อนิลตระนคร (เมืองแห่งคำสาป)

    ณ ร้านอาหารใกล้ๆกับมหาวิทยาลัย
ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์)
    "ฮัลโหล" เบลล่ารับสายด้วยความแปลกใจ เพราะเบอร์ที่โทรมาไม่คุ้นเลย
     'เบลล่า ตอนนี้อยู่ที่ไหน กลับหอพักรึยัง' เสียงเจมส์แว่วมาจากปลายทาง น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วง
      "อยู่ที่ร้านอาหารใกล้มอนี่แหละ เดี๋ยวก็กลับแล้ว" เบลล่าตอบ
  ิ     'แล้ว..... จะให้ไปรับมั้ย" เจมส์ถามพลางรอลุ้นคำตอบ เบลล่านิ่งไปสักพัก
       "ไม่เป็นไร ชั้นกลับเองได้ นายพักผ่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เอ่อชั้นขอโทษนะที่วันนี้ทำตัววีน งี่เง่า" เบลล่าสำนึกผิด
       ' ไม่เป็นไร สำหรับเธอเราให้อภัยเสมอ' เจมส์ตอบอย่างอายๆ จนเบลล่าที่อยู่ปลายสายเขินหน้าแดง
        "เออๆ งั้นแค่นี้นะเดี๋ยวก็กลับแล้ว" เบลล่ารีบวางสาย ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ เจมส์วางหูพลางนึกถึงใบหน้าหวานๆของ     เบลล่าแล้วยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข
 
 
 
      คืนนี้อาจารย์วสันต์อยู่ในห้องพัก เขาจ้องมองแหวนนิลสีดำในมืออยู่เนิ่นนาน ก่อนจะหลับตาอธิษฐาน
     "เจ้าของ นิล ที่แท้จริงช่วยไขข้อสงสัยเหล่านี้แก่ข้าพเจ้าด้วยเถิด" 
      ภายในปราสาทแห่งหนึ่ง ประดับประดาด้วยเครื่องเงินและทองมากมาย ผ้าม่านสีทองปลิวสไหว วสันต์มองรอบๆอย่างสงสัย ก่อนจะพบผู้หญิงคนที่เขาเคยฝันถึง หล่อนนั่งอยู่บนแท่นสีขาว 
      "ท่านอัศวิน เราดีใจยิ่งนักที่ท่านมา" หล่อนลุกขึ้นยืน นัยต์ตาสวยคมจ้องมายังเขา ใบหน้างามดีใจแต่อีกนัยน์หนึ่งก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด
     "นางคือ เจ้าของนิลโบราณนี้ใช่หรือไม่" วสันต์ถามรู้สึกว่าเสียงของเขาแผ่วเบามาก
     "ใช่แล้ว เราได้เคยมอบนิลนี้ให้แก่ท่าน " หล่อนตอบ
      "ในอดีต เราเป็นใครกันแน่" วสันต์จ้องมองหญิงสาวอย่างสงสัย หญิงสาวเดินไปที่หน้าต่าง
       "ท่านคือ อัศวิน แม่ทัพเอกแห่งอนิลตรนคร ท่านเก่งกาจในการรบและภักดีต่อพระราชา เพราะท่านคือพระสหายคนสนิทของพระองค์" 
      "แล้วนางเล่า นางเป็นใคร" วสันต์ถาม หญิงสาวผู้นั้นนิ่งไปก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
       "เราเป็นใครไม่สำคัญหรอก ท่านเกิดในภพใหม่ แต่เรายังอยู่ ณ ที่นี้มิอาจไปไหนได้" หยาดน้ำตาที่ไหลรินบ่งบอกถึงความเสียใจอย่างมาก วสันต์รู้สึกได้เขาค่อยๆเช็ดน้ำตาให้กับหล่อน 
       "นางมีชื่อว่าอะไร เราจะได้เรียกถูก"
        "เรามีนามว่า มาระตรี เป็นพระขนิษฐาในองค์ อนิลตราช พระราชาแห่งอนิลตรนครแห่งนี้" เมื่อฟังจบวสันต์หรืออัศวินก็คุกเข่าลงต่อหน้านาง ผู้เป็นพระขนิษฐาของพระราชา
         "เจ้าหญิงมาระตรี ทำไมเจ้าหญิงถึงบอกว่าไปที่ไหนไม่ได้"
เจ้าหญิงจับแขนของเขาเดินออกมาที่หน้าต่าง
          "ท่านลองมองด้านนอกให้ดีสิ อัศวิน"
วสันต์มองไปด้านนอกเห็นปลาหลายตัวว่ายน้ำอยู่ 
          "ปราสาทแห่งนี้อยู่ใต้น้ำ ทำไมจึงเป็นเช่นนี้เจ้าหญิง"
         "เพราะที่นี่โดน ...." เจ้าหญิงตรัสได้เท่านี้ก็เกิดพายุพัดน้ำถาโถมเข้ามายังปราสาท กระแสน้ำพัดพาร่างทั้งสองให้พรากจากกัน
         "ท่านอัศวิน" สองหัตถ์ที่ประสานกันค่อยๆคลายออก
        "เจ้าหญิง" วสันต์สะดุ้งตื่นจากเตียงนอน เจามองไปรอบๆห้อง ไม่มีแล้วปราสาทที่สวยงาม ไม่มีแล้วเจ้าหญิงผู้งดงาม
        "เจ้าหญิง มาระตรี" น้ำตาของเขาไหลออกมา แสดงถึงความเจ็บช้ำที่ยากเกินจะบรรยาย
 
 
เช้าวันรุ่งขึ้นที่ห้องสมุดมหาวิทยาลัย
เจมส์ เบลล่า พอร์ช แพนเค็ก นิว มีน มานพ และแก้ม ฟังเรื่องราวในฝันที่อาจารย์หนุ่มเล่าอย่างสนใจ
     "เฮ้อ แบบนี้ก็ไม่รู้สิครับว่าทำไมแมืองถึงจมอยู่ใต้น้ำ แล้วเราจะช่วยเจ้าหญิงได้ยังไง" เจมส์พูดขึ้นหลังจากที่อาจารย์หนุ่มเล่าความฝันของเขาจบลง
     "อาจารย์ก็อยากจะช่วยเจ้าหญิงเหมือนกัน" วสันต์พูด
      "เอ่อ แล้วอาจารย์คิดว่าเมืองใต้น้ำนี่มีจริงรึเปล่าครับ" นิวถามขึ้น วสันต์ทำหน่าครุ่นคิด
     "บอกตรงๆนะ อาจารย์ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน"
     "อาจารย์ค่ะ อาจารย์จำตอนที่มีคนเอานิลให้รึเปล่าค่ะ" เบลล่าพูดขึ้น
      "ใช่แล้วอาจารย์เล่าว่าเดินไปที่ริมน้ำ" มานพนึกขึ้นได้
    ิิ "หรือจะเป็นบึงน้ำแห่งนั้น" วสันต์พึมพำ
     "แบบนี้ต้องพิสูจน์ค่ะ" แพนเค็กพูดพร้อมกับตบโต๊ะดังปัง ทุกคนสะดุ้งหันมองแพนเค็กตาเดียว
      "เอ่อ ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ" แพนเค็กยกมือไหว้ขอโทษอาจารย์และเพื่อนๆ
    "ยัยบ๊องเอ้ย" พอร์ชด่า แพนเค็กเชิดใส่
    "เป็นความคิดที่ดีนะแพนเค็ก เราต้องพิสูจน์ดูนะค่ะ" มีนที่ปกติเป็นคนไม่ค่อยพูดแสดงความ คิดเห็น
    "เอ่อใช่สิไอ้เจมส์ เดือนหน้าพวกเราต้องออกค่ายอาสากันนี่หว่า" พอร์ชพูดกับเจมส์
    "จริงด้วย" เจมส์เพิ่งนึกขึ้นได้
    "งั้นก็ไปที่ภาคอีสานซิ ทุกคนว่าไง" แก้มถามความเห็นจากเพื่อนๆ ทุกคนพยักหน้าตกลง
      "ขอบใจมากนะ ที่ช่วยอาจารย์" วสันต์ยิ้มกับลูกศิษย์ เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก อย่างน้อยก็มีคนที่พร้อมจะช่วยเขา