ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: แก้ว แกกลับมากรุงเทพด่วนเลยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: มีอะไรอะ

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: หวายกลับมาแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: !!

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: แกรีบมานะ

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นจะรีบไป แต่ตอนนี้ชั้นยังไปไม่ได้ มีปัญหาที่โรงแรม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: มีไรรึเปล่าแก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่หรอก ขอบใจมากนะ แล้วเจอกันนะ

 

  

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: โอเค 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                       ช่วงค่ำแก้วก็มาหาโทโมะที่ห้องพัก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มีอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คนที่ขับรถชนแฟนนาย กลับมาแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: หึหึ ตลกนะ คนคนนั้นไม่ได้ไปไหนด้วยซ้ำ มันยืนอยู่อยู่ตรงหน้าชั้นไง 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายฟังชั้นนะ ชั้นไม่ได้ขับรถชนแฟนนาย คนที่ขับคือหวาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ต่อให้เธอจะโยนความผิดไปให้ใคร ยังไงซะชั้น ก็ไม่มีวันเชื่อ เพราะเธอคือฆาตกร เลิกโยนความผิดให้คนอื่นซะที ยัยฆาตกร

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายจำไว้นะ ถ้าวันนึงความจริงทุกอย่างเปิดเผยออกมาว่าชั้นไม่ผิด คนที่จะเสียใจก็คือนาย จำเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ชั้นไม่มีวันเสียใจแน่  ไม่มีวัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นจะคอยดู 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: คอยรับกรรม ชดใช้กรรม ดีกว่า อย่าคอยดูเลย 

 

 

 

 

 

                 พูดจบก็ปิดประตูใส่หน้าแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        หลังจากจัดการปัญหาทุกอย่างเรียบร้อย แก้วก็กลับมากรุงเทพ เพื่อมาหาตัวการไปรับผิด แก้วกับเฟย์มาที่บ้านหวาย แต่คนของพ่อหวายห้ามเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นมาหาหวาย หลีกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.....: คุณเข้าไปไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไม ชั้นเป็นเพื่อนหวายนะ (กัดฟันพูด)

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: แต่ชั้นไม่มีแบบแกอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ออกมาได้แล้วเหรอตัวดี

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: พวกแกมาทำไม ต้องการอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แกมันหน้าด้าน หน้าหนาจริงๆนะ ทำอะไรเลวๆไว้แล้วหนี แถมยังโยนความผิดให้ชั้น ทำไมแกทำกับชั้นแบบนี้ ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนกัน แกทำไปทำไม ห้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ฮ่าๆๆ เพื่อนเหรอ หึ ชั้นไม่เคยอยากเป็นเพื่อนกับแกเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ชั้นรู้ รู้มาตลอด แต่เพราะชั้นไม่เคยมีความคิดแบบแกมั้ง เลยทำไม่ได้ เลยคิดมาตลอดว่าแกคือเพื่อนคนนึง แต่แล้วสุดท้าย มันก็ถึงเวลา ที่แกสารภาพออกมาซะที ว่า แกไม่เคยนับพวกเราเป็นเพื่อน ก็ดี ตอนนี้พวกเราไม่ใช่เพื่อนกัน งั้นชั้นก็จะพาไอคนเลวๆที่ชนแล้วหนีไปรับโทษ แกต้องไปมอบตัวกับตำรวจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: นี่ๆๆ สมองแกกระทบกระเทือนเหรอ แกเป็นคนขับเป็นเจ้าของรถแท้ๆ ทำไมถึงเอาแต่โยนความผิดให้ชั้นละ ในเมื่อวันนั้นก็มีแค่แก ที่อยู่ในเหุการณ์ ชั้นไม่อยู่หนิ อย่ามาโยนความผิดให้กันซิจ้ะเพื่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: แกมันโครตเลว เลวที่สุดเลย 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: แกไม่มีสิทธิ์มาด่าชั้น (ตบหน้าเฟย์)

 

 

 

 

 

 

 

   เพี๊ยะ เพี๊ยะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แกก็ไม่มีสิทธิ์ มาตบเพื่อนชั้น 

 

 

 

 

 

 

หวาย: นังแก้ว แก !!!

 

 

 

 

พ่อหวาย: หยุดได้แล้ว พวกเธอสองคนออกไปได้แล้ว เข้าบ้านหวาย