My weakness
9.3
เขียนโดย 
ออมอนี่cake
วันที่ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 เวลา 22.22 น.
2 ตอน
12 วิจารณ์
4,583 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 2 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 22.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
2) My weakness 20%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง ที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
เรื่องสั้นตอนเดียวจบ : My Weakness
ผู้เขียน : ออมอนี่_cake
Rate : ภาษาหยาบ งานเขียนก็หยาบ
PS# อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ เพราะมันไม่มี ....
-------------------------------------
ขอบคุณการขับรถช้า ๆ ไปทำงานแล้วเพลงนี้ก็เล่นขึ้นจนต้องอมยิ้มตาม...
“แพ้ทาง – ลาบานูน”
“แม่ง กวนตีนฉิบหาย มึงไม่ล่อมันอีกสักทีวะ เอาให้คลานกลับบ้านแม่งไม่ถูกเลย เมียตัวเองมาอ่อยชาวบ้านเค้าเองแท้ ๆ มันเคยถามบ้างไหมวะห่า โอ้ยยย เหี้ยป๊อบ กูเจ็บครับ!”
“พูดมากฉิบ รำ!!! เออ โมะ แล้วมึงจะเอาไงต่อ มันไม่หยุดเล่นมึงแน่ เพราะวันนี้มันเจ็บเยอะอยู่”
หลังจากการตะลุมบอลกับเพื่อนร่วมโรงเรียนเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วจบลง
ก็พากันมานั่งปัดฝุ่น เช็ดเลือดตามเนื้อตามตัวก่อนจะแยกย้าย
คงไม่ดีแน่หากจะกลับบ้านไปทั้งอย่างนี้ สภาพเหมือนเข้าไปฟัดกับหมา
ปากเจ่อ
คิ้วแตก
เสื้อช็อปขาด
ไม่ว่ะ ... เขาว่ามันไม่ไหว
หันหน้าไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิท
แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
สำหรับลูกผู้ชายนั้น เรื่องชกต่อยถือว่าเป็นปรกติ
มีคนบางคนเคยบอกว่า กับคนอื่นน่ะไม่รู้หรอก แต่สำหรับเขามันดูเกินปรกติ
ในแต่ละวันเขาต้องมีแผลฟกช้ำติดตัวกลับบ้าน
มากบ้างน้อยบ้าง เตะหมา ช่วยแมว เหยียบตีนคน คนมาเหยียบตีน
ล้านแปดเหตุผล จนเป็นภาพที่ชินตา จนคนรอบข้างไม่คิดอะไร
มันเจ็บเอง เดี๋ยวมันก็หายเอง วัยรุ่นก็แบบนี้
สักพักมันคงจะเบื่อ แล้วก็เลิกเล่นแผลง ๆ ไปเอง
ก็อาจจะเป็นแบบนั้น เพราะเขาไม่ใช่เด็กมีปัญหา
ไม่ว่าจะฐานะทางบ้าน ความอบอุ่นในครอบครัว หรือแม้แต่การเรียน
แต่ไม่เข้าใจ ทำไมปัญหามันต้องวิ่งเข้าใส่ตัวได้ทุกวันสิน่า
“.....”
หันไปยิ้มมุมปากให้เพื่อนเหมือนกับทุกที
เขาไม่ใช่คนช่างพูด ไม่ชอบพูด จนใครบางคนมักบอกว่าเขาเป็นผู้ฟังที่ดี แต่เป็นผู้พูดที่แย่
แต่การนั่งเงียบ ๆ มองความเป็นไปรอบตัว มันคงดีกว่าการแหกปากอะไรออกไป
หรือจะบอกว่าในกลุ่มของเขา มีคนที่เป็นปากเป็นเสียงอยู่แล้วด้วยมั้ง...
เขามักจะเผลอมองดูร่องรอยของความสุข ในแต่ละวันที่มีกับบางคน อย่างเงียบ ๆ
แม้มันจะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากนัก เพราะมันมักเต็มไปด้วยรอยแผลเสียมากกว่า
แต่ใครจะสนล่ะ แค่ได้นั่งฟังเสียงลมหายใจของกันและกัน แค่นั้นเขาก็พอใจแล้ว
นี่เขาคงเพ้อไปอีกแล้วสินะ
เพื่อนสองตัวของเขามันคุยไปถึงไหนกันแล้วล่ะ ?
“ก็จัดตีนให้มันสิครับพี่ป๊อบ จะถามเอาอะไรล่ะครับ หรือพี่จะให้ไอ้โมะแม่งเฉย ๆ ปล่อยวางเป็นพระพุทธเจ้าวะครับ”
“อ้าว กูจะรู้ไหมล่ะครับพี่เขื่อน มึงไม่รู้เหรอว่าเดี๋ยวนี้ พี่โทโมะเขาไม่ค่อยจะคันตีนแล้วนะ ไม่รู้ได้ยาแก้คันมาจากไหน ตีนเย็นขึ้นมาก”
“......หึ ”
ทำไมเธอต้องยิ้ม ทุกทีที่เดินสวนกัน
ทำไมเธอต้องหวาน ทุกคำที่เอ่ยวาจา
ทำไมเธอต้องซึ้ง เวลาที่ฉันมองตา ….
“โอ๊ะ ... เจ็บนะ”
“........”
“เบาหน่อยยัยหมู มือหนักตีนหนักขนาดนี้ ซี้ดดดดดดด”
“สมน้ำหน้า ทำไมชอบหาเรื่องเจ็บตัวตลอด”
“ก็อยู่ของกูเฉย ๆ เหอะ พวกแม่งมาล่อตีนเอง โอ๊ย!”
“โอ๊ะ ขอโทษ เรากลัวแผลไม่สะอาดเลยเช็ดแรงนิดนึง ตัวทนหน่อยนะ”
“.......”
“หืม ตัวจ้องเราทำไม?”
“ป.. เปล่า เสร็จยังอ่ะ ห ...หิว”
“อื้อ กลับไปอาบน้ำแล้วก็มาหาเรานะ เดี๋ยวทำข้าวต้มให้ ตัวปากแตกขนาดนั้นทานของอ่อน ๆ ก็แล้วกัน”
เผลอมองตามการกระทำของบางคน กับสิ่งที่เกือบเรียกว่าได้ว่าเป็นชีวิตประจำวัน
นั่นคือการทำแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ รวมไปถึงใหญ่บ้างในบางครั้งให้กับเขา
เสี้ยวหน้าหวานอมเปรี้ยว
ปลายจมูกโด่งรั้น
ริมฝีปากสีพีชที่เขาหลงใหล
ดวงตากลมสีสวยที่เขาหลงรัก
ใช่.... บางคน ที่เขาหลงรักจนหมดหัวใจ
“ครับ...”
ทำไมแม่งต้องยิ้มหวานขนาดนั้นด้วยวะ
หลงจะตายยู่แล้วโว้ย!
ทำไมเธอต้องซึ้ง เวลาที่ฉันมองตา
......ฉันจะบ้า อยู่แล้ว
.... 20 %loading
5555555555555555555 ขำ
เรื่องเก่าไม่จบ เรื่องใหม่ได้แค่นี้แหล่ะ
ขอโทษทุกคนด้วยนาจา _/\_
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
เรื่องสั้นตอนเดียวจบ : My Weakness
ผู้เขียน : ออมอนี่_cake
Rate : ภาษาหยาบ งานเขียนก็หยาบ
PS# อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ เพราะมันไม่มี ....
-------------------------------------
ขอบคุณการขับรถช้า ๆ ไปทำงานแล้วเพลงนี้ก็เล่นขึ้นจนต้องอมยิ้มตาม...
“แพ้ทาง – ลาบานูน”
“แม่ง กวนตีนฉิบหาย มึงไม่ล่อมันอีกสักทีวะ เอาให้คลานกลับบ้านแม่งไม่ถูกเลย เมียตัวเองมาอ่อยชาวบ้านเค้าเองแท้ ๆ มันเคยถามบ้างไหมวะห่า โอ้ยยย เหี้ยป๊อบ กูเจ็บครับ!”
“พูดมากฉิบ รำ!!! เออ โมะ แล้วมึงจะเอาไงต่อ มันไม่หยุดเล่นมึงแน่ เพราะวันนี้มันเจ็บเยอะอยู่”
หลังจากการตะลุมบอลกับเพื่อนร่วมโรงเรียนเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วจบลง
ก็พากันมานั่งปัดฝุ่น เช็ดเลือดตามเนื้อตามตัวก่อนจะแยกย้าย
คงไม่ดีแน่หากจะกลับบ้านไปทั้งอย่างนี้ สภาพเหมือนเข้าไปฟัดกับหมา
ปากเจ่อ
คิ้วแตก
เสื้อช็อปขาด
ไม่ว่ะ ... เขาว่ามันไม่ไหว
หันหน้าไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิท
แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
สำหรับลูกผู้ชายนั้น เรื่องชกต่อยถือว่าเป็นปรกติ
มีคนบางคนเคยบอกว่า กับคนอื่นน่ะไม่รู้หรอก แต่สำหรับเขามันดูเกินปรกติ
ในแต่ละวันเขาต้องมีแผลฟกช้ำติดตัวกลับบ้าน
มากบ้างน้อยบ้าง เตะหมา ช่วยแมว เหยียบตีนคน คนมาเหยียบตีน
ล้านแปดเหตุผล จนเป็นภาพที่ชินตา จนคนรอบข้างไม่คิดอะไร
มันเจ็บเอง เดี๋ยวมันก็หายเอง วัยรุ่นก็แบบนี้
สักพักมันคงจะเบื่อ แล้วก็เลิกเล่นแผลง ๆ ไปเอง
ก็อาจจะเป็นแบบนั้น เพราะเขาไม่ใช่เด็กมีปัญหา
ไม่ว่าจะฐานะทางบ้าน ความอบอุ่นในครอบครัว หรือแม้แต่การเรียน
แต่ไม่เข้าใจ ทำไมปัญหามันต้องวิ่งเข้าใส่ตัวได้ทุกวันสิน่า
“.....”
หันไปยิ้มมุมปากให้เพื่อนเหมือนกับทุกที
เขาไม่ใช่คนช่างพูด ไม่ชอบพูด จนใครบางคนมักบอกว่าเขาเป็นผู้ฟังที่ดี แต่เป็นผู้พูดที่แย่
แต่การนั่งเงียบ ๆ มองความเป็นไปรอบตัว มันคงดีกว่าการแหกปากอะไรออกไป
หรือจะบอกว่าในกลุ่มของเขา มีคนที่เป็นปากเป็นเสียงอยู่แล้วด้วยมั้ง...
เขามักจะเผลอมองดูร่องรอยของความสุข ในแต่ละวันที่มีกับบางคน อย่างเงียบ ๆ
แม้มันจะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้ามากนัก เพราะมันมักเต็มไปด้วยรอยแผลเสียมากกว่า
แต่ใครจะสนล่ะ แค่ได้นั่งฟังเสียงลมหายใจของกันและกัน แค่นั้นเขาก็พอใจแล้ว
นี่เขาคงเพ้อไปอีกแล้วสินะ
เพื่อนสองตัวของเขามันคุยไปถึงไหนกันแล้วล่ะ ?
“ก็จัดตีนให้มันสิครับพี่ป๊อบ จะถามเอาอะไรล่ะครับ หรือพี่จะให้ไอ้โมะแม่งเฉย ๆ ปล่อยวางเป็นพระพุทธเจ้าวะครับ”
“อ้าว กูจะรู้ไหมล่ะครับพี่เขื่อน มึงไม่รู้เหรอว่าเดี๋ยวนี้ พี่โทโมะเขาไม่ค่อยจะคันตีนแล้วนะ ไม่รู้ได้ยาแก้คันมาจากไหน ตีนเย็นขึ้นมาก”
“......หึ ”
ทำไมเธอต้องยิ้ม ทุกทีที่เดินสวนกัน
ทำไมเธอต้องหวาน ทุกคำที่เอ่ยวาจา
ทำไมเธอต้องซึ้ง เวลาที่ฉันมองตา ….
“โอ๊ะ ... เจ็บนะ”
“........”
“เบาหน่อยยัยหมู มือหนักตีนหนักขนาดนี้ ซี้ดดดดดดด”
“สมน้ำหน้า ทำไมชอบหาเรื่องเจ็บตัวตลอด”
“ก็อยู่ของกูเฉย ๆ เหอะ พวกแม่งมาล่อตีนเอง โอ๊ย!”
“โอ๊ะ ขอโทษ เรากลัวแผลไม่สะอาดเลยเช็ดแรงนิดนึง ตัวทนหน่อยนะ”
“.......”
“หืม ตัวจ้องเราทำไม?”
“ป.. เปล่า เสร็จยังอ่ะ ห ...หิว”
“อื้อ กลับไปอาบน้ำแล้วก็มาหาเรานะ เดี๋ยวทำข้าวต้มให้ ตัวปากแตกขนาดนั้นทานของอ่อน ๆ ก็แล้วกัน”
เผลอมองตามการกระทำของบางคน กับสิ่งที่เกือบเรียกว่าได้ว่าเป็นชีวิตประจำวัน
นั่นคือการทำแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ รวมไปถึงใหญ่บ้างในบางครั้งให้กับเขา
เสี้ยวหน้าหวานอมเปรี้ยว
ปลายจมูกโด่งรั้น
ริมฝีปากสีพีชที่เขาหลงใหล
ดวงตากลมสีสวยที่เขาหลงรัก
ใช่.... บางคน ที่เขาหลงรักจนหมดหัวใจ
“ครับ...”
ทำไมแม่งต้องยิ้มหวานขนาดนั้นด้วยวะ
หลงจะตายยู่แล้วโว้ย!
ทำไมเธอต้องซึ้ง เวลาที่ฉันมองตา
......ฉันจะบ้า อยู่แล้ว
.... 20 %loading
5555555555555555555 ขำ
เรื่องเก่าไม่จบ เรื่องใหม่ได้แค่นี้แหล่ะ
ขอโทษทุกคนด้วยนาจา _/\_
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
