He is my dream.

 
 
         'สวัสดี ผมชื่อบยอน แบคฮยอน ตอนนี้ผมอายุ 26 (เกาหลี) ผมทำงานเป็นนัก
ออกแบบอีเว้นท์ต่างๆ งานของผมน่ะหรอ ก็แค่ออกแบบๆ วาดๆ ทำเป็นภาพร่างลง
โปรแกรม แล้วส่งให้ทีมงานที่จะไปจัดงานนั้นแค่นั้นแหละ ชีวิตประจำวันผมมันช่างน่าเบื่อ
วันๆก็แค่ตื่นนอน มาทำงาน กลับบ้าน วนเวียนอยู่แค่นี้ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ที่ทำงานก็มีแต่
พวกผู้หญิงที่แต่งตัวโชว์โน่นเปิดนี่ หวังจะแอ๊วหนุ่มๆในบริษัท ผมไม่ชอบหรอกแบบนั้น
เพราะ...ผมเป็นเกย์ แต่เกย์ก็คือเกย์ ไม่ใช่ตุ๊ดที่ต้องการจะแต่งตัวเป็นผู้หญิงอะไรแบบนั้น
ในบริษัทนี่ไม่มีครรู้หรอก โลกนี้มันเหยียดเพศแบบผมกันจะตาย แต่ผมมีความลับบาง
อย่าง...
         ผมสามารถไปอยู่โลกอีกใบหนึ่งได้เวลาที่หลับ!!! แปลกใจเหรอ ไม่ต้องแปลกใจ
ผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ 7 ขวบ ทุกๆอย่างในโลกนั้นเดินไปตามปกติไม่มีหยุด เพียงแค่มี
หนึ่งชีวิตอย่างผมเข้าไปก่อเรื่องแค่นั้นแหละ ในโลกใบนั้น ผมจะไม่บาดเจ็บ ไม่ตาย ไม่
เป็นอะไร เหมือนมนุษย์อมตะ เพราะนั่นมันก็แค่โลกในความของผมที่มันบังเอิญมีอยู่จริง
ในความคิดของผมเท่านั้น และผมยังสามารถที่จะควบคุมทุกๆอย่างงให้เป็นแบบที่ใจ
ต้องการได้ เพียงแค่ใช้สมาธิแล้วเพ่งไปที่สิ่งๆนั้น ในสมองก็แค่คิดว่าอยากให้มันเป็นอะไร
แบบไหน แล้วมันก็จะเป็นให้ แน่สิ ก็นี่มัน Byun world นิ่ ฮ่าๆๆๆ 
         แต่การได้ไปอยู่ในโลกนั้นมันทำให้ผมอึดอัดได้เหมือนกัน เพราะไม่ว่าผมจะทำ
อะไรอยู่ก็ตาม หากถึงเวลาที่สมควรตื่น ผมก็จะหายไปจากโลกนั้น สงสัยน่ะสิว่ามันเป็นยัง
ไง ก็....แบบในละครไงล่ะ เหมือนหายตัว แน่นอนว่าคนในโลกใบนั้นที่เห็นก็ต้องตกใจเป็น
ธรรมดา และถ้าผมทำแบบนั้นโดยไม่สนใจพวกเขามันก็จะทำให้คนในโลกใบนั้นวุ่นวาย
ผมถึงเลือกที่จะหาที่เงียบๆนั่งอยู่คนเดียว ไม่ต้องให้ใครเห็น รอเวลา...ที่จะหายไปคน
เดียว...
         เหมือนวันนั้น...ตอนอายุ 12 ผมได้เจอเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาเติมเต็มทุกๆอย่างที่
ขาดหายไปในชีวิตผมได้อย่างดี เราเล่นด้ยวกันท่ามกลางหิมะเม็ดน้อยๆที่ค่อยๆหล่นลง
มา ผมมีความสุขมากในตอนนั้น แต่แล้ว...เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นในหัว!! ผมหายไปต่อ
หน้าเขาทั้งที่ไม่อยากจะตื่นขึ้น แน่นอน...ผมรู้ว่าเขาคงช็อคและตกใจ แต่ให้ทำไงได้
ล่ะ...จนตอนนี้ผมยังคิดถึงเขาอยู่เลย ผมไม่มีข้อมูลอะไรในตัวเขาสักนิด รู้แต่ว่าเขาเป็น
ผู้ชาย เราอายุเท่ากัน เท่านั้น...แต่ที่ผมรู้...ผมรักเขา เชิงหนุ่มสาว(แม้มันจะเป็นสองหนุ่ม
ก็ตาม) อีกหนึ่งอย่างที่ผมไม่ลืมที่จะทำเมื่อได้เข้าไปในโลกนั้น คือการตามหาเขา
เงียบๆ...คนเดียว ไม่รู้เธอจะเป็นยังไงในโลกนั้น และยังคิดถึงฉันอยู่มั้ย แต่ฉันยังคิดถึง
นายเสมอ รักแรกของฉัน...'
 
 
          นิ้วเรียวยาวของผู้ชายกดแป้นพิมพ์ไปช้าๆตามที่สมองยังคงคิดอยู่ ริมฝีปากเผยให้เห็นรอย
ยิ้มเมื่อถึงทุกช่วงตอนแห่งความสุขที่เขาได้นึกถึง แต่แล้ว...เมื่อพิมพ์จนจบเขากลับต้องกดปุ่ม
Delete ทิ้้งทั้งหมด แน่สิ เมื่อเขาได้เล่นเว็บนี่มันทำให้เขาอยากจะแชร์โมเม้นและความรู้สึกต่างๆ
กับผู้ใช้เว็บนี้คนอื่นๆ แต่ใครมันจะไปอยากอ่านเรื่องราวชวนขบขันแบบนี้ ทุกคนที่ได้อ่านคงจะคิด
เหมือนๆกันว่า 'ไอ้นี่มันบ้าหรือเปล่า/นายกำลังแต่งนิยายอยู่เหรอ' ฮึ! เขาคิดว่ามันต้องเป็นแบบนี้
อยูู่แล้ว แม้แต่แม่ที่แชร์เรื่องราวต่างๆในชีวิตด้วยกันก็ยังไม่เชื่อในคำพูดของขา ไม่มีใครเข้าใจเขา
ไปมากกว่าตัวเขาเองหรอก...
 
         "คุณบยอน..."นิ้วมือเรียวยาวของหญิงสาวแต่ที่ไหล่บางของเขาพร้อมทั้งเรียกนามสกุล
ของเขาเบาๆทำเอาเขาสะดุ้งกับสัมผัสนั้น "มะ...มีอะไรเหรอครับ"เสียงตะกุกตะกักที่เปล่งออกไป
ทำให้หญิงสาววัยกลางคนไม่ค่อยพอใจนัก "แค่นี้ก็ต้องสะดุ้ง เห็นพี่เป็นผีหรือไงคะ"เธอตวาดเขา
เล็กน้อยทำให้แบคฮยอนได้แต่น้อมหัวรับผิด "แก้งานนี้ให้พี่ที ลูกค้าอยากให้ธีมงานมันดูสดใส
เข้ากับผลิตภัณฑ์ แต่ทีมนั้นเค้าออกแบบมาได้อึมครึมเหลือเกิน" เธอยื่นไฟล์งานในรูปแบบของ
แฟลทไดรฟ์ในกับเขา "อ้อ! จริงสิ! คืนนี้แผนกเราจะไปปาร์ตี้กัน ไปมะๆ วันนี้วันศุกร์นะ"หญิงแก่
ฉีกยิ้มได้เมื่อนึกถึงคำว่า 'ปาร์ตี้' "ขอบคุณที่ชวนครับแต่...ไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบอะไรพันธุ์นั้น"เขา
ปฏิเสธจนหัวหน้างานหุบยิ้มแล้วหงุดหงิด "อะไร! ชวนไปไหนก็ไม่เคยไป ทำไมทำตัวหยิ่งแบบนี้
ล่ะ! หน้าตาก็ไม่ได้หล่อมากนะ อุตส่าห์จะพาไปสนุกๆหาผู้หญิงสวยๆให้ก็ไม่เคยน้อมรับ ไม่รู้ด้วย
แล้ว! งานนี้เอาให้เสร็จก่อนกลับบ้านด้วย"เธอหวีดว่าเขาก่อนจะสะบัดบ็อบเดินจากไป
 
         "โถถถถ!! นังชะนีแก่!ถึงฉันจะหน้าตาไม่ดี แต่ถ้าฉันใส่วิกรับรองสวยกว่าแกแน่ อีป้า!!!"
 
         
 
 
         สองขาถอดรองเท้าสำหรับใส่ในบ้านไว้ข้างเตียงก่อนจะนำเท้าทั้งสองซุกไล้ใต้ผ้าห่ม อีก
ครั้งกับโมเม้นเดิมๆที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับตัวเอง ตาสองข้างเริ่มหลุกหลิกหันไปมอง
นาฬิกาปลุกว่าตั้งไว้เรียบร้อยเพื่อกันไม่ให้ตัวเองติดอยู่ในนั้นนานเกินไปก่อนที่เขจะเริ่มคิดอะไรๆ
หลายๆอย่าง
         ทำไมนะ ทำไมสิ่งๆนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉัน ฉันเพียงแค่อยากจะใช้ชีวิตแบบคนอื่นๆ ถึงเวลา
นอนก็คือการหลับพักผ่อน ไม่ใช่การที่ต้องไปท่องโลกอีกโลก และใช้ชีวิตสันโดษอย่างไม่มีใคร
รู้จักอยู่ที่นั่น บ้านก็ไม่มี อาหารก็ไม่เคยอยากกิน เปรียบเทียบเมื่อฉันอยู่ที่โลกใบนั้นก็เหมือนกับ
หมาจรจัดที่มันอิ่มทิพย์แค่นั้นแหละ เมื่อไหร่กัน...ที่ฉันจะไม่ต้อ..อ..ง..ง
         เพียงแค่คิดตัดพ้อกับชีวิตตัวเอง แบคฮยอนก็เริ่มก้าวเข้าสู่โลกของตัวเอง โลกของความ
ฝัน โลกที่ต้องใช้ชีวตต่อไป จนกว่าเสียงนาฬิกาปลุก จะดังขึ้น...
 
 
 
 
ห่างหายจากการมโนฟิคไปตั้งนาน ตอนนนี้ไรท์กลับมาพร้อมกาารเป็น "ติ่งเกาหลี" ไปแล้ว ยังไงก็ฝากเรื่องนี้เอาไว้กับรีดเดอร์ทุกคนนะ ไม่รู้จะติดตามกันอยู่หรือเปล่า เป็นกำลังใจใหไรท์ได้ด้วยการเม้นติ-ชม กัน อยากให้เพิ่มอะไรยังไงก็บอกกันได้เน้อออ