Bad Brother รักร้ายๆพี่ชายสุดโหด

“ กับข้าวคะ กับข้าวถุงล่ะ20จ้า ~~~~ “ เสียงแหลมใส่ร้องตะโกนอยู่ข้างริมถนน ผู้คนต่างเดินไปมาเพื่อหาซื้อของกินของใช้  ทว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตาประชาชนก็คงเป็นหญิงสาวใบหน้าเรียวสวย เส้นผมสีดำเงายาวถึงกลางหลัง  และตาสีดำกลมโตเป็นประกายยามที่เธอยิ้มแย้มรับกับริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนน่ามองนั้น
“ หนูจ้ะ ป้าเอาถุงนึ่งจ้ะ “  หญิงกลางคนเอ่ย  พลอยใสรีบหยิกถุงกับข้าวใส่ถุงก่อนยื่นให้หญิงกลางคน
“ ขอบคุณคุณป้ามากคะ “ พลอยใสรีบยกมือขอบคุณ
“ยายว่าเราพอแค่นี้ดีกว่า “ หญิงชราเอ่ยขึ้น ก่อนยิ้มออกมา
“เอ้า! ทำไมละยายกำลังขายดีเลย”  พลอยใส่มองผู้เป็นยายก่อนเดินไปสวมกอด
“พลอยเหนื่อยมามากแล้วลูก พักบ้างแค่นี้ก็พอกินแล้วล่ะลูก “ ผู้เป็นยายสวมกอดผู้เป็นหลานอย่างอบอุ่น
“งั้นเดียวพลอยเก็บร้านแล้วจะไปซื้อยาให้ยานะจ้ะ “  พลอยใสหอมแก้มผู้เป็นยายก่อนจะรีบเดินไปเก็บร้านก่อนจะวิ่งไปร้านยา
“พลอยเอ่ย   ยายขอโทษจริงๆ ที่พาเรามาลำบากแบบนี้ “ หญิงชราเอ่ย
ร้านขายยา
“ เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็ได้ยามาล่ะ เย้ โอ้ย! “
“โอ้ย!  ยัยเด็กนี่ไม่ดูตาม้าตาเรือรึไง ห้ะ! “ หญิงสาวผู้ใบหน้างดงามด้วยรูปร่างหน้าตา เสื้อผ้าราคาแพง  และเครื่องสำอางที่เติมแต่งบนใบหน้า
“หนูขอโทษคะ หนูขอโทษ”  พลอยใสรีบยกมือไว้
“ไม่ต้องมาขอโทษ!  เด็กไม่มีมารยาทพ่อแม่คงไม่สั่งสอนสินะ หึ! “
“ทำไมคุณต้องพูดแบบนี้ล่ะคะ ฮื่อออ “
“ไม่ต้องเอาน้ำตามาอ้าง  ดูชุดฉันสิเปื้อนหมดแล้ว ยัยเด็กบ้า หนอยย!!!” หญิงสาวทำท่าจะตบไปที่พลอยใส
“เอะอะอะไรรกัน!”  หนุ่มรูปร่างสูง ใบหน้าคมเข้ม กำลังมองมา
“ก็ยัยเด็กนี่น่ะสิคะ ตั้ม มันวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ ทำชุด แซมมี่ เปื้อนหมดเลย “ หญิงสาวเดินไปคล้องแขนชายหนุ่ม
“เรื่องนี้เองแซม  เดี่ยวผมจัดการเอง”
“แต่...”
“เดี่ยวผมจัดการเอง “ชายหนุ่มมองที่หญิงสาวก่อนจะเดินตรงมาหาพลอยใส
“หนูชื่อไร?” ชายหนุ่มยิ้มให้กับพลอยใสก่อนนั้งย่อเข่า
“ นะ ฮึ หนู ชะชื่อพลอยคะ ฮึก” พลอยใสมอง
“พี่ชื่อตั้ม นะ ไม่เอาไม่ร้องไห้ อะนี่ ผ้าเช็ดหน้าเช็ดสะ ขี้มูกเปื้อนหน้าหมดแล้ว” ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าสีดำยื่นให้กับพลอยใส
“..........................”
“รับไปเถอะ  ฉันไม่ว่าไรหรอก  อะนี่เงิน 3000 บาทเอาไว้ซื้อยาแล้วก็กับข้าวให้ยายนะ”  ชายหนุ่มหยิบเงินจากกระเป๋าก่อนจะยัดใส่มือพลอยใส
“แต่คุณยายสอนไว้ว่า อย่าเอาเงินกับคนแปลกหน้า แล้วกะ..”
“ พอ!  ถือเป็นว่าเป็นค่าทำขวัญละกัน “
“ แต่...... “  พลอยใสมองหน้าชายหนุ่ม
“รับไปเถอะ” ชายหนุ่มพูดก่อนจะลูบหัวพลอยใสอย่างแผ่วเบา
“ขอบคุณมากนะคะ หนูสัญญาว่าหนูจะตอบแทนบุญคุณ คุณตั้มมีงานไรให้พลอยทำ  พลอยทำทุกอย่างคะ”  พลอยใสมองชายหนุ่มอย่างยิ้มแย้ม
“ฮ่า ฮ่า เอาไว้เธอโตเมื่อไหร่ แล้วฉันจะมีงานให้เธอทำ  สัญญากับฉันได้ไหมว่าเธอจะไม่ลืมฉัน? “  ชายหนุ่มยื่นนิ้วก้อยไป
“หนูสัญญาคะว่าจะไม่ลืมคุณตั้ม” พลอยใสยื่นนิ้วก้อยเรียวไปเกี่ยวนิ้วเรียวของชายหนุ่ม
ชายหนุ่มและหญิงสาวเกี่ยวก้อยกัน  สองสายตาประสบกันเกิดอะไรมากมายในสายตาชายหนุ่ม
..................................................................................................................