Hold a wish : เส้นคั่นระหว่างความเจ็บปวด

          *แนะนำให้เปิดเพลงที่แนะนำก่อนอ่านเพื่ออารมณ์ที่เข้ากับเนื้อหานะคะ*

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          'วันแรกของเทอมที่สองของภาคเรียน ณ โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง ' บรรยากาศเย็นสบายร่มรื่นและเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกับวันเปิดเทอมใหม่ 

 

 

 

  ''สวัสดีครับ'' เสียงครูเวรหน้าประตูโรงเรียนที่คอยไหว้และทักทายเด็กๆด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มอยู่อย่างสม่ำเสมอ

 

เปิดเทอมใหม่ ฉันไม่เห็นว่ามันมีอะไรแปลกใหม่หรือน่าตื่นเต้นไปสักเท่าไหร่ เหมือนกับที่เด็กๆคนอื่นกำลังทำ กำลังรู้สึกอยู่นั้น แต่..ฉันกลับรู้สึกเบื่อและรู้สึกแย่ 'หึ!' มันไม่ได้เป็นเพราะว่าฉันไม่อยากมาโรงเรียนนี้หรอกนะ แต่.. ฉันแค่..

 

'รู้สึกแย่กับคนในโรงเรียนต่างหาก'

'ที่มีอคติกับคนอย่าง..ฉัน'

 

...

 

 

 

ก่อนเข้าเรียน

@09.30

 

 

''กริ้งงงงงง!'' เสียงออดดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างวิ่งเข้าห้องเรียนอย่างรีบรน

 

''มาสายอีกแล้วนะ ยัยบ๊อง'' เสียงทักทายจากเพื่อนสาวของฉันเอง ยัยเบอร์รี่

''ไม่น่า! ฉันมาสายแค่ 5นาทีเอง'' ฉันรีบตอบกลับก่อนที่เบอร์รี่จะรีบสวนกลับมา

 

''จะว่าไป.. วันแรกแกก็ดูซึมๆนะ ไหวไหมเนี่ย'' เบอร์รี่ตอบกลับมาด้วยสีหน้าจืดๆ เธอจดจ้องใบหน้าของฉัน พลางใช้มือทาบหน้าผากของฉันเพื่อวัดอุณหภูมิไปด้วย

 

''หวะ..ไหวสิ ไหวแน่นอน'' ฉันรีบตอบกลับไปอย่างไม่ทันได้คิดไตร่ตรอง เพราะคนอย่างฉันน่ะ ต้องสู้กับทุกๆสถานการณ์ได้อยู่แล้ว !

 

''ให้มันจริงนะ! ยัยบ๊องของฉัน'' เบอร์รี่ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม สายตาของเธอถึงแม้จะดูไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ดันแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

 

'ยังไงก็.. ขอบคุณมากๆนะ! ยัยเบอร์รี่'

 

 

 

 

หลังจากนั้น ฉันก็เข้าเรียนวิชาต่างๆจนถึงเวลาพักกินข้าวเที่ยง

@12.00

 

 

''วันนี้จะกินอะไรดีน้า'' เบอร์รี่เดินไปพึมพำพลางๆถามฉันไป เดินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ร้านๆหนึ่ง เป็นร้านประจำของเราเอง แม่ค้าใจดีมากๆ จำเราทั้งสองคนได้ตลอดๆ

''ของฉันเอาอะไรก็ได้'' ฉันตอบเบอร์รี่ไปด้วยท่าทางจุกๆอิ่มๆ เพราะฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ แต่เบอร์รี่ก็ขะยั้นขะยอให้ฉันกินเป็นเพื่อนเธอ

 

''งั้น.. เอาผัดกะเพราไข่ดาวสองที่ค่ะ'' เบอร์รี่รีบชะโงกหน้าไปสั่งเมนูกับแม่ค้า เมนูนั้นเป็นอาหารโปรดของเราสมัยมัธยมต้น ฉันยังจำช่วงเวลานั้นได้ดีเลยล่ะ

 

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ก็มีชายร่างผอมสูงใหญ่คนหนึ่ง วิ่งมาชนฉันอย่างแรงเข้าเต็มๆ

 

''อึ้ก! ขะ..ขอโทษครับน้อง'' ชายร่างสูงที่วิ่งมาโดยไม่ได้ดูหน้าดูหลังรีบพูดขอโทษโดยเร็ว ส่วนฉันก็เอาแต่ก้มหน้าเช็ดเศษข้าวที่หกเต็มเสื้อสีขาวบางของฉัน

 

''เห้ย! ทำงี้ได้ไงวะ ขอโทษแล้วมันได้อะไร!!'' เบอร์รี่รีบแทรกมาผลักชายหนุ่มคนนั้น พร้อมทั้งตะโกนด่าโหวกเหวกอย่างไม่อายใคร

''พอเถอะเบอร์รี่ เขาก็ขอโทษฉันแล้ว'' ฉันรีบห้ามเบอร์รี่เอาไว้ ก่อนที่สถานการณ์มันจะแย่ไปมากกว่านี้

 

''ขอโทษจริงๆนะครับน้อง รีบมากจริงๆ'' ชายหนุ่มคนนั้นพึมพำพูดขอโทษด้วยความสำนึกผิด ก่อนจะรีบวิ่งจากไปอย่างเร็ว

 

''เฮ้อ! มาวันแรกแกก็ต้องมาเจอแบบนี้เลยรึไงกัน เซ็งชะมัด!'' เบอร์รี่ช่วยฉันเช็ดเศษข้าวออกจากเสื้อ พลางด่าชายหนุ่มคนนั้นไปด้วย

 

 

'ว่าแต่.. ชายหนุ่มคนนั้นจะรีบไปไหนกันนะ..'

 

 

 

หลังเลิกเรียน @16.00

 

''ฉันกลับบ้านก่อนนะแก ป๊าส่งคนมารับแล้ว'' เบอร์รี่พูดกับฉันเสร็จเธอก็รีบโบกมือลา ก่อนจะขึ้นรถกลับบ้านไป ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนรอที่เมล์ที่หน้าโรงเรียน

 

ทันใดนั้น ก็มีคนแปลกหน้ามาสะกิดที่ไหล่ข้างขวาของฉันเบาๆ

 

 

''อะ..เอ่อ น้องใช่คนที่พี่ชนเมื่อตอนเที่ยงนี้รึปล่าวครับ'' ชายหนุ่มคนนั้นซักถามด้วยความสงสัย พร้อมกับแสยะยิ้มเบาๆ

 

''ชะ..ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ'' ฉันรีบตอบกลับไปทั้งๆที่ยังงงๆอยู่

 

''พอดีว่า.. พี่ซื้อน้ำมาขอโทษเราอ่ะ'' พูดเสร็จชายหนุ่มก็รีบยัดน้ำใส่มือเราอย่างรวดเร็ว

''ถ้าอร่อย ก็ดื่มให้หมดด้วยล่ะ'' ชายหนุ่มรีบแทรกขึ้นมาอีก

 

''แล้วถ้าไม่อร่อย-'' ฉันตอบกลับอย่างกวนๆ แต่..ทันใดนั้นชายหนุ่มก็รีบแทรกขึ้นมาอีก

''ไม่มีทาง! ร้านนี้พี่กินประจำ แล้วนี่ก็เมนูโปรดด้วย'' ชายหนุ่มตอบกลับด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ

 

''แล้ว..ทำไมไม่กินเองเลยล่ะ!'' ฉันหงุดหงิดอารมณ์เสียใส่ โดยที่ไม่แคร์เลยว่าจะสนิทกันรึปล่าว

''เมนูโปรด ก็ต้องให้สำหรับคนโปรดเท่านั้นแหละ'' ชายหนุ่มคนนั้นพูดไปพลางๆยิ้มไป พร้อมกับมองด้วยสายตามีเล่ห์แฝงความเจ้าชู้ภายใน

 

''ครืดด!! เสียงรถสายตรงข้ามมาพอดี''

 

''เอ่อ..พี่ต้องกลับบ้านแล้วล่ะ ไปก่อนนะ'' พูดเสร็จชายหนุ่มก็รีบโบกมือลาพร้อมกับวิ่งไปขึ้นรถอีกสาย ตรงกันข้ามกับรถสายที่ฉันจะไปพอดี

 

 

 คนโปรดงั้นเหรอ.. นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!

 

ในขณะนั้นรถของฉันก็มาพอดี ..ฉันก็ได้แต่อมยิ้ม และพึมพำในใจ ว่า ทำไม.. ทำไมกันนะ!

 

 

'เขาคนนั้น..คือใคร ทำไม..ทำให้เราใจสั่นได้ขนาดนี้ล่ะ'

                                                                                            

 

 

 

 

 

 

 

 

 

#Ending Chapter 2

#ใครชอบก็ฝากติชม/โหวตเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ