Undelete รักครั้งนี้ไม่มีลืม

ปัง!!
               เสียงของอาวุธที่อยู่ในมือของเธอคนนั้น กระสุนวิ่งเข้าท้องผม ผมทรุดลง เข่ากระแทกพื้นอย่างจัง เลือดไหลอาบทั่วท้อง ความเจ็บแปลบที่แผลทำให้ผมกุมท้องไว้ แต่นั่นก็ไม่เท่ากับความเจ็บปวดในใจ คนที่ผมรัก รักมากที่สุดในชีวิตได้ทำลายผมแล้วในวันนี้ ร่างกายแสนหนักอึ้งกำลังทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก ผิวกายขาวสะอาดกระทบกับความเย็นของพื้น น้ำตารินไหลออกมาจากดวงตากลมโต ทุกอย่างกำลังจะดับลง ผมไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว
 
ย้อนไป 1 ปีที่แล้ว
 
ณ ร้านกาแฟชะนีไม่มีที่ยืน
 
               “แก ใครอ่ะหล่อจัง ผู้ชายในฝัน” สาวใหญ่สาวน้อยไม่เว้นแม้แต่สาวเทียมต่างก็หันมองผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งนั่งโต๊ะ 12 ที่ประจำของเขา เพราะเขาชอบเลข 12 และชอบกาแฟของที่นี่ ความอ่อนนุ่มและความกลมกล่อมของรสชาติ ทำให้เขามาที่นี่แทบทุกวัน จะเรียกว่าติดไหมไม่รู้ รู้แค่ว่าเขาขาดมันไปไม่ได้ และที่สำคัญเขายังได้ดื่มกาแฟฟรีเพราะใช้หน้าตาเข้าแลก ใช่ เขาเอาความหล่อที่เขามีสยบพนักงาน แค่สามนาทีเขาก็ได้กาแฟฟรีมาทานแล้ว ท่านั่งไขว่ห้างดื่มกาแฟของเขาช่างดูดี การยกกาแฟขึ้นมาดื่มแต่ละที ช่างบาดใจสาวๆยิ่งนัก นอกจากจะหน้าตาดีแล้ว บุคลิกก็ยังดี เงินก็มี แถมดีกรีเป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศอีกด้วย แต่เสียดายที่เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว จึงทำให้สาวๆทุกรายกินแห้วกันยกใหญ่
 
               ดวงตากลมโตของชายหนุ่มที่มีความเจ้าเล่ห์อยู่ตลอดเวลาก้มหน้ามองนาฬิกาแสนแพงของตัวเองอยู่ตลอดเวลา เขาเริ่มหงุดหงิดกับการมาช้าของเพื่อนสนิทตัวเอง เวลาของเขามีค่าทุกวินาที แน่นอนเพราะเขาทำงานควบคุมกิจการการดูแลรีสอร์ทที่ได้รับมรดกตกทอดจากพ่อของเขา  แต่วันนี้เพื่อนดันโทรนัดมาเพื่อมาคุยธุระบางอย่าง
 
               “ไอ้ป๊อป ขอโทษนะ รถมันเสียระหว่างทาง นี่มาเร็วสุดๆแล้วนะเนี่ย” เสียงหอบแฮกและพูดไม่ค่อยได้ความนั้น ทำให้เขาต้องยกมือห้ามว่าไม่ต้องพูดให้เสียเวลา  เพื่อนของเขาเป็นหญิงสาวตัวเล็กน่ารัก แต่ติดอย่างเดียวก็ตรงที่ว่า เธอมีแฟนอยู่แล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงจีบเธอไปแล้ว
 
               “สั่งน้ำ แล้วรีบคุยธุระของแกมา ไอ้เฟย์” ชายหนุ่มหัวเสียไม่น้อย แต่ก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อน จึงไม่ปริปากบ่นอะไรมาก แล้วกวักมือเรียกพนักงานซึ่งมองเขาด้วยสายตาหวานเยิ้ม
 
               “เอาคาราเมลคาปูชิโน่ค่ะ” เธอสั่งกาแฟเสร็จก็เดินมานั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม เขาก็กำลังจะเปิดประเด็นขึ้นมา แต่ดันมีเหตุการณ์เกิดขึ้นเสียก่อน
 
 
 
 
กริ๊งๆ (เสียงโทรศัพท์)
 
///แครอล////
 
 
 
 
 
               “แฟนโทรมา ขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ” เขารับโทรศัพท์ของแฟนสาวสุดที่รักของเขา แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร...
 
               [ที่รัก ช่วยฉันด้วย กรี๊ดดดด] เสียงแหลมจากปลายสายแล้วสายก็ดับไป มันสร้างความตกใจให้กับเขาอย่างมาก เขากระวนวายกับน้ำเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ร่างกายแทบลุกออกมาจากเก้าอี้สุดโปรดไม่ทัน ก่อนจะคว้ากุญแจรถแล้วขึ้นรถออกไปตามหาเธอ คนในเหตุการณ์จึงตามมาด้วย เขาพยายามโทรหาแฟนสาว แต่เธอก็ปิดเครื่องไป
 
               “โธ่เว้ย!!” เขาโทรหาเธอไม่ติด ถามพนักงานคอนโดที่เธอพัก เขาก็บอกว่าเธอออกไปแต่เช้า ถามเพื่อนทุกคนก็ไม่มีใครทราบ จึงสบถออกมา คำสบถของเขาก็ได้สร้างความตกใจให้กับผู้ที่ติดรถมาด้วย  สาวร่างเล็กกล่าวปลอบโยน
 
               “ใจเย็นๆ ลองคิดดูสิว่าแครอลอยู่ที่ไหน” เธอยกมือขึ้นมาตบไหล่เพื่อนชายเบาๆ แล้วเธอก็ดีดนิ้วดังเปาะ ทำให้ชายหนุ่มมองอย่างแปลกใจ
 
               “ถ้าจำไม่ผิด วันนี้วันครบรอบของแกกับยัยนั่นไม่ใช่หรอ”  เขาเหลือกตาและฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาคิดว่าเธออาจจะไปที่นั่นเป็นแน่ เขาจึงกลับรถแล้วเร่งเครื่องเร็วขึ้น สถานที่แห่งความทรงจำของเขาสองคน แต่ทำไมกลับมีเสียงกรีดร้องของเธอ เธอเป็นอะไรไป
 
 
 
 
 
 
 
ณ โรงแรม xxx
 
เอี๊ยดดดด
 
 
               เสียงล้อรถบดขยี้กับพื้นคอนกรีตอย่างจัง ถึงแม้เสียงจะก้อง แต่คนขับรถก็ไม่ได้สนใจ เขาเป็นห่วงแฟนของเขา เขากลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป ชายหนุ่มวิ่งเร็วสุดกำลังเพื่อที่จะไปตามหาเธอ แต่ก่อนจะวิ่งไปไกลกว่านี้ เขาก็ได้เหลือบไปเห็นรองเท้าคู่หนึ่งที่คุ้นเคยเหลือเกิน มันคล้ายกับรองเท้าที่เขาซื้อให้กับแฟนของเธอ ซึ่งเป็นลิมิตเต็ดอิดีชันจากญี่ปุ่นเลย  หัวใจชายแกร่งเริ่มตุ้มๆต่อมๆ เขาเดินเข้าไปเรื่อยๆ ก็ได้พบกับไทยมุงที่มุงอะไรสักอย่าง เขาตัดสินใจแหวกไทยมุงออก
 
               “ไม่จริง แครอล” ดวงตาของชายหนุ่มเริ่มมีน้ำตาใสๆไหลออกมา น้ำตาลูกผู้ชายที่รินไหล เขาจำทุกอย่างที่เป็นแฟนของเขาได้ และสิ่งที่เขาเห็นคือคนที่เขารัก นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าเขา เลือดไหลเต็มร่างกายของเธอทำให้เข่าของเขาแทบทรุด มือสากทั้งคู่สัมผัสลำตัวของเธอ สิ่งที่เขาวางแผนมาเป็นปี เขารอเวลาที่จะขอเธอแต่งงาน เขาใฝ่ฝันว่าเขาจะต้องมีลูกกับเธอ ทุกอย่างเหมือนเป็นฝันสลาย ชายหนุ่มร้องไห้อย่างไม่เป็นท่า มันสูญเปล่า ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เขายกร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวมากอดแล้วร้องไห้สุดชีวิต
 
               “ตำรวจมาแล้วนะป๊อป” เฟย์บอกกับเพื่อนชายที่กอดศพแฟนของเขาอย่างเศร้าสร้อย แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย กลับยิ่งกอดศพแน่นเข้าไปอีก
 
               “ผมขอล่ะครับ ได้ไหม ผมอยากอยู่กับแฟนเป็นครั้งสุดท้าย” ป๊อปพูด แต่ตำรวจพยายามแยกเขาออกมาจากร่างหญิงสาว เขาร้องไห้ออกมาอย่างหมดหล่อ
 
               "ไม่นะ ไม่" เขายื้อ แต่ก็ไม่เป็นผล เฟย์กอดปลอบเพื่อนชายอย่างอ่อนโยน ตำรวจพาร่างสาวออกมา น้ำตาชายแกร่งพรั่งพรูออกมาไม่จบสิ้น ดวงตาของเขาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด
 
               “ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนที่ฆ่าแฟนของฉัน” จู่ๆ ชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าแววตาอย่างไว จนหญิงสาวข้างกายตกใจ เขารู้ รู้ว่าการตายของแฟนสาวสุดที่รัก คงไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ๆ และใครกันที่พรากแครอลไปจากเขา เขาจะไม่ให้อยู่ในโลกเดียวกับเขาอย่างแน่นอน จะต้องตายกันไปข้างนึงแน่!!!
 
และก็มีบุคคลหนึ่งยิ้มให้กับความน่าสมเพชของเขา 
"หึ ไอ้ป๊อป สมน้ำหน้า" เขาพูดออกมาแล้วก็หัวเราะอย่างสะใจในมุมลับๆ 
 
 
 
 
 
ฟิคชั่นของเค้า เค้าแต่งเป็นยังไงบ้าง -3-