อนิลตระนคร (เมืองแห่งคำสาป)

     ที่ห้องสมุดเบลล่า มานพ เจมส์ ช่วยกันเก็บหนังสือไว้ที่เดิม

แก้มมองแพนเค็กกับพอร์ชที่สภาพดูแทบไม่ได้

      "พวกเธอสองคนทำตัวเหมือนเด็กอนุบาลเลยอายคนอื่นเค้าบ้างโตๆกันแล้วนะ" แก้มเท้าสะเอวบ่น

       "ตั้งแต่รู้จักมาเธอพูดถูกใจชั้นก็วันนี้แหละ" เบลล่าตบไหล่แก้มเบาๆ

        "ก็ไอ้พอร์ชมันมาแกล้งชั้นก่อนนี่นา"

        "มันก็ทั้งสองคนนั่นแหละ" มานพช่วยเสริมอีกแรง

        "โอเคร ชั้นผิด" แพนเค็กเดินออกไปไม่ทันมองชนกับใครคนนึงเข้า

        "อาจารย์วสันต์!!!!!"แพนเค็กยกมือไหว้ขอโทษ ก่อนจะก้มลงเก็บสร้อยคอสีดำที่มีแหวนสีดำนิลห้อยอยู่อย่างตกตะลึง     

        "แหวนอาจารย์สวยดีนะค่ะ" แพนเค็กยื่นแหวนให้อาจารย์หนุ่มแต่กับมีมือๆหนึ่งคว้าไป

         "ขอโทษนะครับ ผมขอดูหน่อย" มานพหยิบแว่นขยายออกมาส่องดูท่าทางจริงจังมาก

         "นายนี่บรรพบุรุษเค้าเป็นพวกชอบสะสมของเก่านะค่ะอาจารย์" เบลล่าอธิบายเมื่อเห็นอาจารย์หนุ่มทำหน้ามึนงง

วสันต์พยักหน้า

         "ตัวแหวนทำจากเงินอย่างดี แต่ที่น่าสนใจคือนิลสีดำนี่แหละครับ เป็นของหายากมากมีความแวววาวและแข็งมากด้วย"

        "เฮ้ย!!!นิลนะไม่ใช่เพชรมั่วล่ะ" พอร์ชที่ฟังอยู่พูดแทรกขึ้น

        "เงียบไปเลย" แพนเค็กชี้หน้าพอร์ช

        "จริงๆครับ นิลชนิดนี้มีอายุมากแต่ผมก็ตอบไม่ได้ว่ากี่ปี"

        "แล้วอาจารย์ได้แหวนวงนี้มาจากไหนค่ะ" เบลล่าถามขึ้น

วสันต์มองหน้าลูกศิษย์ก่อนจะนึกย้อนไปเมื่อ 6 ปีก่อน ขณะที่เขาเป็นนักศึกษาปริญญาตรี เขาได้เดินทางไปเยี่ยมเพื่อนที่ภาคอีสานในช่วงปิดเทมอ 

        "คืนนั้นเพื่อนอาจารย์ออกไปเที่ยวในเมือง แต่อาจารย์ไม่อยากไปเลยโกหกว่าปวดหัวอยากขอนอนพัก"

วสันต์นึกถึงตอนที่ออกไปเดินเล่นเหมือนมีอะไรดลใจให้เดินไปที่บึงน้ำขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง และเขาก็พบหญิงชราคนหนึ่งที่ใส่ชุดขาว วสันต์เดินเข้าไปหาพร้อมกับยกมือไหว้

       "คุณยายบ้านคุณยายอยู่แถวนี้รึเปล่าครับ" วสันต์รู้สึกแปลกๆเพราะแถวนี้มีแต่ป่า ถำ้และแม่น้ำ ไม่มีบ้านคนเลย

        "เมื่อก่อนนะใช่ แต่เดี๋ยวนี้อะไรอะไรมันได้เปลี่ยนไปแล้ว

เพราะ......" หญิงชราพูดได้เท่านี้ แววตาก็สลดลง

       "เพราะอะไรครับ"

       "ช่างเถิด พูดไปก็ยากนักที่เจ้าจะเข้าใจ" หญิงชรากล่าวยิ่งทำให้วสันต์งงหนักไปอีก

       "นี่ก็ดึกมากแล้วหากคุณยายไม่มีที่พักไปพักบ้านเพื่อนผมก็ได้นะครับ"

หญิงชราส่ายหน้า ก่อนจะยื่นกล่องไม้ใบเล็กๆให้เขา

        "เก็บรักษาของสิ่งนี้ไว้ให้ดี ภายหน้าเจ้าจะได้ใช้มัน"

ไม่ทันที่วสันต์จะได้พูดอะไรหญิงชราผู้นั้นก็เดินหายไปเร็วมากเหมือนมีลมพัดไป

        "คุณยายครับ " วสันต์เปิดกล่องใบเล็กห่อดูพบผ้าสีแดงห่อแร่รัตนชาติสีดำแวววาวสวยงาม

       "ของมีค่าขนาดนี้ไม่น่าเอามาให้เลย" วสันต์บ่นก่อนจะเดินกลับบ้านไป

         "จากนั้นอาจารย์ก็มาตามหาคุณยายที่ริมน้ำทุกคืนเพื่อจะเอา นิล ไปคืนแต่ก็ไม่เจอยายอีกเลย จนต้องนำกลับมากรุงเทพแล้วก็ใส่ไว่ในแหวนอย่างที่พวกเธอเห็น"

        "เป็นเรื่องที่แปลกมากค่ะอาจารย์" แพนเค็กพูดขึ้น

        "ใช่ครับอาจารย์ผมไม่อยากจะเชื่อเลย" เจมส์พูดเสริม

        "ทีแรกอาจารย์ก็ไม่เชื่อนะ แต่....."

         "แต่อะไรครับ" มานพถามขึ้นด้วยความสงสัย

         "ทุกครั้งที่อาจารย์นอนหลับโดยใส่แหวนนี้ไว้กับตัวอาจารย์มักจะฝันเห็นผู้หญิงแต่งชุดโบราณ เธอสวยมาก"

          "ฟังแล้วขนลุกเลยค่ะ" เบลล่ากอดอกมองไปรอบๆห้อง

           "ไม่ต้องกลัวนะเบลล่า" เจมส์ถือโอกาสเขยิบเข้ามานั่งติดกับเบลล่า มานพมีสีหน้าครุ่นคิด

            "ผมว่าต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ ผู้หญิงที่เข้าฝันอาจารย์เธอได้บอกอะไรรึเปล่าครับ" 

            "ไม่เลยมานพ อาจารย์คุยกับเธอไม่ได้เลย"

วสันต์ส่ายหน้ามองลูกศิษย์แต่ล่ะคน ที่นั่งฟังเรื่องราวของเขาอย่างตั้งใจ