รุ่นพี่(ที่รัก)

 

 

 

 

“เห้อ ฝนตกพายุเข้าแบบนี้หนูฟางจะกลับหอได้มั้ยเนี่ย ยังไงก็อยู่ทานข้าวกับแม่ก่อนแล้วกันเนาะ

เพราะเจ้าป๊อปก็ไม่รู้ว่าจะกลับมากี่โมงด้วยสิ”รุ้งพูดเมื่อมองไปที่นอกหน้าต่างแล้วเห็นฝนตกไม่

ขาดสายก่อนที่จะดึงมือฟางไปทานข้าวเย็นด้วยกัน หลังจากที่เธอเห็นฟางนั่งรอป๊อปปี้แถวเรือน

เพาะชำกล้วยไม้ที่ป๊อปปี้กำลังสร้างก่อนที่จะตัดสินใจถามเรื่องราวของป๊อปปี้ฟางจากเธอเมื่อเล่า

จบฝนก็ตกทำให้ฟางไปไหนไม่ได้เลยต้องมานั่งทานข้าวเย็นกับแม่ของป๊อปปี้ และทำให้เธอได้รู้

ว่าป๊อปปี้ถึงแม้จะปากร้าย ชอบกินเหล้าไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่ใส่ใจเธอบางครั้งในสายตาเธอ จริงๆ

แล้วเป็นคนรักแม่มาก เพราะตั้งแต่แม่เขาเลิกกับพ่อเพราะพ่อของป๊อปปี้แอบคบซ้อนมีแม่ของพิม

แม่ของป๊อปปี้เลยตัดสินใจหย่ากับพ่อของป๊อปปี้ทันทีและเลี้ยงดูป๊อปปี้มาเพียงลำพังและเปิดร้าน

ดอกไม้ในเมือง ป๊อปปี้จึงเป็นคนจริงจังกับความรักมากและรักใครรักจริงในแต่ละครั้ง ฟางถอน

หายใจมองนาฬิกาข้อมือตัวเองระวังเก็บจานชามเข้าที่ส่วนแม่ของป๊อปปี้ก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำและ

สวดมนต์ก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมยังไม่กลับไปอีกมันดึแล้วนะ”ป๊อปปี้ที่กลับเข้ามาในเวลาเกือบ4ทุ่มเห็นฟางนั่งอยู่ที่โซฟาดู

อัลบั้มรูปเขาก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“ฝนตกฟางกลับบ้านไม่ได้ แล้วตอนมาพี่เขื่อนก็มาส่งฟางพี่ไป่งฟางได้มั้ย”ฟางรีบหาเรื่องให้ป๊อปปี้

กลับไปกับตัวเองอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ มากับใครก็กลับกับคนนั้นสิ เดี๋ยวโทรตามไอ้เขื่อนให้มารับแล้วกัน”ป๊อปปี้เหล่มองฟางแล้วพูด

อย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะเดินออกไปคุยโทรศัพท์

 

 

 

 

 

 

“พี่ตัวเปียกตากฝนกลับมาพี่ไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวเป็นหวัด ส่วนพี่เขื่อนฟางจะโทรเองก็ได้ถ้าเค้าไม่

รับฟางก็เดินไปโบกแท็กซี่ปากซอยเอง ในเมื่อเจ้าบ้านเค้าไม่ต้อนรับเราะอยู่ต่อทำไม”ฟางเห็น

ป๊อปปี้ไม่สนใจเธอเลยสักนิดก็เสียใจก่อนที่จะพูดแล้วกดโทรศัพท์โทรหาเขื่อน ป๊อปปี้มองฟางที่

โทรหาเขื่อนหลายครั้งแต่ไม่มีคนรับแล้วจะเดินออกไปข้างนอกที่ฝนตกปรอยๆไม่สนใจว่าตัวเองตัว

จะเปียกรึเปล่าก็รีบเดินไปคว้าข้อมือบางกลับมา

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยฟางนะพี่ป๊อป ไม่อยากให้ฟางอยู่แล้วมับทำไม”ฟางดิ้นขัดขืนแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“เด็กดื้อ ฝนตกเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกใกล้ถึงวันงานแล้ว นี่ตัวเปียกหมดแล้ว เข้ามานี่เลย”ป๊อปปี้ดุ

ฟางที่งอแงดื้อเป็นเด็กอีกแล้วพาเธอขึ้นมาบนห้องตัวเองก่อนที่จะขอเสื้อผ้าแม่ของเขาแล้วให้ฟาง

ไปอาบน้ำสระผม ฟางมองการกระทำที่ป๊อปปี้ใส่ใจเป็นห่วงเธอแม้เขาจะโกรธเธออยู่ก็แอบยิ้มก่อน

ที่ทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปอาบน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“มันตกไม่หยุดแถมแท็กซี่ก็ไม่เข้ามาในซอยแล้วงั้นคืนนี้ฟางนอนกับพวกเราที่นี่เนาะแล้วพรุ่งนี้

ค่อยให้ป๊อปปี้ไปส่งที่มหาลัย แฟนกันต้องดูแลกันสิใช่มั้ย แต่บ้านเรามีแค่2ห้องนอน เอ แล้วแบบ

นี้ฟางอยากนอนห้องไหนล่ะห้องแม่รึห้องป๊อป แต่แฟนกันสมัยนี้นอนห้องเดียวกันก็ได้นิเนาะ”แม่

ฟางออกมาพูดกับป๊อปปี้และฟางที่อาบน้ำเสร็จแล้วพลางแซวทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ/ครับ”ป๊อปปี้ฟางหันหน้ามองกันโดยอัตโนมัติแล้วรีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ป๊อปหมายถึงน้องเค้าเป็นผู้หญิง แม้เราจะอยู่หอเดี๋ยวกันแต่เรานอนกันคนละห้อง ให้น้อง

นอนกับแม่ก็ได้ครับเดี๋ยวน้องจะเสียหาย”ป๊อปปี้อึกอักแล้วรีบบอกแม่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า แฟนกันอยู่ด้วยกันไม่เห็นแปลก แม่อนุโลมวันนึงก็ได้ ให้ฟางนอนด้วยเถอะเนาะ เพราะพรุ่งนี้

แม่จะไปตลาดดอกไม้ตั้งแต่เช้ามืด โอเคตามนี้แม่ง่วงละ”แม่ป๊อปปี้ยิ้มออกมากับความคิดของ

ป๊อปปี้ก่อนที่จะรีบพูดด่วนสรุปแล้วรีบเดินเข้าห้องนอนตัวเองทันทีทิ้งให้ทั้งคู่หันไปมองหน้ากันแล้ว

หน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ความจริงพี่นอนบนเถอะ ฟางจะนอนล่างเอง/ไม่ เราเป็นผู้หญิงพี่ไม่อยากทำอะไรเราตอน

นี้”ฟางเกรงใจเมื่อเห็นป๊อปปี้จัดที่นอนด้านล่างแล้วให้เธอนอนด้านบน

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วทีพี่จินนี่ล่ะได้ข้าวว่าอยู่ด้วยกันตั้งแต่ไฮลสคูลพี่เค้ามาอยู่บ้านนิ”ฟางหมั่นไส้ป๊อปปี้จึงแอบว่า

 

 

 

 

 

 

“ตอนนั้นบ้านจินนี่น้ำท่วมก็มาอยู่นี่ไง บ้านพี่น้ำไม่ท่วมแฟนกันก็ต้องช่วยเหลือกันสิ/เอ่อ แล้วพี่กับ

พิ่นนี่มีอะไรกันรึเปล่า”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่ฟางจะเงียบสักพักแล้วถามป๊อปปี้ต่อ

 

 

 

 

 

 

“มีสิแฟนคนมีอะไรกันไม่เห็นแปลก รึว่าเราอยากมีล่ะ”ป๊อปปี้หันไปมองฟางแล้วพูดก่อนที่จะย่าง

สามขุมเข้ามาแล้วค่อยล้อคฟางไว้ในอ้อมแขนไม่ให้หนีไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอานะ ไม่เอาตอนนี้/แน่นอน ไม่มีอะไรตอนนี้หรอก เพราะเราไม่ได้คบกันแล้วนิ นอนเถอะ

เดี๋ยวปิดไฟละ”ฟางหน้าแดงจัดแล้วรีบว่า ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึงก่อนที่จะตอบร่างบางแล้วผละออกากฟาง

ไปปิดไฟก่อนจะล้มตัวนอนเพื่อตัดบท ฟางมองแผ่นหลังคนที่นอนข้างล่างในความมืดแล้วถอน

หายใจ

 

 

 

 

 

 

“ฟางขอโทษนะคะที่ว่าพี่ไปในวันนั้นแล้วไล่พี่ไปไกลๆ ที่ฟางอยากให้พี่กลับไปไม่ใช่เพราะงาน

แต่เพราะฟางคิดถึงพี่ ฟางขอโทษเรากลับมาดีกันได้มั้ยพี่ป๊อป”ฟางตัดสินใจพูดความในใจออกไป

แต่เห็นป๊อปปี้เงียบจึงค่อยๆย่องไปใกล้ๆแล้วเหวอทันทีเมื่อป๊อปปี้กรนออกมา ฟางถอนหายใจเซ็งๆ

ก่อนท่ะกลับไปนอนตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ห้องรกเหมือนเดิม”ทางด้านแก้วที่มาเก็บห้องให้โทโมะในตอนเย็นตามคำบอกก็จัดการเอา

เสื้อผ้ามาซักให้ ระหว่างแยกเสื้อผ้าเธอต้องหน้าเสียเมื่อเห็นชุดชั้นในของผู้หญิงสีหวานรวมอยู่ใน

นั้นซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใคร แล้วเงยหน้ามอบนฟ้าเพื่อกลั้นน้ำตาที่จะไกลออกมาเอาไว้

ก่อนที่จะจัดการซักเสื้อผ้าทุกอย่างให้เสร็จแล้วกลับมาตาก ภาพที่แก้วและโทโฒะยังดีกันผุดเข้า

มาในหัว แก้วยืนตากผ้าอยู่นั้นเหม่อมองไปชั้นล่างเห็นแมงมุมกับโทโมะกำลังเดินขึ้นมาแล้วหยอก

ล้อกันก็ตกใจเพราะโทโมะบอกว่าห้ามให้แมงมุมเห็นเธอในห้องนี้ก็พยายามโทรหาโทโมะแต่ชาย

หนุ่มไม่รับสายจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

“วันหลังเราไปกินทาโกะยากิร้านนั้นอีกเนาะโทโมะ มันอร่อยมากเลย เห้อถ้าแมงมุมย้ายมาอยู่กับ

โทโมะจริงๆนี่ต้องอ้วนฉุแน่ๆ”เสียงหัวเราะคุยหยอกล้อของแมงมุมและโทโมะดังเข้ามาในห้อง

ทำให้แก้วที่หลบอยู่ในตู้เสื้อผ้าแอบซึมลงไป แต่ด้วยความอยากรู้จึงแอบแง้มออกมาดูแล้วต้อง

ตกใจเมื่อเห็นโทโมะกับแมงมุมนัวเนียกันที่โซฟาก็เผลอปัดของในตู้เสื้อผ้าหล่น

 

 

 

 

 

 

 

“เสียงอะไรน่ะ/อ่อ ไม่มีอะไรน่ะสงสัยของในห้องมันเก็บไม่เรียบร้อยดีน่ะเลยล้ม แมงมุมลงไปรอ

เราด้านล่างก่อนนะ เดี๋ยวออกไปหาทีเจกัน”แมงมุมตกแล้วรีบถามก่อนที่โทโมะจะตอบปัดๆแล้ว

หยิบกระเป๋าให้แมงมุมก่อนที่จะให้เธอไปข้างล่างรอแล้วเดินไปทางต้นเสียงแล้วยิ้มเยาะ ไม่ใช่เขา

ไม่รู้ว่าแก้วยังทำความสะอาดบนห้องนี้อยู่แต่เขาตั้งใจพาแมงมุมกลับมาที่ห้องก่อนแล้วอ้างว่ามา

เอากระเป๋าก่อนที่จะออกไปหาทีเจอีกครั้ง โทโมะเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกมาแล้วชะงักเมื่อเห็นแก้ว

ร้องไห้แก้วตกใจรีบเอามือปาดน้ำตาทิ้งหมายจะเดินหนีแต่โทโมะรีบรั้งตัวเอาไว้แล้วกอดล้อคไม่ให้

แก้วไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมร้องไหทำไมล่ะ เสียใจงั้นหรอที่ชั้นเอาแมงมุมมาอยู่ที่นี่ แต่เธอจะเสียใจอะไรล่ะ ในเมื่อ

เธอยังแอบไปหากวินบ่อยๆได้อยู่เลย”โทโมะที่โกรธแก้วเรื่องกวินก็พูดเยาะๆใส่เธอ

 

 

 

 

 

 

“ช่างชั้นมันเรื่องของชั้น ปล่อยชั้นจะกลับห้อง/ห้องของไอ้กวินน่ะหรอ หึ มันไม่ง่ายไปหน่อ

ยมั้ง”แก้วขืนตัวพยายามแกะตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมแต่โทโมะไม่ยอมปล่อยดันแก้วชิดติด

กับตู้เสื้อผ้าแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ให้มาทำความสะอาดห้องให้ตอนนี้ก็ทำเสร็จแล้วงะเอาอะไรอีก เดี๋ยวยังไงก็มาใหม่พรุ่งนี้อยู่ดี/

อ๋อ คงถนัดงั้นสิเรื่องสับรางหลอกผู้ชาย ชอบงั้นสิ”แก้วโวยวายก่อนที่โทโมะจะตะคอกกลับไป

อย่างไม่พอใจ แก้วสะดุ้งเฮือกเงยหน้าสบตาโทโมะที่มองหน้าเธอด้วยความโกรธแต่แววตาแฝงไป

ด้วยความเสียตาชายหนุ่มเริ่มแดงเมื่อสบตากับแก้วก่อนที่จะน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก อย่าร้องโทโมะ อย่าร้องไห้”แก้วหัวใจแทบหล่นวูบเมื่อเห็นโทโมะร้องไห้กับเรื่องของเธอก็ยิ่ง

สะเทือนใจก่อนที่จะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้โทโมะ โทโมะชะงักเมื่อเห็นแก้วน้ำตาไหลออกมา

แล้วพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาให้เขา

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”โทโมะมองแก้วที่ทำแบบนั้นสักพักก่อนที่จะดึงแก้วมาบดจูบแล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก

สวยหยอกล้อกับลิ้นของแก้ว แก้วตกใจเมื่อถูกจู่โจมแบบนั้นเมื่อสัมผัสที่จาบจ้วงเปลี่ยนเป็นอ่อน

โยนแก้วเริ่มโอนอ่อนไปตามสัมผัสที่คุ้นเคยก่อนจะเผลอเอามือที่ดันอกเขาโอบรอบลำคอโทโมะ

ลูบตอบสนองชายหนุ่ม ทั้งคู่จูบกันอยู่เนิ่นนานจนแก้วเริ่มหมดอากาศหายใจ โทโมะจึงผละออก

จากแก้วแล้วหันหลังไม่ยอมมองหน้าแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ทำกับข้าวทิ้งไว้ด้วย แล้วพรุ่งนี้เริ่มแสดงละครวันแรกก็อย่าลืมมาทำความสะอาดไม่อย่างงั้นอย่า

หาว่าไม่เตือน”โทโมะรีบพูดก่อนที่จะรีบเดินหนีแก้วออกไปจากห้อง แก้วอึ้งและหน้าแดงกับสัมผัส

ที่อ่อนโยนของโทโมะก็ใจเต้นรัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป”ฟางตื่นมาแล้วต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้ไม่อยู่ในห้องแล้วก็เข้าว่าเขาคงจะหนีไปอีกครั้งก่อนที่

จะคอตกกลับมาที่โรงละครเพื่อเตรียมตัวแสดงละครวันแรก

 

 

 

 

 

 

“พี่พิมพี่ปั้นจั่นฟางขอโทษนะคะที่ฟางตามพี่ป๊อปกลับมาไม่ได้ สงสัยฟางคงจะทำร้ายพี่เค้าเกินไป

จริงๆ”ฟางเดินมาขอโทษพิมกับปั้นจั่นด้านหลังเวทีด้วยความเศร้า

 

 

 

 

 

“ชักช้ามาก็สายได้ข่าวไปถึงบ้านป๊อปแทนะออกมาพร้อมกันดูป๊อปปี้สิตอนนี้ขึ้นคานไปต่อไฟแล้ว

เธอน่ะก็เข้าไปแต่งหน้าได้แล้ว”จินนี่เห็นฟางยืนเศร้าก็เดินมาว่าทำให้ฟางหันไปมองบนคานยกสูง

แล้วยิ้มออกมาเมื่อเห็นป๊อปปี้กำลังช่วยเพื่อนติดสปอร์ตไลท์อยู่

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อป”เมื่อป๊อปปี้ลงมาฟางรีบไปหาป๊อปปี้แล้วยิ้มด้วยความดีใจ ป๊อปปี้มองหน้าฟางนิ่งแล้วเมิน

ฟางไปคุยกับปั้นจั่นทำให้ฟางซึมลงไปเมื่อถูกป๊อปปี้ยังคงเมินใส่เธอ

 

 

 

 

 

 

“เอาน่าฟางรายนี้เค้าขี้เก็กง้อๆหน่อยเดี๋ยวก็หาย”พิมปลอบและให้กำลังใจฟางให้ฮึดสู้ที่จะง้อ

ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

ฟางนี่เข้าทางแม่นะเนี่ย งอนฟางแต่กลับมาทำงานต่อแบบนี้ ต้องเอาใจช่วยฟาง

ให้ง้อให้สำเร็จนะ

 

ส่วนโทโมะแก้ว จะเป็นไงต่อไปต้องติดตามๆๆๆๆ