ใครสักคน

 
ตอนที่4
 
 
 
 
 
 
 
"งานนี้สวยมมากเลยนะครับคุณวิศวะ" เสียงของทูตจากประเทศภูตินเอ่ยกับพ่องานที่จัดการทุกอย่างในงานนี้ โทโมะยิ้มขอบคุณ 
 
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวขอเชิญทุกท่านมาถ่ายรูปกันเพื่อเป็นที่ระลึกไว้นะคะ"เสียงพิธีกรของงานเอ่ยผ่านไมโครโฟน แขกในงานระดับสูงและท่านทูตต่างๆมาเข้ามาในเฟรม 
 
 
 
 
 
 
 
"อ่า เดี๋ยวผมขอช็อทสั้นก่อนนะครับ แล้วจะขอแบบรีแล็กอีกครั้งนะครับ"เสียงของตากล้องร่างสูง ที่กำลังมองภาพผ่านจากมอนิเตอร์ของเขา 
 
 
 
 
 
 
 
"อุ้ย!"ฟางที่กำลังจะถ่ายรูปภาพรวมของงานเอาไว้ไปอวดพ่อกับแม่ของเธอที่เธอเป็นคนจัดการงานทุกอย่าง แต่ก็ด้วยความซุ่มซ่ามทำให้ไปเตะเอาที่ปลั๊กไฟที่มีพวกกล้องและสายไฟต่างๆเชื่ออยู่ ทำใให้กล้องของตากล้องดับไปหมด
 
 
 
 
 
 
"ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ" ฟางรีบจะก้มเปิดสวิตท์ แต่โดนเสียงจากตากล้องหนุ่มเอยห้ามไว้ก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ต้องครับคุณ เดี๋ยวผมดูเอง" ตากล้องคนนนั้นเดินเข้ามาพูดกับฟาง หญิงสาวมองเขาแล้วเผลอยิ้มเขินๆ
 
 
 
 
 
 
 
"เอาละครับเรามาเริ่มอีกรอบนะครับ" หลังจากที่ตากล้องหนุ่มคนนั้นจัดการเปิดและเตรียมทุกอย่างพร้อมอีกรอบ ก็เริ่มถ่ายรูปอีกครั้ง ฟางมองเขาทำงานสักพักก่อนจะเดินไปทางอื่นเพราะไม่อยากเป็นตัวทำลายงานอีก
 
 
 
 
 
 
 
"นี่ซุ่มซ่ามแบบนี้เป็นประจำเลยนะเธอ"เสียงทุ้นที่คุ้นเคยดังจากด้านหลังพร้อมกับขวดน้ำเย็นที่ถูกดันากระทบแก้มของหญิงสาวที่กำลังยืนมองบรรยากาศรอบนอกของโรงแรมที่จัดงาน
 
 
 
 
 
 
"นี่คุณ  หน้าฉันเลอะหมดแล้วนะ" ฟางโวยวายเพราะขวดน้ำเย็นนั่นเปียกน้ำชุ่ม ก่อนจะรีบเช็คหน้าของตัวเองว่าเปื้อนและเลอะอะไรหรือเปล่า 
 
 
 
 
 
 
 
"อะไรกันไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วง เห็นโดนคนอื่นเขาไล่ออกมาจากงานนี่นา" ฟางเขม่นตาใส่เมื่อเขาพูดแทงใจดำเธอ 
 
 
 
 
 
 
"ไม่เห็นจะมีใครว่าอะไรฉันเลย" 
 
 
 
 
 
 
 
"หรอจะให้พูดเรียงตัวม๊ะ!" ป๊อปปี้ยิ้มขำในความกวนโอ้ยของหญิงสาว ก็พูดขู่ ฟางมองเขาอย่างไม่ชอบใจเรียกเสยงหัวเราะของเขาจนได้ นี่เขาจะหลงรักเธอจริงๆงั้นหรอ
 
 
 
 
 
 
"แล้วคุณมาทำไมอ่ะ" ฟางเปิดน้ำแล้วก็ดื่มไปเล็กน้อย ก่อนจะถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายของเธอ ป๊อปปี้ไม่ตอบเอาแต่มองหน้าเธอแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวๆ จะไปไหน" ฟางที่เห็นป๊อปปี้เอาแต่มองเธอไม่ยอมตอบก็ทำท่าจะเดินเข้าไปในงาน แต่ป๊อปปี้รีบรั้งเอาไว้ก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
"...." "โอเคๆๆยอมก็ได้ ก็มางานเฉยๆไง มีคนเชิญผมก็มา อีกอย่างก็ไม่มีอะไรเสียหายที่จะมา เธอเองก็เป็นคนลิสรายชื่อบริษัทและแขกที่จะเข้ามาในงานนี้นิ ทำไมไม่รู้ล่ะว่าฉันได้เชิญด้วยอ่ะห้ะ" ฟางไม่ตอบจนป๊อปปี้พูดเอง ก่อนจะย้อนถามเธอ
 
 
 
 
 
 
 
"อืมสงสัยคงลืมอ่ะคะ" ฟางตอบ
 
 
 
 
 
 
 
"ป๊อปคะ" เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลังของฟาง ทั้ง2คนหันไปตามเสียงก็พบกับหญิงสาวตัวเล็กผิวขาวใบหน้าที่เรียวยาวพอดี ปากกระจับสีแดงสด ชุดราตรีสีแดงที่เธอใส่ทำให้ผิวเธอขาวยิ่งกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
 
"อ้าวเธอยัยซุ่มซ่าม"แตงกวามองเหยียดฟางก่อนจะหันไปเสียงหวานใส่ผู้ชายทำให้ ฟางแอบหมันไส้ 
 
 
 
 
 
 
 
"แตงว่าจะกลับแล้วคะ เรากลับกันเถอะ" ว่าที่คู่หมั้นที่ทางบ้านของเขาจัดการให้พูดขึ้น ทำให้เขาเองก็ขัดไม่ได้ เพราะมีบางอย่างที่เขาเองก็ต้องพึ่งเธอคนนี้ 
 
 
 
 
 
 
 
"เหอะ! มีแฟนแล้วแต่อ่อยไปทั่ว ตัวผู้จริงๆ" ฟางเบ้ปากในความกะหล่อนและเจ้าชู้ของชายหนุ่ม 
 
 
 
 
 
 
ปึ๊ก! 
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยย"ฟางล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อถูกชนโดยคนตัวสูง ก่อนที่เขาจะช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ยคำขอโทษอย่างรัวๆ 
 
 
 
 
 
 
"คุณเป็นอะไรไหมครับ" เสียงนุ่มเอ่ยอย่างอ่อนโยน 
 
 
 
 
 
 
"มะ ไม่คะ" ฟางเงยหน้ามองคนที่ชนเธอเพื่อจะต่อว่า แต่เมื่อเงยหน้าแล้วเจอเป็นตากล้องที่ห้ามเธอยุ่งกับพวกไฟก็เปลอเสียงสั่น หน้าแดงไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
"ผมว่านนะครับ" 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟางคะ" 
 
 
 
 
 
 
 
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ/คะ" เสียงที่พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทำให้ทั้ง2คนยิ้มให้กับอย่างเขินๆ ก่อนที่ว่านจะชวนฟางเดินเข้าไปมในงานพร้อมกัน ตอนนี้ในงานก็เริ่มเงียบแล้วเพราะแขกคนสำคัญต่างพากันกลับบ้านหมดแล้ว 
 
 
 
 
 
 
 
"คุณเป็นตากล้องอิสระหรอคะ" ฟางถามว่านที่กำลังช่วยเธอเก็บของบางอย่างที่สำคัญ 
 
 
 
 
 
 
 
"ครับ ผมเดินทางไปทั่วโลก เพื่อถ่ายภาพมาเป็นความทรงจำ" ว่านเอ่ยยิ้มๆอย่างมีความสุข
 
 
 
 
 
 
 
"คุณฟางละครับทำงานแบบนี้ไม่เหนื่อยแย่เลยหรอครับ" ฟางส่ายหน้าเบาๆ 
 
 
 
 
 
 
 
"เหนื่อยไม่ได้หรอกคะ ฟางยังมีพ่อและแม่ที่ต้องดูแล" ฟางรับขอจากว่านมาก่อนจะฝากให้พี่พนักงานไปเก็บไว้ที่บริษัทแทน 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮืมม จะเที่ยงคืนแล้ว ไปกินข้าวต้มกันไหมครับ" ฟาง เลิกคิ้ว แต่ก็ไม่ปฏิเสธ เธอไว้ใจเขาเร็วไปไหม แต่เธอก็ไว้ใจเขาไปแล้วไง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เลิกทำเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันสักทีได้ไหม" บนรถ ป๊อปปี้พูดกับแตงกวาที่กำลังนั่งเช็คตารางงานของเธอพรุ่งนี้
 
 
 
 
 
 
"ฉันเป็นเจ้าของคุณนิ กูถูกแล้วที่ทำ"
 
 
 
 
 
 
 
"ผมเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ" ป๊อปปี้เอ่ยนิ่งๆ 
 
 
 
 
 
 
 
"ฉันก็เป็นคนที่เชื่อว่าเงินซื้อทุกอย่างได้ รวมถึงคุณ" ....