หนี้รัก พันธะหัวใจ

-

เขียนโดย Omoji

วันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 เวลา 08.38 น.

  4 ตอน
  12 วิจารณ์
  7,681 อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) หนี้รัก 2

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เว็บขีดเขียน

 

    าสิโนเป็นหนึ่งที่ที่คุณหญิงมักจะมาในทุกเย็น และไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย หล่อนแค่ต้องการที่คลายความเครียดในหัว นับวันธุรกิจที่ทำก็ขาดทุนลงเต็มที รายได้ที่เข้ามาก็ไม่มากพอที่หล่อนต้องการ และนี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยหล่อนได้ แน่นอนว่าคนเรามันก็ต้องมีได้มีเสียแต่ช่วงหลังๆนี้หล่อนเสียเยอะมากจริงๆ แต่ยังไงหล่อนก็เลิกเล่นไม่ได้..เอาง่ายๆตอนนี้คุณหญิงติดมันจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะ

 

ว้าย!คุณหญิงมินตรา คราวที่แล้วไม่เข็ดอีกหรอคะถึงได้มาอีกเนี่ย”  คุณหญิงอีกท่านเอ่ยทักขึ้น

 

คราวนี้ฉันมั่นใจว่าฉันต้องได้แน่นอนค่ะ ฉันขอเดิมพันสองแสน คุณหญิงว่าปุ้บก็ตั้งเงินดังกล่าวไว้ด้านหน้า แต่ไม่ทันได้เริ่มกลับมีชายร่างท้วมสองคนเดินเข้ามาล็อกแขนของหล่อนไว้ทั้งสองข้าง

 

ว้าย!!พวกแกเป็นใครเนี่ย!” คุณหญิงหวีดร้องด้วยความตกใจ ก่อนที่ผู้ชายสองคนนั้นจะลากหล่อนออกมายังอีกห้องหนึ่ง

 

ได้ตัวมาแล้วครับคุณนภดล ชายสองคนปล่อยคุณหญิงอย่างแรงจนหล่อนล้มลงไปกับพื้น เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับชายแปลกหน้าอีกคน ร่างสูงใหญ่ไว้หนวดเคราจนน่าขนลุก แต่ถ้าดูรวมๆแล้วอายุคงจะรุ่นราวคราวเดียวกับหล่อนไม่น้อย

 

คุณเป็นใคร คุณหญิงถาม

 

ฉันหรอ หึ มันไม่สำคัญหรอก สิ่งที่สำคัญคือเงินของฉันมากกว่า! เมื่อไหร่ฉันจะได้เงินจากแกห้ะ!”

เงินนี่ คุณเป็นเจ้าของที่นี่หรอ คุณหญิงมองหน้าผู้ชายดั่งกล่าวหล่อนจำได้ว่าเจ้าของที่นี่ไม่ใช่เขาคนนี้ เขาแสยะยิ้มก่อนจะเอื้อมมือจับคางคุณหญิงแล้วพูดขึ้น

 

ตอบไม่ตรงคำถามฉันถามว่าเงินจะได้เมื่อไหร่!”

 

ทำไมฉันต้องให้คุณ!คุณไม่ใช่เจ้าของที่นี่!...โอ้ย!” หลังจากที่คุณหญิงลั่นวาจาออกไป ฝ่ามือหนาก็ตบเข้าที่หน้าอย่างจัง คุณหญิงหน้าหันไปอีกทาง ก่อนที่เลือดจะซึมข้างปาก

 

คุณผู้ชายเป็นพ่อของคุณภานุเจ้าของที่นี่! แกอย่าริอาจขึ้นเสียงใส่ท่าน ผู้ชายร่างท้วมเอ่ยขึ้น ก่อนที่คุณหญิงจะเริ่มกระจ่างขึ้น คุณหญิงมินตราเงยหน้าสบตาคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของเจ้าของคาสิโน เขาแบมือรอเงินจากหล่อน

 

ฉันฉันเป็นหนี้คุณเท่าไหร่

 

เหอะ! ยังจะถามอีกหรอ! สิบล้าน! แกเป็นหนี้ฉันสิบล้านบาท แล้วไหน..ไหนเงินของฉัน คุณผู้ชายจับคางหล่อนแล้วบีบจนคนที่ถูกกระทำร้องโอดครวญด้วยความเจ็บ

 

ตอนนี้ฉันไม่มีเงิน ฉันขอเวลา..”

 

เวลาอะไรไม่มี! แกผลัดมากี่ครั้งแล้วห้ะ! เอาเงินมาซะดีๆ เขาสะบัดหน้าคุณผู้หญิงอย่างแรง เอากระเป๋าตังแกมาให้ฉัน!”

   

 

       คำสั่งของเขาเหมือนเป็นสิทธิ์ขาด ลูกน้องสองคนเดินเข้ามาแล้วจับตัวหล่อนไว้คนนึงอีกคนก็ล้วงกระเป๋าตัง คุณหญิงดิ้นทุรนทุรายไม่อยากให้พวกมันถูกเนื้อต้องตัวซะด้วยซ้ำ เมื่อลูกน้องได้กระเป๋าตังมามันเลยยื่นไปให้คุณผู้ชายที่ยืนรออยู่แล้ว

 

ฉันจะดูสิ ว่าแกยังมีเงินอยู่เท่าไหร่

เขาจัดการเปิดกระเป๋าตังคุณผู้หญิง เงินที่มีอยู่ก็รอมร่ออยู่เต็มที เขาส่ายหน้าเอือมระอาแต่ครั้นมือกำลังจะปิดกระเป๋าสายตากลับมองเห็นรูปใบเล็กที่อยู่ในกระเป๋าเช่นเดียวกันรูปของหญิงสาวสองคนที่ยืนขนาบข้างคุณผู้หญิง คนนึงดูเป็นคุณหนูไฮโซแต่งหน้าจัดปากแดงผมยาวสละสลวยต่างกับอีกคนอย่างชัดเจนเธอใส่เสื้อผ้าธรรมดามัดผมหางม้าไม่ได้แต่งหน้าแต่ใบหน้าเธอกลับดูสวยและเป็นธรรมชาติมากกว่าอีกคนเสียอีก

 

หึ คุณหญิงผู้หญิงในรูปนี่คือใครเขาว่าพลางหยิบรูปขึ้นมาให้คุณผู้หญิงดู เพียงเท่านั้นหล่อนถึงกับเบิกตาด้วยความตกใจ

 

นั่นลูกสาวฉัน แกห้ามยุ่งกับเธอนะ!” หล่อนพยายามเข้าไปยื้อแย่งรูปพวกนั้น แต่กลับถูกลูกน้องสองคนจับตัวไว้

 

นี่คุณหญิงผมมีข้อเสนอดีๆให้คุณถ้าคุณยอมทำตามข้อเสนอของผมผมรับรองว่าหนี้สิบล้านของคุณจะถือเป็นโมฆะทันที

 

 

          ข้อเสนอ?...คุณหญิงชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามกลับไป

 

ข้อเสนออะไร?

 

 

          นทุกๆวันธนันธรณ์ มักจะมาซื้อของที่ตลาดเพื่อไปทำอาหารค่ำที่บ้าน ฟางเดินมาซื้อผักบวบที่เป็นของชอบของคุณหญิง แต่เหลือถุงสุดท้ายพราวถอนหายใจที่มาได้ทันพอดี แต่ทันทีที่ยื่นมือเพื่อหยิบถุงกลับมีมือของใครอีกคนมาหยิบเช่นกันส่งผลให้มือของเขาจับกับมือของเธอ

 

ขอโทษครับ

 

ผู้ชายคนนั้นชักมือกลับแล้วพูดขอโทษเธออย่างรวดเร็ว แต่ทันทีที่เราหันหน้ามาเจอกันเท่านั้นล่ะผู้ชายผิวขาว จมูกโด่ง ริมฝีปากแดงอีกทั้งความสูงที่โดดเด่นและรอยยิ้มที่ดึงดูดผู้หญิงให้ละลายได้ในเวลาเดียวกัน

 

เธอเคยเจอเขาแล้ว

 

คุณ…” ฟางทักผู้มาใหม่ด้วยรอยยิ้ม เขาเองก็เหมือนจะจำเธอได้แล้ว เขาเองที่เคยช่วยฟางเอาไว้จากนั้นก็พาไปส่งที่บ้านจนทำให้เธอกับเฟย์ทะเลาะกัน

 

ผมจำได้แล้ว เราเคยเจอกัน เขาเองก็ทักตอบ

 

บังเอิญจังเลยนะคะ ฉันไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่

 

ครับ คุณจะซื้อผักบวบหรอ ทันทีที่เขาถาม ฟางจึงพยักหน้าเป็นคำตอบ

      

    ไม่รู้ว่าเธอจะรู้บ้างไหมว่ารอยยิ้มของเธอกำลังทำให้ใจของเขาหลอมละลายไปตรงนี้น่าแปลกที่เราเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่เขาไม่สามารถละสายตาจากหญิงสาวคนนี้ได้เลยสักวินาทีเดียว ความจริงเขาเห็นผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เธอเดินมาเลือกผักแล้ว เขาก็แค่แกล้งเข้ามาโดยบังเอิญแล้วแอบจับมือเธอก็แค่นั้น เขาเองก็ไม่คิดว่าเธอจะจำเขาได้

 

ใช่ คุณจะซื้อด้วยหรอคะ

 

ครับ แต่มันเหลือถุงสุดท้ายนั้นคุณเอาไปเถอะชายหนุ่มเลยยื่นถุงผักบวบให้กับพราว หากแต่เธอก็ไม่ยอมรับไว้

 

ไม่เป็นไรค่ะ คุณเอาไปเถอะ ฉันค่อยไปซื้ออย่างอื่นก็ได้ ฟางเลยไม่ขอรับไว้ ด้วยความที่เกรงใจและเธอก็อยากตอบแทนน้ำใจที่ช่วยเธอเอาไว้

 

คุณเอาไปเถอะครับหากแต่ชายหนุ่มยังคงยื่นให้เธออยู่อย่างเดิม

 

ถือว่าผักบวบเป็นการตอบแทนที่คุณเคยช่วยฉันไว้ก็แล้วกันนะคะ รับไว้เถอะค่ะ

 

ฟางพูดแล้วยิ้ม สุดท้ายเขาก็ยอมซื้อผักบวบมาเอง ทั้งที่ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะซื้อสักหน่อย แต่พอได้ยินคำพูดของฟางเขาก็ยอมซื้อมาในที่สุด แต่ก่อนที่ฟางจะเดินออกไป เขาก็แค่อยากทำความรู้สึกสักหน่อย

 

เอ่อ แล้วคุณชื่ออะไร…”

 

ฉันชื่อ ธนันธรณ์ค่ะ เรียกว่าฟางก็ได้ ขอตัวนะคะ” ฟางรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยที่เขายังไม่ได้แนะนำตัวเลย แต่ถึงอย่างนั้นเขาได้รู้จักชื่อก็พอใจแล้วล่ะ

 

ผมชื่อ ภานุ นะครับ เอ่ยออกไปทั้งๆที่คนฟังก็ไม่อยู่แล้ว ก็แค่หวังว่าสายลมจะพาให้เราได้มาเจอกันอีก มันไม่บ่อยหรอกนะที่นรภัทรจะเจอใครที่ถูกใจและผู้หญิงคนนั้นคือนภาพราว จะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆก็คงไม่ได้ และอย่ามองเขาเจ้าชู้นะ เขาไม่ใช่คนประเภทนั้น

ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะฟาง

 

 

          ภายในสองมือสวยหิ้วของพะรุงพะรังหลังจากเธอกลับจากตลาดเธอก็กลับบ้านทันที ก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้เธอรู้สึกดีขนาดนี้ตลอดทางที่กลับมาภาพของผู้ชายคนนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวแล้วทุกครั้งที่นึกถึงมันก็ทำให้เธอยิ้มได้เสมอหรือบางทีเขาอาจจะเป็นคนแรกที่ทำให้เธอยิ้มออกมาก็ได้


“นี่นังฟาง แกได้ซื้อของที่ฉันสั่งรึยังย่ะ” พรปวีณ์เดินพุ่งตรงปรี่เข้าหาธนันธรณ์ในชุดสายเดียวกางเกงขาสั้น

 

“ฟางซื้อแล้วค่ะ เอ๊ะ แล้วนี่คุณเฟย์จะไปไหนหรอคะ”

 

“ฉันจะไปไหนก็ไม่ได้เกี่ยวกับขี้ข้าอย่างหล่อนเป็นแค่กาฝากอย่าเสนอหน้าถามนาย”

 

“ขอโทษค่ะ” ฟางก้มหน้ารับ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว วางข้าวของที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะอาหาร

 

คุณฟางคะ ทีหลังไม่ต้องไปจ่ายตลาดก็ได้นะคะ ป้าเกรงใจคุณฟางจะแย่อยู่แล้ว ป้าณีเอ่ยขึ้น ฟางหันไปยิ้มแล้วส่ายหน้าเชิงไม่เป็นไร 

 

แล้วคุณฟางไม่ได้ซื้อผักบวบมาหรอคะเนี่ย ป้าณีถาม หลังจากที่ดูของที่ซื้อมาทั้งหมด

 

เอ่อ พอดีมันหมดน่ะจ้ะป้า ฟางไปซื้อไม่ทัน ปากก็ว่าไปอย่างนั้นแต่ในใจกลับเต้นรัวอย่างแปลกประหลาด นภาพราวเบี่ยงสายตาไปทางอื่น เพราะเธอรู้ว่าป้าณีกำลังจับผิดเธออยู่

 

จริงหรอคะคุณฟาง

 

..จริงสิจ้ะป้า ทำไมป้าพูดเหมือนไม่เชื่อฟางเลย” ฟางทำสีหน้าน้อยใจ

ก็แหม่ เวลาคุณฟางโกหกใครๆก็ดูออกนี่คะ คุณฟางน่ะโกหกไม่เก่งตั้งแต่เด็กแล้วป้ารู้ ฟางยิ้มอย่างเขินอาย เธอรู้ดีว่าป้าณีจับผิดเธอเก่ง ก็จริงอย่างที่ป้าบอกฟางโกหกไม่เก่ง หรือโกหกไม่เป็นเลยก็ได้ แต่แล้วเสียงหัวเราะจำต้องหยุดลงเมื่อคุณหญิงเดินเข้ามาด้วยใบหน้าซีดเผือกและเลือดที่ซึมอยู่ข้างปาก พราวมองคุณหญิงด้วยความตกใจ

 

“พราว ฉันขอคุยด้วยหน่อย” 

 

__________________________________________________________

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา