จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

 

 

 

                        เมื่อกลับมาถึงโรงแรมป๊อบปี้ก็เอาแต่นั่งซึมนึกถึงฟางและสิ่งที่ฟางพูดฟางคงเกลียดและไม่อยากเห็นให้ป๊อบปี้รู้อะไรเกี่ยวกับฟางเลย เฟรนลี่เดินมาหาป๊อบปี้

 

 

 

 

 

 

เฟรนลี่: ลุงป๊อบเป็นอะไรเหรอคะ

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เปล่าคะ

 

 

 

 

 

 

เฟรนลี่: ทำไมตอนที่ป้าฟางกับลุงป๊อบเจอกันต้องรีบออกไปด้วยคะ ป้าฟางจะรีบไปไหน

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ป้าฟางไม่ได้ไปไหนหรอก ป้าฟางคงไม่อยากเจอลุงนะ

 

 

 

 

 

 

 

เฟรนลี่: ทำไมล่ะคะ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เมื่อก่อนลุงทำผิดกับป้าฟางไว้เยอะ ป้าฟางคงยังไม่ให้อภัยลุง หรือไม่คงไม่มีวันให้อภัย

 

 

 

 

 

 

เฟรนลี่: แต่ป๊าเคยบอกว่า คนเราทำผิดแล้วสำนึกผิดก็ควรให้อภัยคะ

 

 

 

 

 

ป๊อบ:  ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจลุง (หันมายิ้มแล้วลูบหัวเชิงขอบคุณ) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมไม่มีใครบอกว่าพี่เลยล่ะว่า.......เค้ามา

 

 

 

 

 

                           ฟางกำลังวีดีโอคอลกับเฟย์

 

 

 

 

 

เฟย์: เจอกันแล้ว !!!

 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่เจอแล้ว

 

 

 

 

 

เขื่อน: มันคงเป็นพรหมลิขิต ดลบันดาลให้พี่สองคนเจอกันอีกครั้งมั้งครับพี่ฟาง

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ใช่หรอก แต่เค้าไม่รู้ใช่มั้ยว่าพี่พักอยู่ที่ไหน เฟย์กับเขื่อนไปบอกเค้ารึเปล่า

 

 

 

 

 

เฟย์: เปล่าไม่ได้บอกแล้วถ้าเจอกันอีกอ่ะจะทำไง

 

 

 

 

 

ฟาง: คงไม่เจอแล้วละ

 

 

 

 

 

เฟย์: มันใจได้ไง ถ้าเกิดเจอละ 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่รู้เหมือนกัน แค่นี้ก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ในที่สุดก็เจอกัน บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต ชัดๆ 

 

 

 

 

เฟย์: ไหนโทรถามพี่ป๊อบซิว่าเป็นไงมาไงเจอกันได้ 

 

 

 

เขื่อน: อืมโอเค

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                           วันต่อมาป๊อบปี้ไปคุยงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว และช่วงสายๆเขื่อนและทุกคนก็มาถึง พ่อกับแม่ฟางก็ไปอยู่กับฟางส่วนเขื่อนเฟย์และพ่อแม่ก็มาหาป๊อบปี้ที่โรงแรม

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทุกคนรู้เรื่องหมด แต่ไม่มีใครคิดจะบอกผมเลย 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ก็น้องเค้าขอร้องไม่ให้บอก

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมลืมไป ฟางคงไม่มีวันให้อภัยผมจริงๆ

 

 

 

 

 

 

เฟย์: แต่มันก็ไม่แน่นะคะ 

 

 

 

 

 

เขื่อน: อืมใช่ มันก็ไม่แน่นะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       ช่วงค่ำทุกคนก็นัดกันมาที่ร้านอาหารในเมืองเพื่อฉลองที่ได้เจอกันตอนแรกฟางไม่ยอมมาแต่ก็เกรงใจเพราะแม่ป๊อบปี้ก็มาด้วย 

 

 

 

 

 

ฟาง: สวัสดีคะคุณป้าคุณลุง

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ป้าคิดถึงหนูที่สุดเลยลูก (ดึงฟางมากอด)

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สวัสดีครับคุณอา

 

 

 

 

แม่ฟาง: จ้ะ

 

 

 

 

 

เฟย์: เรามาสั่งอาหารกันดีกว่าคะ อ่ะพี่ฟางนั่งตรงนี้เลย 

 

 

 

             

               เฟย์ให้ฟางไปนั่งข้างป๊อบปี้ ฟางหันมามองหน้าเฟย์นิดๆ แล้วนั่งลง

 

 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: แล้วหนูฟางได้งานทำที่นี้จะไม่กลับไปไทยเลยเหรอ

 

 

 

 

ฟาง: ก็ คงจะไม่กลับคะเพราะว่างานก็ยุ่งมาก ไม่มีเวลาเลยคะคุณลุงอีกอย่างฟางก็มีความสุขที่อยู่ที่นี้อ่ะคะ

 

 

 

 

 

              ป๊อบปี้หน้าเศร้าลง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอตัวดีกว่านะครับ ผมไม่ค่อยหิว ทุกคนทานกันเลยนะครับไม่ต้องรอ 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางเพราะพี่ฟางพูดรึเปล่า

 

 

 

 

ฟาง: พี่พูดอะไรอะ 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ตามไปดูพี่เค้าหน่อยเถอะลูก

 

 

 

 

พ่อฟาง: ไปพาพี่เค้ากลับมา

 

 

 

 

ฟาง: แต่ฟาง

 

 

 

พ่อฟาง: ฟาง