remember me

     (บทความจากชานยอล)
     ผ่านมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ผมประสบอุบัติเหตุและได้รู้จักกับเธอ หญิงสาวตัวเล็กคนนั้นเธอประสบอุบัติเหตุเวลาเดียวกันกับผม และด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ตามทำให้เราสองคนได้มาเจอกัน พวกเราใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาไขข้อข้องใจเรื่องอุบัติเหตุของผม และออกทัวร์ไปทั่วทั้งเกาหลี เราทำข้อตกลงที่จะใช่เวลาที่มี่ทั้งหมดให้คุ้มค่าคือไปในทุกที่ที่อยากจะไป สัปดาห์นี้เป็นสถานที่ในประเทศอื่นๆที่ผมอยากจะไป และสัปดาห์นี้คือสถานที่ที่เธออยากจะไป แต่ก่อนที่เราจะไป เราต้องไปดูร่างของเธอที่ประเทศไทยซะก่อน ผมหลับตาลงและนึกถึงร่างของเธอ เมื่อลืมตาขึ้น ปมและเธอก็ยืนอยู่ข้างเตียงของผู้ป่วยรายหนึ่ง ร่างกายที่ถูกดามด้วยเฝือกมากจนผมรู้สึกอึดอัดแทน ศีรษะถูกพันด้วยผ้าสีขาว ใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ผมจำได้ดี นี่คือร่างของเธอ ผมเห็นเธอยืนมองร่างของตัวเองอยู่นานแสนนาน เธอหันมาทางผมแล้วยิ้มร่า
"น่ากลัวจังเลยเนอะ ชานยอล ดูสิ เราสองคนพอๆกันเลยล่ะ!!"     
"นั่นน่ะสิ สาวน้อย ฉันชักจะอยากเห็นที่เธอเคยเล่าให้ฉันฟังแล้วสิ ที่เธอคอยบอกว่าเธอมีของสะสมของผมเยอะมาก แทบทุกอย่าง"
"งั้นไปที่ห้องฉันกัน" เราสองคนหลับตาลง นึกถึงห้องพักของเธอ พอลืมตาก็ถึงจุดหมายทันที
     ผมลืมตาขึ้นมาและได้พบกับสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจ ห้องของเธอเต็มไปด้วยการ์ดของวงผม อัลบั้มทุกอัลบั้ม รูปบัตรคอนเสิร์ตทุกคอน บัตรมิตติ้ง และอะไรอีกหลายๆอย่างที่ทำให้ผมประทับใจ เธอนั่งลงบนเตียงนอนของเธอพลางมองไปยังรูปบนผนังที่เธอติดไว้ น้ำตาของเธอเริ่มรินไหลลง ผมเดินไปนั่งข้างๆเธอ
"สาวน้อย ร้องไห้ทำไม คิดถึงที่นี่หรอ"
"ชานยอล ชานยอลรู้มั้ย กว่าฉันจะได้ของพวกนี้มามันลำบากมากขนาดไหน ฉันยอมแลกทุกอย่างที่ฉันมีเพื่อของพวกนี้ ยอมขาดเรียนเพื่อที่จะเดินทางไปหาพวกนาย งานแล้วงานเล่าที่ฉันไปเพียงเพราะได้ใกล้ชิดกับนาย มีอยู่ครั้งนึงฉันเคยได้ไปงานมิตติ้ง ได้นั่งอยู่ใกล้นายมากที่สุด ถึงนายจะไม่เคยมองมาทางนี้เลย แต่ฉันก็มีความสุขนะ แค่ได้มองพวกนายมีความสุขอยู่ใกล้หรือไกลแค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว แต่คอนเสิร์ตนายครั้งนี้ฉันไม่ได้ไปฉันเลยรีบไปเรียนแต่เช้าจะได้รีบกลับมาดูนายผ่านคอม แต่ใครจะไปรู้ว่ามันจะมีเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้นแบบนี้ แต่ฉันก็ต้องขอบคุณรถคันนะที่ชนฉัน เพราะทำให้ฉันได้เจอกับนาย ได้อยู่กับนาย ได้ใกล้ชิดกับนาย ได้เที่ยวเกาหลีด้วยกัน ไปต่างประเทศด้วยกัน เล่นหิมะด้วยกัน นอนดูดาวด้วยกัน.......ชานยอล.....นายช่วยบอกฉันที ว่านี่ไม่ใช่ฝันไปใช่มั๊ย ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย"
เสียงสั่นๆของเธอมันทำให้ผมรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ ว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม ครั้งแรกที่รู้จักกัน เธอดูร่าเริงและดีใจมากที่ได้รู้จักผม ตอนแรกผมเองก็ไม่แน่ใจ คิดว่าเธออาจจะเห็นผมหล่อ แต่จริงๆแล้วความรู้สึกของเธอที่มีต่อผมก็มันทำให้ผมรู้ว่าเธอรักผมมาก รักมากจริงๆ
(สิ้นสุดข้อความจากชานยอล)
     หลังจากที่เขาและเธอใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันจนครบสองอาทิตย์แล้ว ทั้งสองก็ถูกชายผมทองคนนั้นเรียกตัวกลับไปยังห้องสีขาวห้องเดิมที่เธอและเขาเคยมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน 
"เป็นไงบ้าง ชานยอล ......(ชื่อของคุณ) พวกเธอคิดว่าพวกเธอรู้จักกันดีพอหรือยัง?"
"ค่ะ/ครับ" ทั้งสองตอบอย่างพร้อมเพรียง
"ถ้าอย่างนั้น ชานยอล เธอลองบอกฉันมาสิว่าผู้หญิงคนนี้อาศัยอยู่อย่างไรและเกิดอะไรขึ้น"
"สาวน้อยอาศัยอยู่หอพักกับเพื่อนอีกสองคน ในหอพักถูกแบ่งออกเป็นห้องใครห้องมัน ห้องของเธอมีทุกอย่างที่เกี่ยวกับผม เธอชอบไปเกาหลีเพื่อไปหาพวกเรา เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเธอไม่ได้ไปดูผมที่คอนเสิร์ตเพราะติดเรียน เธอถูกรถชนและทำให้เราทั้งสองมาเจอกัน"
เขาพูดพลางมองหน้าหญิงสาวไปด้วยอย่างมีความสุข
"แล้วเธอล่ะสาวน้อย รู้อะไรเกี่ยงกัวชานยอลบ้าง"
"ชานยอลเป็นคนน่ารัก หลงตัวเองนิดๆ ชอบพกกระจก เขาชอบเดินทางไปประเทศในแทบยุโรป ชอบเล่นหิมะ ชอบนอนดูดาว วันนั้นที่เขาแสดงคอนเสิร์ต ฉันไม่ได้ไป โชคร้ายของเขาที่เกิดอุบัติเหตุ แต่นั่นทำให้เราทั้งสองมาเจอกัน" เธอมองหน้าเขาแล้วยิ้้มตอบ
"ดี พวกเธอทั้งสองคนจะไม่มีใครที่จะต้องตาย เวลานี้เป็นเวลาที่พวกเธอจะต้องกลับไปใช้ชีวิตในร่างของตัวเองต่อไป แต่ฉันต้องเตือนพวกเธอืั้วสองไว้ก่อนนะ เพราะหลังจากเข้าร่างแล้วพวกเธอจะเป็นเหมือนถูกลบความทรงจำพวกนี้ออกจนหมด เอาล่ะ ร่ำากันได้แล้ว หมดเวลาของพวกเธอแล้ว"
หญิงสาวยืนนิ่งทำอะไรไม่ได้นอกจากร้งไห้อยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าและกุมมือทั้งสองของเธอไว้แน่น
"ชานยอล ขอกอดหน่อยด้ะ......" ทันใดนั้นเองชายหนุ่มก็สวมก่อนเธออย่างนุ่มนวล วิญญาณของเธอเริ่มสลายไปอย่างช้าๆจนกระทั่งหมดไป
"อ้อชาานยอล ฉันลืมบอกไปว่าฉันมีรางวัลให้พวกเธอ ในบรรดาพวกเธอสองคนจะมีคนนึงที่สามารถจำความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นนี้ได้ ตอนนี้คนที่เหลืออยู่ก็มีแค่เธอเท่านั้น ดังนั้นก็จะรับความทรงจำนี้ไปซะ"
ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความเบาบาง วิญญาณของเขาสลายไปอย่างช้าๆและกลับเข้าร่างเดิม ณ โรงพยาบาลแห่งนั้น
 
     ชานยอลพักรักษาตัวจนหายและเริ่มคิดถึงหญิงสาวคนหนึ่งที่เคยพบเจอกันในสักแห่งคล้ายความฝัน เขาเริ่มกระวนกระวายใจและบอกกับโปรดิวเซอร์ของเขา โปรดิวเซอร์บอกว่าเป็นเพียงเพราะสมองยังไม่ฟื้นตัวดีเลยฝันไปต่างๆนาๆ แต่เขาก็รั้นที่จะเดินทางมายังประเทศไทย เขามาที่ประเทศไทยในหนึ่งสัปดาห์ต่อมาและไปยังโรงพยาบาลที่เขาจำได้ว่าเคยไป เขาถามถึงชื่อของผู้หญิงคนหนึ่งกับพยาบาล
(หลังจากนี้คือการสนทนากันด้วยภาษาอังกฤษที่ถูกแปลเป็นไทยแล้ว)
"พวกเธอ นี่ดาราเกาหลีนี่ ดูสิ เขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขามาตามหาผู้ป่วยที่นี่ล่ะแก"
เสียงของพยาบาลตื่นเต้นคึกคักกันไปทั้งโรงพยาบาล เพื่อนสองคนที่เป็นรูมเมทของหญิงสาวที่เขาตามหาเดินผ่านมาพอดี เขาจึงเดินตามออกไปและตะโกนเรียก
"พวกเธอสองคน เป็นรูมเมทของ.......(ชื่อของคุณ) ใช่ไหมครับ" 
"เห้ย! ชานยอล เอ่อ...คือมาที่นี่ได้ยังไง ทำไมหล่อจังเลยยย"
"พวกคุณช่วยบอกผมหน่อยได้มั๊ยครับว่าเธออยู่ที่ไหน"
"คือ...เธอกำลังจะออกจากโรงพยาบาลน่ะ ตอนนี้รออยู่สวนหน้าโรงพยาบาล"
ชายหนุ่มวิ่งตรงไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ในขณะที่เธอกำลังนั่นก้มหน้า เขาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ทันใดนั้นเองเธอก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเขา
"ชะ...ชานยอล..." 
"เธอจำผมได้มั๊ย"
"จำได้ ฉันรักชานยอลมากเลยนะ ฉันมีของสะสมของนายด้วย" เสียงของหญิงสาวแผ่วเบา
"ผมมาหาเธอแล้วนะ"
"ชานยอล หายดีแล้......" หญิงสาวยังไม่ทันพูดจบเขาก็สวมกอดเธอจากความรู้สึกในใจที่เขามี
"ฉันอยากอยู่ใกล้ชานยอลแบบนี้มานานแล้วนะ ชานยอลมาทำอะไรที่นี่หรอ"
"ผมมาหาเธอไง เธอคิดถึงผมมั๊ย"
"คิดถึงสิ คิดถึงมากเลย ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คือถึง ไม่มีวันไหนที่จะไม่อยากเจอหน้า ไม่มีวันไหนที่จะไม่รัก แต่ทำไมฉันถึได้เจอชานยอลที่นี่ ชานยอลรู้จักฉันได้ยังไง"
"ผมไม่รู้หรอกว่าเธอจะจำเรื่องราวพวกนั้นได้หรือเปล่า แต่ผมอยากให้เธอรู้ไว้ว่าผมคิดถึงเธอมาตลอด คิดถึงมาก จนอาจจะใช้เป็นคำว่ารักเลยก็ได้ ผมรักเธอนะ ผมขอกอด...."
หญิงสาวสวมกอดชายหนุ่มและซุกหน้าลงตรงหน้าอกของเขา น้ำตาที่ไหลรินบ่งบอกถึงความสุขของเธอที่ได้ลงเอยกับคนที่เธอรักมานานแสนนานแต่ไม่เคยหวังให้เขามาสนใจเลยแม้แต่นิด และเธอจะรักเขาแบบนี้ตลอไป