ทำไมต้องรักเธอ

 
 
 
 
...: คุณค่ะกระเป๋าคุณค่ะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: ขอบคุณนะค่ะ 
 
 
 
 
 
             โทโมะยืนกอดอกดูแก้วอยู่ที่หน้าประตูบ้าน แล้วแก้วก็เดินออกมาหันไปมองหน้าโทโมะ ก็นึกถึงตอนที่ล้มทับกัน แก้วก็รีบเดินออกไปแต่โทโมะก็เดินไปกระซิบข้างหูก่อนจะเดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: หวังว่าจะไม่ลืมนั้นลืมนี่เพราะคิดถึงรอยจูบชั้นอีกนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
            จากนั้นโทโมะก็เดินเข้าไปในบ้าน ส่วนฟางที่แอบมองจากตรงบันไดก็แอบยิ้มกับการกระทำของพี่ชาย ที่เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
 
 
 
 
 
             ส่วนแก้วก็กำลังจะเปิดประตูรถแต่หวายก็ลงมาเหมือนจะมาหาเรื่อง แก้วเลยหันมาเผชิญหน้ากับหวาย 
 
 
 
 
 
 
หวาย: แกมาทำอะไร 
 
 
 
 
 
แก้ว: แกเผือกไรด้วยอ่ะ 
 
 
 
 
 
หวาย: แก !! 
 
 
 
 
 
แก้ว: ทำไมจะตบ จะกรี๊ด จะเรียกร้องความสนใจไรอีกห้ะ !! 
 
 
 
 
 
หวาย: นังแก้ว! 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ชาติตระกูลก็ดีนะ ครอบครัวก็มีหน้ามีตาในสังคมนะ แต่ทำไม ทำตัวต่ำๆไปวันๆก็ไม่รู้นะ 
 
 
 
 
          จากนั้นแก้วก็เปิดประตูรถกระแทกใส่หวายก่อนจะขับออกไป ปล่อยให้หวายเจ็บใจอยู่ตรงนั้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: ห้ะ !!! ไปเจอมันมาอีกแล้วอ่อ
 
 
 
 
 
แก้ว: เรื่องบังเอิญ บังเอิญมากเลย 
 
 
 
 
 
เฟย์: ดูท่าทางมันจะอยากได้คุณโทโมะนั้นมากเลยนะ ไปบ้านเค้าด้วย เออว่าแต่แกไปบ้านเค้าทำไมว่ะ 
 
 
 
 
 
แก้ว: น้องสาวเค้าชวนกินข้าวก็เลยอยู่กินข้าวอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
เฟย์: อ่อ แล้วมันทำไรแกป่ะเนี้ย 
 
 
 
 
 
 
แก้ว: ไม่หรอก มันก็ได้แต่ นังแก้ว นังแก้ว อึ้ย เหมือนหมาบ้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             ช่วงค่ำโทโมะลงมาในครัวฟางนั่งอ่านหนังสืออยู่ก็เห็นโทโมะเดินผ่านไปก็เรียก
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่โทโมะวันนี้ฟางเห็นนะ ว่าพี่...
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พี่ทำไม ? 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็ตอนที่คุณแก้วเค้าลืมกระเป๋า พี่ไปกระซิบอะไรเค้าล่ะ พอเดินเข้ามายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: พูดไร ยิ้มไรไม่ใช่ซะหน่อย ตาฝาดแล้วเราอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฮั่นแน่ะๆๆ 
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะ: ไปดีกว่า พูดไรก็ไม่รู้ อย่านอนดึกนะ ไปล่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: พี่โทโมะกับคุณแก้วต้องมีอะไรแน่ๆ