Love your smile วางกับดักรักยัยยิ้มหวาน

ปัง ปัง !
 
"นี้เคาะหรือจะพังประตูค่ะ" ฉันตะโกนออกไปเพราะรู้ทั้งรู้ว่ากริยาเถื่อน ๆ แบบนี้ ใช้กำลังแบบนี้มีแค่คนเดียวในบ้าน
 
"ออกจากห้องของเธอแล้วลงมาทานข้าวไปทำงานได้แล้ว"
 
"ค่ะ ท่านประธาน"ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ 
 
วันนี้เลือกชุดแบบทำงานสบาย ๆ ในแบบแม่บ้านของบริษัทตัวเอง พร้อมกับมัดผมเป็นโดนัดเพื่อไม่ให้ยุ่งหน้ายุ่งตา
 
"เชิญค่ะ" พี่สมหญิงเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้ก่อนจะเดินไปหยิบจานมาวางไว้
 
"ตื่นก็สาย ทำอะไรก็ช้าไปหมด แต่เอ๋! มีหนึ่งอยากที่เธอไม่ช้า . . . ปากเธออ่า" กรี๊ด ด ! อีตาคุณอาบ้าอยู่ดี ๆ ไม่ชอบหรือไง ฉันก็ไม่ได้ปากไวอะไรขนาดนั้นแค่คิดอะไรก็พูดออกมาเฉย ๆ 
 
"แหม คุณอาเมฆขา ทำเหมือนปากคุณอาเมฆจะขยับช้าไปนะค่ะ " โดนไปหนึ่งดอก 
 
"คิคิ" พวกรับใช้ที่อยู่ในห้องอาหารผ่านกันขำเบา ๆ ก่อนจะโดนคนอารมณ์ไล่ออกไป
 
"พวกเธอ! ออกไปให้หมด"
 
"ฉันต้องออกไปไหม"
 
"ไม่ต้อง เพราะฉันจะทำให้ปากเธอขยับช้า ๆ เหมือนกัน" อาเมฆเคลื่อนตัวมาอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจนจมูกเราสองคนชนกันแถมปากก็กำลังจะติดกันด้วย >////< พ่อแก้วแม่แก้วช่วยพิมฐาด้วย พรีชชชช
 
"ฮาโหล ไอ่เมฆ"
 
เทวดามาโปรด อาเมฆเมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สามก็รีบเด้งตัวออกก่อนจะขมวดคิ้ว
 
"ใครใช้ให้แกมาที่บ้าน"
 
"พูดให้มันดี ๆ หน่อยสิไอ่เมฆ เดียวหลานรักของฉันจะตกใจจนร้องไห้" เจเจขยิบตาให้หนึ่งที
 
"ใครหลานแก นี้มันหลานฉันส่วนอาจอมหื่นอย่างแกไปไกล ๆ จากรั่วบ้านฉันเดียวนี้"
 
"555 หวงหลานซะด้วยสิ"
 
"ไอ่เจเจ!"
 
"เอ่อ ๆ รู้น่า เดียวไปคุยกันที่บริษัทก็ได้" เจเจที่ทำท่าเหมือจะกลับออกไปแต่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ก็หันหลังกลับมาอีกครั้ง
 
จุ๊บ
 
"สำหรับหลานของอาเจเจ ^^" ตาย ๆ เมื่อกี้เกือบโดนอาเมฆขโมยจูบ นี้ยังมาโดนอาเจเจจอมหื่นขโมยจุ๊บหน้าผาก นี้มันชะตากรรมอะไรของฉันเนี่ย ย ย ย!
 
หลังจากที่เจเจออกไปจากบ้านอาเมฆก็เดินหน้าตั้งออกไป ส่วนฉันนะเหรอก็ต้องเดินออกไปด้วยสิก็เขาเล่นตะโกนเรียกฉันตั้งแต่หน้าบ้านยันโรงรถ ไม่รู้ว่าหงุดหงิดบ้าบ้ออะไรของเขา
 
"รู้หน้าที่ดีนี้" อาเมฆยิ้ม ๆ ที่มุมปากก่อนจะขับรถออกนอกบ้าน
 
"พ่อฉันให้มาดูงาน ไม่ใช่มาเป็นแม่บ้านแบบนี้"
 
"ก็นี้ไงดูงาน ดูตั้งแต่ลำดับล่าง ๆ เลยนะค่อย ๆ เลื่อนขั้นรู้จักไหม"
 
"หา! กว่าฉันจะเลื่อนขั้นมาอยู่หุ้นส่วนฉันคงแก่พอดี"
 
"นั้นมันก็เรื่องของเธอ"
 
การต่อปากต่อคอกับอาเมฆนี้ทำให้ประสาทเสียโดยไม่รู้ตัว วันนี้อาเมฆขับรถมาด้วยความเร็วแสงทำให้ถึงบริษัทเร็วกว่าทุก ๆ วัน
 
"นี้หล่อน! ชงกาแฟให้ฉันแก้วสิ" หญิงสาววัยกลางคนยืนอยู่ข้าง ๆ มองฉันด้วยสายตาดูถูก
 
"ฉันไม่รับชงกาแฟให้ใครถ้าอยากกินก็ชงเองค่ะ" ฉันเดินออกจากที่ตรงนั้นแต่กลับมีมือของใครดึงแขนเอาไว้
 
"เป็นแค่รับใช้อย่ามาทำตัวเหมือนเจ้าของบริษัท" เธอมองด้วยสายตาดูถูก "ยังจะมองอีกชงสิย่ะ"
 
"ค่ะ" ฉันหยิบแก้วขึ้นมาชงอย่างของไปที
 
"เดียวเธอเอาไปไว้ที่ห้องท่านประธานนะ" ห้องอาเมฆงั้นเหรอ ?
 
"ได้ค่ะ" 
 
ได้เวลาสนุกแล้วสิ อิอิ ฉันเตรียมเกลือที่อยู่ข้าง ๆ น้ำตาล ฉันจะทำให้เธอลืมกาแฟแก้วนี้ไม่ลงเลยล่ะ ยัยปากแดง
 
"มาแล้วค่ะ" ฉันตะโกนสุดเสียงเพราะกับเอาหน้ามัน ๆ โพล่เข้าไปในห้องที่มียัยปากแดงนั่งบนตักอาเมฆ
 
"ว้าว"
 
"เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู"
 
"ก็คุณผู้หญิงของคุณอาเมฆขาเขารีบให้พิมฐาเอากาแฟมาให้นี้ค่ะ"
 
"อาเมฆ ?" ยัยปากแดงตะโกนขึ้นมา
 
"อ่อ นี้พิมฐาหลานฉันเอง"
 
"หลานเมฆเหมือนอายุจะห่างเมฆไม่กี่ปีนี้ค่ะ"
 
"นั้นมันเรื่องของฉัน"