ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
           
 
 
 
            ทางโรงพยาบาลจะทำการรักษาพ่อของโดยเร็วที่สุดเลยให้พ่อแก้วนอนพักอยู่ห้องพิเศษ ซึ่งห้ามเยี่ยมเพราะต้องให้คนไข้ปลอดภัยจากเชื้อโรคต่างๆมากที่สุดก่อนจะทำการรักษา แก้วเลยกลับมานอนที่บ้าน 
 
 
 
 
 
            ตลอดทั้งคืนแก้วก็นึกถึงครั้งแรกที่เจอกับโทโมะและทุกครั้งที่เจอกันก็ต้องมีแต่เรื่องให้ทะเลาะกัน แก้วนึกถึงตอนที่โทโมะด่าเธอที่วัดว่าชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต และทุกครั้งโทโมะจะต้องมองว่าเธอนั้นเลวเสมอ แม้ว่าจะพยายามอธิบายมากแค่ไหนก็ตามเค้าก็ไม่เคยคิดจะเชื่อ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อึก อึก ฮื้ออ ทำไมชั้นต้องนึกถึงแต่นายด้วย อื้ออ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พลอยผมทำผิดกับคุณ ผมขอโทษ ผมขอโทษ (โทโมะนอนกอดรูปของพลอยไว้) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 เช้าวันรุ่งขึ้นแก้วกับป๊อบปี้ก็เข้าไปทีโรงพยาบาลก่อนจะเข้าไปที่โรงแรม แล้วจู่ๆฟางกับโทโมะก็มาเยี่ยมพพ่อแก้วกับป๊อบปี้พอดี 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เสียดายจังนะค่ะ มาเสียเที่ยวเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไว้ท่านหายดีค่อยมาใหม่ก็ได้ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                 ฟางกับป๊อบปี้ก็ยืนคุยกัน ส่วนแก้วที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับโทโมะก็รำคาญสายตาที่โทโมะเอาแต่จ้อง แก้วเลยลุกขึ้นไปบอกป๊อบปี้ว่าจะไปร้านกาแฟด้านล่าง โทโมะเห็นแก้วเดินออกไปก็ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นตามไป ส่วนฟางยืนคุยกับป๊อบปี้ได้สักพักก็หันไปมองโทโมะแต่ก็ไม่เห็น ฟางเลยคุยกับป๊อบปี้ต่อ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                       แก้วเดินมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่รู้ว่าโทโมะเดินตามมา และบังเอิญเจอหวาย หวายก็เลยเดินเข้ามาหาแก้ว โทโมะเห็นหวายเดินเข้าไปคุยกับแก้ว เลยแอบดูอยู่ห่างๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ได้ข่าวว่าพ่อเข้าโรงพบาลหนิ 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: แล้วเผือก ! อะไรด้วยล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: นางแก้ว !!!!!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทำไม นางหวาย    
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: แก !!!!!
 
 
                       
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นถามแกจริงๆนะ แกเป็นโรคจิตเหรอ วันๆเอาแต่หาเรื่องคนอื่นเค้า
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ชั้นก็จะหาเรื่องแต่แกไง มีอะไรมั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: สงสัยที่มาโรงพบาลเนี้ย คงจะมาบำบัด อ่อ! หรือว่าจะมานอนรักษาอาการทางจิต 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: แก !! (หวายหันไปเห็นโทโมะเลยเก็บอาการไว้) 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทำไม ทำไม ไม่โวยวายต่อละ 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: แก้วยังไงเราก็เคยเป็นเพื่อนรักกันนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                        หวายเอามือไปจับมือแก้วแต่แก้วสะบัดออกไม่แรง แต่หวายทำก็ทำเป็นล้มลงไปตรงหน้าให้เหมือนแก้วผลัก แก้วเห็นก็ตกใจเพราะรู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ทำแรงเกินไปถึงขั้นล้มลงกับพื้น โทโมะเห็นก็รีบวิ่งเข้ามาดู
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณหวาย 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: คุณโทโมะ ช่วยหวายด้วยค่ะ แก้วเค้า
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชั้นทำไม !!! พูดให้มันดีๆนะ !!!
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พอสักที นี่มันโรงพยาบาลนะ ทำอะไรเกรงใจสถานที่บ้างได้มั้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: อ่อนายคงคิดว่าชั้นทำใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: แก้วถ้าเธอไม่พอใจที่ชั้นมาเยี่ยมคุณอา วันหลังชั้นไม่มาก็ได้นะ แต่เธอก็ไม่เห็นต้องทำชั้นขนาดนี้เลยนะ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ลุกขึ้นเถอะครับ
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ขอบคุณนะค่ะ อุ๊ย! (ทำเป็นลุกขึ้นไม่ไหวจนโทโมะต้องประคองไว้)
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ถ้าเธอไม่ชอบเค้าหรือว่าเกลียดเค้า เธอเองก็ไม่ควรไปทำร้ายเค้าแบบนี้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไอที่พูดมาช่วยบอกตัวของนายเองด้วยนะ อ่ออีกอย่าง ถ้าชั้นจะทำอะไรผู้หญิงคนนี้จริงๆ ชั้นไม่ทำแค่นี้หรอก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               แก้วพูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที ฟางลงมาพร้อมป๊อบปี้ก็เห็นโทโมะกำลังประคองหวายอยู่ ก็เข้ามาหา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: มีอะไรรึเปล่าพี่โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: เปล่าหรอก คุณหวายไหวมั้ยครับ 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: คือหวายยังเจ็บขาอยู่เลยค่ะ
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไปทำอะไรมา ทำไมถึง
 
 
 
 
 
 
 
 
หวาย: ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณโทโมะค่ะ หวายขอติดรถคุณไปได้มั้ยค่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: อ่อได้ครับ