ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

           

 

 

 

            ทางโรงพยาบาลจะทำการรักษาพ่อของโดยเร็วที่สุดเลยให้พ่อแก้วนอนพักอยู่ห้องพิเศษ ซึ่งห้ามเยี่ยมเพราะต้องให้คนไข้ปลอดภัยจากเชื้อโรคต่างๆมากที่สุดก่อนจะทำการรักษา แก้วเลยกลับมานอนที่บ้าน 

 

 

 

 

 

            ตลอดทั้งคืนแก้วก็นึกถึงครั้งแรกที่เจอกับโทโมะและทุกครั้งที่เจอกันก็ต้องมีแต่เรื่องให้ทะเลาะกัน แก้วนึกถึงตอนที่โทโมะด่าเธอที่วัดว่าชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต และทุกครั้งโทโมะจะต้องมองว่าเธอนั้นเลวเสมอ แม้ว่าจะพยายามอธิบายมากแค่ไหนก็ตามเค้าก็ไม่เคยคิดจะเชื่อ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อึก อึก ฮื้ออ ทำไมชั้นต้องนึกถึงแต่นายด้วย อื้ออ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พลอยผมทำผิดกับคุณ ผมขอโทษ ผมขอโทษ (โทโมะนอนกอดรูปของพลอยไว้) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 เช้าวันรุ่งขึ้นแก้วกับป๊อบปี้ก็เข้าไปทีโรงพยาบาลก่อนจะเข้าไปที่โรงแรม แล้วจู่ๆฟางกับโทโมะก็มาเยี่ยมพพ่อแก้วกับป๊อบปี้พอดี 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เสียดายจังนะค่ะ มาเสียเที่ยวเลย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไว้ท่านหายดีค่อยมาใหม่ก็ได้ครับ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 ฟางกับป๊อบปี้ก็ยืนคุยกัน ส่วนแก้วที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับโทโมะก็รำคาญสายตาที่โทโมะเอาแต่จ้อง แก้วเลยลุกขึ้นไปบอกป๊อบปี้ว่าจะไปร้านกาแฟด้านล่าง โทโมะเห็นแก้วเดินออกไปก็ถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นตามไป ส่วนฟางยืนคุยกับป๊อบปี้ได้สักพักก็หันไปมองโทโมะแต่ก็ไม่เห็น ฟางเลยคุยกับป๊อบปี้ต่อ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       แก้วเดินมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่รู้ว่าโทโมะเดินตามมา และบังเอิญเจอหวาย หวายก็เลยเดินเข้ามาหาแก้ว โทโมะเห็นหวายเดินเข้าไปคุยกับแก้ว เลยแอบดูอยู่ห่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ได้ข่าวว่าพ่อเข้าโรงพบาลหนิ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แล้วเผือก ! อะไรด้วยล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: นางแก้ว !!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไม นางหวาย    

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: แก !!!!!

 

 

                       

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นถามแกจริงๆนะ แกเป็นโรคจิตเหรอ วันๆเอาแต่หาเรื่องคนอื่นเค้า

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ชั้นก็จะหาเรื่องแต่แกไง มีอะไรมั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: สงสัยที่มาโรงพบาลเนี้ย คงจะมาบำบัด อ่อ! หรือว่าจะมานอนรักษาอาการทางจิต 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: แก !! (หวายหันไปเห็นโทโมะเลยเก็บอาการไว้) 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ทำไม ทำไม ไม่โวยวายต่อละ 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: แก้วยังไงเราก็เคยเป็นเพื่อนรักกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        หวายเอามือไปจับมือแก้วแต่แก้วสะบัดออกไม่แรง แต่หวายทำก็ทำเป็นล้มลงไปตรงหน้าให้เหมือนแก้วผลัก แก้วเห็นก็ตกใจเพราะรู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ทำแรงเกินไปถึงขั้นล้มลงกับพื้น โทโมะเห็นก็รีบวิ่งเข้ามาดู

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณหวาย 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: คุณโทโมะ ช่วยหวายด้วยค่ะ แก้วเค้า

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นทำไม !!! พูดให้มันดีๆนะ !!!

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พอสักที นี่มันโรงพยาบาลนะ ทำอะไรเกรงใจสถานที่บ้างได้มั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อนายคงคิดว่าชั้นทำใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: แก้วถ้าเธอไม่พอใจที่ชั้นมาเยี่ยมคุณอา วันหลังชั้นไม่มาก็ได้นะ แต่เธอก็ไม่เห็นต้องทำชั้นขนาดนี้เลยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ลุกขึ้นเถอะครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ขอบคุณนะค่ะ อุ๊ย! (ทำเป็นลุกขึ้นไม่ไหวจนโทโมะต้องประคองไว้)

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ถ้าเธอไม่ชอบเค้าหรือว่าเกลียดเค้า เธอเองก็ไม่ควรไปทำร้ายเค้าแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไอที่พูดมาช่วยบอกตัวของนายเองด้วยนะ อ่ออีกอย่าง ถ้าชั้นจะทำอะไรผู้หญิงคนนี้จริงๆ ชั้นไม่ทำแค่นี้หรอก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               แก้วพูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที ฟางลงมาพร้อมป๊อบปี้ก็เห็นโทโมะกำลังประคองหวายอยู่ ก็เข้ามาหา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: มีอะไรรึเปล่าพี่โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เปล่าหรอก คุณหวายไหวมั้ยครับ 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: คือหวายยังเจ็บขาอยู่เลยค่ะ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปทำอะไรมา ทำไมถึง

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณโทโมะค่ะ หวายขอติดรถคุณไปได้มั้ยค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อได้ครับ