วังวนรัก

"ยิ้มหน่อยสิครับ เจ้าบ่าว" ช่างภาพเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นชายผู้เป็นว่าที่เจ้าบ่าวแลดูไม่ยิ้มแย้ม กลับทำแต่หน้าบึ้งตึง 
 
"ขอโทษแทนแฟนฉันด้วยนะคะ ขอตัวสักครู่" ฟางดึงตัวว่าที่สามีตัวเองไปคุยกันสองคนที่อื่น  
 
"เหอะ...อยากไปหานังนั่นมากรึไง นังเด็ก...." 
 
"หยุดพูดนะฟาง!"  ป๊อปปี้หันมาแว้ดใส่เธอ  หญิงสาวเงียบก่อนจะเสมองไปทางอื่น  ใช่สินะ...ใครมันจะไปดีเท่า พิมประภา คนรักของเขากันล่ะ หึ...ถ้ารักกันมาก แล้วมายอมแต่งงานกับเธอทำไม
 
"พี่กำลังจะเป็นสามีของฟาง กรุณาทำตัวให้สมกับที่คุณท่านไว้วางใจคุณหน่อยนะคะคุณภาณุ"  หญิงสาวเอ่ยถึงผู้มีพระคุณของชายหนุ่ม ทำเอาเขาชะงัก  ถ้าไม่ใช่เพราะคุณท่านขอไว้  เขาจะไม่มาอยู่กับผู้หญิงใจร้ายคนนี้หรอก...
 
"มันก็แค่การสมรสจอมปลอม พี่ทำไปทั้งหมดก็เพราะคุณท่าน  " ป๊อปปี้ประกาศกร้าวใส่หน้าฟาง  ฟางยิ้มหยันก่อนจะชูแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย
 
"ตราบใดที่ฟางยังสวมแหวนวงนี้อยู่ ฟางคือภรรยาของพี่ คือคนที่พี่ต้องให้ความเคารพ หวังว่าคงจะเข้าใจนะคะ"  ฟางยิ้มมุมปากก่อนจะเดินกลับไปถ่ายภาพแต่งงานต่อ  ร่างสูงกัดฟันแน่น ผู้หญิงคนนี้ทำไมร้ายนักนะ....  เขาถอนหายใจแรงก่อนจะเหลือบไปเห็นสายโทรเข้า เขากดรับมัน
 
"ครับ พิม  ผมมาถ่ายรูปแต่งงาน" ชายหนุ่มตอบคนรักสาวไปอย่างลำบากใจ 
 
(เสร็จเมื่อไหร่คะ  พิมอยากชวนคุณทานข้าว)
 
"ใกล้แล้วครับ  เดี๋ยวเสร็จแล้วจะรีบโทรกลับนะ รักนะครับ พิม"
 
(ค่ะ พิมก็รักป๊อป รักที่สุด....)  เสียงหญิงสาวบอกรักทำเขามีกำลังใจ ป๊อปปี้กดวางสายก่อนจะเก็บมือถือ  ฟางที่ยืนแอบมองอยู่กำมือแน่น อย่าคิดนะว่าจะแอบไปมีความสุขกันได้ง่ายๆ.... ไม่มีทาง!!
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อป ไปส่งฟางหน่อยได้ไหมคะ พอดีฟางรถเสีย" หลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จ ฟางก็แกล้งทำเป็นรถเสียแล้วเดินมาบอกกับเขา
 
"ก็เรียกแท็กซี่กลับสิ..."ป๊อปปี้เมินใส่เธออย่างเห็นได้ชัด  หญิงสาวไม่ยอมแพ้เปิดประตูรถก่อนจะขึ้นไปนั่ง
 
"ลงมานะฟาง พี่รีบ"  เขารีบพูด หญิงสาวทำหน้าตาเฉย
 
"ทำไมคะใครรออยู่เหรอ  แค่ไปส่งว่าที่ภรรยาแค่นี้ทำไม่ได้เหรอคะ  "
 
"เฮ้อ....อืม แล้วจะให้ไปส่งที่ไหน  กลับบ้านเลยรึเปล่า" ป๊อปปี้เหนื่อยใจ ยอมไปส่งร่างเล็กแต่โดยดี
 
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฟางยิ้ม ระหว่างทางที่ร่างสูงขับรถไปส่ง  ฟางก็เปิดมือถือก่อนจะกดโทรหาพิมประภา เธอเคยแอบไปเอาเบอร์จากในเครื่องชายหนุ่ม
 
"พี่ป๊อปคะ  ไม่มีนัดที่ไหนใช่ไหม อยู่ทานข้าวกับฟางก่อนนะคะ" ฟางแกล้งพูด เพราะรู้ว่าพิมฟังอยู่ปลายสาย
 
"พี่..."ป๊อปปี้กำลังจะตอบว่ามีนัดแล้ว แต่ฟางขัดขึ้นก่อน
 
"ว้า...คุณท่านเสียใจแย่เลย  ไม่เป็นไรค่ะ ฟางเข้าใจ"  ฟางแสร้งทำเป็นยิ้ม 
 
"พี่ไม่มีนัดหรอก พี่ไปได้  พี่จะอยู่ทานข้าวกับเรา" ชายหนุ่มพูดด้วยความเกรงใจคุณท่าน  ฟางยิ้มร้ายเมื่อเห็นว่าสายถูกตัดไปแล้ว.. เธอหยิบมันขึ้นมาโชว์ให้ป๊อปปี้ดู
 
"นี่ เธอ....." ป๊อปปี้เห็นก็โกรธมาก หญิงสาวเก็บมือถือใส่ไว้ในกระเป๋า ก่อนจะหันมายิ้มให้เขา
 
"ไปบอกเขาด้วยนะคะว่าให้เลิกยุ่งกับสามีของฟางได้แล้ว" 
 
"เหอะ...ได้  พี่รำคาญเธอเต็มทนแล้ว ฟาง "  ชายหนุ่มจอดรถข้างทางก่อนจะลงไปลากหญิงสาวออกมาจากรถ เขาผลักฟางล้มลงกับพื้น
 
"เลิกทำตัวไร้ค่าสักที มันน่ารำคาญ" ป๊อปปี้พูดใส่ก่อนจะขึ้นรถขับออกไป ฟางอึ้งไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้  เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ  ทำไมเขาถึงใจร้ายแบบนี้...  ร่างเล็กน้ำตาซึมค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น กระเป๋าก็ลืมไว้ในรถเขา แล้วจะกลับยังไงล่ะเนี่ย  จะเย็นแล้วด้วย....
 
"ฮึก......ฮือออออ...." เธอเดินร้องไห้ไปตามทางอย่างไร้หนทาง  หญิงสาวเห็นเศษเหรียญบาทบนถนน เธอรีบหยิบขึ้นมาก่อนจะโทรตู้สาธารณะไปหา เพื่อนรัก ของเธอ
 
"เขื่อน...ฮึก...มารับฉันหน่อยสิ  ฉันอยู่ที่...."ฟางบอกที่อยู่ก่อนจะวางแล้วมานั่งรอเพื่อนริมถนน เธอเช็ดน้ำตาก่อนจะกำมือแน่น  พิมประภา ฉันไม่มีวันยอมแพ้เธอ...  ไม่มีวัน....
 
 
 
 
 
 
 
 
ฝากติดตามด้วยนะคะ เราแอคเดียวกับชื่อป็อปคอร์นนะ คนเดียวกันค่ะ  ไม่รู้จำกันได้รึเปล่า  ฮ่าา   เรื่องนี้นางเอกออกแนวร้ายเพราะรัก  แต่พระเอกจะแบบใจร้ายกับนางเอกช่วงแรกๆ  เน้นดราม่าตามสไตล์ของไรท์  ฝากติชมด้วยนะคะ