Caressing รอเวลารัก
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 7 มีนาคม พ.ศ. 2560 เวลา 19.32 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2561 15.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) INTRO
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
INTRO
“ฮื่อออออออ ฮื่ออออออ คุณ คุณอย่าเป็นอะไรนะคุณ ฮื่อ อย่าทิ้งชั้น อย่าทิ้งชั้นนน”เสียงของผู้หญิงไวกลางคนร่ำร้องเรียกหาสามีที่อยู่ในห้องฉุกเฉินอย่างจนปัญญา น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ยังไม่มีท่าที่ว่าน้ำตานั้นจะลดเลือนหายไป
“แม่ แม่!”เสียงทุ้มของลกชายตะโกนเรียกแม่ด้วยความตกใจ เมื่อตนเองที่พึ่งมาถึง ก็พอกับแม่ที่กำลังจะหมดแรงแล้วล้มลงพื้น แต่ดีที่เท้ายาวของเขา ก้าวไวรับและประคองแม่เขาไว้ทันท่วงที
“ฮึก โทโมะ โทโมะ...”เสียงเรียกและเสียงสะอื้นของแม่นั้นช่างแผ่วเบา เมื่อเรียกชื่อลกชายแล้วก็หลับตาลงไปด้วยความเพลีย
“ไปเรียกพยาบาทมาสิวะ! ยืนเซ่อกันอยู่ทำไม!!”โทโมะหันไปตะหวาดลูกน้อยอย่างสดเสียง ความเป็นห่วงแม่ทำให้เขาแทบคลั่ง ตอนนี้คนที่เขาเป็นห่วง ไม่ใช่เพียงแค่พ่อเขาคนเดียวเท่านั้น ยังมีแม่ที่หมดสติไปในตอนนี้อีก ลูกน้องที่ได้ยินคำสั่นเจ้านายจึงรีบวิ่งไปตามคนมาช่วยแล้วพาแม่ของโทโมะไปพักฟื้น
“ญาติคนไข้รึเปล่าครับ”หมอที่พึ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินเอ่ยถามโทโมะที่กำลังจะวิ่งตามไปดูอาการแม่ของตน แต่เสียงหมอทำให้เขาต้องรีบหันกลับมา
“ครับ”
“รีบเขาไปดูใจท่านเถอะครับ กระสุนโดนจุดสำคัญหลายจุด ทางเราพยายามช่วย...”ยังไม่ทันที่คุณหมอจะได้พดจบโทโมะผลักร่างของหมอให้หลบพ้นทางก่อนที่จะเปิดประตูแล้ววิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
“พ่อ พ่อครับ พ่ออย่าทิ้งผมกับแม่ไปแบบนี้สิครับ”น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงอาบแก้ม มือหนาประคองมือพ่อมาแนบแก้ม
“ทะ โทโมะ อย่าอ่อนแอ ยะ อย่าร้องไห้”เสียงแหบพล่าพยายามจะเปล่งเสียงพูดออกมาให้มากที่สุด เพื่อที่จะตักเตือนลกชายถึงคำสอนของตนเอง
“พ่อทิ้งผมกับแม่ไปไม่ได้นะครับ พ่ออย่าพึ่งไปไหน ผมยัง...ผมยังไม่พร้อมที่จะเสียพ่อไป”โทโมะปาดน้ำตาแห่งความอ่อนแออก เพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่ลำบากใจ แต่น้ำเสียงของเขามันก็ยังบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเขาจะต้านทานมันไม่ไหวแล้ว
“..ดูแลแม่ ละ และ นะ หนูแก้วด้วย..”โทโมะถึงกลับขมวดคิ้วพลันเมื่อคนที่พ่อพูดถึงคือใครก็ไม่รู้
“ใครครับพ่อ..”
“ละ ลูกสาวของเพื่อนพ่อ แฮ่กๆ..”พ่อเริ่มต้านทานพิษแผลไม่ไหว เสียงพูดค่อยๆขาดหายไป
“พอแล้วพ่อ พ่อไม่ต้องพดแล้ว พอรอนะ พ่อรอหมอ ยังไงหมอก็ต้องช่วยพ่อได้”โทโมะแทบคลั่งเมื่อพ่อสำลักออกมาเป็นเลือด
“ละ ลิ้นชัก อะ เอกสาร แฮ่กๆ...สะ สีน้ำตาล”สิ้นคำพดนั้นของคนเป็นพ่อก็ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ มือที่โทโมะจับอยู่ไร้แรงที่จะพยงหลงลงมากระแทกกับฟูกเตียง
“พ่ออออ!!!”
กลับมาเเล้วน้าาาาาา กลับมาพร้อมกับเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ถึงจะห่างหายไปนาน แต่จะไม่หายไปเลย แอร้ 
...ถ้าอยากรู้ว่าตอนต่อไปยังไง โปรดติดตามด้วยนะคะ เม้นเยอะๆน้าาา กำลังใจเยอะ ตอนใหม่มาไว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
