ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
                              แก้วโดนขังไว้ในห้องที่เต็มไปด้วยถังน้ำมัน ทั้งมือและขาของแก้วก็โดนมัดไว้ แก้วพยายามหาทางหนี แก้วเห็นเศษกระจกตกอยู่ก็รีบดันตัวไปใกล้ๆแล้วเอามาถูกับเชือกเพื่อให้เชือกหลุดออก 
 
 
 
 
 
 
 
 
ธนา: คุณหวาย ลูกน้องผมบอกว่ามีคนมาเป็นผู้ชายสองสามคน (ยื่นโทรศัพท์ให้หวายดู) 
 
 
 
 
 
 
หวาย: คุณโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
ธนา: เอาไงดีครับ ครับคุณหวาย 
 
 
 
 
 
 
หวาย: แกอยากทำอะไรมันก็รีบๆไปทำ เสร็จแล้วก็ฆ่ามันทิ้งได้เลย 
 
 
 
 
 
 
 
       
 
                      
 
 
 
 
พิชชี่: เดี๋ยวผมจะล่อมันไปทางอื่นนะ 
 
 
 
 
 
 
เกล: พิชเกลไปด้วย 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมไปกับคุณนะคุณโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมจะไปทางหลังนะ คุณไปทางหน้าละกัน 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ได้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                        แก้วกำลังแกะเชือกอยู่แต่ก็ไม่ออก จนกระทั่งมีคนเข้ามา แก้วกระเถิบหนีไปจนชนมุม ธนาก็เข้ามาใกล้ๆแก้วเอามือมาจับเนื้อต้องตัวแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แกจะทำอะไร อย่านะ !!! 
 
 
 
 
 
 
ธนา: สวยซะขนาดนี้ ไม่น่ารีบตายเลย 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ ชั้นขอร้องละนะ ปล่อยชั้นเถอะนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ธนา: ปล่อยก็โง่ซิ เสียดายของแย่เลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
                           ธนาพยายามจะข่มขืนแก้ว แก้วก็ร้องให้คนช่วยสุดชีวิต โทโมะได้ยินเสียงแก้วร้องก็รีบวิ่งมาช่วยแก้ว โทโมะเปิดประตูมาก็เห็นแก้วกำลังโดนข่มขืน โทโมะพุ่งไปกระชากตัวธนาออกมาและสู้กับธนาชกธนาจนสลบไปแล้วรีบมาหาแก้ว 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่เป็นไรใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อึก อื้อออออ อื้ออออ 
 
 
 
 
 
 
 
 
                     โทโมะดึงแก้วมากอดไว้ ก่อนจะแกะเชือกให้แก้วทั้งมือและขา
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มันทำร้ายเธอด้วยเหรอ (จับที่มุมปากของแก้ว) 
 
 
 
 
 
 
 
                      โทโมะลุกขึ้นไปกระทืบธนาซ้ำแก้วก็รีบมาห้ามไว้ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พอเถอะ 
 
 
 
 
 
โทโมะ: มันทำเธอขนาดนี้ชั้นน่าจะฆ่ามัน 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ถ้ามันตายนายก็ติดคุกนะ 
 
 
 
 
 
 
                          โทโมะได้สติก่อนจะพาแก้วออกไปแต่จู่ๆก็มีควันลอยมาเต็มไปหมดพร้อมกลิ่นไหม้และไฟที่เริ่มลุกลามขึ้น
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไฟเริ่มลามมาแล้ว แล้วเราจะออกไปได้ไง 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ชั้นจะไม่ปล่อยให้เธอกับลูกเป็นอะไรไปแน่นอน เชื่อใจชั้นนะ เธอกับลูกต้องปลอดภัย 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: นายเองก็ต้องไม่เป็นอะไร นายต้องออกไปกับชั้นนะ 
 
 
 
 
 
               โทโมะดึงแก้วมากอดไว้ก่อนจะจับมือแก้วพากันหาทางออกเมื่อออกมาได้ก็ออกมาบริเวณหลังป่า โทโมะประคองแก้วเดินออกมา
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไหวมั้ย ปวดขารึเปล่า
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่ชั้นไหว 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: เป็นห่วงมันจังเลยนะค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: คุณหวาย !!!! คุณมาอยู่ที่นี้ได้ไง !!!
 
 
 
 
 
 
 
 
                 หวายยกปืนขึ้นมาแล้วหันไปทางแก้วโทโมะรีบเอาตัวเองมาบังไว้
 
 
 
 
 
 
หวาย: หลีกไปชั้นจะฆ่ามัน !!!
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไม่ !! ผมไม่ยอมให้คุณฆ่าเมียกับลูกผมหรอก !!! 
 
 
 
 
 
แก้ว: โทโมะ (แก้วพูดออกมาเบาๆ) 
 
 
 
 
 
หวาย: ลูก เมียงั้นเหรอ !! 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ใช่ ผมไม่วันยอมให้คุณทำอะไรเค้าแน่ ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าผมซิ อย่าทำอะไรเค้า 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ดูคุณเป็นห่วงมันมากเลยนะ ทำไม ทำไม อร๊ายยยย !!! มันดีกว่าชั้นตรงไหน ทำไมคุณต้องปกป้องมันด้วย ทำไม อร๊ายยย !!!! 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมไม่คิดเลยนะว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้ ผมมองคุณผิดมาตลอด 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: คนที่คุณมองผิดคือมันไม่ใช่ชั้น มันฆ่าแฟนคุณตายนะ มันตังหากที่คุณควรเกลียด ไม่ใช่ชั้น
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แกตังหากที่เป็นคนขับรถชนเค้าตาย ไม่ใช่ชั้น !! แกเลิกโยนความผิดให้ชั้นสักที แกหนีเอาตัวรอด หนีความผิด หนีความจริงมานานแล้วนะ หยุดสักทีเถอะหวาย 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: อร๊ายยย ไม่ ชั้นไม่ผิด ชั้นไม่ผิด ก็รถมันเป็นของแก แกอยากโง่เองทำไม ช่วยไม่ได้  
 
 
 
 
 
 
 
 
                         โทโมะเมื่อได้ยินสิ่งที่หวายพูดออกมาเค้าก็รู้สึกผิดที่เข้าใจแก้วผิดมาตลอด หวายเล็งปืนมาที่แก้ว ก่อนจะยิงโทโมะเอาตัวมาบังกระสุนเลยโดนที่แขนของโทโมะ โทโมะรีบพาแก้ววิ่งหนีไปหวายจะตามไปแต่ลูกน้องของพ่อหวายก็มาพาตัวหนีกลับไปก่อน