จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

 

           

 

 

 

        ทุกคนที่บ้านป๊อบปี้ต่างรอฟังข่าว

 

 

 

 

เขื่อน: เป็นไงพี่ฟางว่าไงบ้างพี่ 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางเค้า เค้าไม่อยากคุยกับพี่

 

 

 

        เสียงป๊อบปี้ดูเศร้าและท่าทางเหมือนคนหมดแรง 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แม่จะไปคุยให้เอง 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะทำทุกอย่างด้วยตัวผมเอง ผมเป็นคนทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เอง ผมจะแก้ไขทุกอย่าง ด้วยตัวผมเอง ผมขอตัวก่อนนะครับ

 

 

 

 

เฟย์: พี่ป๊อบน่าสงสารจัง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางหิวรึยังลูก 

 

 

 

 

ฟาง: เค้าไปแล้วใช่มั้ยค่ะ 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ไปแล้วลูก 

 

 

 

 

ฟาง: (ฟางเปิดประตูแล้วกอดคนเป็นแม่แน่น) 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ไม่เป็นไรนะลูก 

 

 

 

ฟาง: แม่คะ ฟางจะทำไงดีอะ

 

 

 

แม่ฟาง: ปรับความเข้าใจ ลองคุยกันดูดีมั้ย 

 

 

 

 

ฟาง: (ฟางคลายออมกอดแล้วส่ายหัว) ไม่คะ ไม่คุย ฟางไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับเค้าอีก แม่คะถ้าพรุ่งนี้เค้ามาอีก อย่าให้เค้าเข้ามานะ นะคะ

 

 

 

 

แม่ฟาง: แม่ว่า 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้าเกิดว่าแม่ให้เค้าเข้ามาในบ้านเรา ฟางจะไม่อยู่ที่นี้นะคะ ฟางจะไปที่อื่นหนีไปให้ไกลๆเลย 

 

 

 

 

แม่ฟาง: โธ่ฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อึก...พี่ขอโทษ....ฟาง (ป๊อบปี้หยิบรูปตอนแต่งงานขึ้นมาดูแล้วก็ร้องไห้ไป) 

 

 

 

 

 

 

 

            วันต่อมา

 

 

 

 

 

.....: ผมเปิดไม่ได้ครับคุณป๊อบ 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมละปกติผมก็เข้าไปได้ตลอด

 

 

 

 

....: คุณฟางสั่งไว้ครับ ห้ามคุณเข้ามาเด็ดขาด 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางสั่ง ! 

 

 

 

 

 

 

       ฟางยืนมองป๊อบปี้อยู่ที่หน้าต่างบนห้อง เค้าไม่รู้เลยจริงๆว่าจะทำยังไงต่อไปดีจะหลบหน้าก็คงหลบไม่ได้ตลอด จะหนีก็อยากหนี แต่ก็เป็นห่วงกลัวพาลูกไปลำบาก การกระทำของป๊อบปี้หลังจากที่รู้เรื่องลูกเค้าก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนมาก มันไม่เหมือนเดิม ตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดเพราะฝนกำลังจะตก ส่วนป๊อบปี้ยังยืนอยู่หน้าประตูรั้วไม่ไปไหน ฟางมองฟ้าสลับกับมองป๊อบปี้ 

 

 

 

 

ฟาง: ฝนตกเค้าก็กลับไปเองแหละ เลิกคิดถึงเค้าซะทีฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

                ฝนเริ่มตกลงมาเรื่อยๆ จนจะเริ่มหนักขึ้น

 

 

 

 

....: คุณป๊อบครับ กลับไปเถอะครับ 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ผมไม่ไป ผมจะยืนอยู่อย่างนี้แหละ  

 

 

 

 

....: คุณป๊อบครับ ฝนมันตกหนักขึ้นเรื่อยๆนะครับ ขึ้นไปอยู่ในรถก็ได้นะครับ อย่ายืนอยู่แบบนี้เลย เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมไม่ไป 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: ป๊อบปี้ทำไมไม่กลับไปก่อน

 

 

 

 

         พ่อฟางกางร่มมาดู 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ครับ ผมไม่กลับ ผมอยากคุยกับฟาง 

 

 

 

            แม่ฟางขึ้นไปหาฟางเพื่อคุยเรื่องป๊อบปี้ ฟางเลยเดินกางร่มตามออกมาติดๆ

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: กลับไปเถอะคะ อย่าทำแบบนี้เลย พ่อคะเข้าไปในบ้านเถอะคะ 

 

 

 

....: ผมบอกให้คุณป๊อบกลับไปแล้วแต่เค้าไม่ยอมครับคุณฟาง 

 

 

 

ฟาง: เข้าไปในบ้านเถอะ ไม่ต้องเฝ้าหรอก

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง พี่ขอโทษจะให้พี่ทำไงก็ได้ พี่ขอร้องนะ อย่าทำกับพี่แบบนี้เลยนะฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: อึก พอสักทีเถอะ กลับไปเถอะ จะทำยังไง ทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่ มันไม่เหมือนเดิม มันจะไม่เหมือนเดิมแล้วฟาง ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว พี่สัญญานะว่าจะดูแลฟางดูแลลูกของเรา ครอบครัวของเรา ให้มันดีไม่ให้มันเป็นแบบเมื่อก่อนอีก 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก แต่ฟางไม่ต้องการ อึก ฟางไม่ต้องการ อย่าทรมานตัวเองแบบนี้เลย จะมายืนตากฝนอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร ยืนไปฟางก็ไม่เปิดประตูให้ กลับไปได้แล้ว อย่ามาที่นี้อีก ถือว่าฟางกับลูกขอ ขอให้จบกันด้วยดีสักครั้งเถอะนะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟาง ฟาง ฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

            ฟางเดินกลับเข้าไปในบ้านปล่อยให้ป๊อบปี้ยืนตากฝนอยู่เหมือนเดิม