Love My Boy รักนี้คือนาย

 

 

 

chapter 1

Love My Boy   รักนี้คือนาย

 

****

 

 

 

 

    ในเช้าวันที่สดใสมากๆวันหนึ่ง ผู้คนต่างตื่นขึ้นมาทำหน้าที่ของตัวเองอย่างแข็งขัน ได้เริ่มจ้นใหม่ในเช้าวันที่แสนสดใสนี่เสมอ แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบหรอกนะ แต่มันก็แค่วันธรรมดาสำหรับฉันวันหนึ่ง  ที่ต้องตื่นนอน อาบน้ำ ทานข้าว และออกไปทำงาน พอทำงานเสร็จก็กลับบ้าน มันวนเวียนอยู่แบบนี้มาเรื่อยๆ ฉันใช้ชีวิตแบบนี้มาสัก2ปีได้แล้วล่ะ  

   

     ย๊าาา มัวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปลื่อยอยู่ได้ สายแล้วเนี่ย ทำไงดีๆ ถ้าฉันไปทำงานสายอีกมีหวังโดนไล่ออกแน่ๆ ย๊ากกก

 

 

*

 

*

 

*

 

*

หลังจากอาบน้ำเสร็จ (อย่าเรียกว่าอาบเลยเรียกว่าวิ่งผ่านน้ำเลยก็ได้) ฉันก็รีบจัดการแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องตงต้องแต่งมันล่ะหน้าอ่ะ ไปมันอย่างนี้ล่ะ

 

*

 

นี่มันนานมากแล้วนะทำไมรถเมล์ยังไม่มาสักที ฉันก้มดูนาฬิกาสลับกับดูบนถนนแต่ไว้วี่แววรถเมย์สักคันก็ไม่มี จะขึ้นแท็กซี่ก็เสียดายเงิน ยิ่งใกล้สิ้นเดือนแล้วต้องประหยัด เอาว่ะ วิ่งก็วิ่ง

 

*

 

*

 

*

 

ฉันตัดสินใจวิ่งมาที่บริษัทอย่างเหนื่อยหอบ  ก่อนจะก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง

 

 

8.15!!!

 

 

ย๊ากกก นี่ฉันสายมา15นาทีแล้วหรอเนี่ย ตายๆๆๆ  ฉันรีบวิ่งเข้าไปในที่ทำงานอย่างเงียบ ตอนนี้พนักงานทุกคนเริ่มทำงานกันหมดแล้ว จะมีก็แต่โต๊ะทำงานของฉันโต๊ะเดียวที่ยังว่างอยู่ ฉันรีบตีเนียนค่อยๆย่องไปนั่งที่โต๊ะตัวเองให้เบาที่สุด หวังว่าคงไม่มีใครสนใจฉันนะ

 

 

''คุณคิมแทยอน!!!'' เฮือกก! เสียงนี้...ฉันจำได้ดี ซวยแล้วแทเอ้ยย ฉันค่อยๆหันหลังกลับไปแล้วยิ้มเหย่ๆ ให้กลับหัวหน้า

 

 

''ว่าไงบอส มะ...มีอะไรรึเปล่า'' ย๊าาา ทำไงดีบอสค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันแล้ว

 

 

''วันนี้คุณมาสาย 15 นาที ผมเคยบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าพนักงานที่นี่เค้าทำงานกันตรงเวลา'' บอสตวาดฉันเสียงดัง พนักงานคนอื่นๆเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิดหน่อยแล้วก้มลงไปทำงานต่อ เหมือนกับพวกเขาคงจะชินกันแล้ว ฉันได้แต่ก้มหน้าฟังบอสด่าต่อไป

 

 

''ฉันขอโทษคะ แต่ครั้งหน้าฉันจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก'' หลังจากที่บอกตำหนิฉันเสร็จ ฉันก็รีบพูดขึ้นทันที แต่ดูเหมือนว่าบอสจะทำหน้าเอือมระอา ก่อนจะยื่นใบอะไรสักอย่างมาให้ฉัน

 

 

''อะไรคะ'' ฉันถามอย่างงุนงง พร้อมกับมองหน้าบอส

 

 

''ผมไล่คุณออก นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณไม่ใช่พนักงานของบริษัทนี่อีก อ่ะเซ็นซะ แล้วก็รีบเก็บของออกไปด้วยนะ''  บอสพูดจบก็ยัดใบลาออกใส่มือฉันก่อนจะเดินนออกไปทันที

 

 

''แต่บอสคะ บอสจะไล่ฉันออกเพราะว่าฉันมาสายไม่ได้นะคะ มันไม่มีเหตุผลเลย'' ฉันตะโกนถามกลับไป ใช่ มันไม่มีเหตุผลเลย

 

 

''เหตุผลก็คือคุณไม่ได้มาสายครั้งแรก แต่คุณมาสายเป็นครั้งที่3 และกฎของบริษัทนี้คือห้ามเลทห้ามสาย ซึ่งคุณเองก็รู้ดี รีบเก็บของซะ ฉันจะได้หาพนักงานใหม่มาแทนเธอ'' 

 

 

''แต่...'' ฉันกำลังจะเถียงต่อ แต่บอสดันเดินหนีไปซะก่อน นี่ฉันถูกไล่ออกอีกแล้วหรอเนี่ย ทั้งที่ฉันพึ่งย้ายเข้ามาทำงานได้แค่เดือนกว่าๆเองนะ เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยสิน่าา บริษัทก่อนๆก็บอกว่าฉันทำงานไม่ดีบ้าง ทำผิดกฏบ้าง ใช่ ฉันยอมรับว่าฉันมาสายจริงๆ แต่ทำไงได้ล่ะ บอสน่าจะเห็นใจคนบ้านไกลอย่างฉันบ้างนะ และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้รวยเหมือนพนักงานคนอื่นๆ ที่จะมีรถส่วนตัวขับมาทำงานได้เอง เหอะออกก็ออกว่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำงานที่นี่สักเท่าไหร่หรอก เงินเดือนก็น้อย แถมใช้งานอย่างกะทาส รวมถึงบอสหน้าโหดนั่นด้วย 

 

 

''เสียใจด้วยนะแทยอน นี่บริษัทที่เท่าไหร่แล้วล่ะ'' เสียงยัยยอนฮวาที่นั้งโต๊ะข้างๆฉันพูดเสียดสีขึ้นมา เหอะ!เห็นว่าเป็นรุ่นพี่ในบริษัทหรอกนะฉันถึงไม่ต่อล้อต่อเถียงด้วย แต่ไหนๆวันนี้ฉันก็โดนไล่ออกล่ะ ขอจัดสักดอกหน่อยละกัน

 

 

''แล้วมันหนักส่วนไหนของพี่ไม่ทราบ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าที่พี่อยู่รอดมาในบริษัทนี้ได้น่ะเพราะอะไร'' ฉันตอบกลับอย่างหน้าตาเฉย หึ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าพี่กับบอสหน้าโหดจอมหื่นนั่นนะมีความสัมพันธ์ลึกซึ่งอะไรกัน 

 

 

 

''เธอหมายถึงอะไรหรอแทยอน อย่ามาใส่ร้ายพี่สิ'' พูดเสียงหวานแต่สายตาแข็งกร้าวแบบนั้น เหอะ นางร้ายชัดๆ

 

 

 

''พี่ยอนฮวาน่าจะรู้ตัวเองดีที่สุดนะคะ ไปนะคะ หวังว่าเราคงไม่ต้องมาพบกันอีก อ๋อ เรื่องที่พี่กับบอสมีอะไรกันในที่ทำงานรวมถึงห้องน้ำด้วย ฉันจะเก็บไว้เป็นความลับนะคะ บายย'' ประโยคหลังฉันตั้งใจพูดเสียงดังๆ ทำให้พนักงานคนอื่นหันมามองที่ฉันกับยัยยยอลฮวาขี้ประจบเป็นตาเดียว ก่อนที่ฉันจะยักไหล่ให้แล้วเดินออกมาอย่างมีความสุข ฮ่าๆๆ สะใจจริงๆ ป่านนี้เธอคงอายรุ่นน้องในที่ทำงานมากๆเลยล่ะ ภายนอกดูเป็นพี่ที่แสนดีดีคอยช่วยเหลือคนอื่นๆตลอด แถมได้รับรางวัลพนักงานดีเด่นทุกปี แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าภายในเธอขุ่นซะไม่มี ฉันไม่อยากเล่าหรอกนะว่าตอนที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ๆ ฉันโดนยัยพี่ยอนฮวาแกล้งอะไรบ้าง  

   

 

   ฉันยกกล่องที่มีแต่ของใช้ของฉันลงมาข้างล่าง ก่อนจะมองหารถกลับบ้าน แล้วชีวิตฉันต้องเจออะไรอีกบ้างเนี่ย จะมีวันไหนที่ฉันได้อยู่อย่างสุขสบายบ้าง เมื่อไหร่ที่ฉันจะมีเงินทองใช้อย่างที่คนอื่นเค้ามีบ้าง พอมีเงิน อยากกินอะไรก็ได้กิน อยากซื้ออะไรก็ได้ซื้อ ไม่ต้องมาทำงานหาเงินงกๆแบบนี้ เมื่อไหร่กันนะ...ที่ชั้นจะมีชีวิตแบบนั้นสักที ฉันพูดกลับตัวเองในใจก่อนจะตัดสินใจเดินกลับบ้าน เพราะขืนนั้งรอรถเมล์ต่อไปฉันคงไม่ได้กลับ

 

 

 

*******************************************

 

 

''ห๊ะ แม่ว่าไงนะครับ''  ผมตกใจกลับคำพูดที่แม่พูดเมื่อกี้ นี่ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย

 

 

''ลูกได้ยินไม่ผิดหรอก แม่จะให้ลูกแต่งงานกับยุนอา อีกไม่นานเธอก็จะกลับมาแล้วแม่ก็เลยจะเตรียมงานรอหนูยุนอาเลยไงจ๊ะ'' ช็อคคค!!! ไม่มีทาง ผมไม่มีทางแต่งงานกับยุนอาเด็ดขาด

 

 

''แต่ผมกับยุนอาเราเป็นพี่น้องกันนะครับ ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินเลยนอกจากน้องสาว'' ผมตอบไปตามจริง ผมกับยุนอาเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆเธอชอบมาเล่นที่บ้านของผมบ่อยๆ แต่เธอไม่ได้สนิทกับผมคนอื่นหรอกนะเธอสนิทกับเซฮุนน้องชายของผมมากกว่า อาจเป็นเพราะว่าพวกเขาทั้งสองอายุเท่ากันมั้ง และอีกอย่างผมก็แอบเชียร์สองคนนี้อยู่ด้วยแล้วไหงแม่ดันให้ผมไปแต่งงานกับยุนอาซะได้

 

 

''ไม่คิดแต่เดี๋ยวก็คิดเองแหละจ๊ะ ถ้าลูกเห็นหนูยุนตอนนี้แล้วลูกจะต้องตกหลุมรักเธอแน่ๆ'' นั้นสินะ ตอนเด็กๆเธอยังเป็นเด็กมอมแมมเอาแต่เล่นอยู่เวลาก็ผ่านมาเกือบสิบปี ที่ผมไม่ได้เจอยุนอาเพราะเธอไปเรียนต่างประเทศ กลับมาคราวนี้คงสวยมากๆแหละนะ แต่ผมคงไม่ตกหลุมรักเธอแน่ๆ ไม่ว่าเธอจะสวยแค่ไหน เพราะตอนนี้ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

 

 

 

''ยังไงผมก็ไม่ตกหลุมรักยุนอาหรอกครับ แล้วแม่ถามยุนอารึยังว่าเธออยากแต่งกับผมรึเปล่า'' นั่นสิ แล้วยุนอารู้เรื่องรึยังเนี่ย บางทีเธออาจจะไม่เห็นด้วยกับผมก็ได้นะ

 

 

 

''แม่คุยกับเธอเรียบร้อยแล้วจ๊ะ เธอบอกตกลงที่จะแต่งกับลูก'' ย๊ากกก อะไรนะ นี่ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย ยุนอาเนี่ยนะอยากแต่งกับผม ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีทาง

 

 

 

''แต่ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะครับแม่ถ้าแม่เห็นเธอแม่ต้องชอบเธอเหมือนผม'' ผมตอบแม่ไป ในใจรู้สึกมีความสุขที่ได้พูดถึงเธอคนนั้น

 

 

 

''แล้วไหนล่ะจ๊ะเธอคนนั้น แม่เองก็อยากเจอเธอเหมือนกัน'' เอ่อ จะตอบยังไงดี  ก็ในเมื่อตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่นี่นี่น่า จะโทรเรียกให้เธอมาก็ไม่ได้เพราะเราอยู่ไกลกันเหลือเกินและเธอเองก็มีภารกิจที่ต้องทำด้วย

 

 

 

''ตอนนี้ผมยังพาเธอมาเจอแม่ไม่ได้จริงๆนะครับ เอาไว้เธอพร้อมเมื่อไหร่แม่รอเจอหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ได้เลย'' ผมพยายามพูดเกลี้ยกล่อมแม่ แต่ดูเหมือนแม่จะไม่เชื่อ

 

 

 

''นี่ลูกไม่ได้โกหกแม่ใช่มั้ย แม่ไม่เชื่อหรอกทำไมเธอถึงยังไม่พร้อมที่จะเจอแม่ล่ะ แม่รับได้นะไม่ว่าเธอจะจนหรือรวยของแค่เป็นคนดีและเป็นคนที่ลูกรักก็พอ''  แม่พูดแล้วมองมาทางผมอย่างต้องการคำตอบ

 

 

 

''เธอเป็นคนดีแน่นอนครับ แต่ตอนนี้เธอติดเรียนอยู่ต่างประเทศเหลืออีกแค่หนึ่งปีเธอก็จะกลับมา และตอนนั้นเราจะแต่งงานกันตามที่แม่ต้องการ''ผมพูดอธิบายเหตุผล แม่พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ

 

 

 

''แล้วทำไมเธอถึงต้องไปเรียนต่างประเทศด้วยล่ะ'' แม่ถาม

 

 

 

''มันเป็นความฝันของเธอน่ะครับ เธอฝันที่จะเป็นดีไซเนอร์ชื่อดังเลยต้องไปเลยหาความรู้เพิ่มเติม''ผมตอบ

 

 

 

''แล้วลูกกับเธอ คบกันได้นานเท่าไหร่แล้วล่ะ'' แม่ยังคงถามต่อ 

 

 

 

''ถ้าเป็นก่อนที่เธอจะไปเรียนต่างประเทศ ก็ประมาณเกือบสองเดือนครับ'' ผมตอบกลับ

 

 

''คบกันแค่สองเดือนลูกคิดว่ามันเป็นความรักแล้วหรอไง แล้วไหนเธอก็หนีลูกไปเรียนต่ออีก'' นั่นไง ว่าแล้วว่าแม่ต้องบ่น

 

 

 

''แล้วระหว่างที่เธอไปต่างประเทศ เธอได้ติดต่อกลับมาบ้างมั้ย'' แม่ถามต่อ ตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

 

 

 

''ติดต่อมาครับ'' ผมตอบ

 

 

 

''บ่อยมั้ย'' เฮ้อออ นี่แม่จะถามทุกเรื่องเลยใช่มั้ยเนี่ย

 

 

 

''ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ เพราะเธอยุ่งๆ'' ผมตอบไปตามตรง ก่อนที่จะได้ยินเสียงถอนหายใจของแม่

 

 

 

'ฟังแม่นะแบค ลูกควรจะปล่อยเธอไปตามทางของเธอ เวลาและความห่างไกลมันไม่ได้ทำให้ลูกและเธอรักกันมากขึ้นหรอกนะ มันยิ่งทำให้พวกลูกห่างเหินกันมากขึ้นซะอีก อีกอย่างลูกคิหรอว่าอยู่ไกลกันขนาดนี้แล้วเธอจะไม่มีคนอื่น ลูกควรปล่อยเธอไปความฝันของเธอ ส่วนลูกก็ควรมองหาคนใหม่ๆได้แล้ว และคนที่เหมาะสมที่สุดตอนนี้คือหนูยุนอา'' เฮ้ออ วกกลับมาหายุนอาจนได้สิน่าา

 

 

 

''แต่...'' 

 

 

''ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น ปล่อยเธอไป แล้วลูกก็เริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ซะ'' สิ้นคำสั้งแม่ก็เดินเข้าห้องไปเลย ผมได้แต่คิดว่าจะทำยังไงต่อดี ผมควรจะทำตามที่แม่บอกรึเปล่า แต่เธอสัญญากับผมแล้วนี่นาว่าถ้าเธอประสบความสำเร็จเมื่อไหร่เธอจะกลับมาหาผม ถึงแม่ว่าผมจะรอเธอมาเกือบสามปีแล้วก็ตาม แต่อีกแค่หนึ่งปีเท่านั้น ที่เธอบอกว่าเธอจะกลับมา ผมควรรอ หรือหยุดไว้แค่นี้ดี

 

 

 

 

******************************************

ฝากเรื่องนี้กันด้วยนะคะ เป็นเรื่องแรกที่แต่งเลย ไม่รู้จะสนุกรึเปล่า และก็ชอบคู่แบคแทมาก แต่ถ้าใครไม่ชอบก็กดออกเลยนะคะ โอเคเนาะ