Confused รักเธอหรือเเค่สับสน ?

 

 

 

 

              ณ. ร้านอาหารกึ่งผับ 

               

                  " รับอะไรดีครับ " พนักงานตอนรับชายเดินเข้ามาตอนรับเธอที่ตอนนี้นั่งอยู่คนเดียว โดยที่โทโมะไม่เข้ามาในร้านสักทีสักที 

 

 

 

                   " เอ่อ.. รอเพื่อนก่อนละกันคะ " 

 

 

 

                  "  ให้ผมนั่งรอเป็นเพื่อนไหมครับ " ร้านอาหารนี้เป็นร้านมืดๆที่มีไฟเเสงสีคล้ายผับ ดังนั้นจึงเป็นโอกาศดี ที่พนักงานชายคนนี้จะม่อเธอได้ง่ายๆ!

 

 

 

                    " ว่างหรอคะ ? " เธอเเสยะยิ้มมุมปากอย่างมีเลลนัย 

 

 

 

                    " คือผมมีหน้าที่ดูเเลโตะโซนนี้ครับ บังเอิร์นมีคุณอยู่โซนนี้คนเดียวซะด้วยสิ " เขาถือวิสาสะนั่งฝั่งตรงข้ามเธอ พร้อยิ้มสบตาอย่างอ่อยๆ 

 

 

 

 

                       " หึ เอางั้นหรอคะ ? " 

 

 

 

                       " ครับ ผมชื่อไทม์นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณคนสวย " เขาคนนั้นใช้เทาของเขาไปเเตะเบาๆที่เท้าของเธอเเล้วลูบไปลูบมา 

 

 

 

                        " เเก้วคะ " เธอใช้สายตาเชิงอ่อยยั่วยั่วคนตรงหน้า นี้เป็นครั้งเเรกน่ะเนี้ยที่ผู้มาจีบเธอ ! เเหม่ มุกจีบหญิงนี้โบราณมากกกก 

 

 

 

                       " คุณเเก้วมีเเฟนยังครับ ? "

 

 

                       " ยัง.. " น้านนน - - เน่ามากเถอะ ให้ตายสิเธอไม่เคยจีบหญิงโดยมุกอุบาดๆเเบบนี้เลย 

 

 

 

                      " จะว่าไรไหมครับ ถ้าผมจะขอเบอร์คุณ เผื่อเราได้เจอกัน อีกครั้ง... "

 

 

 

                      " คุณชอบเเก้วหรอคะ ? " หึ เธอยิ้มอย่างร้ายกาจ 

 

 

 

 

                    " ครับ ผมชอบคุณ คุณล่ะ ชอบผมไหม ? "

 

 

 

                  เธอไม่ตอบอะไร เเต่ลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอไปนั่งข้างเขา เเล้วใช่ใบหน้าเรียวๆที่มีเครื่องสำอางนิดหน่อยเข้าไปข้างๆหูใบน่าเเทบจะติดกับพนักงานคนนั้น  ถ้าอยู่ในสถานะการนั้น!คงจะรู้ว่าเธออ่อยมากๆ! 

 

 

 

                   " คุณก็หล่อดีนะคะ.. เเต่โทษทีพอดีชั้ลไม่ชอบผู้ชาย หึ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็เอาน่าของเธอออกจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มมองอย่างเสียด้ายเอามากๆ! 

 

 

 

                    " เเก้วทำไรหน่ะ ! " โทโมะที่เดินมาเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่ก็หัวร้อนลุกเป็นฟืนเป็นไฟ โกรธกว่านั้นก็คือนี้เธอไม่ได้อ่อยผู้หญิง ! เเต่เธอกำลังอ่อยผู้ชาย ! เขาเดินมากระชากเเขนเเล้วผลักเธอไปอยุ่ด้านหลังของเขา 

 

 

 

                    " มึงยุ่งอะไรกับเมียกู ! " น่าเเปลกที่เขาไม่ตวาดใส่เธอ เเต่เขาตวาดใส่พนักงานหนุ่มคนนั้นเเทน มือของเขากระชากคอเสื้ออย่างหาเรื่อง 

 

 

 

 

                    " นี้คุณ เมื่อกี้คุณเเก้วเธอยังบอกอยู่เลย ว่าเธอชอบผู้หญิง เเล้วเธอยังไม่มีเเฟนด้วย คุณจะมาโมเมว่าเป็นเมียคุณได้ยังไง " พนักงานคนนั้นเเสยะยิ้มอย่างเยาะเย้ย 

 

 

 

                     " หึ ชั้ลหน่ะชอบผู้หญิง เเต่นี้อะผู้ชายคนเเรก!เเละคนเดียวที่ชั้ลจะรัก " เธอก้าวขาขึ้นมาพากเเขนคล้องคอของโทโมะ เเล้วนำใบหน้าของเธอเข้ากล้ใบหน้าของเขา เเละค่อยยๆจุ้บที่ใบหน้าของเขา ดูเหมือนว่าโทโมะอึ้งพอสมควร กับคำพูดเเละการกระทำของเธอเมื่อครู่นี้  

 

 

                   เขาถึงกับมือไม้อ่อนทันทีมือที่จับชายเสื้อของพนักงานหนุ่มคลายออกเเละมองหน้าที่หญิงสาว เขายังไม่หายอึ้งเลยเเหล่ะ!

 

 

 

                   " ที่ฉันบอกว่ายังไม่มีเเฟนหน่ะ ก็จริง..เเต่นี้อ้ะสามีชั้ล " เธอยิ้มอย่างร้ายกาจให้พนักงานหนุ่มอีกครึ้ง เเล้วก็ลากโทโมะที่ยืนนิ่งอยู่ออกมานอกร้าน พนักงานคนนั้นกำมือเเน่นเมื่อรู้ว่าตนโดนหักหน้า เเละมองหญิงสาวเเละชายหนุ่มออกนอกร้านอย่างสุดลูกหูลูกตา 'โถ่วเว้ยย !"

 

 

 

                    " หึ้ย ! ผู้ชายอะไรเลี่ยนชิบ! หล่อตายเเหล่ะโว่ะ " ทันทีที่เดินออกมาจากร้าน เขาปล่อยมือออกจากคอของเขา เเละเดินนำหน้าเขาไปอย่างเซงๆเเละบ่นกระมุกระมิ อย่างหัวเสีย 

 

 

                    " นี้ ! จะไปไหน ชั้ลยังไม่ได้ทานข้าวเลยน้ะ " เขาฉุดมือเธอไว้ ก่อนที่เธอจะเดินหนีไปอีก

 

 

                    " นายก็ไปหาไรกินไปเส้ ! ชั้ลไม่มีอารมณ์ เอ่อ..  " เธอหลุดปากพูดออกมาก่อนไตร่ตร่อย เเย่ล่ะดิ - - 

 

 

                    " ว่าไงน่ะครับบ... " เขามองเธออย่างจับบผิด เขารู้เเหล้ะว่าเธอหลุดปากออกมา นานเเล้วที่ไม่เห็นเธอหลุดเเบบนี้ 'น่ารักชะมัด'

 

 

                   " ขอโทษน่า ขอโทษจริงๆ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจพูดเเบบนั้น " ขอก้มหน้าขอโทษอย่างรู้สึกผิด 

 

 

                   " ก็ไม่ได้ว่าไรนิ " 

 

 

                   " เห้.. ? " เธอทำหน้างงๆกับพฤติกรรมของเขา 

 

 

                  " ไปเหอะ หิว " เขาพูดจบเเล้วพาเธอเดินหาร้านอาหารไปเรื่อยๆ เเต่ก็ไม่เจอร้านที่เธออยากทานสักร้าน

 

 

            'ร้านนี้มันไม่อร่อย นายจะกินจริงดิ'

 

            'ร้านนี้มันเเพงไป ได้น้อยด้วยไม่อิ่ม'

 

             ' ร้านนี้คนน้อย ต้องไม่อร่อยเเน่ๆ '

 

            'ร้านนี้คนเยอะ นายหิวๆต้องรอไม่ไหวเเน่ๆ '

 

            ' ร้านนี้หนุ่มเยอะ เด่วนายก็ไปเหวี้ยงเขาอีก '

 

             ' โห้ย ร้านนีิ้ สาวเยอะ นายคงจะลากสาวเข้าไปกินก่อนอาหารมาเเน่ๆ'

 

 

              " นี้ !! เธออยากกินอะไรร้านไหนก็บอกมาเถอะ เสนอไปไม่กินสักร้าน ชั้ลหิวนะ ! "เขาเหวี้ยงด้วยอารมณ์หิวๆ เหมือนเด็กที่เรียกร้องความสนใจงั้นเเหล่ะ เฮ้อ 

 

 

 

              " ป่ะ ๆ เด่วชั้ลพาไปทานร้านอาหารร้านหนึ่ง ชั้ลว่านายต้องชอบเเน่ๆ ไปกันๆ "

 

 

 

                ณ.ร้านหมี้เกี๊ยวข้างทาง 

 

 

               เขาขับรถมาสักพักก็ถึงร้านที่เธอพูด โดยที่เขาไม่กล้าลงไป บอกว่ามันสกปกบ้างละ คนรวยๆอย่างชั้ลทำไมต้องกินอะไรเเบบนี้ด้วยบ้าง ร้านไม่หรูไรงี้บาง พูดซะร้านนี้ไม่ไรดีสำหรับเขาเลยย

 

 

 

                " งั้นนายไปหาร้านอาหารหรูๆ เเพงๆ สะอาดๆ ของนายไปล่ะกัน ชั้ลหิวว นายกลับไปก่อนเลยชั้ลกลับเองง ง " พูดจบ เธอก็เดินลงจากรถไปเลย โดยไม่ฟังคำโวยวายจากเขา เเน่เเหล่ะว่าเขาไม่ยอมปล่อยเธออยู่คนเดียวเเน่ๆ 

 

 

                 เธอตัดสินใจนั่งโต๊ะบริเวณใกล้ๆรถของเขา เเละถ้าเขามองจากในรถคงเห็นได้อย่างชัดเจน เธอสั่งอาหารมาห้าหกถ้วย เเล้วกินอวดชายหนุ่มที่ยังไม่ขับรถไปไหนสักที! หึ อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะทนได้อีกสักกี่น้ำ 

 

 

                   ปังง ! 

 

 

 

                  นั้นไง สุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้ ปิดประตูด้วยความโมโหอย่างเสียดัง เเละเดินกระเเทกเท้ามายังโต๊ะที่เธอนั่ง 

 

 

 

                  " นี้! เมื่อไหร่จะกินเส็ด ชั้ลหิวนะเเละยังต้องมานั่งรอเธอกินช้ายังก่ะสลอด กว่าเธอจะกินเส็ดชั้ลไม่ใส้ขาดตายก่อนหรือไง "

 

 

                    " ก็บอกให้ไปหาไรกินเลยไง ไม่ต้องรอ " เธอก้มหน้าอย่างรอสึกผิดที่เธอเป็นพาระของเขา ยิ่งเขาพูดตรงๆเเบบนี้ยิ่งรู้สึกเเย่ 

 

 

 

                    " เออๆหิวเว้ย ย ไม่รงไม่รอเเล้ะ ถ้าชั้ลท้องเสียมาเธอรับผิดชอบด้วยย " เขานั่งลงอย่างเเรง เเละดึงถ้วยที่เธอสั่งมาเยอะๆมากิน 1 ถ้วย

 

 

 

                    " ไม่ปรุงก่อนหรอ ? " เธอถามด้วยความสงสัย

 

                     " เขาไม่ปรุงมาให้หรอ กินยากจังเว้ยย " เขาวางตะเกี้ยบอย่างหัวเสีย

 

 

                    " เฮ้ออ มาๆเด่วปรุงให้ " เธอดึงถ้วยเขามาปรุงให้ เธอรู้ดีว่าเขากินรถชาตไหน ก็อยู่กันมาจะครึ่งปีเเล้ว ไม่รู้ก็บ้าล่ะเถอะ 

 

 

                    " อร่อยมัยย? " เธอยิ้มอย่างมีควาามสุขเมื่อเขาทานอย่างเอร็ดอร่อย เขาไม่พูดอะไรกินไปเรื่อยๆ จากถ้วยที่ 1 ไป 2 ถ้วยที่ 3 เขาทนไม่ไหวปรุงเองเพราะเเก้วปปรุงช้า เขาสังเกตว่าเเก้วใส่อะไรเท่าไหร่ล่ะลองทำเอง 

 

 

                     " ยี้ ทำไมไม่เห็นเหมือนที่เธอปรุงให้ชั้ลเลยย ชั้ลว่าชั้ลใส่ตามเธอล่ะนะ "

 

 

                     " ไหนชิมสิ อื้มม ม นายปรุงอร่อยจัง ชั้ลชอบรสนี้ " เธอเอาถ้วยที่ปรุงให้โทโะเส็ดไปเปลี่ยนกับถ้วยที่โทโมะปรุง 

 

                       ไม่รู้เพราะอาหารอร่อยหรือเพราะเธอชอบอาหารที่เขาปรุงให้ ทำไมถึงมีความสุขอย่างงี้ มันมีความสุขจนหน้าเเดงไปหมดจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ โดยอ้างว่า'ร้อน'

 

 

                     ณ.คอนโดโทโมะ 

 

             

                    โทโมะอาบน้ำเส็ดเเล้ว ตอนนี้เธอพึ่งอาบน้ำเส็ดใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาเพื่อใส่เสื้อ เเตะเอ๋.. เสื้อเธอเปลี่ยนไป มันไม่ใช่ชุดเก่าๆของเธอ เเต่เป็นชุดนอนกระโปร่งยาวถึงเข่าพริ้วๆเเทน 

 

 

                    " โทโมะ นายเห็นเสื้อชั้ลมั้ย ชั้ลว่าชั้ลเตรียมเข้ามาล่ะนะ " เธอก็ไม่อยากคิดไปเองอีกนั้นเเหล่ะว่ามันเป็นชุดของเธอ 

 

 

                     

                    " ก็เตรียมไว้ให้ทำไมไม่ใส่ล่า " -////- ฮ่ะ ? เตรียมไว้ให้ 

 

 

 

                    " เอาว่ะ ใส่ก็ใส่ ดีกว่าอยุ่ในนี้ล่ะกัน เฮ้อ " พอเธอเเต่งตัวเส็ด เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นโทโมะกำลังวุ่นๆอยู่กับถุงเสื้อผ้า ที่เขาซื้อมาเยอะเเยะ มีบางส่วนถูกจับใส่ไม้เเขวนเสื้อ ในตู้เสื้อผ้าสีขาวสะอาดเหมือนเขาพึ่งซื้อมาใหม่ อีกส่วนพับไว้ในลิ้นชัก เเต่เอ๋.. เสื้อผู้หญิงหมดเลยนิ

 

 

 

                      " นายทำไรหน่ะ " เธอถาม

 

 

                    " ก็เห็นอยู่ว่าจัดเสื้อผ้า " --* ดูเขาระเบียบมากเลย ชุดทุกชุดถูกจัดไว้เป็นคู่ๆว่าตัวไหนใส่กับตัวไหน อะไรจะปานนั้นเนี้ย 

 

 

 

                    " สาวที่ไหนจะเข้ามาอยู่จ๊ะะ ถึงกับขั้นซื้อตู้ใหม่เลย "

 

 

                    " สาวชื่อเเก้วอ้ะ " เขาวางเสื้อผ้าที่จัดอยู่ลงเเล้วเดินเข้าไปใกล้เธอ 

 

 

                    " หึๆชื่อชั้ลคงโหลมากเลยเนอะ " 

 

 

                     " เหมือนกับว่าชั้ลมีสาวชื่อเเก้วเยอะงั้นเเหล่ะ " เขาเอื้อมมือไปเล่นผมของเธอที่ปล่อยยาวสลวย ใบหน้าของเธอเเดงขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาจ้องตา 'โอ้ยย เเอร์ทำไมไม่เย็นเนี้ยย '

 

 

                     " ชั้ลช่วย มะ .. อุ้บบบ" ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็จู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาสอดเเทรกลิ้นเข้าไปยอกล้อลิ้นน้อยๆของเธอที่นิ่งไม่ขยับ ร่างกายเขาเริ่มเบียดเสียดเข้าใกล้เธอจนเเทบไม่มีช่องให้อากาศผ่าน ให้ตายเถอะ.. 

 

 

                      " ไง ห่างหายมานานตั้งตัวไม่ถูกเลยหรอ 555555 " เขาขำเสียงดังลั่นจนเธออาย โอ้ยยเเก้มจ๋าทำไมต้องเเดง -///-

 

 

 

                       " ฮึ้ย ! ไม่ยุ่งด้วยเเล้ววว " เธอตีเขาทีหนึ่งเบาๆ ก่อนที่จะเดินหนีด้วยความเขิลล ถ้าเเซกเเผ่นดินหนีได้ทำไปได้ล่ะโอ้ยย 

 

 

 

                       " นี้ ออกมานี้หน่อยสิ " พอเธอนั่งสงบสติอารมณ์สักพักเขาก็เรียกเธอออกไปหา เฮ้ออ บ้าเถอะพึ่งหายเขิลเองน่า ไม่พร้อมเจอหน้าเว้ยย 

 

 

                        เพี้ยย ! เธอตบหน้าตัวเองทีหนึ่งเพื่อเรียกสติ ก่อนจะเดินออกไปหาเขา 

 

 

 

                     " เรียกมาทำไมม ง่วงล่ะนะ " ป่าวหรอก ข้ออ้างให้ผ่านวันนี้ไปได้เร็วววๆเถอะ ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยยย ควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาเรียกชั้ลออกมาตรงระเบียง ที่มีพรมเเดงตลอดทั้งการเดิน มีใบหน้าของเขาที่ยิ้มกว้างให้ชั้ลยังก่ะเเข่งกับพระจันทร์บนท้องฟ้า จะยิ้มอะไรเบอร์นั้นน 

 

                    อยู่ๆก็มีเพลง คลาสสิกเปิดขึ้น ทำนองเหมือนจะเป็นเพลงเต้นรำ คิดบ้าไรจะเต้นรำตอนนี้เนี้ยย 

 

 

                   " มาาา จะสอนเต้นรำ " 

 

 

                  " ไว้วันอื่นน่ะ วันนี้เหนื่อยยย " เธอพูดเเล้วจะเดินกลับเข้าไปในห้อง เเต่โดนมือหนาฉุดเอาไว้ซะก่อนหน่ะสิ

 

 

                   " หึ เต้นไม่เป็นก็บอกมาเถอะ อายอยู่ได้ " เขาพูดดูถูกเธอ เชิงกวนตีน 

 

 

                   " โว่ะ เเค่เต้นรำชั้ลเต้นกับฟางบ่อยจะตายไป " เธอเถียงกลับอย่างรวดเร็ว

 

 

                  " หึ เต้นเป็นเเต่ผู้ชายน่ะสิ " 

 

 

                  " ไม่อยากจะโม้ ว่าชั้ลเนี้ยเเหล่ะเป็นคนสอนฟางเต้น ผู้หญิงผู้ชายเต้นได้หมดด " เขาทำหน้ากวนตีนมา เธอก็ทำตอบสิครับบ 

 

 

                  " ไหน โชว์หน่อยสิ " ไดผลล เธอก็ยังเป็นเธออยู่เเบบนี้ พอเรียกอารมณ์เข้าหน่อยก็โมโหจะอวดเก่งว่าทำได้อีกล่ะ ชั่งเถอะก็เขาอยากเต้มรำกับเธอนิ.. 

 

 

 

                  เมื่อดนตรีเริ่มขึ้นอีกครั้ง เราสองคนก็เริ่มเต้นรำตามจังหวะ เชื่อล่ะเเหล้ะว่าเธอโปรจริง เขาผิดจังหวะเเค่นิดเดียวเธอสอนเขาใหม่หมดเลยย จากที่เขาว่าจะสอนเธอกลายเป็นว่าเธอสอนเขา.. 

 

 

 

                 " นี้นายย อย่าเดินผิดจังหวะสิเด่วก็เหยียบเท้ากันหรอก " เเต่บางทีธอก็จริงจังเกิ้นน จนเขาเริ่มเหนื่อยย 

 

 

                  " พอเเค่นี้ก่อนเถอะ เหนื่อยย " เขาล้มตัวลงนอนกับเก้าอี้พับที่อยู่บริเวรระเบียงนั้น เขามองดูคลื่นน้ำในสระว่ายน้ำส่วนตัวของเขาด้วยความเหนื่อย เหงื่อของเขาไหลออกมาจนเต็มใบหน้า ให้ตายเถอะ เต้นรำหรืออะไรเนี้ยทำไมมันร้อนจังง 'ร้อนเพราะเธอสบตา..'

 

 

 

                  "..เห้ .. " จู่ๆก็มีผ้าขาวๆกับมือนิ่มๆที่เเสนคุ้นเคยมาสับผัสกับใบหน้าของเขา 

 

 

                 " เหงื่อหน่ะ ถ้ามันไหลเข้าตามันจะเเสบมากเลยน่ะ " เธอเช็ดไปเรื่อยๆจนเหงื่อที่ใบหน้าของเขาออกจนหมด 

 

 

                 " สอนเหมือนชั้ลเป็นเด็กๆงั้นเเหละ โถ่วว " อย่าเข้ามาใกล้เด่ ยิ่งเป็นคนเขิลล่ะร้อนบริเวณหน้าซะด้วย 

 

                " จะร้อนอะไรขนานนั้นนเนี้ยย " เธอเริ่มบ่นเพราะเธอพึ่งเช็ดไปก็มีเหงื่อมาเกาะบริเวรใบหน้าเขาอีกเเล้ว เเต่เหมือนเธอยิ่งเช็ด มันยิ่งออก..

 

                " ไปอาบน้ำใหม่ดีกว่าา .. " เขาก็เดินหนีไปซะดื้อๆเธอก็งงไปตามๆกันน เฮ้ออ 

 

 

               ชั้ลจึงเดินมาที่ห้องของฉัน ที่ตอนนี้เตียงมันหายไปไหนน อ๊ากกก ! เเล้วชั้ลจะนอนไหนล้ะทีนี้ ไม่ใช่ว่าเจ้าบ้านั้นเอาเงินที่ขายเตียงไปซื้อเสื้อผ้าให้ฉันน้ะเว้ยย ได้อย่างเสียอย่างสิน่ะ TT' 

 

 

                " นี้ ! ไม่ต้องมาทำหน้าร้องไห้เลยน่ะ ต่อไปนี้เธอต้องไปนอนกับฉัน ! "

 

 

               " นายจะบ้าหรอ จะให้ชั้ลเข้าไปนอนกับนายเนี้ยนะ " 

 

 

              " อ่าวว เมื่อตอนเย็นบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าเราเป็น สามี-ภรรยากัน ? หื้ม " 

 

 

              " บ้า นั้นชั้ลพูดเล่นน จะคิดจริงจังไปทำไมล่าา " ชั้ลก้มหน้าด้วยความเขิล ไม่น่าพูดออกไปเลยย อ้ายย 

 

               " ไม่ได้ชอบผู้หญิง เเต่ชั้ลเป็นผู้ชายคนเเรกเเละคนเดียวที่เธอจะรัก ? 5555 " ยิ่งเห็นเธอเขิล เขายิ่งสนุก                   

 

 

               " นี้ ! ลืมไปเลยน่ะ เลิกพูดล่ะไปนอนได้เเล้วววว " เธอจึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องของเขา เเละล้มลงบนเตียงอย่างเเรงด้วยความโมโห จะโทษใครไม่ได้น่ะต้องโทษตัวเองอย่างเดียว 'ปลาหมอตายเพราะปากเเท้ๆเลย '

 

 

 

               พรึบบบ  0-0

 

 

 

 

               อยู่ๆก็มีมือหนาๆอุ่นๆโอบกอดชั้ลจากด้านหลัง ให้ตายเถอะเขาจะทำให้ชั้ลอับอายไปถึงไหนนน 

 

 

               "นี้... "

 

              " ถ้าเธอพูดอีกคำเดียว ไม่ใช่เเค่กอดน่ะ "

 

             เฮ้ออออออออออออออ เธอรีบปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว กลัวคำพูดของเธอจะไปกระตุุกต่อมอารมณ์ทางเพศของเขา เด่วจะซวยอีกก ชั่งเถอะ เเค่กอดเอง

 

 

             เธอพยายามข่มตาหลับไม่ให้คิดฟุ้งซาน มันต่างจากเขาที่เคลิ้บไปกับกลิ่นสบู่อ่อนๆจากตัวของเธอจนเผลอหลับไป ..