รหัสรัก ROMEO and JULIET

          วันนี้ความจริงมันเป็นวันหยุดที่ผมควรจะนอนพักสบายๆอยู่คอนโดกับเจ้าแรมโบ้แท้ๆแต่กับต้องตื่นมาต่อบทกับชายธีที่บ้าน และตอนนี้ผมก็ขออนุญาตพักเข้าห้องน้ำแต่เหมือนสวรรค์จะโปรดเลยเข้าข้างให้ท่อน้ำของห้องน้ำด้านล่างเสียผมเลยได้โอกาสขึ้นมาบนห้องนอนส่วนตัวของชายธี ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้นอกจากความติสของเขาแล้วมีอะไรบ้างนะ ทันทีที่เข้าห้องมาสิ่งที่ผมไม่อยากจะคิดเลยนั้นคือ...นี่มันห้องนอนจริงหรอ ผมคิดว่ามันควรเป็นห้องสมุดขนาดย่อมเลยหนังสือถูกจัดวางเป็นระเบียบขึ้นตามชั้นของผนังห้อง แล้วดูดิอ่านอะไรของมัน หนังสือแนวปรัชญา นิยายสมัยไหนว่ะเนี้ย ยังมีคนอ่านหนังสือแนวนี้อีกหรอ พอผมค่อยๆไล่ดูไปเรื่อยๆสิ่งหนึ่งที่ผมเห็นนอกจากหนังสือนิยายและปรัชญาทั่วไปก็มี "หนังสือเตรียมสอบวิศวะหรอ?" นี้ชายธีอ่านหนังสือวิศวะทำไมในเมื่อสุดท้ายมาเรียนศิลปกรรม แปลกคน แล้วนี้อะไรของมันท่าทางมันดูจะชอบวิศวะมากเหมือนกันหรือว่ามันถูกบังคับให้เรียนศิลปกรรมหรอ ก็ไม่หน้าใช่ "ไดอารี่เยอะเลย...ถ้าอ่านจะเสียมารยาทเปล่าว่ะ ก็ถ้าไม่รู้คนอื่นไม่รู้กู้รู้คนเดียวก็ไม่ผิดนี้" เมื่อความชั่วร้ายมีมากกว่าความถูกต้องผมค่อยๆเปิดไดอารี่ของชายธีที่วางไว้ข้างๆกับหนังสือเตรียมสอบวิศวะ "สิ่งที่อยากทำความฝันความต้องการ แต่ถ้าไม่ได้สิ่งที่ทำอยู่ก็ต้องทำให้ดี วิศวะความฝันของผม" ที่แท้ก็อยากเรียนวิศวะ พอๆไอ้กันมึงขึ้นมานานละเดี๋ยวเจ้าของห้องเขาก็จับได้พอดีว่ามาแอบดูของเขา ผมรีบเก็บทุกอย่างไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ 
 
          หิวจนตาลายว่าแต่มีอะไรให้ผมกินบ้างนะ คนอะไรเนี้ยรู้ใจที่สุดอเมริกาโนกับคุกกี้ ผมจัดการรื้อของกินที่ไอ้กันซื้อมาฝากกินอย่างเอร็ดอร่อยก็ไม่จำเป็นต้องรีบเพราะผมเชื่อว่าป่านนี้คนที่ขึ้นไปบนห้องของผมคงเดินดูหนังสือที่ผมจัดวางไว้ไม่ต่างจากห้องสมุดหรอกก็เพื่อนๆหรือใครที่มาต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันแหล่ะว่านี้มันห้องสมุดไม่ใช่ห้องนอน อีกอย่าง...ห้องน้ำด้านล่างผมไม่ได้เสียอะไรหรอกก็แค่อยากจะตกปลาอีกซักรอบว่าที่เข้ามาสนิทกับผมมันต้องการอะไรและการที่ผมจะเปิดทางให้เข้าไปบนพื้นที่ส่วนตัวของผมแน่นอนว่ามันง่ายต่อการจับพิรุจน์ที่สุดแล้ว ระหว่างที่ผมกินขนมอยู่ผมก็ได้ยินเสียงคนเดินลงมาจากด้านบนแล้วเพียงแค่ทำกนิ่งเพื่อจะดูว่าอีกคนกำลังจะทำอะไร "แอบถ่าบรูปหรอ" ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินจนอีกคนเดินเข้ามาใกล้ๆหเท่านั้นแหล่ะ "อร่อยไหมเราเห็นนายชอบกินบ่อยๆเลยซื้อมาให้" "อร่อยดิยิ่งคุกกี้กับอเมริกาโนนะเข้ากันสุดๆไม่เชื่อนายลองชิมไหม" ผมยื่นห่อคุกกี้ให้ไอ้กันที่ยื่นข้างๆ "ไม่ดีกว่าเราไม่ชอบคุกกี้...ว่าแต่นายหิวไหม" "ก็หิวนะแต่ขี้เกียจออกจากบ้าน" เมื่อคนถามพยายามพูดเพื่อจะชวนผมไปหาอะไรกินแต่ผมเลือกที่จะปฏิเสธและจะอยู่บ้านให้ได้สิ่งเดียวที่ไอ้กันจะทำก็คือมันเลยตัดสินใจเข้าครัวเพื่อทำอะไรให้ผมกิน ก็อยากรู้เหมือนกันท่าทางแบบนั้นจะทำอะไรให้ผมกิน และมันจะกินได้ไหม 
 
          ผมหั่นผักไปก็แอบยิ้มไม่ได้ก็เจ้าของบ้านที่นั่งเท้าคางมองผมเดินจับนู้นนั้นนี้ในครัวอย่างสงสัยมันคงไม่คิดว่ากินอาหารฝีมือผมแล้วจะตายยได้นะเพราะผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะทำออกมากินได้หรือเปล่า ก็ห่างหายการเข้าครัวมาตั้งนาน และเมนูที่คิดได้ตอนนี้ก็มีแค่ข้าวผัดนี้แหล่ะ เมื่อข้าวผัดถูดตักใส่จานหน้าตาดูหน้ากินแต่รสชาดก็ธรรมดาไม่ได้อร่อยอะไรมากมายหรอกไม่รู้ว่าคนที่กินพอตักเข้าปากแล้วจะคายเลยไหมเพราะผมเองก็ไม่ชัวร์เหมือนกัน เอาว่ะผมค่อยๆยกจานข้าวผัดเดินออกไปเสริฟคนที่นั่งรออยู่ "มาแล้ว...ข้าวผัดไก่ไข่ดาว เป็นไงฝีมือเราหน้ากินป่ะ" "ก็ดูดีแต่คงต้องชิมก่อนว่ารสชาดเป็นไง" คนอะไรว่ะทำให้กินแท้ๆแล้วถ้ารสชาดธรรมดาๆมันกับห่วยขึ้นมาเสียค่าคุยเลยนะเนี้ย ผมได้แต่นั่งลุ้นการตักข้าวเข้าปากของชายธีว่าผลจะออกมาเป็นยังไง ว่าแต่แล้วทำไมผมจะต้องมาลุ้นด้วยอะไรก็กินไม่อร่อยก็แล้วแต่้ไม่ใช่หรอว่ะ พอๆสติกลับมาก่อนไหมไอ้กัน "อร่อยอ่ะ...ไปหัดทำมาจากไหนหรอ" เยส...ในที่สุดชายธีก็ชมฝีมือข้าวผัดของผมแล้วทำไมต้องดีใจขนาดนี้นะ ผมยิ้มให้ชายธีก่อนจะตอบกลับไป บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเองนะว่าผมจะดีใจกับแค่คำชมของชายธีทำไม แต่พอมองหน้าชายธีตรงๆผมคิดไม่ออกเลยว่าถ้าชายธีเรียนวิศวะจะเป็นยังไง จะมีคนชอบผู้ชายคนนี้ไหมแล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆผมคงไม่ได้รู้จักชายธีซินะ... เฮ้ย...แล้วผมจะหดหู่ทำไมละถ้าผมไม่ต้องมารู้จักชายธี อย่าลืมนะว่าผมมาหาข้อเสียของชายธีแล้วยังจะมาอาลัยอาวรณ์ขายธีทำไม เฮ้อออ...ไอ้กันเอ้ย
 
          หลังจากผมเอาจานข้าวมาล้างแล้วทำไมผมต้องมาปลอกเปลือกแอปเปิ้ลให้ไอ้กันกินด้วยนะซึ่งมันไม่จำเป็นต้องทำไม่ใช่หรอ ...บ้าบอจริงๆชีวิตทำไมต้องมาทำอะไรที่ไม่เคยทำให้คนที่พึ่งรู้จักด้วย แล้วดูซิมีดบาดมือจนเจ็บไปหมดละหลังจากปลอกแอปเปิ้ลจัดใส่จานเรียบร้อยผมก็เดินไปหยิบพาสเตอร์ยามาแปะแผลที่มือก่อนจะเดินถือจากผลไม้ที่ปลอกมาให้อีกคนกิน แล้วยังมีหน้าไปบอกไอ้กันอีกว่ามันเป็นคนแรกที่ผมปลอกผลไม้ให้กิน เพื่ออะไรว่ะ นี้ผมเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ยิ่งพอไอ้กันพูดจาเป็นห่วงทำไมใจเต้นแรงว่ะ ไม่ๆ ต้องซ้อมบทซิใช่แล้ว ผมบอกไอ้กันให้ซ้อมบทต่อจนเสร็จก่อนจะไล่มันกลับบ้าน คนถูกไล่คงงงๆก็ตอนแรกผมบอกจะให้มันซ่อมท่อน้ำให้สุดท้ายมาบอกว่าไม่ต้อง แล้วแบบนี้มันเพราะอะไรกัน บอกให้ไอ้กันกลับไปโดยที่ไม่ไปส่งก่อนจะทิ้งตัวแกล้งนอนหลับบนโซฟา เป็นคนวางเบ็ดเองแท้ๆแต่ดันจะปล่อยปลาที่เริ่มติดเบ็ดให้หนี ใจเย็นๆนะไอ้ฟลุ๊ค มึงต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้กันเข้ามาหามึงเพราะอะไร มาดีหรือมาร้าย เราต้องจัดการมันซิไม่ใช่อ่อนตามมันไอ้บ้าเอ้ย