จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 
 
 
            ฟางนึกถึงตอนที่ตัวเองไม่สบาย ป๊อบปี้ก็เป็นคนดูแลเธอ ตอนเธอเจ็บขาป๊อบปี้ก็ดูแลเธอ ถึงแม้จะไม่ได้เต็มใจดูแล ฟางก้มลงพูดกับลูกในท้อง
 
 
 
 
 
ฟาง: เราสองคนไปดูเค้าหน่อยเนอะ 
 
 
 
 
           ป๊อบปี้ยังคงหลับอยู่ ฟางเดินเข้าไปดูใกล้แล้วจับดูตัวก็ยังร้อนๆฟางเลยเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ป๊อบปี้ ป๊อบปี้เหมือนจะรู้สึกตัวฟางหยุดชะงัก 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อือออ ฟาง อืออออ พี่ขอโทษ อืออออพ่อขอโทษนะลูก พ่อขอโทษ 
 
 
 
 
 
 
            ป๊อบปี้ละเมอ ออกมาฟางวางผ้าไว้ที่เดิมแล้ว กลับไปห้องตัวเองฟางนึกถึงตอนที่ป๊อบปี้ละเมอ ออกมา ฟางลูบท้องไปมาพร้อมกับคิดเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ เค้ามีพี่ฟ้าอยู่ทั้งหัวใจ เลิกคิดซะที 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อือออ 
 
 
 
แม่ป๊อบ:  อ้าวตื่นละ
 
 
 
 
ป๊อบ: แม่ ผมอยู่ ที่...บ้านฟาง
 
 
 
แม่ป๊อบ: อืมใช่ หมดสติเมื่อวานไง 
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วฟาง ฟางล่ะครับ 
 
 
 
แม่ฟาง: ฟางยังไม่ตื่นเลย 
 
 
 
ป๊อบ: ผมขออะไรหน่อยได้มั้ยครับ 
 
 
 
 
 
 
            ป๊อบปี้ไขกุญแจเข้ามาในห้องฟางอย่างเบามือที่สุดแล้วค่อยๆเดินไปดูฟางที่เตียง ฟางยังหลับอยู่ป๊อบปี้นั่งลงที่พื้นข้างๆเตียง เค้ามองฟางแล้วยิ้มออกมา ตอนแรกฟางนอนตะแคงแล้วค่อยๆขยับเป็นเป็นนอนหงาย
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แม่ไม่เป็นห่วงพ่อเลยเหรอ (ป๊อบปี้ค่อยๆวางมือลงบนท้องของฟาง) ลูกครับดิ้นรึเปล่านะ นี่พ่อนะ พ่อขอโทษนะ ที่เคยทำไม่ดีกับแม่ เคยพูดเคยว่าแม่ตั้งหลายอย่าง ลูกรู้มั้ยพ่อมันเป็นคนนิสัยเสีย ปากเสีย เป็นคนไม่ดี พ่อไม่รู้จะทำไงแล้ว พ่อไม่รู้ว่าแม่เค้าจะหายเกลียดพ่อเมื่อไหร่ ลูกอยู่ในท้องอย่าดื้อนะ อย่าทำให้แม่เจ็บนะ แม่เค้าเจ็บเพราะพ่อมาเยอะแล้ว พ่อไม่อยากให้แม่เจ็บอีกแล้วถ้าแม่ไม่อยากเห็นหน้าพ่อ พ่อก็จะไม่มาทำให้แม่รำคาญใจอีก ลูกต้องเป็นเด็กดีนะครับ พ่อรักลูกกับแม่นะ 
 
 
 
 
 
        ป๊อบปี้พูดจบก็จูบที่ลงที่นิ้วชี้กับกลางแล้วเอาไปแตะที่ท้องของฟาง แล้วก็เดินออกไปจากห้อง ฟางลืมตาขึ้นเมื่อประตูปิดลง ฟางเอามือจับท้องแล้วร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมไปนะครับ ขอบคุณมากนะครับสำหรับเรื่องเมื่อวาน
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกยังไงเราก็คนกันเอง 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ไม่อยู่รอน้องก่อนเหรอ
 
 
 
 
ป๊อบ: อย่าเลยครับ ฟางคงไม่อยากเห็นหน้าผมจริงๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              ฟางยืนมองป๊อบปี้จากด้านบนก็เห็นป๊อบปี้เดินออกไป 
 
 
 
 
 
ฟาง: ถูกแล้วล่ะ ทุกอย่างมันต้องจบแบบนี้ ถูกที่สุดแล้วฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: เราจะยอมแพ้แล้วเหรอ 
 
 
 
 
ป๊อบ:...........
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ยอมแพ้จริงๆเหรอ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ตอนที่ฟางคุยกับผม ผมสงสารฟาง ครั้งแรกที่คุยกันฟางเถียงกับผมจนเป็นลม ฟางพูดกับผมมันดูทำให้ฟางเหนื่อย เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ มันไม่เป็นผลดีกับฟางแล้วก็ลูกแน่ๆ ผมไม่ได้ยอมแพ้นะครับแม่ ผมแค่ไม่อยากให้ฟางต้องหนักใจ หรือเหนื่อยใจเรื่องผมตอนนี้