Fic sotus : ลุ้นรักหัวใจรีเทิร์น (เปรมxวาด)

"เพลงนี้ คุณ อ. ขอมาเป็นพิเศษ มอบให้สุภาพสตรีชุดขาวท่านนั้นครับ" วาดพูดพลางผายมือไปยังโต๊ะของหญิงสาวคนนั้น

"แพ้ทางครับ" จบคำก็ได้เสียงกรี๊ดดังกระหึ่ม พร้อมกับเสียงกีต้าร์ที่ดังขึ้น การเคลื่อนไหวของคนบนเวทีทำให้ผมไม่อาจละสายตาได้

 

วาดอาจดูเป็นคนที่เข้าถึงยาก  มีความเป็นตัวเองสูง เจ้าตัวคงไม่รู้ตัวว่าภายใต้ท่าเย็นชาไม่สนใจสิ่งรอบข้าง  แต่ก็พร้อมมีเรื่องเสมอกับคนที่ทำให้ไม่พอใจ มันเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวที่ดึงให้ใครต่อใครอยากเข้าไปค้นหา

 

และผม..คงเป็นหนึ่งในนั้น

 

"ไอ้เปรม ถ้ามึงจะมองน้องขนาดนั้น ไม่จับน้องมันกลืนลงท้องไปเลยละยะ" ตุ๊ต๊ะ พูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้ ด้วยเห็นเพื่อนเอาแต่มองคนบนเวทีแทบไม่วางตา

 

"หึหึ" เปรมหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ

"กูจะกินมันได้ไงวะ ขืนกูทำอย่างนั้นน้องมันกระทืบกูตายแน่ วาดมันยอมใครที่ไหน พวกมึงก็รู้" พูดจบก็ยกแก้วขึ้นมเทน้ำสีอำพันเข้าปาก

"มึงสนใจไอ้วาดหรอวะ"  อาทิตย์ถามด้วยความสงสัย

"กูไม่รู้ว่ะ กูแค่รู้สึกถูกใจแค่นั้นเอง"

"แค่นั้น..!!"

"เล่นกับไฟ ระวังมึงจะไหม้ไปทั้งตัวนะไอ้เปรม"  อาทิตย์พูดเตือนด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"เออ พวกมึงูไปห้องน้ำแปปนะ" ไบร์ทพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตนเองชักจะเริ่มมึนๆ แล้ว กะว่าจะไปล้างหน้าให้สดชื่นขึ้นสักหน่อย

แอลกอฮอร์ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น แต่มันช่วยให้ลืมได้ชั่วคราวเท่านั้นเอง

"ให้กูไปเป็นเพื่อนมั๊ย" อาทิตย์ที่เห็นเพื่อนตนเองหน้าเริ่มแดง จึงถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร กูไปได้" ไบร์ทค่อยๆ เดินลัดเลาะฝูงชนตรงไปห้องน้ำ รู้ตัวว่าวันนี้ตัวเองดื่มเยอะ เพียงเพราะอยากจะลืมเรื่องของใครบางคนเท่านั้นเอง

 

 

"พวกมึง กูไปห้องน้ำก่อน เดี๋ยว"  เอ็มพูดขึ้นเมื่อเห็นคนคุ้นตาเดินฝ่าฝูงชนเดินเลี้ยวไปทางห้องน้ำ

"รีบไปรีบมานะมึง มาช้ามึงอดแดกนะครับ" เอ็มหันมายักคิ้วให้โอ๊ตก่อนจะรีบเดินไป

แผ่นหลังร่างโปร่งที่เอ็มจำได้ดี กำลังเดินเข้าห้องน้ำ เจ้าตัวรีบเดินตามหลังไปติดๆ คนถูกตามคงไม่รู้ตัวว่าถูกใครบางคนตามมา

 

เมื่อถึงห้องน้ำที่ตอนนี้ปลอดคน ไบร์ทเดินไปหยุดที่อ่างล้างมือก่อนจะก้มหน้าวักน้ำล้างหน้าเผื่อจะทำให้สดชื่นขึ้น แต่พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจที่เจอใครบางคนยืนซ้อนทางด้านหลัง รอยยิ้มอย่างผู้ที่เหนือกว่าปรากฏบนใบหน้าได้รูปนั้น

'เอ็ม'

ไบร์ทรีบหันกลับไปเผชิญหน้ากับเด็กรุ่นน้อง ถึงตัวจะสูงพอกัน แต่ไบร์ทก็ยังหุ่นบ้างกว่าอยู่ดี

"พี่จะมาเที่ยวทำไมไม่บอกผม" เอ็มถามขึ้นพร้อมกับมือวางค่อมร่างบางเอาไว้

"ไม่จำเป็น" ไบร์ทพูดพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น

"แน่ใจนะ..." เอ็มหรี่ตา พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหาคนตรงหน้า

ไบร์ทผง่ะเล็กน้อย ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจ

"ใช่..แล้วก็ถอยออกไปได้ละ ชั้นจะกลับไปหาเพื่อน"

"งั้น...ผมต้องขอทบทวนความจำกันสักหน่อยละ ว่าเราเป็นอะไรกัน"

จบคำเอ็มก็คว้าเอวไบร์ทก่อนจะดันเข้าไปในห้องน้ำด้านในสุด

ไบร์ทเห็นท่าไม่ดี ตั้งท่าจะตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเมื่อได้ยินแว่วเสียงคนเดินมาทางห้องน้ำ

"ถ้าพี่ตะโกน ผมจะจูบพี่ตรงนี้แหล่ะ เลือกเอา"

 เอ็มกระซิบข้างหูคนที่อยู่ในอ้อมแขน

ไบร์ทยืนตัวเเข็งทื่อ เอ็มเห็นดังนั้นจึงรีบดันร่างบางเข้าไปแล้วปิดประตูก่อนที่คนอื่นจะเข้ามาได้อย่างเฉียดฉิว

 

"นายจะทำไร" ไบร์ทถามขึ้นเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องน้ำกับเอ็มสองต่อสอง พร้อมกับถอยหลังหนีเข้าไปชิดผนังห้องน้ำ เสียงดนตรีที่ดังเข้ามายังพอที่จะกลบเสียงได้ ในหัวก็คิดแต่หาทางหนีทีไล่

 

หน้าหวานที่มักจะมีรอยยิ้มประดับไว้เสมอ ตอนนี้เหลือแต่ความหวาดหวั่น รู้อย่างนี้เค้าจะไม่มาคนเดียว อาทิตย์มึงมาช่วยกูที

 

เอ็มกระตุกยิ้มมุมปากกับท่าทีหวาดหวั่นของคนตรงหน้า แค่ก้าวเดียวก็ถึงตัว มือหนายกมาบีบปลายคางคนหน้าหวานไว้ ไบร์ทถึงกับพูดไม่ออก

 

"ผมบอกแล้วไง..ว่าผมจะทบทวนความจำกับพี่สักหน่อย หึหึ ในมหาลัยพี่อาจหลบผมได้ แต่ข้างนอก พี่ก็รู้นี่ว่าไม่เคยหนีผมพ้น"  เอ็มกระซิบเบาๆ ใกล้หูคนร่างบางก่อนจะถอยหน้ากลับมา

 

ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่คืบเดียว

 

ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดบนใบหน้า ทำให้หัวใจของร่างบางเต้นแรงขึ้นทุกที จนเขากลัวว่าอีกคนจะได้ยิน.....

 

แม้รักแค่ไหน...แต่คงไปไม่ถึงคนตรงหน้า

 

แววตาหวาดหวั่นที่ฉายออกมาจากตาคู่หวาน ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณดิบในตัวของร่างหนาให้ตื่นขึ้น ก่อนจะก้มไปบดจูบริมฝีปากบางดูดดึงจนพอใจ ก่อนจะบีบปลายคางบังคับให้คนตรงหน้ายอมเปิดปากให้ปลายลิ้นร้อนลุกล้ำโพรงปากหวาน รุนแรงไร้ความปราณี ส่วนอีกมือก็ลูปไล้ไปทั่วตัวของร่างบาง ที่ลื่นมือทุกครั้งที่ได้สัมผัส

 

ไบร์ทกำลังจะตาย ไม่ใช่ร่างกาย..แต่เป็นหัวใจต่างหาก

 

ที่เหมือนตาย ทั้งที่หัวใจยังเต้นอยู่

 

เอ็มจูบจนพอใจ จึงถอนริมฝีปากออกให้อีกคนได้หายใจบ้าง ร่างบางรีบโกยอากาศเข้าปอดราวกับคนที่จมน้ำแล้วตะเกียกตะกายเอาตัวรอดขึ้นพ้นผิวน้ำมาได้

 

"จำไว้...ว่าเราเป็นอะไรกัน" เอ็มกระซิบก่อนจะก้มไปที่ซอกคอของร่างบาง ขบกัดแรงพอที่จะสร้างร่อยรอยของความเป็นเจ้าของไว้บนร่างบาง

 

ไบร์ทสะดุ้ง เม้มปากบวมช้ำของตนเอง อดทนกลั้นน้ำตาไว้ ไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นความอ่อนแอของตัวเอง

 

 

เอ็มไปแล้ว ไบร์ททิ้งตัวนั่งลงบนชักโครก มือเรียวยกมาปิดหน้าตัวเองไว้ ราวกับจะปลอบประโลมหัวใจที่บอบช้ำของตนเอง

 

เจ็บไหมละ...หัวใจ

 

 

"เฮ้ย ทำไมไอ้ไบร์ทมันเข้าห้องน้ำนานจังวะ" อาทิตย์พึมพำขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนหายไปนาน

"มันเมาหรืเปล่าวะ แม่งกินเหล้ากับกินน้ำเปล่า" น๊อตออกความเห็น

"กูไปดูมันก่อนนะ" อาทิตย์บอกเพื่อนก่อนจะลุกเดินไปทางห้องน้ำ

 

ฝั่งก้องภพที่เห็นเพื่อนไม่กลับมาสักที ก็นึกเป็นห่วงกลัวมันไปมีเรื่องกับ เห็นไอ้เอ็มขี้อาย อย่างนี้ แต่ใครจะรู้บ้างว่าเอ็มมันก็ร้ายใช่ย่อย เขาเป็นเพื่อนมันมานานรู้เช่นเห็นชาติกันดี

"กูไปดูไอ้เอ็มก่อน เดี๋ยวมา" ก้องภพพูดกับเพื่อนก่อนจะลุกไปเดินไปยังห้องน้ำที่แยกออกไปจากตัวร้าน ทางเดินสองข้างมีกลิ่มหอมอ่อนๆ ของต้นโมกที่ปลูกเป็นแนวตลอดทางเดิน

แผ่นหลังคุ้นตาที่เดินนำหน้าอยู่ ทำให้ก้องภพเร่งความเร็วเพื่อคนทันคนตรงหน้า ก่อนจะส่งเสียงเรียกเมื่อมั่นใจว่า คนๆ นั้น ใช่คนที่ตนฝากใจไว้

 

"พี่อาทิตย์"

เสียงเรียกที่คุ้นเคย ทำให้อาทิตย์ะงักเท้า ก่อนจะหยุดแล้วหันหลังกลับไป คนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ใครที่ไหน 0062 เจ้าเดิมเจ้าประจำนั่นเอง

 

"อ้าว ก้องภพมาด้วยหรอ ทำไมผมไม่เห็นคุณเลยหล่ะ" อาทิตย์ถามด้วยความแปลกใจ

"ผมมากับเพื่อนๆ ครับ คงนั่งคนละฝั่งกันเลยไม่เห็นกัน" ก้องภพยิ้มให้กับคนตรงหน้า

"ออ งั้นหรอ" อาทิตย์พยักหน้า  "คุณมาเข้าห้องน้ำหรอ ตามสบายเลยนะ"

"ผมมาตามไอ้เอ็มน่ะครับ" ก่อนที่จะมองเห็นเพื่อนตนเองกำลังเดินมาพอดี

"อ้อ มาพอดีเลย" อาทิตย์หันไปมองข้างหลังก็เห็นเอ็มเดินออกมา

 

"อ้าว ก้องมาเข้าห้องน้ำหรอวะ" เอ็มถามเพื่อน ก่อนจะยกมือไหว้อาทิตย์

"สวัสดีครับพี่อาทิตย์" อาทิตย์ยกมือรับไหว้เด็กรุ่นน้อง

"กูมาตามมึงแหละ เห็นหายไปนาน นึกว่าจะไปมีเรื่องกับใคร" ก้องภพคำถามของเพื่อน แต่ก่อนจะพูดอะไรต่อ อาทิตย์ก็ชิงพูดกับเอ็มก่อน

 

"คุณเห็นเพื่อนผม อยู่ในนั้นมั๊ย"

"พี่ไบร์ทหรอครับ"

"ใช่"

"เห็นคุยโทรศัพท์อยู่น่ะครับเดี๋ยวคงออกมา" เอ็มพูดไม่ทันขาดคำ ไบร์ทก็เดินออกมาพอดี ก่อนจะชะงักเห็นเอ็มยืนคุยกับอาทิตย์และก้องภพ

ไบร์ทสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติกลับมา ก่อนจะปรับสีหน้าและอารมณ์ให้กลับมาเป็นไบร์ทคนเดิม

"อ้าว ยืนคุยไรกันหรอ" คนมาทีหลังถามด้วยนำเสียงปนทะเล้น ก่อนจะเดินมากอดคอเพื่อนตนเอง

"สวัสดีครับพี่ไบร์ท" ก้องภพยกมือไหว้รุ่นพี่ ไบร์ทรับไหว้ก่อนจะถามขึ้น

"ก้องภพ นี่คุณมาคุมเพื่อนผมหรอ" ไบร์ทแซวเพื่อน ก่อนจะโดนศอกกระแทกสีข้างเข้าเขิลแล้วรุนแรงนี่หว่าไอ้อาทิตย์

"เปล่าครับผมมากับเพื่อน โต๊ะผมอยู่ฝั่งนี้ครับ"

"อ่อหรอ" ไบร์ทพยักหน้าก่อนจะหันไปชวนอาทิตย์กลับโต๊ะ

"อาทิตย์กลับโต๊ะกัน พวกไอ้เปรมรอแย่แล้วมั้ง"

"คำนี้กูควรพูดเปล่าวะ" อาทิตย์ส่ายหัวกับความกวนของเพื่อน

"ก้องภพ คุณกลับตอนไหน"

"ไม่แน่ใจเหมือนกัน เดี๋ยวรอวาดร้องเพลงเสร็จก็จะนั่งคุยกันอีกสักพักนึง"

"โอเค อย่าดึกมากแล้วกัน ผมไปก่อนนะ" พูดจบอาทิตย์ก็เดินกอดคอเพื่อนนำไปก่อน ส่วนเอ็มกับก้องภพก็พากันเดินกลับไปโต๊ะของตนเอง

 

วาดร้องเพลงสุดท้ายจบลง เสียงปรับมือจากคนในร้านดังขึ้น วาดขอบคุณคนในร้านก่อนที่เจ้าถือกีต้าร์ลงจากเวที เมื่อเก็บของเรียบร้อยจึงเดินไปหาเพื่อนที่โต๊ะ เมื่อไปถึงก็ไฮไฟท์กับเพื่อนที่โต๊ะ ก่อนนั่งลงที่เก้าอี้ของตน

"ไงวาด ได้เบอร์สาวมากี่วะวันนี้" ทิวถามขึ้นทันทีที่วาดนั่งลง

"ไม่เท่าไรว่ะ แค่นี้เอง" วาดยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะควักกะดาษที่มีแต่ชื่อกับเบอร์โทรศัพท์วางลงบนจานเปล่าหน้าตนเอง ก่อนจะยกแก้วของเหลวสีอำพันขึ้นจิบเล็กน้อยน้อย มองดูโอ๊คที่กับทิวที่หยิบกระดาษขึ้นมามาไล่ดูเบอร์โทร

"23 คน ไอ้วาดมึงนี่ร้ายว่ะ" โอ๊คพูดขึ้นเมื่อนับจำนวนเบอร์โทรศัพท์ในเศษกระดาษนั้นหมด

"ผู้ชายก็มีว่ะ เพื่อนกูแม่งโคตรป๊อป" ทิวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงชื่นชม

"วาด นายก็ได้เบอร์หญิงมาเยอะแยะไม่สนใจบ้างหรอ" ตี๋ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ถามวาดด้วยความสงสัย

"ไม่ชอบ" วาดตอบด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไร

ณ เวลานี้ เพื่อนทุกคนลงความเห็นว่า วาดที่อยู่บนเวทีกับที่นั่งอยู่ตรงนี้ แม่ง...ต่างกันอย่างกับฟ้ากับเหว แต่คนตรงนี้แหลคือตัวตนที่แท้จริงที่พวกเค้าคุ้นเคย

"เออ พวกพี่ว้ากมาด้วยนะโว้ย เห็นว่านั่งอยู่โต๊ะฝั่งนู้นว่ะ " เอ็มพยักหน้าไป่งตรงข้ามกับตน ทุกคนจึงหันไปมองบ้าง

 

วาดหันหลังไปมองตาทิศทางที่เอ็มบอก แม้คนจะเยอะแต่วาดก็เห็นเปรมที่นั่งมองมาที่ตนอยู่ได้อย่างชัดเจน ก่อนจะหันกลับมาสนใจเพื่อนๆ ที่ขุดเรื่องนู้นเรื่องนี้เรื่องนั้นมาคุยกัน หนึ่งในนั้นก็เป็นเรื่องที่ก้องภพจะจับพี่ว้ากทำเมีย หรือแม้แต่เรื่องที่วาดมีเรื่องกับเปรม

วาดนั่งหัวเราะเบาๆ กับเรื่องที่เพื่อนๆ คุยกันมีตอบโต้บ้างเป็นบางครั้ง ด้วยความที่เป็นคนเงียบๆ พูดน้อย ส่วนใหญ่จึงเป็นฝ่ายฟังซะมากกว่า

 

เริ่มดึก จังหวะเพลงก็ยิ่งเร้าอารมณ์มากขึ้น นักเที่ยวหลายคนเริ่มลุกขึ้นขยับเนื้อขยับตัวเข้ากับจังหวะดนตรี

 

ก้องภพที่ลุกเดินไปยังโต๊ะพวกพี่ว้ากสักพักก่อนจะเดินกลับมาบอกเพื่อนๆ ว่าพวกพี่ว้ากชวนไปนั่งด้วยเพราะโต๊ะฝั่งนู้นเริ่มมีว่างบ้างแล้ว จะมาฝั่งนี้ก็ไม่สะดวกเพราะโต๊ะข้างๆ แก๊งค์ปีหนึ่งยังไม่มีโต๊ะว่าง

 

หลายคนลงความเห็นว่า รุ่นพี่เอ่ยปากชวนเราก็ไม่ควรปฏิเสธให้เสียน้ำใจ แม้วาดจะไม่เห็นด้วย แต่เมื่อเพื่อนลงความเห็นอย่างนั้นก็ต้องจำใจลุกตามเพื่อนไปไม่ลืมที่จะหยิบแก้วและกีต้าร์คู่ใจไปด้วย ส่วนเครื่องดื่มบนโต๊ะบางส่วนโอ๊คกับเอ็มเป็นคนถือไป

 

เมื่อทั้ง 6 คนเดินไปถึงโต๊ะของพี่ปีสาม ที่นั่งไม่พอจึงให้เด็กในร้านนำโต๊ะที่ว่างอยู่มาต่อให้จนสามารถนั่งได้ครบทั้ง 11 คน โดยปีหนึ่งและพี่ว้ากนั่งคนละฝั่งกัน แต่เนื่องจากปีหนึ่งมีมากกว่า วาดเลยนั่งเก้าอี้ตรงหัวโต๊ะ โดยทางซ้ายมือคือเปรม ขวามือคือตี๋ที่นั่งหัวเราะกับมุกฮาๆ ที่ต่างงัดขึ้นมาพูดกันระหว่างปีหนึ่งและปีสาม

 

 

หลักจากยกมือสวัสดีทักทายกันเรียบร้อย เครื่องดื่มที่ทยอยชงแจกให้กับทุกคนจนครบ เสียงพูดคุยสลับกับเสียงหัวเราะ เรื่องราวช่วงรับน้องถูกเอามาพูดคุยกันสนุกสนาน

วาดนั่งฟังเงียบๆ พลางยกแก้วดื่มเรื่อยๆ  เขาไม่ชินกับการนั่งดื่มกลุ่มใหญ่ๆ แบบนี้เท่าไร

 

เปรมที่สังเกตุคนข้างๆ มาได้สักพัก เห็นความอึดอัดแฝงอยู่ภายใต้ท่าทางนิ่งๆ นั้น

"ผมพึ่งรู้นะ ว่าคุณร้องเพลงด้วย" เปรมเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุยก่อน

"มาร้องได้สักพักแล้วครับ" เปรมพยักเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ

"ทุกวันหรือเปล่า"

'แค่ 3 วัน จันทร์ พุธ ศุกร์" วาด....ยังคงเป็นวาดคนเดิมที่พูดน้อยเสมอ

"ถึงว่าผมมาไม่เคยเจอคุณเลย" วาดไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มน้อยๆให้เปรมก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

บทสนทนาส่วนใหญ่ระหว่างเปรมกับวาดจึงกลายเป็นฝ่ายเปรมที่ชวนคุยซะมากกว่า สลับกับการพูดคุยกับคนอื่นๆ บ้าง

 

เวลาล่วงผ่านมาจนห้าทุ่มครึ่ง ตุ๊ต๊ะที่กำลังกรึ่มได้ที่ก็นึกสนุกชวนทั้งปีหนึ่งและพี่ว้าก

โดยกติกามีอยู่ว่าให้สลับกันโยนเหรียญ ถ้าออกมาเป็นหัว ทีมพี่ว้าก ชนะถ้าออกมาเป็นก้อยทีมปีหนึ่งชนะ ฝ่ายที่แพ้ยกดื่มเพียวๆ คนละช็อต และสุดท้ายฝ่ายไหนยอมแพ้หมดก่อนก็จะเป็นฝ่ายแพ้ แต่ละคนที่กำลังกรึ่มได้ที่ก็เห็นด้วยกับเกมส์นี้

 

เพราะอย่างน้อยก็มีศักดิ์ศรีเป็นเดิมพัน

 

"ปีหนึ่ง มากันยังไงคะ วันนี้" ตุ๊ต๊ะถามขึ้นก่อนพร้อมกับมองหน้าปีทีละคน

"มารถผมครับ" ตี๋ตอบ เพราะต้องเป็นคนพาเพื่อนกลับหอ ตี๋จึงไม่ดื่มมากแค่จิบเบาๆ

"ผมขับรถมาเอง" วาดพูดขึ้น อีกอย่างเค้าไม่อยากเล่นเกมนี้ด้วย

"ไม่ใช่ว่ากลัวจะแพ้หรอ" เปรมพูดลอยๆ ขึ้นมา ทำให้วาดหันขวับไปมองคนข้างๆ รอยยิ้มกวนๆ ที่ส่งมามันทำให้วาดอารมณ์ขึ้น

"อ้าวพี่...พูดงี้หมายความว่าไงวะ"  วาดถามเสียงติดห้วนๆ สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจ เรื่องอื่นพอได้ แต่ถ้าเรื่องศักดิ์ศรีวาดไม่ยอม

....ทั้งโต๊ะเงียบกริบ.....

ก่อนที่บรรยากาศจะมาคุไปกว่านี้ ตุ๊ะต๊ะจึงรีบเคลียร์สถานการณ์

"อิเปรม มึงจะไปยั่วน้องมันทำไมคะ" ตุ๊ต๊ะหันด่าเพื่อน ก่อนจะหันไปคุยกับวาด

"โอเคค่ะ น้องวาดใจเย็นๆนะ ไม่ต้องเล่นก็ได้ ขับรถคนเดียวอันตรายเนาะ"

วาดพ่นลมหายใจออกแรงๆ

"งั้นสรุปว่า น๊อตมึงไม่ต้องเล่นเพราะมึงต้องขับรถไปส่งพวกกู ตี๋กับวาดก็ไม่ต้องเล่นเพราะต้องขับรถ" ตุ๊ต๊ะสรุปก่อนจะควักเหรียญบาทขึ้นมาหนึ่งเหรียญ ก่อนที่ยื่นให้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเล่นเริ่มโยนก่อน

 

วาดหงุดหงิดกับสายตากับรอยยิ้มมุมปากนิดๆ ของเปรม มันเหมือนเป็นการท้าทายมากกว่าอย่างอื่น และวาดเกลียดความพ่ายแพ้  แต่ก่อนที่โอ๊คจะเริ่มโยนเหรียญ วาดก็พูดขึ้นมาเสียก่อนก่อน

"ผมเล่นด้วย" วาดพูดขึ้นพร้อมตวัดสายตามองไปที่เปรม ส่วนเปรมที่มองก่อนอยู่แล้วก็ยิ้มด้วยความพอใจ เพราะมั่นใจว่าเกมนี้เค้าจะไม่แพ้

 

เปรมเป็นคนคอแข็ง...เพื่อนๆ รู้กันดี

 

"อ้าววาด แล้วมึงจะขับรถมอเตอร์ไซต์กลับไหวหรอวะ" ก้องภพถามวาดด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร ถ้าถึงตอนนั้นฝากพี่หอมไว้ก่อนก็ได้"  วาดตอบ

 

เมื่อทุกอย่างเคลียร์เปรมจึงหันไปสั่งก็เด็กในร้านให้เอา Red rabel มาสองขวด เหล้าพร้อม คนพร้อมเกมจึงเริ่มต้นขึ้น

 

ศึกแห่งศักดิ์ศรีระหว่างพี่ว้ากกับเด็กปีหนึ่งก็เริ่มต้นขึ้น ฝ่ายไหนจะเป็นผู้ชนะ ... ติดตามได้ในตอนต่อไปค่ะ

 

(ดวลกันแบบนี้ ไม่ดีนะคะ กรุณาอย่าลอกเลียนแบบ)

 

*********************************

สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ

                2 วัน ลง 3 ตอนรวดเลย เราขอหายหัวไปหนึ่งอาทิตย์นะคะ เพราะว่าเรามีภารกิจคงไม่มีเวลาปั่นต่อ  ขออภัยด้วยนะคะ   เสร็จภารกิจแล้วจะรีบกลับมาปั่นต่อไป เรื่องในอดีตคงเดินต่อไปอีกแค่ไม่กี่ตอน เดี๋ยวก็กลับมาตอนปัจจุบันแล้วค่ะ

                   ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

                                                       18กันยา (โสดเซอร์/เดือนเก้า)