ทำไมต้องรักเธอ

 

 

 

 

 

 

                วันนี้แก้วมารับป๊อบปี้ที่สนามบิน เห็นเหมือนป๊อบปี้เดินคุยมากับใครก็สงสัย 

 

 

 

 

 

แก้ว: พี่ป๊อบ 

 

 

 

 

ป๊อบ: มาเร็วนะ 

 

 

 

 

ฟาง: สวัสดีค่ะ คุณแก้ว 

 

 

 

 

แก้ว: สวัสดีค่ะ คุณ

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางค่ะ ฟางเป็นน้องของพี่โทโมะอ่ะค่ะ

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อ น้องของอีตาบ้านั้น (ประโยคหลังแก้วพูดเสียงเบา) 

 

 

 

 

ฟาง: คุณแก้วว่าอะไรนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เปล่าค่ะ ว่าแต่คุณฟางกลับไงค่ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อกลับเองค่ะ คือไม่อยากบอกที่บ้านอ่ะค่ะ แล้วอีกพี่โทโมะก็ยุ่งๆด้วย

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอางี้ คุณไปกับพวกเราก็ได้นะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณไปเถอะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: คุณฟางไปกับแก้วกับพี่ป๊อบเถอะค่ะ จะได้ไม่ต้องเสียค่ารถด้วย

 

 

 

 

ฟาง: แต่ ฟางเกรงใจอ่ะค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้องเกรงใจหรอกคุณ งั้นตกลงตามนี้นะ มาผมช่วย (ป๊อบปี้ช่วยลากกระเป๋าฟาง) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 ป๊อบปี้ขับรถมาถึงหน้าบ้านฟางฟางก็ชวนเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถือว่าแทนคำขอบคุณที่มาส่ง นะค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ว่าไงแก้ว 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: เอ่อคือ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะยังไม่มาหรอกค่ะ ไม่ต้องห่วง

 

 

 

 

 

แก้ว: เอางั้นก็ได้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นเชิญเลยค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    แก้วเข้าไปในครัวช่วยฟางทำอาหาร จนเสร็จทั้งสามคนกำลังจะทานอาหารแต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงรถโทโมะ แล้วโทโมะก็เดินเข้ามาในบ้านแบบ งงๆ

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง !!!! 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะ มากินข้าวกัน 

 

 

 

 

 

โทโมะ: มาทำอะไรที่นี่ !! 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายไม่มีตาเหรอ ถึงไม่เห็นว่าตรงหน้าเค้าเรียกว่าอะไร 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมไปพูดแบบนั้น 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอ !! 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่โทโมะมากับฟางหน่อย 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟางทำไมพวกเค้ามาบ้านเราได้ ห้ะ!! 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือพวกเค้ามาส่งฟาง ฟางก็เลยชวนทานข้าว

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ไม่อนุญาต พาออกไปเดี๋ยวนี้เลย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นะๆๆๆ ฟางขอนะ พวกเค้าดีกับฟาง ฟางจะไปไล่เค้ากลับได้ไง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ไล่เอง  !!!!

 

 

 

 

 

ฟาง: เฮ้ยๆๆ ไม่ได้ๆๆ พี่โทโมะฟางของนะ วันนึง นะๆๆๆ ถือว่าทำเพื่อฟางนะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เออก็ได้ แต่ถ้ากินเสร็จก็รีบๆพาออกไปเลยนะ 

 

 

 

 

          จากนั้นโทโมะก็ขึ้นไปด้านบนส่วนฟางก็มานั่งทานข้าวต่อ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่คุณโอเครึเปล่า 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อ โอเคค่ะ ไม่ต้องไปสนใจหรอกค่ะ ทานกันต่อดีกว่า 

 

 

 

 

 

 

             เมื่อทานอาหารกันเสร็จป๊อบปี้ก็ไปเข้าห้องน้ำ ส่วนแก้วเองก็อยากเข้าเหมือนกัน ฟางเลยบอกให้ไปใช้ห้องน้ำด้านบนก่อน 

 

 

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยวคุณแก้วขึ้นไปแล้วเลี้ยวซ้ายตรงไปนิดนึงนะค่ะ  ฟางขอทำคุกกี้แปปนึงค่ะ

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อค่ะ 

 

 

 

 

 

            พอขึ้นมาถึงด้านบนแก้วก็เดินมาตามทางที่ฟางบอก แต่ก็ไม่รู้ว่าห้องไหน เพราะมันมีอยู่สองห้อง และที่สำคัญไม่รู้ด้วยว่าด้านซ้ายหรือขวา เพราะประตูมันเหมือนกันหมด

 

 

 

 

 

แก้ว: ห้องไหนว่ะเนี้ย 

 

 

 

 

           แก้วเปิดประตูเข้าไปห้องทางด้านซ้ายพอเข้ามาก็เห็นต้องตกใจเมื่อเห็นโทโมะ เพิ่งอาบน้ำเสร็จ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เข้ามาได้ไง !! 

 

 

 

 

 

แก้ว: เอ่อชั้น !! คือชั้น !! 

 

 

 

 

 

       โทโมะเดินมาใกล้ๆแก้ว แก้วถอยหลังจนชิดประตู โทโมะใช้มือทั้งสองข้างดันประตูเอาไว้ แก้วก็ตกใจ 

 

 

 

 

 

แก้ว: นายจะทำไรอ่ะ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอเข้ามาทำไม หรือว่า ติดใจในรอยจูบชั้น ถึงขั้นขึ้นมาเสนอตัวบนห้องชั้นเลยเหรอ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไอคนหลงตัวเอง พูดเองเออเอง คิดเองไปซะทุกอย่าง บ้า ปัญญาอ่อน เพ้อเจ้อ มั่ว 

 

 

 

 

        แก้วยังไม่ทันได้พูดประโยคต่อไปโทโมะก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนหน้าเกือบจะชิดกันอีกแค่นิดเดียว

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไม่ด่าต่อล่ะ หึ 

 

 

 

 

แก้ว: อึก อะ ออก เอาหน้าออกไปไกลๆเลยไป

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ตกลงเข้ามาทำไม ห้ะ 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นมาเข้าห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ห้องน้ำ ! นี่มันห้องนอนชั้น ! 

 

 

 

 

แก้ว: เออชั้นรู้แล้ว ชั้นเข้ามาผิด นายออกไปได้แล้ว 

 

 

 

 

โทโมะ: เธอบ้าเหรอห้ะ นี่มันห้องชั้น บ้านชั้น ชั้นไม่ออก 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ชั้นหมายถึงตัวนาย เอามือ ออกจากประตูได้แล้ว ชั้นจะได้ออกไปจากห้องนายไง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อ่อ เชิญ 

 

 

 

 

 

 

           แก้วกำลังจะเดินออกไปแต่ก็สะดุดกับขาตัวเองโทโมะรับทันแต่ทั้งคู่ก็ล้มลงไปที่โซฟา พร้อมๆกัน ปากของแก้วเลยไปประกบกับปากโทโมะเต็มๆ แก้วตกใจตาเบิกกว้าง โทโมะก็ตกใจไปไม่น้อย แก้วพอได้สติก็รีบลุกออกไปจากห้องทันที