ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไปกันเลยมั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืม 
 
 
 
 
 
                        แก้วกำลังจะออกไปกับป๊อบปี้แต่ฟางก็เข้ามาก่อน 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: จะกลับแล้วเหรอค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะหมอให้กลับบ้านได้แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางมีเรื่องอยากคุยกับคุณแก้วนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: งั้นพี่ไปรอด้านนอกนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: คุณฟางมีอะไรจะคุยกับแก้วเหรอค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เรื่องพี่โทโมะกับคุณแก้วแล้วก็เด็กในท้องนะค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: เค้าให้คุณฟางมาพูดเหรอค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ใช่ค่ะ ฟางมาพูดเองพี่โทโมะไม่รู้หรอกค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: .....
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: คุณแก้วค่ะ พี่โทโมะเค้าเป็นห่วงคุณแก้วกับลูกมากนะค่ะ เค้าเสียใจแล้วก็รู้สึกผิดมากกับเรื่องที่เค้าเคยทำลงไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: คุณฟางค่ะ แก้วกับเค้ามันก็เหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันจะบรรจบกันได้ อีกอย่างเรื่องราวระหว่างแก้วกับเค้ามันก็เริ่มต้นมาจากความแค้น มันไม่มีทางจะ...จะเป็นอย่างอื่นไปได้หรอกค่ะ ส่วนเรื่องเด็กในท้อง ที่แก้วพูดไปแก้วไม่ทำหรอกค่ะ คุณฟางไม่ต้องห่วง ถ้าคุณฟางไม่มีอะไรแล้วแก้วไปนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: คุยกันเรียบร้อยแล้วเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อืมไปกันเถอะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                          
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: จะใจแข็งปากแข็งกันไปถึงไหนนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                 เกลกับพิชชี่และหวายรวมทั้งโทโมะก็มาดูบ้านให้เกลเพราะเกลอยากจะซื้อบ้านในโครงการหมู่บ้านของหวายเกลเลยชวนโทโมะมาด้วย เกลกับพิชชี่ก็ดูบ้านไปส่วนหวายก็สังเกตุเห็นโทโมะซึมๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: คุณโทโมะไม่สบายรึเปล่าค่ะ ดูซึมๆไปนะค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: หวายได้ข่าวมาว่าแก้วไม่ค่อยสบาย แต่ก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเพราะมีพอลดูแลอยู่ไม่ห่าง หวายว่าอีกไม่นานเค้าสองคนคงมีข่าวดีกันแน่ๆเลยค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ผมขอตัวออกไปโทรศัพท์ถามเรื่องที่โรงแรมก่อนนะครับ ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: หึ เป็นเพราะแกคนเดียวนังแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                         เมื่อกลับมาถึงบ้าน แก้วก็เข้าไปหาพ่อในห้องรับแขก ป๊อบปี้อธิบายทุกอย่างให้พ่อฟังหมดแล้วแต่พ่อของเค้าอยากได้ยินจากปากแก้วอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: พ่อค่ะ คือ
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: พี่เค้าบอกพ่อหมดแล้ว แต่พ่ออยากฟังจากปากของลูกเองมากกว่า ทำไมลูกถึงไม่ยอมบอกพ่อหรือพี่เค้าล่ะ ทำไมต้องรอให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ ก่อนถึงจะยอมบอก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: หนูขอโทษค่ะ หนูไม่รู้จะทำยังไง หนูไม่อยากให้พ่อต้องคิดมากเรื่องของหนู 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: แก้วเป็นลูกพ่อนะ พ่อเลี้ยงลูกมาเรื่องของลูกทั้งสองคนสำคัญกับพ่อเสมอไม่ว่ามันจะดีหรือร้ายแค่ไหน พ่อก็ไม่มีวันทิ้งลูก พ่อจะอยู่ข้างๆลูกทุกครั้งที่ลูกต้องเจอปัญหา เพียงแค่ลูกบอกพ่อ สัญญากับพ่อได้มั้ยแก้ว ว่าต่อไปมีอะไรต้องบอกพ่อ จะไม่ปิดบังกันแบบนี้อีก
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะ แก้วสัญญาค่ะพ่อ 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: แล้วหมอบอกว่ากี่เดือนแล้วหล่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ประมาณเดือนกว่าๆค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป้านุ่น: คุณหนูเป็นยังไงบ้างค่ะ ป้ากลับมาจากตลาดซื้อของบำรุงมาให้คุณหนูเต็มเลยค่ะ เดี๋ยวป้าทำของเปรี้ยวๆให้คุณหนูทานดีมั้ยค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ค่ะ งั้นแก้วไปช่วยนะค่ะ
 
 
 
 
 
 
ป้านุ่น: ไม่ต้องค่ะคุณหนูขึ้นไปพักดีกว่า ป้าพาขึ้นไปค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: แล้วพ่อของเด็กล่ะ
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แก้วเค้าไม่ยอมครับยืนยันจะ เลี้ยงลูกคนเดียว ไม่ต้องการให้เค้ามายุ่งเกี่ยวกับลูก
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: ท่าทางของงเค้าเป็นยังไงบ้าง
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เค้าก็ดูเป็นห่วงแก้วกับลูกนะครับพ่อ แอบมาหาแก้วที่โรงพยาบาล แต่ก็แก้วคงไม่ยอมเจอ เลยดูซึมๆ ผมว่าเค้าสองคนรักกันแต่ไม่ยอมรับ ปากแข็งด้วยกันทั้งคู่ 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: พ่อว่าพวกเราต้องทำอะไรสักอย่าง 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมก็ว่างั้นครับ ยังไงซะผมก็ไม่ยอมให้หลานของเราขาดพ่อแน่นอน แล้วก็จะจัดการแม่ที่ปากแข็งที่สุดในโลกด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พ่อแก้ว: อืม พ่อว่าไปดูน้องกันดีกว่า