รหัสรัก ROMEO and JULIET

6.4

เขียนโดย zeeto

วันที่ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2559 เวลา 21.02 น.

  20 ตอน
  2 วิจารณ์
  30.78K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2560 21.55 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

19) ตอนพิเศษ1 จุดเริ่มต้นของRomeo

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
          ตลอดเวลาของวันนี้ที่ผมซ้อมบทละครให้กับแอปเปิ้ลผมรู้สึกถึงสายตาจากใครคนหนึ่งที่จับจ้องมาที่ผม ไม่ใช่ซิผมไม่ได้คิดไปเองแน่นอนก็ผมรู้สึกได้จริงๆ และผมมั่นใจเลยว่าผมไม่ได้คิดไปเอง พอเสียงไอ้ปริ้นท์สั่งคัทผมก็ตัดสินใจขอตัวออกไปซื้อกาแฟเพราะนี้แหล่ะคือสิ่งที่ผมอยากจะรู้ว่ามาเป็นอย่างที่ผมรู้สึกไหมเพราะถ้ามีใครซักคนที่มองมาที่ผมแน่นอนว่าเขาคนนั้นจะต้องเดินตามผมออกไปแน่  เมื่อเดินออกมาได้ครู่หนึ่งผมก็เหลือบหางตาไปมองที่กระจกตามทางเดิน ใช่จริงๆผู้ชายผิวขาวสูงที่เดินตามหลังผมมาท่าทางเก้ๆกังๆ แต่หน้าตาไม่คุ้นซักเท่าไร แต่ก็จัดว่าดีเลยทีเดียวพอมองๆดูเขาก็เหมาะจะมาเล่นละครเวทีให้กับผมเหมือนกัน เพราะละครเวทีของผมตอนนี้ขาดก็แต่พระเอกนี่แหล่ะ ถ้าได้ผู้ชายคนนี้มาเล่นให้ผมมั่นใจเลยว่าคนดูจะต้องชอบมากแน่ๆ เอาว่ะฟลุ๊คแกล้งทำทีมองไม่เห็นไปก่อนแล้วกัน 
 
          "พี่ครับอเมริกาโน1แก้ว" ผมสั่งกาแฟก่อนจะนั่งทำทีเหมือนไม่รู้ตัวไปก่อนก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่กำลังรอให้เหยื่อเข้ามาติดกับเองก็แค่นั้น เมื่อแก้วกาแฟที่พี่เจ้าของร้านส่งให้ผมทำทีล้วงหาเงินในกระเป๋าอยู่พักหนึ่งก่อนที่เสียงของคนที่ผมรอจะดังขึ้นมาพร้อมกับยื่นตัวมาใกล้ๆ "นี่ครับ...ค่ากาแฟแก้วนี้" ผมกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะหันไปมองคนที่เดินมายืนข้างๆ "ขอโทษนะจ่ายค่ากาแฟให้ทำไม" "ก็เราเป็นแฟนคลับนาย" "แฟนคลับ?" แฟนคลับอะไรละท่าทางนายไม่ได้บ่งบอกเลยว่าเป็นแฟนคลับฉัน ผมมองหน้าคนที่อ้างตัวว่าเป็นแฟนคลับก่อนจะแกล้งขมวดคิ้วใส่ "ใช่...เราพึ่งตัดสินใจเป็นแฟนคลับนายหลังจากที่ดูนายซ้อมละครเวที" "เออ...ขอบใจนะว่าแต่นายเป็นใคร" "เราหรอ...เราชื่อกันสมายเรียกกันเฉยๆก็ได้" แค่ชื่อก็แปลกจนหน้าสนใจละ คนอะไรชื่อกันสมายแต่จะว่าไปก็เหมาะกับชื่อดีนะเวลาผู้ชายคนนี้ยิ้มช่างทำให้ชื่อของเขามีเสน่ห์เพิ่มมากยิ่งขึ้นไปอีก "โอเค...เราฟลุ๊คยินดีที่ได้รู้จักแล้วกัน แล้วก็ขอบใจสำหรับค่ากาแฟนะงั้นขอตัวก่อนแล้วกัน" การตกปลาเหยื่อต้องดีซิขืนแสดงออกมากเกินปลาตื่นพอดีผมทำทียิ้มให้ก่อนจะหันหลังทำทีจะเดินกลับแต่ในใจค่อยๆนับ หนึ่ง สอง สาม ... "เออจริงซิ...เราเห็นหน้าห้องซ้อมติดรับสมัครนักแสดงเรื่อง Romeo and Juliet" "ใช่...ทำไมหรอ" อะไรมันจะเข้าทางไอ้ฟลุ๊คขนาดนี้ ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะหันมามองหน้าผู้ชายที่พึ่งแนะนำตัวเอง "ถ้าเราอยากจะลองดูได้ไหม" บิงโก... ^_^ สำเร็จนี้แหล่ะที่ผมต้องการ ผู้ชายที่มีทุกอย่างควรค่าแก่บทRomeoแบบนี้หาได้ง่ายๆที่ไหน เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่ผมคิดไว้จะรอช้าทำไมละลากเหยื่อไปรังซิครับ ผมรีบจัดการเดินนำผู้ชายที่พึ่งเข้ามาแนะนำตัวเองไปที่ห้องซ้อมของคณะทันที และเหมือนพวกเพื่อนๆที่รอในห้องซ้อมจะเป็นใจทันทีที่ทุกคนเห็นหน้าไอ้กันต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า คนนี้แหล่ะRomeo ผมไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายคนนี้เข้ามาหาผมเพื่ออะไรแต่ก่อนที่มันจะทำอะไรที่ผมไม่รู้ผมจะต้องเป็นคนที่จัดการให้มันมาเป็นพระเอกของผมก่อนแล้วกัน ส่วนเหตุผลอื่นที่มันจะตามมาถึงเวลานั้นค่อยว่ากันนะ 
 
          คนอะไรจะดูมึนขนาดนี้แค่เข้ามาทำทีเป็นแฟนคลับก็คิดว่าผมมาด้วยจุดประสงค์ที่ดีเสียแล้ว ชายธีเอ้ย...นายจะรู้ไหมตอนนี้ฉันแค่ต้องการล้วงความลับของนายก็เท่านั้นแหล่ะ ใครจะยอมปล่อยให้ใครก็ไม่รู้มาแย้งความนิยมจากฉันไป กว่าฉันจะเป็นกันสมายที่มีแฟนคลับมากมายนายจะรู้ไหมว่าฉันต้องพยายามมากแค่ไหน อยู่ๆนายจะมาทำทีติสมึนอินดี้แล้วมีคนกรี๊ดแบบง่ายๆแบบนี้ฉันยอมไม่ได้อยู่แล้ว และก็เหมือนอะไรต่อมิอะไรเข้าข้างผมเสียเหลือเกินก็อยู่ๆผมก็ได้รับบทเป็น Romeo ซ่ะอย่างนั้นที่สำคัญบทนี้ได้เล่นกับดาวคณะศิลปกรรมเสียด้วย แค่บทก็ชนะแล้วเอาว่ะการเข้าไปสนิทเพื่อรู้ข้อมูลของคนที่มาแย้งความนิยมไปได้อย่างน้อยๆผมก็ต้องหาข้อเสียของผู้ชายที่ชื่อว่าชายธีหรือฟลุ๊คนี้แหล่ะ แต่เรื่องนี้ผมคงต้องเก็บเป็นความลับที่บอกใครไม่ได้แม้แต่คนเดียว แต่ถ้าผมมั่นใจเมื่อไรผมจะบอกไอ้ซิงแลละสแน็คเพื่อนรักของผมทั้งสองเอง แต่ตอนนี้ขอเวลาจัดการด้วยตัวเองก่อนนะ 
 
          วันนี้หลังจากเลิกเรียนผมก็หนีไอ้ซิงกับสแน็คแล้วรีบตรงมาที่คณะศิลปกรรมทันทีแต่พอมาถึงคนที่ผมตั้งใจจะมาเจอ... "หายไปไหนว่ะ" "หาอะไรว่ะ" เสียงปริ้นท์เพื่อนสนิทของชายธีถามผมที่มองหาใครบางคนอยู่ "อ๋อเปล่า...พอดีไม่เห็นฟลุ๊ค" "ไอ้ฟลุ๊คหรอมานู้นไงพอดีมันไปเอาบทเพิ่ม" "มีบทเพิ่มด้วยหรอ?" อะไรกันแค่บทที่เขาให้ผมไปเมื่อวานผมว่ามันเยอะมากแล้วยังมีเพิ่มอีกหรอตอนแรกคิดว่าจะง่ายแต่พอเห็นบทที่ชายธีเดินถือมาผมว่าบางทีมันไม่ง่ายแล้วละ เอาว่ะอยากได้ความลับก็ต้องเสี่ยงที่จะลอง 
 
          ผมกับชายธีหลังจากที่เดินมาซื้อกาแฟและขนมด้วยกันก็เห็นกลุ่มรุ่นน้องผู้หญิงที่นั่งพูดตถึงเราทั้งสองที่เดินมาด้วยกันท่าทางไม่ใช่แฟนคลับผมก็คงเป็นแฟนคลับชายธีแน่ๆ และที่สำคัญผมว่ามีรังสีบางอย่างจากกลุ่มรุ่นน้องกลุ่มนี้มาแต่แค่ไม่แน่ใจว่าจะใช่ไหม "ท่าทางจะป๊อบน่าดูนะนายอ่ะ" อะไรของชายธีบทจะพูดก็พูดออกมาว่าแต่นี้ชายธีอิจฉาความป๊อบของผมหรอ ฮาๆๆๆ...แค่รู้ว่าผมมีอะไรที่ฮ๊อตฮิตกว่าก็รู้สึกดีละ ช่วยไม่ได้นะชายธีเดินกับคนป๊อบปูล่าแบบผมจะรู้สึกว่าถูกสนใจน้อยกว่าก็ช่วยไม่ได้ งานนี้ผมมั่นใจว่ากันสมายต้องวิน ^_^ 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา