ป่วนหัวใจนายซุปตาร์

 

 

 

 

 

12

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นายจะไปไหน" ฟางที่นั่งเงียบอยู่บนรถอยู่นานสองนานก็พูดขึ้น

 

 

 

"ไม่รู้"

 

 

 

"นี่นาย!"

 

 

 

"ฉันไม่รู้ แล้วอย่ามาร้องขอลงซะให้ยากยังไงฉันก็ไม่จอดแน่" ป๊อปปี้ขับรถอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย ในหัวครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาซะดึกเลยนะไอ้ลูกชาย" ศรัณย์พูดขึ้นทันทีที่เห็นเขื่อนเดินเข้ามาในห้องอ่านหนังสือ

 

 

 

"พอดีผมไปนั่งปรับทุกข์กับเพื่อนมาน่ะครับ"

 

 

 

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง"

 

 

 

"เพื่อนผมกับน้องชายชอบผู้หญิงคนเดียวกันครับ" เขื่อนหันไปมองศรัณย์ที่ละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่แล้วมองลูกชาย "แต่แล้วพ่อของเพื่อนผมได้ไปทำสิ่งที่เลวร้ายไว้กับผู้หญิงคนนี้ เพื่อนของผมไม่มีทางเลือกเลยพยายามตัดใจ"

 

 

 

"อืม.."

 

 

 

"แล้วน้องชายก็คว้ามือผู้หญิงคนนี้แล้วหายไปด้วยกันครับ" เขื่อนพูดจบก็ยิ้มเจื่อนๆไป

 

 

 

"เรื่องมันเหมือนละครน้ำเน่าเลยนะ ฮ่าๆ" ศรัณย์หัวเราะนิดๆแล้วตบบ่าเขื่อน

 

 

 

"นั่นสินะครับ" เขื่อนหลุบตาลงต่ำลงสิ่งที่เขาพูดทั้งหมดมันคือเรื่องของเขา ฟางและป๊อปปี้ มันช่างน่าเศร้าที่ทุกอย่างถูกหยุดไว้โดยพ่อของเขา..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไปไม่ได้แล้วล่ะ ขืนไปคงตกทะเลตายแหงๆ" ป๊อปปี้จอดรถพร้อมมองไปทางข้างหน้าหากขับตรงไปมีแต่ตกน้ำทะเลตาย

 

 

 

"ตายซะได้ก็ดี ฉันก็ไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน" ฟางพูดแล้วหันไปมองป๊อปปี้ด้วยแววตาที่บอกได้หลายอย่างโกรธ หงุดหงิด เสียใจผสมปนกันไปหมด

 

 

 

"..."

 

 

 

"เงียบทำไมล่ะ พอท้าจริงๆก็ไม่กล้า ไอ้คนขี้ขลาด" ฟางพูดใส่ป๊อปปี้ก่อนที่เขาจะเข้าเกียร์แล้วค่อยๆเหยียบคันเร่ง "นี่นายจะบ้าไปแล้วรึไง อยากตายก็ตายไปคนเดียวเถอะ เหอะ" ฟางเปิดประตูลงจากรถ

 

 

 

"จะไปไหนฟาง" ป๊อปปี้เปิดประตูตามฟางไป เธอเดินตรงไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตในระแวกนั้น ป๊อปปี้จึงเดินไปยืนรอหน้าร้าน

 

 

 

"สักหน่อยไหม" ฟางยื่นถุงให้ป๊อปปี้ในนั้นมีทั้งเบียร์กระป๋องและเบียร์เป็นขวดพร้อมของมึนเมาทั้งหลาย ป๊อปปี้ส่ายหน้าไม่รับก่อนที่ฟางจะเดินไปหาที่นั่งข้างชายหาด

 

 

 

"เธอจะกินคนเดียวหมดนี่หรอ"

 

 

 

"อืม ทำไม"

 

 

 

"อย่ากินเยอะไปเลยน่า ตกทะเลตายไปทำไง"

 

 

 

"ตายๆไปซะเถอะ เฮ้อ" ฟางกระดกของมึนเมาทั้งหลายที่เธอซื้อมาราวกับว่านั่นเป็นน้ำเปล่า ป๊อปปี้ได้แต่ยืนมองอย่างเหนื่อยใจ

 

 

 

"อืมมมมมม.." ฟางค้นหาอะไรบางอย่าง หลังจากที่เธอดื่มไปราวๆสิบกว่ากระป๋องได้ พร้อมขวดเบียร์อีกหลายขวดที่เธอดื่มไปคนเดียว

 

 

 

"โทรศัพท์ของฉันอยู่ไหนนะ" ฟางพูดอย่างมึนๆแล้วพยายามค้นหาโทรศัพท์ตัวเอง ป๊อปปี้เลยยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เธอ

 

 

 

"ขอบใจ" ฟางรับมากดเบอร์โทรศัพท์พร้อมกดโทรออก ตอนนี้ฟางหน้าแดงเหมือนคนเมาอีกทั้งยังทำหน้ามึนๆอีกด้วย

 

 

 

"ฮัลโหล พี่เขื่อนรึเปล่าคะ"

 

 

 

(ฟาง..หรอ)

 

 

 

"พี่เขื่อนกลับมาหาฟางได้ไหมคะ ฮึกๆ" ฟางเริ่มน้ำตาไหลพราก

 

 

 

(พูดอะไรของเรา เมารึเปล่าเนี่ย)

 

 

 

"พี่เขื่อนกลับมาหาฟางเถอะนะคะ ฮึก พี่เขื่อนไม่ชอบฟางหรอคะ ฮึกๆ ไม่ชอบแล้วมาให้ความหวังฟางทำไมคะ ฮึก"

 

 

 

(...)

 

 

 

"ฟางชอบพี่เขื่อนนะคะ ฟางชอบพี่เขื่อนมากๆ ฮึก พี่เขื่อนทิ้งฟางไปทำไม ฮึกๆ ฮื่อออออออ" ฟางร้องไห้ออกมาด้วยอาการมึนเมาและเสียใจโดยมีป๊อปปี้มองเธออยู่ห่างๆ

 

 

 

(...)

 

 

 

"พี่เขื่อนตอบฟางสิคะ ฮื่อ ฟางชอบพี่เขื่อนนะคะ เรามาคบกันน้าาาาาาา ฮึก ฮื่อออออออ"

 

 

 

"เอามานี่ ยัยบ๊อง" ป๊อปปี้กดวางสายทันทีด้วยความหงุดหงิดที่เห็นร่างบางเอาแต่พร่ำเพ้อถึงคนที่ทิ้งเธอไป

 

 

 

"เอาของฉันคืนมานะ!"

 

 

 

"นี่มันโทรศัพท์ฉันตั้งหากเล่า!" ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างหงุดหงิด

 

 

 

"เอาของฉันคืนมา ฉันยังคุยกับพี่เขื่อนไม่จบเลยนะ อ้ายคนสารเลววววววว" ฟางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์กับป๊อปปี้

 

 

 

"โธ่เว้ย!!" ป๊อปปี้สบถออกมาเสียงดังพร้อมโยนโทรศัพท์ตัวเองลงไปในน้ำทะเล

 

 

 

"นั่นมันของฉันน้าาาาาาา ของช้านนนนนนน" ฟางโวยวายก่อนจะลุกขึ้นไปและเดินลงไปในน้ำเพื่อที่จะไปเอาโทรศัพท์

 

 

 

"ทำอะไรของเธอห้ะยัยบ๊อง มีสติหน่อยสิวะ โธ่เว้ย!!" ป๊อปปี้จับเธอขึ้นมาพร้อมเขย่าตัวฟางอย่างแรง ฟางที่มึนๆอยู่ก็ล้มตัวลงไปนอนบนพื้นราวกับว่านั่นคือเตียงนอน

 

 

 

"โธ่เว้ยยยยยยย!" ฟางตะโกนออกมาตามป๊อปปี้ เขา

 

 

 

"รู้ไหมฉันทำเรื่องบ้าๆทั้งหมดก็เพราะเธอนะ" ป๊อปปี้เตะฟางไปหนึ่งทีพร้อมพูดด้วยความหงุดหงิด ฟางที่เมาอยู่ก็นอนอย่างไม่รู้สึกอะไรเลย ป๊อปปี้จึงแบกฟางขึ้นหลัง แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น

 

 

 

"พี่เขื่อน งืมมม พี่เขื่อน ฮึก" ฟางเอาแต่บ่นพึมพำถึงเขื่อนบนหลังป๊อปปี้มาตลอดทาง

 

 

 

"ฉันยืนหัวโด่อยู่นี่ทั้งคน ไปถามหาหมอนั้นทำไม ยัยบ๊องเอ้ย ฉันคงแกล้งเธอไว้เยอะสินะ เธอเลยเอาคืนฉันใช่ไหม" ป๊อปปี้พูดไปแบกฟางไป

 

 

 

"อ้วกกกกกกกก" ฟางอ้วกใส่หลังป๊อปปี้ เขารีบปล่อยเธอลงทันที

 

 

 

"ทำอะไรของเธอนะยัยบ๊อง!!" ป๊อปปี้จับเสื้อตัวเองที่เปื้อนอ้วกของร่างบางพร้อมทำหน้าเหยเก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ป่านนี้ฟางจะเป็นไงบ้างนะ" เฟย์พูดพร้อมสไลด์หน้าจอโทรศัพท์อย่างเป็นห่วงเพื่อนรัก ในอินเทอร์ลงแต่ข่าวของฟางและป๊อปปี้อย่างไม่ขาดสาย

 

 

 

"พี่ฟางต้องไม่เป็นอะไรแน่ เชื่อผมสิ" โทโมะที่อ่านหนังสืออยู่ก็หันมาพูดกับเฟย์

 

 

 

"แต่พี่ก็เป็นห่วงมันอยู่ดีนั่นแหละ ครั้งนี้ป๊อปปี้เล่นแรงไปนะ มาสารภาพรักฟางกลางเวที ใช้ฟางเป็นเครื่องมือสร้างกระแสหรือยังไงให้ตายเถอะ"

 

 

 

"..."

 

 

 

"ฟางมันคงอึดอัดน่าดูเลยนะ ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนเกลียด เผลอๆอาจโดนพวกแฟนคลับป๊อปปี้ฉุดไปทำร้าย ถ้าเป็นงั้นขึ้นมาฉันจะทำยังไงฮื่ออออออ" เฟย์ร้องเสียงดังอย่างเป็นห่วงเพื่อนรัก โทโมะกดโทรศัพท์ก่อนจะโทรไปหาใครคนหนึ่ง

 

 

 

(ฮัลโหล สวัสดีค่ะ)

 

 

 

"อย่าแตะต้องฟางเป็นอันขาด!"

 

 

 

(ว่ายังไงนะ อะไรของนาย)

 

 

 

"ฉันบอกว่าห้ามแตะต้องฟางเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นเธอโดนดีแน่"

 

 

 

(นี่นายกล้าขู่ฉันงั้นหรอ คอยดูฉันจะฟ้องพ่อ)

 

 

 

"เธอเป็นหัวหน้าแฟนคลับ ก็ช่วยไปบอกสมุนของเธอด้วยว่าอย่ามายุ่งกับฟางเป็นอันขาด ไม่งั้นเธอโดนดีแน่"

 

 

 

(กรี๊ดดดดด ฉันจะแจ้งตำรวจจับนายเลยคอยดู!)

 

 

 

"ตึกxx ห้อง 142/11 ซอยxxx มาเถอะ ฉันจะรอดูว่าแน่ขนาดไหน แล้วอย่าแตะต้องฟางล่ะ" พูดจบโทโมะตัดสายไปทันทีไม่ทันได้ฟังคนในสายเอ่ยอะไรสักนิดเดียว

 

 

 

"นายเป็นใคร กล้ามาสั่งฉันขนาดนี้ กรี๊ดดดดดดด อกหักจากพี่ป๊อปปี้ก็เกินพอแล้วนะ หึ้ยยยยยยยย" แก้วล้มตัวลงนอนกอดหมอนด้วยท่าทางซึมเศร้า ในหัวได้แต่คิดถึงเรื่องยัยนักตกทองกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อืมมมมมมมม.." ฟางจับหัวตัวเองพลันสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นมาด้วยท่าทีตกใจเพราะเสื้อผ้าของเธอกลับถูกเปลี่ยนและตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกันแน่

 

 

 

"ตื่นแล้วหรอแม่หนู ผัวหนูซักชุดไว้ให้ตั้งแต่เมื่อคืน ป่านนี้แห้งแล้วล่ะ ไปหยิบมาได้นะ" จู่ๆคุณยายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฟาง

 

 

 

"ผัวหนูหรอคะ? เอ่อ ขอบคุณคุณยายมากนะคะ คือว่าหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรอคะ แล้วเสื้อผ้านี่คุณยายเปลี่ยนให้หนูใช่ไหมคะ" ฟางถามด้วยความสงสัย

 

 

 

"โอ้ย ยายไม่ได้เปลี่ยนให้หรอก ผัวหนูนู้นเขาเปลี่ยนให้ ยายเห็นมันนั่งเปลี่ยนอยู่นานสองนานทำอย่างกับคนพึ่งเคยครั้งแรกงั้นแหละ" คุณยายพูดติดตลก ฟางที่ได้ยินก็กอดตัวเองแน่น

 

 

 

"ให้ตายสิ ฮื่อออออออออ"

 

 

 

"ไม่ต้องอายหรอกหนู ผัวเมียกันน่า" คุณยายยิ้มให้ก่อนจะลุกไป "เอ้อ ยายทำซุปแก้เมาค้างไว้ให้ อย่าลืมไปกินนะ เดี๋ยวจะเย็นซะหมด"

 

 

 

"ขอบคุณมากนะคะ" ฟางได้ยิ้มเจื่อนๆก่อนที่คุณยายจะออกไป ก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ

 

 

 

 

 

 

 

"มาขอคนอื่นคบต่อหน้าฉันได้ยังไงนะ ไม่สงสารฉันรึไง" ป๊อปปี้เช็ดตัวให้ฟางที่เมาอยู่จนไม่ได้สติ ก่อนที่เธอจะหันหลังให้เขา

 

 

 

"ดูสิ หันหลังให้ซุปตาร์ชื่อดังได้ยังไงกัน" ป๊อปปี้เอาผ้าไปห่มให้ฟางก่อนที่จะนั่งกอดเข่ามองแผ่นหลังของร่างบาง

 

 

 

 

 

"โอ้ยยยยยยยยยยย ทำไมปวดหัวอย่างนี้ นายนั่นพูดอะไรกับฉันนะ ฮื่อออออออ" ฟางดิ้นไปมาอย่างกระวนกระวายใจ เรื่องเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ หมอนั่นพูดอะไรกับเธอกันแน่ ตอนนี้เธอสับสนมึนงงไปหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตื้ดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดด~

 

 

 

"ฮัลโหลค่ะ"

 

 

 

(นี่พีดีฟางเห็นป๊อปปี้บ้างไหม)

 

 

 

"เฮ้อ ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วลุง ทำไมไม่โทรไปหาเจ้าตัวเอง ฉันเห็นรถจอดอยู่ ป่านนี้ขึ้นแท๊กซี่กลับกรุงเทพไปแล้วล่ะ"

 

 

 

(ก็ฉันโทรไปไม่ติดน่ะสิ เห็นเธอหายไปกับหมอนั่นตั้งแต่เมื่อคืน แล้วตอนนี้ไม่อยู่ด้วยกันรึยังไง อีกอย่างนะป๊อปปี้ไม่มีทางทิ้งรถไว้แน่นอน คุณหนูจะตายไปหมอนั่นน่ะ)

 

 

 

"ไม่เห็น แล้วไม่ต้องโทรมาอีกนะ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น" ฟางกดวางสายไปคนที่โทรมานั้นคือทีเจนั่นเอง จะว่าไปแล้วตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาเธอยังไม่เห็นป๊อปปี้เลยด้วยซ้ำ ป่านนี้เขาคงไปอยู่ที่ไหนสักที่นั่นแหละนะ

 

 

 

ตื้ดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดด~

 

 

 

"ใครโทรมาอีกเนี่ยยย ฮัลโหลสวัสดีค่ะ"

 

 

 

(ฟางแกเปิดข่าวดูบ้างรึยัง เกิดอะไรขึ้นบ้างรู้บ้างไหม ทำไมไม่โทรมาบอกกันบ้าง ฉันเป็นห่วงแกมากเลยนะ ฉันกับโมะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะแกเนี่ย)

 

 

 

"ขอโทษน่า ฉันขอโทษ เดี๋ยวจะรีบกลับไปเลี้ยงจิ้มจุ่มเลยจ้าาาาา" ฟางลากเสียงยาวๆ

 

 

 

(ดี รีบมานะ ข่าวบ้าๆบอๆออกมาเต็มเลย ฉันล่ะหนักใจแทนแก)

 

 

 

"ฉันไม่พร้อมจะดูอะไรทั้งนั้นแหละ ถึงกรุงเทพแล้วฉันจะโทรบอกนะ" ฟางกดวางสายไป เธอรู้ดีถ้าเธอเปิดอินเทอร์เน็ตดูตอนนี้คงมีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องออกมาให้เธอหนักใจเป็นแน่ ตอนนี้คงขอพักสักระยะ..