รักแลกเปลี่ยน (Yoongi & Taehyung)

          ผ่านไปแล้วห้าวันกับการที่แทฮยองเข้ามาอยู่ในบ้านของผม...ไม่สิ เข้ามาอยู่ในชีวิตของผม

บอกตรงๆว่าตอนแรกผมไม่ชอบหน้าหมอนั่นเลย แต่พออยู่ด้วยกันไปนานๆ มันก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ 

เวลามองหน้าใกล้ๆ แทฮยองก็น่ารักดี เวลายิ้มก็น่ารัก อยู่ด้วยแล้วมีความสุขอะ แต่บางทีก็สุขมาก

จนหัวใจแทบจะระเบิดออกมานอกอก ไม่รู้ว่าแทฮยองเข้ามาทำอะไรในชีวิตผมกันแน่ แต่ผมก็ยินดี

กับความรู้สึกแบบนี้นะ ไม่ได้รู้สึกปฏิเสธมันเลยด้วยซ้ำ...

 

          วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่แทฮยองจะได้อยู่ที่ญี่ปุ่น มันก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน คนเคยอยู่ด้วยกัน

มาตลอด แค่ตอนที่หมอนั่นไปเรียน ผมก็เหงาจะแย่ แล้วนี่จะหายไปตลอดกาล ผมคงทำใจไม่ได้ว่ะ

 

          อะไรนะ...ทำใจไม่ได้หรอ ปกติผมก็อยู่กับแม่สองคนตลอดนี่นา แล้วทำไมวันนี้ถึงรู้สึก

แบบนี้ได้ วันนี้ล่ะ...ผมจะหาคำตอบให้ตัวเองให้ได้

 

          "แทฮยอง วันนี้นายหยุดใช่มั้ย"

          "ใช่ฮะ เป็นวันหยุดพักผ่อนหนึ่งวัน ก่อนที่จะกลับเกาพรุ่งนี้ มีอะไรป่าวฮะ"

          "ไปเที่ยวกัน ตั้งแต่มาญี่ปุ่น นายยังไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเลยนิ"

          "ทำไมวันนี้พี่กิใจดีจัง 55555 ไปๆๆ" 

 

          ผมวางโปรแกรมไว้สามที่ เราจะไปเที่ยวที่ศาลเจ้าเมจิก่อน ที่นี่เป็นศาลเจ้าที่ศักดิ์สิทธิ์มาก 

ผู้คนมักจะมาขอพรกันที่นี่ แล้ววันนี้ก็เป็นวันเสาร์ด้วย คนเต็มไปหมดเลย

          "มานี่ มัวชักช้าอยู่ได้" ผมจูงมือแทฮยองให้เดินมาด้วยกัน เจ้านี่มัวแต่มองอะไรอยู่ก็ไม่รู้ 

แต่ก็น่ารักดี อะไรก็ดูตื่นตาตื่นใจไปหมด 

          "ดะ...เดี๋ยวพี่กิ จะรีบไปไหน" 

 

          "โยนเหรียญลงไปในกล่องใหญ่ๆนั้น  โค้ง 2 ครั้ง ปรบมือ 2 ครั้ง แล้วก็ขอพร เสร็จแล้วก็

โค้งอีกที โอเคนะ"  ผมบอกแทฮยองแล้วก็เดินแยกออกไปอีกมุมนึง จะให้แทฮยองรู้ไม่ได้ว่าผม

อธิษฐานอะไรไว้ 

          เสร็จแล้วผมก็ชวนแทฮยองไปที่ซุ้มแขวนแผ่นไม้ เขาจะมีแผ่นไม้อิมะไว้สำหรับเขียนคำ

ที่ต้องการขอพร ราคาประมาณ 500 เยน และก็มีปากกาเตรียมไว้ให้ พอเขียนเสร็จแล้วก็อธิษฐาน

ถึงจะเอาแผ่นไม้ไปแขวนได้

         "เมื่อกี้พี่กิอธิษฐานว่าอะไรหรอฮะ"

         "เรื่องอะไรจะบอก บอกไปก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์ดิวะ แล้วนายล่ะ..."

         "ไปเขียนป้ายก่อนนะ เดี๋ยวจะมาบอก ฮิฮิ" บอกแล้วก็ชิ่งกันไปเฉยเลย ก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไร

หร๊อกกกกกก

         ผมก็ไปเขียนคำอธิษฐานของผมบ้าง...

         ซึตโตะ โซบะ นิ อิไต้  อยากอยู่ข้างเธอตลอดไป

         

         จากนั้นเราก็ไปกันต่อที่ฮาราจูกุ ผมชวนแทไปกินราเมง ร้านนี้ก็คนเยอะอีกอ่ะแหละ แต่มัน

เป็นร้านที่ขึ้นชื่อไง ไม่อยากให้พลาดอ่ะ 

         "ขอทงคัสสึ 1 แล้วก็ทาโกะยากิ 1 ครับ"

         "พี่กิไม่หิวหรอ ทำไมสั่งแต่ทาโกะยากิ"

         "ไม่ค่อยอ่ะ นายกินเถอะ" 

         สักห้านาที อาหารที่สั่งก็มาเสิร์ฟที๋โต๊ะเรา แทฮยองดูเก้ๆกังๆกับการกินราเม็ง 

จับตะเกียบแบบผิดๆถูกๆ ผมเลยสอนเขาจับตะเกียบใหม่

        "จับแบบนี้ดิ นี่ๆๆ" ผมคีบตะเกียบโชว์ให้แทดู เขาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มันยากขนาดนั้น

เลยหรอ เด็กน้อยเอ้ยยยยยย

        "มา เดี๋ยวฉันป้อน"

        ผมเลื่อนชามราเม็งมาไว้ที่ผม แล้วก็คีบเส้นกับเครื่อง เป่าให้มันเย็นๆ แล้วป้อนให้แทฮยองทีละคำๆ 

        "โหววววววว ราเม็งชามนี้อร่อยจัง ต้องเป็นเพราะพี่กิป้อนให้แน่ๆเลย"

        "ช่วยไม่ได้ ก็เด็กแถวนี้ใช้ตะเกียบไม่เป็นนิ"

        "จริงๆพี่กิไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะฮะ ผมเกรงใจ"

        ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลย แค่แหย่เล่นหน่อยเดียวเอง ถถถถ

        "ล้อเล่นน่า ฉันทำเพราะฉันอยากทำ ฉันอยากดูแลนาย โอเคมั้ย" ผมหยิบทิชชู่ที่อยู่ข้างๆ

มาซับตรงมุมปากให้แทฮยอง กินจนน้ำซุปเลอะปากไปหมด เหมือนเด็กน้อยจริงเลย

        "พี่กิ...ทำไมพี่ดีกับผมจัง ทั้งที่วันแรกดูจะเกลียดผมด้วยซ้ำ"

        "ไม่รู้ดิ คงเพราะบางสิ่งบางอย่างมันกำลังเปลี่ยนไปละมั้ง" 

 

        เสร็จแล้วเราก็มาที่ร้านขายเครื่องประดับ ก็แค่คิดว่าอยากมีไอเท็มสักชิ้นเอาไว้ดูต่างหน้างึ้

ผมก็เลยเลือกกำไลลายไม้กางเขนสีดำ เอาไว้ใส่กันคนละอัน

        

           "อ่ะ ฉันให้"

           "กำไลคู่?"

           "ใช่ เผื่อนายคิดถึงฉันไง "

          "ผมว่าพี่นั่นแหละที่จะคิดถึงผมมากกว่า ถึงกับต้องซื้อกำไลให้เลยทีเดียว 5555"

          "คิดถึงอะไรเล่่า ไปโตเกียวทาวเวอร์กัน จะค่ำละ"

          แล้วผมก็มาถึงที่สุดท้ายจนได้...โตเกียวทาวเวอร์ ตอนกลางคืนวิวสวยมากจริงๆครับ

เหมาะที่จะมากับคนรัก (และคนข้างๆที่อยากให้เป็นคนรัก)

          "แทฮยอง นายชอบประเทศญี่ปุ่นมั้ย"

          "ญี่ปุ่นหรอ ก็ชอบนะ เป็นประเทศที่สวยดี ผู้คนที่นี่ก็น่ารัก ถ้าได้อยู่ที่นี่นานๆก็คงดี"

          "ก็อยู่สิ"

          "ห๊ะ !! พี่กิพูดว่าอะไรนะครับ" แทฮยองทำหน้างง สงสัย อะไรเล่า...ก็แค่บอกให้อยู่

มันผิดตรงไหน

          "นายอยากอยู่ที่นี่ ก็อยู่สิ... อยู่กับฉัน กับแม่ฉัน จะย้ายมาเรียนที่นี่ก็ได้" 

          "ไม่ได้หรอกครับพี่กิ ผมเป็นคนเกาหลีนะฮะ ผมต้องเรียนที่เกาหลี จะมาเรียนที่ญี่ปุ่นได้ไง"

          อะไรกัน...ที่ญีปุ่่นก็มีสอนภาษาเกาหลีไม่ใช่หรอ ทำไมถึงเรียนไม่ได้ หรือว่า...

          "หรือว่านาย...เกลียดฉัน ฉันทำอะไรให้นายโกรธใช่มั้ย นายถึงไม่อยากอยู่ที่นี่"

          "มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ ว่าแต่...ทำไมพี่ถึงอยากให้ผมอยู่ด้วยล่ะ วันนี้พี่กิทำตัวแปลกๆนะ"

          เอาล่ะ...เคลียร์กันไปเลย จะได้รู้ว่าความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้คืออะไร

          "ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆเวลาอยู่กับนาย...

เวลาเห็นนายยิ้ม เห็นนายหัวเราะ ฉันรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย มันเต้นแรงมากจนเหมือน

กับจะระเบิดออกมา และเวลาที่นายหายไป ฉันก็รู้สึกใจหาย รู้สึกเจ็บหัวใจยังไงบอกไม่ถูก 

นายพอจะบอกได้มั้ย ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร"

          "ไม่รู้สิ พี่คงรักผม...ละมั้งครับ อาการที่พี่บอกมา มันเหมือนคนกำลังมีความรักเลย

และผม...ก็รู้สึกแบบเดียวกันกับพี่เลย"

          "ห๊ะ !!! นายว่าไงนะ นาย...ก็รักฉันเหมือนกันหรอ"

          "ผมรู้สึกแบบนั้นตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันเลย ผมรู้สึกถูกชะตากับพี่ยังไงก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เรา

ไม่เคยเจอกันมาก่อน ทั้งที่เราอยู่กันคนละประเทศ มันก็แปลก"

          "..."

          "แต่ความรักไม่ใช่เรื่องผิด ไม่มีผิด ไม่มีถูก ไม่มีพรหมแดน ไม่ได้จำกัดเรื่องเพศ 

มันเป็นสิ่งที่สวยงาม"

          "แทฮยอง...นายรู้?"

          "ผมพอจะมองออกว่าพี่รู้สึกยังไงกับผม แต่พี่พยายามจะปฏิเสธความรู้สึกนั้น เพราะเรา...

เป็นผู้ชาย มันผิดในความคิดพี่ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องผิดเลยสักนิด"

          "นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันเชื่อแล้วว่ามันคือสิ่งที่ดี และฉันก็จะทำตามหัวใจของ

ฉันเอง"

          ผมคว้าแทฮยองเข้ามากอด กอดแน่นๆ เพราะต่อไปผมคงทำแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ผมจะ

พยายามซึมซับไออุ่นนี้ไว้ให้มากที่สุดก็แล้วกัน

          "พี่...กิ"

          "ฉันรักนาย...แทฮยอง ฉันอยากให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่มันคงเป็นไปไม่ได้สินะ"

          "ผม...ก็รักพี่ แต่เราก็ยังติดต่อกันได้นี่ฮะ เดี๋ยวผมจะทิ้งเบอร์กับไลน์ไว้ให้ เราจะคุยกัน

ตลอดเลย"

          "แต่ฉันไม่อยากเห็นนายแค่ทางหน้าจอ ฉันอยากให้นายอยู่ข้างๆฉัน"

          "..."

          "นายน่าจะเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนฉันนะ แทฮยอง จะได้ไม่ต้องจากกันแบบนี้"

          "อย่าพูดอย่างนั้นสิฮะ พี่กิ สักวันนึงเราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน เพราะคนบนฟ้าได้ขีดเส้น

ที่เรียกว่าพรหมลิขิตไว้ให้เราแล้ว"

          "นายพูดอะไรเลี่ยนๆแบบนี้เป็นด้วยหรอ เด็กบ้าเอ้ยยยย" ผมโน้มหน้าลงไปประกบริมฝีปาก

แทฮยอง เขาก็ไม่ขัดขืนอะไร เราจูบกันอยู่อย่างนั้นสักพักแล้วผมก็ต้องผละออกมาด้วยความ

เสียดาย

          "กลับกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งนายเอง"

          "พี่กิ"

          จู่ๆแทฮยองก็คว้าผมเข้าไปประกบปากตัวเอง อะไรของเขาเนี่ย แต่ก็...รู้สึกดีแฮะ