Caressing รอเวลารัก

 

 

 

 

ตอนที่3 พี่โทโมะ

 

 

 

 

“โทโมะ โทโมะ ชื่อแปลกดีเนาะ ชื่อคุ้นๆแปลกๆด้วย”แก้วมองหน้าโทโมะ ไม่รู้ว่าเธอเองคิดไปเองรึเปล่าแต่ชื่อนี้มันคุ้นหูเธอมาก อีกอย่างที่นี่ก็ไทย จะมามีใครชื่อออกญี่ป่นๆ แบบนี้ หรือพ่อแม่อาจจะชอบสไตล์นี้ เอ้ะ หรือพ่อแม่อาจจะเป็นลกครึ่ง แต่จะยังไงก็ช่าง ทำไมชื่อนี้มันถึงคุ้นหูขนาดนี้...

 

 

“มันอาจจะไม่แปลกก็ได้ ลองคิดดูดีๆ”

 

 

“โทโมะ...”แก้วขมวดคิ้วขุ่นคิด แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เหมือนจะรู้แต่ก็ไม่รู้ เหมือนจะจำได้แต่ก็จำไม่ได้

 

 

“โตขึ้นพี่จะพาไปเที่ยว...”

 

 

“ห้ะ อะไรนะ?”

 

 

“เราอยากไปสวนสนุกพี่จำได้”

 

 

“เรา ? สวนสนุก?”

 

 

“พี่จะดูแลเธอจนกว่าเธอจะดูแลตัวเองได้”

 

 

“พี่โทโมะ ? พี่โทโมะหรอ ใช่พี่หรอ นี่พี่โทโมะใช่มั้ย”แก้วถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกที่อยู่ๆเขาพูดขึ้นมานิ่งๆ พูดขึ้นมาเรื่อยๆ จนความทรงจำวัยเด็กเธอเริ่มกลับมา ด้วยความคิดถึงทำให้แก้วต้องถลาเข้าไปกอดทันที

 

 

“เด็กน้อยเอ้ย”โทโมะยกมือหนาขึ้นมาลูบหัวคนตัวเล็กเล่นเหมือนที่เคยทำบ่อยๆ ตอนเด็กๆ

 

 

“ทำไม ทำไมพี่ถึงอยู่ที่นี่”แก้วผละกอดเเล้วปัดมือก่อนจะขมวดคิ้วมอง ก็แหงสิเขาควรจะอยู่ที่ลอนดอน ไม่ใช่ที่นี่ เขาหนีเธอไปตั้งแต่เด็ก แล้วไม่เคยกลับมาให้เห็นหน้าอีกเลย

 

 

“พ่อพี่เกิดอุบัติเหตุ พี่เลยต้องรีบกลับมากะทันหัน แล้วพี่ก็จะอยู่ที่นี่ถาวร พี่ต้องดูแลเธอ เธอคือคนในปกครองของพี่”โทโมะพูดแล้วยักคิ้ว

 

 

“พี่รู้ ว่าแก้วเป็นแก้ว แล้วพี่ทำแบบนี้ทำไม พ่อแก้วไปเสียพนันพี่ตอนไหน แล้วพี่จะปล่อยแก้วไปได้หรือยัง”แก้วยิงคำถามยาวเหยียดใส่คนตัวสูง

 

 

“มันเรื่องของผู้ใหญ่ พี่ปล่อยเธอไปไหนไม่ได้ พี่ดูแลเธอ ส่งเธอเรียนจนจบปริญญา”

 

 

“พี่ก็แค่พี่อะ พี่ไม่มีสิทธิ์บังคับให้แก้วอยู่หรือจะให้แก้วไป”

 

 

“พี่คือผู้ปกครองของเธอ”คำขาดของโทโมะทำให้แก้วมองหน้าโทโมะด้วยความเคืองใจ

 

 

“พี่ไม่ต้องดูแลแก้วหรอก พี่ก็รู้ว่าแก้วดูแบตัวเองได้ แก้วโตแล้วแก้วม.6 แล้วนะ พ่อก็ไม่อยู่ แล้วอยู่ๆ จะมาให้แก้วอยู่กับพี่สองต่อสองได้ไง มันไม่ดี”แก้วพยายามยกเหตุผลร้อยแปดมาอ้าง

 

 

“ทำไมมันจะไม่ดี พี่ดูแลเธอในฐานะผู้ปกครอง พี่ไม่ได้จะเอาเธอมาเป็นเมีย-.-“

 

 

“แต่ผู้หญิงกับผู้ชายที่ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันยังไงก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ มันไม่ดี คนอื่นเขาจะมองไม่ดี แก้วจะเสียหายนะ”แก้วยังคงไม่ยอมแพ้ ยกเหตุผลขึ้นมาสู้กับโทโมะอีกครั้ง

 

 

“ถ้ามันจำเป็นต้องเป็นสามีภรรยากัน พี่ก็ไม่ขัดข้อง”โทโมะเลื่อนตัวเข้ามาใกล้แก้ว ค่อยๆใกล้

 

 

“พี่! นี่แก้วเป็นน้องพี่นะ”แก้วดันออกโทโมะออก

 

 

“หึ โตขึ้นแล้วน่ารักขึ้นมากเลยนะเรา เห็นแทบจำไม่ได้แหน่ะ”โทโมะมองแก้วแล้วยิ้ม สายตาของเขาที่มองเธอ มันไม่ได้เป็นเพียงแค่สายตาพี่ชายมองน้องสาว มันมีความนัย มากกว่านั้น...

 

 

“ไม่ต้องเลย ไม่ต้องมาแกล้งชม ขอล่ะพี่ ปล่อยแก้วไปเหอะ อยู่ไปแก้วก็ทำอะไรช่วยพี่ไม่ได้ แถมแก้วยังต้องไปเรียน ต้องใช้เงิน ถ้าพี่ไม่ปล่อยแก้วออกจากห้อง แก้วจะไปหางานทำได้ไง”

 

 

“ไม่จำเป็น เพราะพี่จะเป็นคนดูแลทุกอย่างเอง อยากได้อะไรขอแค่บอก พี่จะให้เงินไปซื้อ ค่าขนมพี่จะให้เป็นรายวัน”พูดจบโทโมะก็ยิ้มแล้วยักคิ้วเหมือนมีแผนในใจ

 

 

“ไม่ได้ แก้วไม่อยากรบกวนพี่”

 

 

“อีกอย่างพี่ย้ายโรงเรียนให้แล้วนะ”

 

 

“ห้ะ!!!”แก้วตะโกนเสียงดังที่อยู่ๆเขาก็ย้ายเธอไปนู่นนี่ตามใจชอบ

 

 

“:)”มีเพียงรอยยิ้มที่โทโมะส่งให้กลับมา แก้วถึงขั้นหงุดหงิดถึงขีดสุด

 

 

“แก้วไม่ใช่ผักไม่ใช่ปลานะ ที่จะย้ายไปไหนก็ได้ตามใจชอบน่ะ”แก้วระเบิดอารมณ์ออกมาทันที

 

 

“พี่ก็ไม่ได้มองเธอเป็นผักเป็นปลานี่”

 

 

“เห้ยพี่!”

 

 

“ครับน้อง :)”ไม่เลิกยียวนคนตัวเล็ก พรางยิ้มกวนประสาทให้อีก

 

 

“แก้วไม่ย้าย แก้วไม่มีเพื่อน ไม่เอาอะ”แก้วงอแงก่อนที่จะใช้โอกาสนี้ลุกจากเตียงแล้วรีบวิ่งออกนอกห้องเร็วที่สุด แต่มีหรือร่างบางจะไวว่าร่างสูง

 

 

โทโมะคว้ามือแก้วได้ก่อนจะดึงมาใกล้แล้วกดลงโซฟานุ่มที่ห้องรับแขกก่อนจะกดจูบลงด้วยความดูดดื่ม แต่จูบครั้งนี้มันไม่จบแค่ปากประกบปากแล้วสิ โทโมะใช่ลิ้นดันปากที่แก้วเม้มแน่น แก้วสู้ไม่ยอมเปิดปากโทโมะที่รู้ว่าแล้วขัดขืนก็รวบมือแก้วไว้เหนือหัวด้วยมือเดียว พร้อมใช่มือข้างที่ว่างบีบปากกาให้เผยออกก่อนจะสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจโพรงปาก ลิ้นร้อนไม่นิ่งเฉยควานหาความหวานจากในปากด้วยความหื่นกระหาย แก้วพยายามขัดขืนสุดแรงแต่แรงของเธอยังไงก็สู้เขาไม่ได้จริงๆ แก้วหลับตาพริ้มด้วยความกลัว ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาเพราะคิดอะไรออก แก้วกัดลิ้นโทโมะเต็มแรงจนโทโมะผละตัวออกมาด้วยความเร็ว

 

 

“โอ้ย”เสียงร้องของโทโมะทำให้แก้วได้สติกลับคือมา แก้วดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะผลักโทโมะที่คร่่อมทับเธอให้ออกไปพ้นทางก่อนจะรีบวิ่งไปที่ประตู โทโมะที่ต้องทนความเจ็บวิ่งตามไปกอดตัวแก้วไว้จากด้านหลัง

 

 

“ปล่อย ปล่อยนะไอ้พี่บ้า ไอ้โรคจิต”แก้วพยายามดิ้นแต่โทโมะกอดรัดเธอแน่นเหลือเกิน ยิ่งดิ้นเหมือนจะยิ่งเจ็บปวดไปเปล่าๆ

 

 

“แสบนักนะ”โทโมะสบถ

 

 

“ปล่อยนะ พี่มันเลว แก้วป็นน้องพี่นะ”

 

 

“น้องนอกไส้”

 

 

“แต่ยังไงเราก็เป็นพี้องกันอยู่ดี!!”แก้วเถียง

 

 

ฟุ่บ!

 

 

โทโมะหมุนตัวแก้วให้หันเข้าหาหน้าตนเอง

 

 

“ถ้าอยู่เฉยๆไม่ได้ พี่จะไม่หยุดแค่จูบ”โทโมะพูดก่อนจะหวาดสายตามองหน้าอกแก้ว

 

 

“เห้ย ปล่อยนะ อย่ามองนะ”แก้วพยายามดิ้นเมื่อเห็นสายตาเขาตกที่หน้าอกของเธอ

 

 

“จะหนี หนือจะเป็นเมียพี่”คำถามสั้นๆ ทำให้แก้วนิ่งมองหน้า

 

 

“...”

 

 

“…”

 

 

“ว่าไง”

 

 

“ปล่อยก่อน เออ อยู่ก็ได้”

 

 

ฟอด!

 

 

“เออหรอ เออกับใคร”โทโมะหอมแก้มแก้วดังฟอด

 

 

“หยี ปล่อยนะ ปล่อยยย ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไอ้บ้า”แก้วเริ่มเขินแต่ก็แค้นเคืองในสิ่งที่โทโมะทำ

 

 

“พูดเพราะๆ แล้วพี่จะปล่อย”

 

 

“ไม่”

 

 

“งั้นไม่ปล่อย”

 

 

“จิ๊ ปล่อยแก้ว นะคะ”แก้วเมินหน้าก่อนจะพูดส่งๆไปให้จบๆ

 

 

“ก็แค่นี้”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่สามมาเเล้วววววววว เป็นพี่ชายที่ดีจริงๆ ไหนใครอยากได้พี่ชายแบบนี้บ้าง

ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ