remember me

     (ข้อความของคุณ)
     ฉันรู้สึกถึงแสงสีขาวสว่างจ้าที่ทอดแสงส่องเล็ดลอดเข้ามาผ่านเปลือกตาของฉันที่ปิดไม่สนิท ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพื่อมองว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร แต่แสงที่สว่างจ้านี้กลับต่อต้านฉัน ฉันยกมือขึ้นมาบังที่หน้าของฉัน แสงนั้นค่อยๆริบหรี่ลงจนกระทั่งฉันสังเกตเห็นคนอีกคนที่นั่งอยู่ห่างจากฉันเพียงสองเมตรเท่านั้น ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดสุภาพ เสื้อเชิ้ตที่ถูกสวมทับด้วยสเว็ตเตอร์สีขาวอีกชั้นหนึ่ง กางเกงสแลสสีดำ ผนวกกับใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาที่ฉันคุ้นเคยดี คนที่อยู่ต่อหน้าของฉันคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เขาคือชานยอล ดาราที่ฉันหลงรัก ใช่!! ใช่เขาจริงๆด้วย ชานยอล เขาอยู่ตรงนี้ข้างๆฉัน 
พลันคิดเรื่องชานยอลอยู่ไม่นาน ฉันจึงตรงเข้าไปหาเขา 
"เป็นอะไรมากมั๊ยชานยอล"
"คุณรู้จักผมด้วยหรอ ว่าแต่คุณเป็นใคร ที่นี่คือที่ไหน ทำไมผมถึงมาอยู่กับคุณที่นี่" เขาเริ่มถามฉันด้วยน้ำเสียงประหลาดใจแต่แผ่วเบาทำให้ฉันรุ้สึกไม่กดดันมากนัก ฉันเริ่มรวบรวมสติและความทรงจำทุกอย่างที่ฉันมีก่อนจะมาที่นี่ ใช่แล้วล่ะ!!
"เอ่อคือ...คือฉัน...ฉันไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ก่อนที่ฉันจะมาอยู่ที่นี่ฉันกำลังวิ่งข้ามถนนเพื่อกลับหอพัก ใช่!! ฉันจำได้ว่าเหมือนมีรถคันนึงพุ่งเข้ามาชนฉัน...แล้ว...ฉันก็มาอยู่ที่นี่...ได้ยังไง...เอ่อแล้ว เอ่อชะ ชานยอล ชานยอลล่ะ จำเหตุการณ์ก่อนที่จะมาที่นี่ได้มั๊ย? "
"ผมจำไม่ได้ จำได้แค่ตัวเองอยู่บนเวที แล้วก็มีแฟนคลับกำลังดูผมแสดงอยู่ ก็มาที่นี่ รู้ตัวอีกทีก้มาอยู่ที่นี่แล้วล่ะ" เขาทำสีหน้างงๆพลางยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆแล้วยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มหวานนั้นสะกดฉันให้เหม่อมองจนฉันยืนตัวแข็งทื่อไร้สติอยู่ตรงนั้น 
"ทำความรู้จักกันเสร็จหรือยัง ชานยอล ....(ชื่อของคุณ) " จู่ๆก็มีชายแปลกๆอีกคนโผล่มา เขาเรียกชื่อชานยอลกับฉัน ฉันได้ดึงสติตัวเองแล้วหันไปมองที่ต้นเสียง ชายหนุ่มหน้าตาเกลี้ยงเกลาที่ฉันไม่รู้จักสวมชุดสูตรสีขาวกลืนกับสีผิวที่ขาวเผือกนั้นได้ดี ผมสีทองที่มีประกาย เขาเดินตรงมาที่ฉันและชานยอลอย่างสง่างาม ปลายเท้าของเข้าไม่ติดพื้น พูดง่ายๆคือเขาลอยอยู่เหนือพื้นนั่นเอง
ชานยอลดูตกใจมาก สีหน้าของเขาดูประหลาดใจ เขาถามถึงผู้ชายคนนั้น
"คุณเป็นใครกันครับ แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง"
"ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่ฉันคือเจ้าของที่นี่ และตอนนี้วิญญาณของพวกเธออยู่ที่นี่ ฉันก็จะถือว่าพวกเธอต้องอยู่ในโอวาทของฉัน และมีหน้าที่ทำตามที่ฉังสั่งเท่านั้น"
"วิญญาณ! นี่คุณกำลังจะบอกเราว่าคุณคือยมทูตและพวกฉันก็ตายไปแล้วงั้นหรอคะ??"
"จะว่าไปก็ไม่เชิงหรอก แตกต่างกันแค่พวกเธอยังไม่ได้ตายยังไงล่ะ หมายถึงนี่ยังไม่ใช่เวลาตายที่แท้จริงของพวกเธอ"
"งั้นแสดงว่าพวกเรายังไม่ตายใช่ไหมครับ"
"ก็แค่อาการโคม่าเฉยๆน่ะ เอาล่ะ! เลิกซักฉันได้แล้ว ถ้าพวกเธออยากรู้อะไรค่อยสอบถามพูดคุยกันเอาเองก็แล้วกัน อีกอย่างพวกเธอเป็นวิญญาณ จะใช้ภาษาไหนก็คุยกันรู้เรื่องอยู่แล้วแหละน่า เอาล่ะ ฟังนะ! ภารกิจของพวกเธอคือเป็นบัดดี้กัน หลังจากนี้สองอาทิตย์พวกเธอต้องคอยดูแลกันให้ดี ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันให้มีความสุข แล้วหลังจากวันนี้14วันฉันจะถามข้อมูลของฝ่ายตรงข้าม ถ้าตอบไม่ได้พวกเธอทั้งสองต้องตาย! และฉันก็ไม่มีเวลามาเสวนาพาทีกับพวกเธอ ไปซะ! ไปในที่ๆพวกเธออยากจะไป"
หลังจากพูดจบชายคนนั้นก็หายไปในชั่วพริบตา ทิ้งห้องสีขาวอันว่างเปล่านั้นมีแค่ฉันกับชานยอลยืนอยู่
(สิ้นสุดข้อความของคุณ)
 
     หญิงสาวและชายหนุ่มเริ่มพูดคุยปรึกษากันถึงสาเหตุการมา ณ ห้องสีขาวแห่งนี้ ทั้งสองตกลงกันว่าจะไปที่ประเทศเกาหลีก่อน เพียงหลับตาและนึกถึงสถานที่ที่อยากจะไปก็ถึงจุดหมายในทันที เขาทั้งสองมายืนอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่งในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงโซล ป้ายหน้าห้องเขียนว่า ICU เก้าอี้ที่เรียงรายอยู่หน้าห้องถูกนั่งเต็มไปด้วยเมมเบอร์ทั้ง11คนและโปรดิวเซอร์ พวกเขายังคงรอดูอาการของชานยอลอย่าใจจดจ่อ ชานยอลมองไปทางทีวีที่เปิดอยู่ก็เห็นตัวเองตอนที่กำลังแสดงอยู่บนเวทีและถูกแผ่นโลหะหนาตกลงมาที่ท้ายทองเหลือบขึ้นไปกลางศีรษะและสลบไปในทันที หญิงสาวเห็นดังนั้นก็อดสงสารและกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เธอปล่อยน้ำตาให้ร่วงรินลงมา ชานยอลเห็นแบบนั้นจึงเข้าไปปลอบ
"เป็นอะไรหรือเปล่า เธอร้องไห้ทำไม"
"ชานยอล ฉันสงสารชานยอล ทำไมถึงมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับเธอ"
"ถึงมันจะเป็นเรื่องร้ายๆ แต่อย่างน้อยเราก็รู้ไม่ใช่หรอ ว่าเราสองคนยังไม่ตาย อีกแค่สองอาทิตย์ผมก็จะฟื้นแล้วนะสาวน้อย เธออย่าร้องไห้เลยนะ" ชายหนุ่มค่อยๆปาดน้ำตาหญิงสาวอย่างนิ่มนวลและเผยรอยยิ้มบางๆจนเธอชื้นใจ 
"นี่สาวน้อย เธอยังไม่เคยไปที่ไหนในเกาหลีบ้าง มา เดี๋ยวผมจะเป็นไกด์ให้"
"จริงหรอ ชานยอลนี่ใจดีจังเลยนะ นึกว่าจะเป็นแค่ตอนอยู่หน้ากล้องซะอีก"
"ผมหล่อไง"
หลังจากนั้นทั้งสองก็เริ่มเดินทางไปสถานที่ต่างๆในเกาหลีจนครบทุกที่ที่อยากจะไป