ดินแดน ของหัวใจ

~กริ๊งงงงง~ เสียงกริ่งเลิกเรียน
ฉันเดินขากะเพกออกจากห้อง แล้วมีเสียงเรียกฉันตามหลังขึ้น แต่ฉันได้ยินแล้วจนอยากจะเดินหนีตาบ้านี้หัยเร็วที่สุด แต่ติดอยุ่ที่ว่า หัวเข่าน่ะสิ่ T^T
"นิ่!!ยัยบื้อ รอฉันด้วยเส้ " เสียงโซซุเกะคุงตะโกนเรียก แล้วเค้าก้รีบเก็บกระเป๋าเดินเร็วมาหาฉัน "ทำไมฉันต้องรอนายด้วยร่ะ??" ฉันทำเสียงหงุดหงิด ปนกับความเจ็บ
 
"ก็ฉันต้องดูแลเทอนิ่ ฉันก้ไม่ได้อยากจะกลับกะเทอหรอกน่ะ แต่ฉันเปนหัวน่าห้องนิ่ฉันก้ต้องดูแลเพื่อนๆอย่างเทอ "พอเค้าพูดจบคำว่าไม่ได้อยากกลับ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
"โซซุกะคุงงงง!! ^/v/^ รอฉันด้วยสิ่ ~แฮ้กกก แฮ้กก~ " เสียงมิกิจังพุดด้วยเสียงที่เหนื่อยเพราะวิ่งมาหาโซซุเกะคุง เกาะแขนโซซุเกะคุงทำสายตาอาฆาตอยากจะเขี่ยฉันให้กะเดนไปจากโซซุเกะคุง
"นิ่มิกิจัง!! วันนี้ฉันไปกับเทอไม่ได้น่ะ ฉันต้องไปส่งฮานะ เทอจะกลับกับใครก้ไปเทอะ ปล่อยแขนฉันด้วย"  โซซุเกะคุงทำหน้าหงุดหงิดใส่ยัยมิกิจังนั้นถึงกับต้องปล่อยแขนตามที่โซซูเกะบอก (ฉันแอบขำยัยนั่น ^=^ )  
"โอ้ยย!! อ้ากกกก "  ฉันเดินสะดุ้งฟุตบาท โซซุเกะคุงมารับทันอย่างกะในละคร ที่พระเอกที่ประคองหลังนางเอกที่หงายหลัง ตอนนี้หน้าของโซซุเกะไกล้หน้าฉันมาก 
"ยัยบื้อเอ้ยยย.. ซุ่มซ่ามจิงๆเล้ยย" เค้าทำเสียงหงุดหงิดใส่ฉัน แต่หน้าเค้าก้เข้าไกล้ฉันเรื่อยๆ
"กรี้ดดดด... ยัยสำออย ~เพรี๊ยะ..!!~" ยัยมิกิจังผลักฉันให้หลุดจากโซซุเกะคุงแล้วตบหน้าฉันเฉยเรย T\Tฉันทำอะไรผิดเนี่ย???
"นิ่เทอ!!!! ทำไมเทอถึงทำฮานะเหล๊าาา"
โซซูเกะโมโหใหญ่เลยตะโกน จนมิกิจังทำหน้าเปนหมางอยเลย ใจหนึ่งก็สะใจแต่อีกใจหนึ่งก้สงสารน่ะ
"โซซูเกะคุง เทอใจเย้นๆเทอะหน่าาา มิกิจังคงไม่ได้ตั้งใจทำฉันหรอกน่ะ ฉันกลับบ้านเองได้น่ะ" ฉันทำตัวเปนนางเอกสะหน่อยฉันพูดจบฉันก็เดินหันหลังหนีโซซูเกะ แต่โซซูเกะคว้าแขนฉันหัยให้ไปแบบอัตโนมัติ เพราะโซซูเกะแรงเยอะมาก -//-
"เทอต้องกลับกับฉัน ไป่!! กลับบ้าน" เค้าพูดจบก็ลากฉันไปซ้อนท้ายจักยานของเค้า โดยที่ปล่อยให้ยัยมิกิจังยืนกระทืบเท้าเจ้บใจอยุ่ตรงนั้น ฉันนั่งเงียบระหว่างทางที่โซซูเกะคุงปั้นจักยาน ฉันก็เหลือบไปเห้น ตาบ้านั่นที่เดินชนฉันเมื่อเช้า เค้ามองมาที่ฉันแล้วเค้าก้ยิ้มมุมปากให้ฉัน แต่ตาเค้าก้ยังเศร้าอยุ่ดี ฉันก้หันมองแล้วก้ทำหน้าโมโหใส่เค้าปนกะความสงสัย เหมือนเค้ามานั่งรอใครสักคน
"ตาโลกจิตเมื่อเช้านิ่หน่าาา" ฉันพรืมพร่ำ จนโซซูเกะต้องหันมาถาม
"เทอว่าอะไรน่ะ?? " เค้าถามด้วยความที่ได้ค่อยได้ยิน ถามย้ำฉัน
"อะ..อะ..อ่อ ป่าวน่ะ// ว่าแต่นายเหอะจะไปส่งฉันจิงๆหรอไม่ใช่ว่าจะมาปล่อยฉันไว้กลางทางเหมือนครั้งก่อนๆร่ะ ฉันจะไม่คุยกะนายจิงๆด้วยน่ะ" ฉันพูดลากเสียง
"5555ยัยบื้อเอ้ย ฉันไม่ปล่อยเทอไว้หรอก" เค้าหัวเราะดังลั่น
"ให้มันจิงเทอะหน่าาาาา" ฉันพูดไปด้วย แล้วก้เอาหัวไปพิงหลังโซซูเกะคุงที่กำลังปั้นจักยาน  โซซุเกะคุงเหล่ตามาที่ด้านหลัง หน้าเค้าแดงกร่ำ แล้วก็ปั้นต่อไปเรื่อยจนถึงบ้านฉัน
~เอี้ยดดดดด..~เสียงเบรครถจักรยาน
"อ้าว!!ฮานะ มาแล้วหรอลูก แล้วนั่นคัยมาส่งล่ะโซซูเกะคุงหรอ" ฉันมาถึงหน้าบ้านฉันเจอป้าฉันพอดี
"ครับ สวัสดีครับคุนป้า" โซซุเกะคุยเข้าขากะป้าฉันดีมาก เพราะป้าฉันเหนโซซุเกะคุงมาตั้งแต่เด้กๆ
"งั้นดีเลย โซซุเกะคุงไปกินข้าวกันน่ะ ป้าทำกับข้าวไว้เยอะเลย" 
"แต่ป้า... เด้วเค้าก้กลับแล้ววว ป้าจะชวนตาบ้านี้ทำไม" ฉันแทรกทันที
" ได้ครับป้า ผมหิวพอดีเลยฮะ " เค้าพูดแทรกฉัน แล้วทำน่าเย้ยฉันอีกนายนี่มันแสบจิงๆเล้ย>q< ป้าฉันนี่ก้อีกคน