จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 
 
 
    ก๊อก ก๊อก ก๊อก 
 
 
 
ฟาง: ค่ะมาแล้วค่ะ
 
 
เคน: โทษนะครับคุณเป็นภรรยาของป๊อบปี้ใช่มั้ยครับ
 
 
ฟาง: เอ่อ ค่ะ ใช่ค่ะ 
 
 
เคน: เมาหนักเลยล่ะครับ
 
 
ฟาง: พามาข้างในเถอะค่ะ 
 
 
 
       เคนกับพนักงานชายอีกคนช่วยกันพาป๊อบปี้เข้ามาในห้อง โดยที่ฟางเดินนำไป แล้วพนักงานก็เดินออกไป 
 
 
 
ฟาง: ขอบคุณมากนะค่ะ คุณ
 
 
เคน: อ่อ โทษทีครับลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อเคนนะครับเป็นเพื่อนป๊อบตอนมัธยมนะครับ 
 
 
ฟาง: อ่อ ค่ะ ฟางนะค่ะ 
 
 
เคน: งั้นผมไม่รบกวนคุณฟางแล้วดีกว่านะครับ ฝากไอป๊อบมันด้วยนะครับ ผมไปก่อน
 
 
 
ฟาง: ค่ะ กลับดีๆนะคะขอบคุณมากนะค่ะที่พามาส่ง
 
 
 
เคน: ครับ
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เฮ้อ ทำไมเมาแบบนี้นะ 
 
 
ป๊อบ: ฮึ้ยย อาวววมาาอีกกกก 
 
 
ฟาง: เอาอะไรล่ะ นอนดีๆซิ 
 
 
 
             ฟางจับป๊อบปี้ให้นอนดีๆ ป๊อบปี้ก็ดึงฟางมากอด
 
 
ฟาง: !!!! พี่ป๊อบ
 
 
ป๊อบ: อย่าไปเลยนะ 
 
 
 
           ป๊อบปี้ละเมอ ออกมาแต่ตาของเค้าก็มองมาที่ฟาง แต่เค้ากลับเห็นฟางเป็นฟ้า ส่วนฟางก็จ้องป๊อบปี้ ทั้งคู่มองตากัน ก่อนที่ป๊อบปี้จะจูบฟาง
 
 
ป๊อบ: ผมรักคุณ 
 
 
              จากนั้นทั้งคู่ก็ปล่อยให้เป็นไปตามความรู้สึกของกันและกัน 
 
 
 
 
 
                  ป๊อบปี้ตื่นขึ้นมาก็เห็นฟางที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้านอนอยู่ข้างๆก็ตกใจ แล้วมองไปรอบๆเสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้น ป๊อบปี้ค่อยๆลุกขึ้นอย่างเงียบๆแล้วไปเข้าห้องน้ำ ส่วนฟางก็ยังหลับอยู่ ป๊อบปี้ออกไปนั่งนอกห้องริมสระว่ายน้ำแแล้วพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
 
 
 
ป๊อบ: ทำไงดีว่ะ 
 
 
ฟาง: พี่ป๊อบ มานั่งทำอะไรตรงนี้เหรอค่ะ 
  
 
      ฟางเองก็รู้สึกอายกับเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน 
 
ป๊อบ: เอ่อ เปล่า ฟางคือ
 
 
ฟาง: คะ มีอะไรรึเปล่า
 
 
ป๊อบ: เรื่องเมื่อคืน ชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ชั้นเมา 
 
 
                  ฟางรู้สึกชาตั้งแต่คำว่าขอโทษแล้ว แต่มันเจ็บกว่านั้นก็คงจะเป็นคำว่าไม่ได้ตั้งใจ คำพูดเมื่อคืนเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด ถึงแม้ภายในจะรู้สึกเสียใจ แต่ภายนอกก็ต้องฝืนยิ้มให้ไป 
 
 
 
ฟาง: จะมาขอโทษฟางทำไม อย่าไปคิดถึงมันเลย ฟางหิวแล้วอ่ะ ไปหาไรกินก่อนนะ 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวฟาง คือว่า 
 
 
ฟาง: หิวข้าวแล้วเนี้ยไปก่อนนะ (ฟางเดินออกไป)