สายใยแห่งรัก

“เจ้าหญิงทรงคิดอะไรอยู่เพค่ะ” นารีถามขณะที่เห็นเจ้าหญิงยืนชมสวนดอกไม้อยู่ตามลำพัง
“เปล่านี่”
“คิดถึงท่านจิราอยู่ใช่ไหมเพค่ะ”
“จะบ้าเหรอนารี (เขินพระพักตร์แดง) จะไปคิดถึงเค้าทำไม นี่ไปเป็นข้ามวันข้ามคืนก็ยังไม่กลับไ
เจ้าหญิงตรัสในพระทัยรู้สึกกังวล
“เจ้าหญิง” ศรีเมืองเดินเข้ามาทำความเคารพเจ้าหญิง
“มีอะไรเหรอศรีเมือง”
“เอ่อ ท่านจิราให้คนมาแจ้งว่าอีกสองสามวันจึงจะกลับมาที่ค่าย”
“ทำไมล่ะ” เจ้าหญิงตรัสถามอย่างสงสัย
“มีธุระสำคัญนะเพค่ะ” ศรีเมืองกล่าวก่อนจะยื่นตะกร้าสองใบให้นารี
“นี่เป็นของที่ท่านจิรานำมาฝากพระองค์”
“เจ้าหญิงผ้าสวยๆทั้งนั้นเลยเพค่ะ” นารียื่นผ้าทอและเครื่องประดับให้เจ้าหญิงทอดพระเนตร
“ขอบใจมากนะศรีเมือง”
“เจ้าหญิงควรขอบคุณท่านจิรามากกว่า” ศรีเมืองพูดก่อนจะยิ้มให้เจ้าหญิงแล้วเดินออกไป
“เห็นไหมเพค่ะ ว่าท่านจิราเป็นห่วงพระองค์แค่ไหน ตัวไม่มาแต่ของฝากมากมายเชียว” นารีพูดพลางยิ้มแก้มปริ
“ห่วงอะไรกัน เหลวใหลจริงๆนารี” เจ้าหญิงตรัสก่อนจะเดินนำหน้าไป ภายในพระทัยยังสับสน เมื่อโจรจิราผู้นี้ที่ทำให้พระองค์รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยยามที่มีเขาอยู่ใกล้ ยามนี้เขาไม่อยู่ทำให้รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป
 
 
สวนดอกไม้นานาพรรณที่กำลังเบ่งบาน สร้างความชื่นใจแก่ผู้พบเห็น แม่ทัพอาทรและทหารคนสนิทจึงเลือกที่จะเดินชมดอกไม้ในสวน
“นั่นขบวนของใคร” แม่ทัพอาทรถามทหารเมื่อเห็นนางกำนัลหลายนางเดินถือตะกร้าดอกไม้มาแต่ไกล
“ออ เจ้าหญิงจันทราวดีขอรับ”
“เจ้าหญิง”แม่ทัพอาทรยิ้มก่อนจะเดินเข้าใกล้ๆ
“อ้าวท่านแม่ทัพ ท่านไม่ได้ตามเสด็จเจ้าชายธนาหรอกเหรอ” เจ้าหญิงตรัสถามด้วยความสงสัย
“หม่อมฉันรู้สึกเบื่อๆเลยอยากเดินดูของสวยๆงามๆบ้าง แล้วนี่จะเสด็จไปที่ใด”
“เรากับนางกำนัลจะไปจัดดอกไม้ที่ตำหนักเจ้าชายธนานะ”
“เจ้าหญิงคงทรงเหนื่อยมาก”
“ไม่หรอก จริงสิถ้าว่างเมื่อไหร่ท่านบอกเราด้วย เราจะได้เตรียมผ้าไปฝากมารดาท่านตามที่ตกลงกันไว้”
“ขอบพระทัย” แม่ทัพอาทรน้อมศีรษะขอบคุณ
“เอ่อใจจริงท่านแม่ทัพอยากจะได้ลูกสะใภ้จากเมืองนี้ไปฝากมารดาด้วยพะย่ะค่ะ” ทหารคนสนิทกล่าว
“เอ เจ้านี่” แม่ทัพอาทรกล่าวด้วยความอาย เหล่านางกำนัลต่างพากันหัวเราะระริกระรี้
“ถ้าเป็นเรื่องนี้เราคงหาให้ท่านแม่ทัพไม่ได้หรอกนะ” เจ้าหญิงตรัสยิ้มๆ ก่อนจะเสด็จออกไป
แม่ทัพอาทรมองตามก่อนจะตบกบาลทหารคนสนิทไปหนึ่งที