Chapter 1 : ถ้าเก่งจริง..อย่าเก่งแต่ปาก!

 

     

 

 

 

 

 

 

 

FANG DN. Talk

 

 

     "เหอะ!" ร่างกายกำยำของผู้ชายปากร้ายที่ไหนไม่รู้ถูกเหวี่ยงลงพื้นด้วยมือหนึ่งคู่เล็กๆของฉันเอง..

 

 

 

 

 

"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยบ้า!" แล้วนายนั่นก็วิ่งหนีไปอย่างทุลักทุเล

 

 

 

 

 

     สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ ชื่อเล่น ฟาง กิจวัตรประจำวันก็อย่างที่เห็นๆกันอยู่เมื่อกี้ นั่นคือการจัดการผู้ชายที่เข้ามาจีบฉันนั่นเอง

ปีนี้คือปีที่ 6 แล้วที่ฉันอยู่ที่โรงเรียนมัธยมที่นี่มา ก็ไม่ใช่โรงเรียนกระจอกๆนะแต่ทำไมถึงไม่ค่อยมีคนเรียนก็ไม่รู้ ส่วนใหญ่นักเรียนโรงเรียนนี้เน้นพวกหัวกะทิ แบบไม่ใช่เเค่เก่งในตำราแต่ต้องเก่งรอบด้านเลยก็ว่าได้ ค่าเทอมตกประมาณ 30,000 บาท/เทอม ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรสำหรับครอบครัวฉันอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

"ฟางยืนทำไมน่ะ ไปซ้อมๆ" จู่ๆเพื่อนในวงคนหนึ่งที่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นทักขึ้นแล้วก็รีบลากไปที่ห้องซ้อมทันที ไม่ให้ทำธุระส่วนตัวเสร็จก่อนสักทีเลยสินะ - -

 

 

 

 

 

ห้องชมรม

 

 

 

 

 

"เจ็บๆๆ นี่นายโคโดโมะ! ไม่คิดจะให้ฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จก่อนหรือไงหาาาา!!" พอมาถึงฉันก็ตวาดใส่โทดมะเหมือนทุกๆครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกในรอบ 6 ปีหรอกนะ

 

 

 

 

 

"ก็เธอช้าเองช่วยไม่ได้" แหมม พ่อคนตรงเวลา! แม่อยากจะจับฉีกเนื้อฉีกหนังออกให้เป็นชิ้นๆแล้วเอาไปต้มกินซะจริงๆ

 

 

 

 

 

"ถ้าพวกแกจะจ้องหน้ากันแบบนี้อีกนาน ฉันไปแล้วนะเบื่อว่ะ" เคนตะพูดแล้วตบบ่าโทโมะกับฉันอย่างปลงๆ หึ้ยยย!

 

 

 

 

 

"เออๆ ซ้อมดีกว่า" ฉันหันหน้าออกเป็นคนแรก (แพ้นั่นเอง) ปกติสงครามจ้องตามักเกิดขึ้นกับพวกฉันบ่อยๆโดยเฉพาะฉันกับโทโมะ

 

 

 

 

 

"แล้วไอหมีไปไหน!?" หลังจากที่กวาดสายตามองเพื่อนๆแล้ว ทุกคนก็ยืนเรียงกันครบยกเว้น ป๊อปปี้!

 

 

 

 

 

"มีไร" ไอ้เห้*หมี!! ฉันรีบวิ่งไปฉุดกระชากลากถูนายนั่นออกมาจากรู(?)ส่วนตัวทันทีที่โผล่หน้ามา ไอหมีเลวววววว "เจ็บ!" ฝ่ายชายรีบปัดมือของฉันออกจากการเกาะกุมทันที

 

 

 

 

 

"ซ้อมดิ!" พูดจบทุกคนก็เดินไปประจำตำแหน่งทันที

 

 

 

 

 

 

'ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ'

 

 

 

 

 

เสียงหวานเปล่งเสียงร้องออกมาเบาๆจนดังขึ้นๆเรื่อยๆ ถ้าอยู่หน้าเวทีล่ะก็ทุกๆคนได้เคลิบเคลิ้มแน่นอน

 

 

 

 

 

 

"เฮ้!! ดีมากทุกคน! กลับบ้านๆ" เสียงของเขื่อนร้องดังลั่นแล้วผละออกมาจากกลองของตัวเอง จากนั้นก็หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปเลย ไร้มารยาทจริง - -!

 

 

 

 

"ฉันไปละนะ" โทโมะ เคนตะและจงเบพูดพร้อมกันเหมือนเคยๆของทุกๆวัน แล้วก็เดินหายไปกับกลีบเมฆ เดินไวอะไรปานนั้นนะ -.-

 

 

 

 

 

"ป่ะหมี! กลับบ้าน" หลังจากเก็บเนื้อเพลงและโน๊ตใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้วก็เอ่ยชวนเพื่อนร่วมทาง(กลับบ้าน)เดินออกนอกโรงเรียนพร้อมกัน

 

 

 

 

 

"ขออ่านเล่มนี้จบก่อน" เขาชูหนังสือเคมีเล่มนึงขึ้นมาแล้วนั่งอ่าน อิหมีอิหนอนหนังสือออ!!

 

 

 

 

ไม่สนใจหรอก ถ้านายนั่นไม่กลับฉันก็ไม่กลับ! คิดในใจเสร็จก็เดินไปนั่งข้างๆแล้วล้มมุดตัวไปนอนบนตักของอีกคนเพื่อเซ้าซี้เมื่อทุกครั้งครา

 

 

 

 

 

 

"บอกแล้วไงอย่าทำแบบนี้ ฟาง" หน้าหมีๆของนายนี่ก็ยังคงยิ่งเหมือนเดิมมีแค่ปากเท่านั้นที่ขยับเปล่งเสียงออกมาให้ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

"ก็ฉันอยากกลับบ้านแล้วอะ :/" พูดจบก็พลิกตัวอยู่บนตักของนายนั่นต่อ ไม่สนโลกจริงๆเวลานี้

 

 

 

 

 

2 ชั่วโมงผ่านไป (19:00 น.)

 

แสงอาทิตย์เริ่มหายไปแล้ว มีเพียงความมืดที่เริ่มปกคลุมทั่วบริเวณ ใช่ว่าโรงเรียนนี้จะไม่น่ากลัวนะตอนกลางคืนเนี่ย น่ากลัวใช่เล่นเลยล่ะ!

 

 

 

 

 

 

"ป๊อปปี้ฉันอยากกลับแล้วอ่าาา" ฉันพูดออดอ้อนให้เขาพากลับบ้าน (ไม่กล้ากลับคนเดียว - -)

 

 

 

 

 

 

"โอเคก็ได้ๆ กลัวผีล่ะสิ" เขาพูดเหมือนเดิมทุกครั้งที่อยู่โรงเรียนจนถึงเวลานี้

 

 

 

 

 

 

ตึก ตึก ตึก...

 

 

 

 

 

 

ไม่ต้องตกใจ...เสียงฝีเท้าของฉันกับไอหมีเอง - -* ทางเดินเปิดไฟเป็นระยะๆ ไฟก็ค่อนข้างสว่างจึงไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ถ้าเกิด..

 

 

 

 

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดด!!" จู่ๆไฟตามทางก็กระพริบถี่ๆจนน่ากลัวและดับไปในที่สุด ฝ่ายฉันเองที่ตกใจก็เผลอกระโดดกอดป๊อปปี้อย่างเคย

 

 

 

 

 

 

"อย่ากรี๊ดได้มั้ย แสบหู" เขาพูดเหมือนไม่กลัวอะไร แต่มือก็ล้วงหาโทรศัพท์แล้วเปิดไฟฉายพาเดินออกไปริมถนนจนได้

 

 

 

 

 

 

"ไม่อยากเดินกลับบ้านแล้วอ่าา" ฉันบ่นพูดมองหารถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านถนนหน้าโรงเรียน

 

 

 

 

 

 

 

"จะนั่งแท็กซี่กลับ? ทำไมไม่เรียกลุงสมปองของเธอมารับล่ะ" เอ๊ะ! ถ้าเรียกลุงมา ลุงเขาก็ฟ้องพ่อกับแม่อะดิว่าฉันกลับบ้านดึก - -

 

 

 

 

 

 

"แล้วน้องสาวเธอไปไหนวันนี้ไม่มา?" เออใช่ ลืมเฟย์ไปสนิทเลย แต่เฟย์น่าจะกลับไปแล้วแหละน่าา (หวังว่าจะเป้นอย่างนั้น -.-)

 

 

 

 

 

 

"กลับไปแล้วมั้ง" ฉันพูดแล้วโบกแท็กซี่ขี้นรถไปพร้อมกับไอหมี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บ้านนีระสิงห์

 

 

 

 

"เฟย์ เฟย์!!" พอกลับมาถึงบ้านก็ตะโกนเรียกน้องสาวตัวเองในทันใด แต่บ้านเงียบกริบแบบนี้ยัยตัวแสบยังไม่กลับมาแน่ๆ

 

 

 

 

 

"จะโดนดุไหมเนี่ย ฮึ่ยย" เสียบสบถของน้องสาวดังขึ้นมาด้านหลัง ถึงจะสบถแค่เบาๆก็เถอะ เธอก็ยังได้ยิน

 

 

 

 

 

 

"ไปไหนมายัยตัวแสบ" ไม่รอช้า ฉันก็หันหลังไปต่อว่าน้องสาวตัวเองในทันที

 

 

 

 

 

 

"ไปห้างกับแก้วมาอะพี่ฟาง แหะๆ" เฟย์พูดแล้วค่อยๆเดินเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

"เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเที่ยวนะเรา พรุ่งนี้ชวนแก้วไปซ้อมร้องเพลงใหม่เลยนะ" พูดจบก็สบัดตูดหนีขึ้นห้องไปในทันทีทันใด ปล่อยให้น้องสาวหาอะไรทำก่อนเข้านอนไป

 

 

 

 

 

 

23 : 00 น.

 

 

 

 

 

ตื้อดึงง!

 

Popwithap : 'หลับยัง'

 

Popwithap : 'ฝันดี'

 

ข้อความจากไลน์ดังขึ้นสองครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน จะเป็นข้อความของใครได้นอกจากไอหมี

 

 

 

 

 

fangfangg : 'นอนแล้ว'

fangfangg : 'ฝันดีไอ้หมี'

fangfangg : ส่งสติ๊กเกอร์หมีนอนหลับ

 

 

 

 

 

 

10 นาทีผ่านไป ..

 

 

 

 

 

 

"ยังไม่อ่านเลย จะเอาอะไรจากไอหมีได้บ้างเนี่ย - -" บ่นเสร็จก็เตรียมตัวนอน รอที่จะได้พบกับเช้าวันใหม่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

________________________________________________

 

 

จบตอน 1 แล้วนะแหะๆ ^^ เดี๋ยวอัพต่อให้น้าา