รักออกแบบไม่ได้

-ตัดคาบไปที่เรียนคณิต-

หัวหน้าห้อง:นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ

ทุกคน:สวัสดีคะ/ครับ

ออม:ครับ. วันนี้นะครับเราจะมาเรียนเรื่องsin cos tan ใครนับนิ้วเป็นบ้างครับ

นร.หญิง:หนูคะ

ออม:งั้นวันนี้ครูจะให้นร.ทุกคนไปท่องsin cos tan มุม30 45 60นะครับแล้วก็ให้จดนิยามในหนังสือหน้า63-65ส่งครูท้ายคาบนะครับ

ออดออด~~

ออม:เอาสมุดมาส่งเลยครับ.ครูขอตัวแทน2คนยกไปส่งให้หน่อยครับ

นร.หญิง:หนูรีบกลับบ้านคะ

นร.ชาย:ผมด้วย

นิด:ไม่ต้องเถียงกันเดี๋ยวหนูเอาไปส่งให้คะ

พริม:ยัยนิด

นิด:เออหน่าา

ออม:ขอบใจเธอมากนะนภา

นิด:คะ

พริม:นี่แกรู้หรือเปล่าว่าฉันโกรธเค้าอยู่

นิด:ไม่รู้สิ.ยังไงแกก็ต้องบอกกับเค้าไป

พริม:ฉันไม่เอาด้วยหรอกแกบอกคนเดียวสิ

นิด:แกจะให้ฉันบอก.ได้ๆจัดให้

นิด:ครูออมคะ

พริม:ยัยนิด

นิด:เอาสมุดไว้ห้องพักครูใช่มั้ยคะ

ออม:ใช่ครับ

พริม:ค่อยยังชั่ว

นิด:ไปก่อนนะคะ.เอ่อครูคะฝากยัยพริมกลับด้วยนะคะ

ออม:ครับๆ

นิด:ไปก่อนนะแกรีบกลับล่ะฝนจะตกล่ะ

พริม:แกก็เช่นกันนะ(กัดฟันพูด)

นิด:บายย

มิ้น:ออม

ออม:มีไรหรอมิ้น

มิ้น:กลับบ้านกัน

ดาว:พริม

พริม:ครูดาวสวัสดีคะ

ดาว:กลับบ้านกันป่ะ

พริม:คะๆ

มิ้น:กลับกันออม

ออม:อื้อ

-หน้ารร.-

ดาว:ไปก่อนนะพริมไปแล้วนะออม

พริม:สวัสดีคะ

ออม:กลับบ้านดีๆ

มิ้น:ฝนตกอ่ะออม

ออม:ร่มมิ้นอ่ะ

มิ้น:ลืมเอามาอ่ะ

ออม:แล้วพริมล่ะ

พริม:ไม่เป็นไรคะว่าจะเดินกลับบ้านคะ

มิ้น:กลับด้วยกันสิอยู่ได้สามคนนะ

พริม:ไม่ล่ะคะ

ออม:เดี๋ยวสิครูจะไปส่ง

พริม:ปล่อยคะ

ออม:ไม่

พริม:เลิกยุ่งกับพริมเถอะคะ

ออม:พริมเดี๋ยวก่อน

มิ้น:ปล่อยเค้าไปเถอะคะ

ออม:มิ้นกลับบ้านเองเหอะ

มิ้น:ไม่นะอย่าทิ้งมิ้นไม่ไม่ๆ

'ฉันรู้สึกว่าน้ำตาหยดลงมามากสุดๆเลยล่ะแต่ฉันคิดได้ว่าฝนตกแต่ทำไม่มันดูเหมือนจะไม่ตกแล้วล่ะ'

พริม:เอาเสื้อครูออมออกไปคะ

ออม:ไม่

พริม:ไม่กลับกับพี่มิ้นหรอคะ

ออม:ฉันห่วงเธอนะพริม

พริม:พริมเคยบอกแล้วไงคะว่าให้ไปดูแลคนของครูออมเถอะคะ

ออม:ฉันขอโทษเรื่องวันนั้นนะ

พริม:ครูไม่ผิดอะไรหรอกคะ

ออม:พี่ผิดจริงๆนะ

พริม:ครูอย่าแทนตัวเองว่าพี่เลยคะเราเป็นครูและนักเรียนครูควรอยู่ห่างๆหนูเถอะคะพริมไม่ต้องการให้ครูลงมาต้อยต่ำเหมือนพริม

ออม:ครูไม่คิดว่ามันต้อยต่ำเลยนะ

พริม:ครูปล่อยพริมไปเถอะคะ

ออม:ฉันชอบเธอฉันไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหนแต่ฉันชอบเธอฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอลำบากใจฉันขอโทษแทนมิ้นที่ทำให้เธอไม่พอใจฉันขอโทษที่รักเธอไปโดยไม่รู้ตัวฉันขอโทษจริงๆทั้งๆที่เราเป็นครูกับนักเรียนแท้ๆแต่ครูดันชอบเธอ

พริม:ครูออม...แต่พริมก็ชอบครูไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่มันเกิดขึ้นได้ไงแต่พริมชอบครูไปแล้วทั้งๆที่รู้ว่ามันผิดก็ตามแต่ชอบครูไปแล้ว

ออม:พริมก็ชอบครูหรอ

พริม:ไม่ชอบจะบอกขนาดนี้หรอคะ

ออม:ครูดีใจนะที่เธอก็ชอบครูแต่เรายังคงคบกันไม่ได้ใช่มั้ย

พริม:ใครว่าล่ะ.คบได้แต่ขอแอบๆนะคะพี่ออม

ออม:ไม่โกรธพี่แล้วหรอ

พริม:งั้นกลับไปโกรธเหมือนเดิมก็ได้

ออม:ไม่เป็นไรพี่เกรงใจ

พริม:กลับบ้านกัน

ออม:เดี๋ยวสิไปหาไรกินกันก่ินไหม?

พริม:ก็ได้

ออม:ตกลงนี่เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย

พริม:ไม่รู้สิ

ออม:อ้าว

พริม:เป็นสิคะ

ออม:ขอจับมือหน่อยได้ไหม

พริม:ใครห้ามล่ะ

ออม:นิ่มจัง

พริม:พี่จะพาพริมไปกินข้าวที่ไหน

ออม:ไปกินไอติมที่สยาม

พริม:เย้ๆไปกันเลย

ออม:เด็กน้อยจริงๆ

พริม:ไปเถอะพี่ออมพริมหิวแล้ว

ออม:ทำไมหายโกรธไวจังทั้งๆที่ดราม่าอยู่

พริม:ไม่บอกมันคือความลับ.ไปเถอะพริมไม่อยากกลับบ้านเย็น

ออม:จ้ะๆ

-ตัดไปที่บ้านพริม-

พริม:ขอบคุณนะคะที่มาส่ง.เข้าบ้านไปกินน้ำก่อนไหม

แม่:กลับมาแล้วหรอลูก

พริม:กลับมาแล้วคะ.แม่คะนี่พี่ออมคะ

ออม:สวัสดีครับคุณแม่

แม่:ไหว้พระเถอะจ้ะ.เข้าบ้านก่อนสิ

ออม:เอ่อ

แม่:ไม่ต้องเกรงใจ

ออม:ครับๆขอบคุณครับ

แม่:พริมไปเอาน้ำให้พี่เค้าดื่มสิลูก

พริม:จริงด้วย.รอแปปนะคะคุณพี่

แม่:ชื่ออะไรหรอจ้ะ

ออม:ชื่อออมครับ

แม่:แล้วนี่ทำงานอะไรล่ะ

ออม:ผมเป็นนักศึกษาปี3ครับเป็นครูฝีกสอนอยู่ครับ

แม่:ตอนนี้ก็ยังเป็นครูล่ะสิ

ออม:ครับ

แม่:เป็นไรกับลูกสาวแม่ล่ะ

พริม:เป็นแฟนพริมไงค้าาา

แม่:ดูแลพริมดีๆนะออม

พริม:แม่ไม่ตกใจหรอคะที่ได้แฟนเป็นครู

แม่:ก็ยังฝึกสอนอยู่ไม่ได้ครูราชการก็คบได้สิจ้ะ

พริม:ขอบคุณนะคะที่แม่เข้าใจพริม

แม่:ยังไงๆออมก็สอบบรรจุครูให้ได้นะจะได้วางใจได้หน่อยว่าแม่ฝากถูกคนจริงๆ

ออม:ครับคุณแม่ผมจะดูแลพริมให้ดีที่สุดครับ

พริม:หยี๋ ขอให้จริง

ออม:ก็รอดูวันสำเร็จของพี่ล่ะกันนะ.ขอตัวกลับก่อนนะครับ

พริม:กลับบ้านดีๆนะคะ

ออม:รับแอดพี่ด้วยล่ะ

พริม:รับทราบคะ

ออม:ฝันดีนะครับ

พริม:เช่นกันคะ