รักออกแบบไม่ได้

"หลังจากจบงานประกวดฉันกับครูออมเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ฉันรู้สึกคิดถึงเค้าขึ้นมา แต่มันคงไม่เหมือนเดิมอีกแล้วล่ะ เพราะครูออมได้กลับไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ฉันอยากแก้ไขอะไรหลายๆอย่าง ฉันรู้สึกผิด ฉันอยากขอโทษ..."

1ปีผ่านไป

นิด:พริมๆมาถ่ายรูปเร็ว

พริม:อ่อๆ

นิด:แกโอเคหรือยังอ่ะ

พริม:โอเคดิ จบม.6ก็โอเคแล้วป่ะว่ะแก

นิด:หมายถึงพี่ออมอ่ะ

พริม:แกฉันว่าเราไปถ่ายรูปมุมนู้นดีกว้านะ

นิด:นี่ยัยพริมตอบฉันมา

พริม:ฉันคิดถึงเค้าเว้ย ฮือๆ ฉันคิดถึงฉันอยากเจอเค้า

นิด:ใจเย็นๆนะแก

พริม:จะให้ฉันใจเย็นได้ไง นี่มันก็ผ่านมา1ปีแล้วนะฉันยังลืมเค้าไม่ได้เลย

นิด:ก็แกรักเค้ามากนี่

พริม:ฉันแม่งโคตรงโง่เลยว่ะ

นิด:แกไม่ได้โง่ ไม่ร้องนะเว้ย

พริม:วันนี้ไปนอนที่บ้านฉันได้ไหม

นิด:ได้ดิ

พริม:ขอบใจนะ

นิด:อืม

-บ้านพริมมา-

พริม:นิดมากินข้าวเร็ว แม่ฉันทำไว้เยอะเลย

นิด:ขอบคุณนะคะ คุณแม่

พริม:อร่อยม่ะ

นิด:หืมม อร่อยมากเลยค่ะ ต้มยำกุ้งนี่เผ็ดจัดจ้านได้ใจจริงๆ

แม่พริม:ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะ

นิด:เปิดร้านเลยไหมคะแม่

พริม:เอาจริงอ่อแก แค่ทำต้มยำกุ้งเป็นอย่างเดียว5555

แม่พริม:น้อยๆหน่อยนะจ้ะ เดี๋ยวพริมจะไม่มีตังค์กินขนม

พริม:แม่พริมพูดเล่น หืม ไปขายได้เลยนะเนี่ย

นิด:ฉันว่าไม่ทันว่ะแก

แม่พริม:55555

วันต่อมา

นิด:พริมๆมาดูนี่ดิ

พริม:อะไรหรอ

นิด:ผลการสอบเข้ามหาลัยไง

พริม:เห้ย ติดที่เดียวกันเลยว่ะ

นิด:ก็ใช่ไง คณะเดียวกันอีก

พริม:นิเทศช่ะ

นิด:ถูกต้องแล้วคร้าบบบ

พริม:เย่ๆๆๆ

นิด:เราก็เป็นเพื่อนกันตลอดไปเลยอ่ะดิ

พริม:สัญญา

นิด:ไปเที่ยวกัน

พริม:เครๆ ขอบอกแม่ก่อนนะ

นิด:ได้ๆ

พริม:แม่คะ พริมขอไปเที่ยวก่อนนะคะ พอดีวันของพิมคะ

แม่พริม:วันนี้วันเสาร์นะลูก

พริม:ไม่ใช่คะ พริมสอบได้คณะนิเทศคะแม่

แม่พริม:ดีใจด้วยนะลูก

พริม:คะ งั้นพริมไปก่อนนะคะ

-สยาม-

พริม:ไปซื้อตั๋วหนังกัน

นิด:ซื้อเสร็จไปดูเสื้อผ้านะ

พริม:ได้ๆ ไปกันยัง

นิด:เสื้อนี่สวยจังเนาะว่าไหม ยัยพริม

พริม:เดี๋ยวฉันมานะ ปวดฉิ้งฉ่องอ่ะ

นิด:จ้ะๆ

พริม:มาปวดอะไรตอนนี้

ปึก

พริม:ขอโทษนะคะ ขอโทษคะ 

...?:ไม่เป็นไรครับ

พริม:นี่ของคุณคะ ขอตัวนะคะ(ก้มหน้า)

พริม:โล่ง ค่อยยังชั่ว

นิด:ไปนานเชีบว

พริม:ไปกันยังหนังเริ่มล่ะ

นิด:เปลี่ยนเรื่องตล้อดดด

พริม:ไปเร็วๆ

นิด:จ้าๆๆ

พริม:ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อยคะ

...?:ครับๆ

นิด:แกๆ

พริม:อะไร

นิด:พี่ออม ใช่พี่ออมจริงๆด้วย

พริม:ไหนๆ

นิด:นั่นไง นั่งอยู่กับใครไม่รู้

พริม:ไปเหอะแก

นิด:เดี๋ยวฉันมา แกไปหลบไป

นิด:ขอโทษนะคะ นี่พี่ออมหรือเปล่าคะ

ออม:อ้าว นิด

นิด:สวัสดีคะ ว่าแต่มากับใครหรอคะ

ออม:อ่อ นี่น้องสาวพี่เอง ชื่ออิม

นิด:สวัสดีจ้ะ น้องอิม

อิม:สวัสดีคะ

ออม:แล้วนี่นิดมากับใครหรอ

นิด:มาคนเดียวคะ

ออม:อ่อ แล้วได้เจอพริมบ้างไหม

นิด:ก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมคะ

ออม:แล้วพริมสบายดีไหม

นิด:ก็สบายดีมั้งคะ ว่าแต่พี่ออมกลับมาต่างประเทศตอนไหนหรอคะ

ออม:3-4วันนี่แหละครับ

นิด:พี่อยากเจอพริมไหมคะ

ออม:อยากนะ แต่พริมนะสิไม่อยากเจอพี่

พริม:ใครว่ากันล่ะคะ ที่ไม่อยากเจอ อยากเจอจะตาย

ออม:พริม? ไหนนิดบอกมาคนเดียวไง

นิด:เอ่อๆ อิมๆไปกินไอติมกันไหม

อิม:พี่ออมอิมหิวพอดีไปก่อนนะคะ

ออม:ดะเดี๋ยว

พริม:พี่ไม่อยากคุยกับพริมหรอคะ

ออม:พี่กลัวพริมไม่อยากคุยกับพี่มากกว่านะครับ

พริม:พี่รู้ไหมที่พี่ไปไม่บอกลาสักคำ มันเจ็บแค่ไหน พริมขอโทษนะที่ไม่ได้ฟังเหตุผลพี่เลย พริมรักพี่มากไง เลยเป็นคนงี่เง่า เอาแต่ใจ ขอโทษนะคะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะ

ออม:เอ่อ คือว่า

พริม:หรือว่าพี่มีคนใหม่แล้วที่ไม่ใช่พริม

ออม:ไม่ใช่ยังงั้น

พริม:พี่ตอบพริมมาสิคะ ว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม

ออม:อยากมันก็อยาก แต่พี่กลัวพริมจะคิดมากแล้วกลับไปเป็นเหมือนวันนั้น

พริม:พริมสัญญาพริมจะฟังเหตุผล เชื่อใจพี่ ขอแค่พี่ให้อภัยพริมได้ไหม

ออม:เรื่องการขอกลับมาคบอีกครั้งอ่ะ พี่โอเค แต่จะให้ผู้หญิงมาพูดมันไม่ใช่นะ

พริม:แล้วพี่จะอ้ำๆอึ้งๆ แกล้งพริมทำไมเล่า

ออม:อะๆเอาใหม่ๆ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะครับ

พริม:ขอบคุณนะคะพี่ออม

ออม:งั้นเราไปหาสองคนนั้นดีกว่าแล้วมาดูหนังกันนะครับ

พริม:คะ แต่ว่าพี่ออมต้องให้เบอร์พริมไว้ด้วยน้า แล้วก็ไลน์ เฟส

ออม:ครับๆ นี่เลิกกันลบเยอะขนาดนี้เลยหรอครับ

พริม:ก็มันฟุ้งซ่านนี่น่า

ออม:โอ๋ๆ เด็กน้อยของพี่

พริม:พริมรักพี่นะ

ออม:พี่ก็รักพริมคะ

 

#ขอโทษนักอ่านทุกคนนะคะ ที่หายไปนาน ขึ้นม.6แล้วงานเยอะมากๆไหนจะเตรียมสอบอีก รอลุ้นตอนต่อไปน้าา