Undelete รักครั้งนี้ไม่มีลืม

ตอนที่ 2 เสียใจได้ยินไหม
มหาลัย
 
                เสียงอึกทึกของหนุ่มสาวที่พูดคุยกันอย่างถูกคอกันนั้น สร้างความรำคาญใจให้กับหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือ เธอกำลังจะสอบควิซ แต่เสียงดังเซ็งแซ่ขนาดนี้จะไปมีสมาธิอ่านลงได้อย่างไร เธอคิดดังนั้นแล้ว มือนุ่มก็หยิบหูฟังมาเสียบหูเพื่อคลายเสียงนี้
 
 
          หญิงสาวคนนั้น ชื่อ ฟาง อายุ 19 ปี เรียนอยู่ปี 2 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ดวงตากลมโต ปากกระจับได้รูป ร่างกายผอมเพรียวบาง สายตาชายหนุ่มนับสิบต่างก็จ้องมองเธอที่กำลังนั่งม้าหินอ่อนหน้าตึกที่เธอเรียน ที่จริงหญิงสาวเป็นคนที่ฮอตพอตัว แต่เธอไม่รู้สึกเท่านั้น...
 
 
          “ฟาง มาเร็วจังเลยนะ” หญิงสาวอีกคนปรากฏตัวขึ้น แต่ฟางกลับไม่สนใจหล่อนสักนิด หล่อนเห็นฟางเสียบหูฟัง จึงกระชากมันออก
 
          “โอ้ย แก้ว น้องฟางเจ็บนะ” ฟางโอดครวญ แรงที่เพื่อนของเธอกระชากไป ทำให้เธอเจ็บหูมิใช่เล่น 
 
          “โอ๋ๆ ไม่งอนนะ” แก้วชูนิ้วก้อยออกมาง้อเพื่อนสาวที่งอนตุ้บป่อง แก้วเป็นเพื่อนสาวคนเดียวของเธอ สาวสวย หุ่นดี ดีกรีดาวคณะ เธอทั้งสองคบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ขนาดมหาลัยยังสอบได้คณะเดียวกันอีก
 
 
แต่ที่เธอเลือกมาคณะนี้ไม่ใช่ว่าเรียนถนัดหรอก เธอเข้ามาเพราะคนคนนั้นสอบติดต่างหาก....
 
 
 
 
 
คนที่เธอชอบ
.
.
.
.
เขากำลังมาแล้ว          
 
 
 
          “อ้าวแก้ว ฟาง มีอะไรให้โมะช่วยไหม” ชายหนุ่มร่างใหญ่โบกมือทักทายเพื่อนสาว โทโมะเป็นชายในฝันของหญิงสาวในรั้วมหาลัยนี้ ตาตี๋ๆ ผิวขาวเนียน ยิ้มทีสาวๆ ใจละลาย และก็รวมถึงฟางด้วย หญิงสาวนั่งทำตาเยิ้ม หนังสงหนังสือไม่อ่านมันละ อาหารตามาทั้งที ส่องเป็นกำลังใจตอนสอบดีกว่า
 
 
          “ฟาง มาอยู่ครบทีมก็ดี เรามีเรื่องจะบอกแก” แก้วหันมาทางเพื่อนสาว เธอทำสีหน้าจริงจังเสียจนเพื่อนที่คลั่งผู้อยู่นั้นต้องหันกลับมา
 
 
          “ว่ามา”
 
 
          “เรากับโมะ คบกันแล้วนะ” แก้วและโมะสอดประสานมือกัน ทำให้เธอรุ้ว่าไม่ใช่เรื่องที่เพื่อนมาล้อเล่น แต่มันจุกอกแปลกๆ คนที่เราแอบชอบมาเป็นปี เพื่อนก็ฉกไปแล้ว เธอยิ้มแหยๆ แสดงความดีใจกับเขาทั้งสอง ก่อนจะปลีกตัวออกมาร้องไห้อยู่ในมุมลับๆ คนเดียว
 
 
 
 
 
           ณ บ้านของฟาง
 
 
          ครอบครัวของเธอนั้นค่อนข้างยากจน เธอต้องคอยทำงานพาร์ททามเพื่อเก็บเงินไว้จ่ายค่าเทอมเสมอ แต่เธอจะแบ่งเก็บไว้ให้ผู้ให้กำเนิดเธอมาอยู่เสมอ แต่แล้วตอนที่เธอกำลังเดินเข้าบ้านมือนุ่มก็ไปปัดของจนหล่นลงมา
 
 
เพียะ
 
 
         มือสากของสาววัยกลางคนได้สะบัดไปบนใบหน้าเนียนใสของเธอ นางตบลูกสาวตัวเอง เพียงเพราะทำแจกันแตก
 
 
          “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าใช้ของให้ระวังหน่อย”
 
 
          “น้องฟางขอโทษ น้องไม่ได้ตั้งใจ” สาวน้อยกล่าวพลางลูบหน้าจากรอยถูกผู้เป็นมารดากระทำ
 
 
          “เงิน หาไม่ได้ง่ายๆ นะ โอ้ย ฉันล่ะรำคาญยัยเด็กคนนี้เสียจริง”
 
 
          “น้องฟางขอโทษ” ฟางก้มลงไปกราบ เธอไม่เคยถือโทษโกรธเคืองผู้เป็นแม่เลย เพราะท่านเป็นผู้ที่ดูแลเธอ ให้กำเนิดเธอมา ถึงแม้เธอจะโดนทำร้ายร่างกายบ่อยครั้ง แต่เธอชินแล้วเพราะโดนตั้งแต่เด็กนี่นา
 
 
          “นี่คุณ คุณว่าน้องฟางอีกแล้วใช่ไหม” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา ฟางจึงหันไปหา และพบกับบุคคลที่เธอไม่ได้เจอมาเป็นเวลานานเสียหลายปี กลับมาแล้วสินะ หญิงสาวยิ้มหวาน
 
 
          “พ่อ” เธอเข้าไปสวมกอดคนที่คุ้นเคย เสียงแหบอันอบอุ่นกับไขมันหนาๆ ที่เธอชอบ ทำให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป พ่อกลับมาหาเธอแล้ว
 
 
          “โอ๋ให้มากนะมึง ก็แค่ล..” หญิงสาวผู้เป็นแม่กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เสียงกระแอมของพ่อก็มาขัดไว้ เขาผละจากอ้อมกอดลูก แล้วหันมาคุยกับภรรยา
 
 
          “ผมบอกแล้วว่าเราจะไม่พูดกันเรื่องนี้นะหวาย” เทิดพูด ผู้ใหญ่ทั้งสองมองหน้ากัน สายตาของทั้งคู่สื่อมาต่างก็เดาอารมณ์แต่ละฝ่ายไม่ถูก
 
 
           “หึ ไหนๆ มันก็โตแล้ว บอกไปก็ไม่เสียหายหรอก”
 
 
          “อย่านะ..” เทิดผู้เป็นสามีห้ามปรามไว้ แต่ก็มิทันกาล
 
 
          “มึงอ่ะ เป็นแค่ลูกกำพร้าที่พ่อทูนหัวมึงเก็บมาเลี้ยง มึงไม่ใช่ลูกกู เพราะไอ้เทิดมันเป็นหมัน” หวายผู้เป็นแม่ตะคอกด้วยอารมณ์โกรธขึ้งจนน่ากลัว ฟางเมื่อรู้ความจริงแล้วช็อก ร่างกายของเธอสั่นไหว เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะเป็นเพียงเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง แต่เธอก็รักพ่อแม่มาก เงินที่เธอเก็บมา เธอก็ให้แม่หมด แต่ทำไมถึงเกิดเรื่องเฉกเช่นนี้ได้
 
 
          “ฮึก” น้ำตาของหญิงสาวหลั่งออกมา เธอจะปาดจะเช็ดเท่าไรก็ไม่หมด คำพูดที่ผู้เป็นแม่เอ่ยออกมานั้น มันช่างทิ่มแทงหัวใจ ว่าเธอไม่ใช่ลูกของพวกเขา เธอวิ่งขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าของเธอ แล้วหนีออกจากบ้าน
 
 
 
 
           กลางเมืองอันวุ่นวาย หญิงสาวงามนางหนึ่งกำลังร้องไห้และแบกกระเป๋าลากเดินตามทางถนน ในใจเธอคิดว่าถ้าฝนตกอีกสักหน่อย เธอคงรับจ็อบเล่นเอ็มวีได้สักเรื่อง ฟางเดินทอดน่องไปเรื่อยจนพบดาดฟ้าที่หนึ่ง เธออยากขึ้นไปสงบจิตใจ ไปรับอากาศดีๆ ลมเย็นๆ เสียข้างบน แล้วค่อยหาทางว่าตัวเองจะทำอย่างไรต่อ
 
 
ขณะที่เธอนั่งรับลมอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็โดนผ้าปิดปากจากทางหลัง หญิงสาวไม่สามารถสู้แรงของคนนั้นได้ แล้วเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
 
 
 
 
 
 
มีความง่วงนอน อ่านแล้วเม้นให้นิดนะ ติชมได้เต็มที่เลยย