณคนอยู่ด้านล่างอย่างต่อเนื่อง เเต่ไม่มีท่าทีว่าคนด้านล่างจะเคลิ้มไปกับเขาเลยก็ใช่สิในเมื่อเขาทำกับเธอรุนเเรงเเละปาเถื่อนขนานนี้ เเต่การกระทำของเธอนั้น มันยิ่งทำให้เขาเกิดอารมณ!

 

 

 

 

 

                เขาทำกิจกรรมตรงนั้นไปเรื่อยๆเเละรุนเเรงอย่างต่อเนื่อง จนเขาเส็ดไปอีกครั้ง เขาดึงร่างที่นอนร้องไห้ให้ลุกขึ้น ตอนนี้มันไม่เหลือคำว่าเข็มเเข็ง ไม่เหลือคำว่าอวดเก่งอีกต่อไปเเล้ว มันเหลือเเค่ผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่งที่อ่อนเเอ่ ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง..

 

 

 

 

 

           ร่างของเธอเอนไปตามเเรงฉุดของเขาให้ที่ยืนอยู่ เเต่เธอก็ล้มลงตามเเรงโน้มถ่วงของโลกในเเนวดิ่งเนื่องจากเธอไม่มีเเรงขาที่จะทรงตัวได้เลย มันระบมไปหมดจนเธอรู้สึกได้ยิ่งตัวของเธอกระเเทกพื้นมันยิ่งทำให้เธอเจ็บเจียนตายเลยก็ว่าได้

 

 

 

 

 

 

             " ลุกขึ้น ! " เขาสั่งเธอเเต่ไม่มีท่าทีว่าเธอจะลุกตามคำสั่งของเขาเลย มีเเต่เสียงสะอื้นอย่างต่อเนื่องจากคนที่อยู่ดานล่าง จนเขาอุ้มเลยพาดบามาโยนลงยังเตียงของเขา

 

 

 

 

 

            ต่อมความกลัวของเธอเเล่นเขาสู่หัวใจอีกครั้งเมื่อเขากำลังเดนเข้ามาหาเธอ เธอขยับตัวหนีจนถึงหัวเตียง เเต่คนตัวใหญ่ก็ใช้มือดึงขาของเธอให้ลงมาอยู่ที่เดิมพร้อมกับตัวของเขาที่คร่อมเธอไว้

 

 

 

 

 

           " เธอควรจะจำไว้ ! ถ้าเธอไม่ทำตามคำสั่งของชั้ล เเล้วมาทำตัวอวดดีกับชั้ล ถ้าเธอกล้ามาเอยปากพร่อยๆของเธอว่าพ่อของชั้ลอีกเธอจะโดนเเบบนี้ !  " เขาไซร้คอที่มีรอยเเดงอยู่เเล้วอีกครั้ง โดยไม่สนเลยว่าเธอจะเป็นอย่างไร

 

 

 

 

                " ชั้ลจะไม่ทำเเบบนั้นอีกเเล้วนะ ขอโทษ ฮื่อ ขอโทษจริงๆอย่าทำกับชั้ลเเบบนี้เลยนะ " ตัวของเธอสั่นระริกด้วยความกลัวเมื่อเขาทำเเบบนี้กับเธออย่างต่อเนื่อยจนร่างกายของเธอไม่ไหว ปากเอ่ยคำว่าขอโทษไม่ขาดปาก เเต่คนด้านบนไม่สนใจคำที่เธอขอโทษเลย เขายังกระทำอย่าว่ากับเธอต่อไป จนร่างด้านล่างนิ่ง เงียบ ไม่มีเสียงร้องใดๆออกมาอีกลย จนเขาเอะใจ

 

 

 

 

             " เเก้ว เเก้ว " เมื่อเขาเส็ดความไคล้ของเขาเเล้วเขาก็ก้มลงมาดูใบหน้าของงเธอที่ตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา ร่างกายของเธอมีรอยเเดงเต็มไปหมด ไม่รู้ทำไมเมื่อกี้ถึงทำกับเธอได้ขนานนี้เหมือนกัน.. ทำไมยิ่งเห็นเธออวดเก่งก็ยิ่งโมโห ยิ่งเธอไปยุ่งกับผู้หญิงอื่นยิ่งควบคุมอารมณตัวเองไม่ได้ 

 

 

 

 

               เเต่พอเธอนิ่ง เธอเงียบ จากที่เขาดูเหมือนอสูตรกายก็กลับมาเป็นผู้ชายขี้สงสารเอาซะไม่ได้ ความรู้สึกที่พึ่งมาเกิดขึ้นหลังทำเธอเจ็บ หลังทำให้เธอเสียใจ มันยิ่งกว่าสงสารเเต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร 

 

 

 

 

              " ฝันดีนะ " เขาก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูของคนที่หลับไม่ได้สติเเล้วหอมเเก้มเธอฟอดใหญ่ ก่อนที่จะโน้มตัวลงไปกอดเธอถ้าเขาไม่เหนื่อยจากการกระทำที่เขาทำเมื่อสักครู่เขาคงไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้เธอเเล้ว เเต่ตอนนี้เหนื่อย ขอนอนก่อนล่ะกัน มือของเขาโอบกอดร่างของเธออย่างเเผ่วเบาก่อนที่จะเขาจะนอนยิ้มสักพักกับตัวเองสักพักเเล้วกลับไป..

 

 

 

 

 

 

 

.........................................................                 

 อีกสี่วันก็เปิดเทอมเเล้วววว อยากเเต่งต่อให้เส็ดก่อนเปิดเทอมจะทันไหมเนี้ยย ขออภัยที่เเต่งช้านะงับบ เค้าเรียนตลอดเลยT T  ติวเตอร์ให้การบ้านมาเยอะมักก ปีหน้าเค้าก็ขึ้นมหาลัยเเล้วไม่คอนเฟริมว่าจะเเต่งจบมั้ย ขอโทษน่าา เเต่ก็จะพยายามเเต่งให้ได้มากที่สุดเนอะ :)