เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ที่รัก

หลังจากที่ผมสรภาพรักกับฟางแล้วเราก็ได้เป็นแฟนกันใด้ใช้ชีวิตและเรียนรู้กันไปแต่หลายๆครั้งเราสองคนก็ทะเลาะกันบ่อยครั้งจนผมรู้สึกว่าเราควรจะถ่อยห่างกันซักพักจริงซิใครใช้ให้เธองี้เง่ากันละชอบตามตื้ออยู่ได้ตอนเป็นเพื่อนกันไม่เห็นเป็นงี้เลย
"ป๊อปทำไมฟางโทรไปไม่รับล่ะ"
ฟางเอ่ยด้วยเสียงงุดงิดหลังจากที่โทรไปหาป๊อปปี้ก็ไม่รับเลยมาหาถึงที่ทำงาน
"เอ้าฟางก็ป๊อปบอกว่างานยุ่งไม่เข้าใจหรือไงเห็นไหมเนี่ยะงานเต็มโต๊ะเลย"
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแล้วตอบคำถามฟางแบบฉุนๆ ผมก็บอกไปแล้วไงว่างานยุ่งจุ้นชมัด
"แต่นี้มันกี่โมงแล้วห่ะป๊อปแล้วไหนป๊อปบอกจะมาฉลองวันครบรอบที่เราเป็นแฟนกันนะแล้วนี่อ่ะไรฟางไปรอป๊อปมา4-5ชั่วโมงแล้วน่ะ"
สาวเจ้าพูดขึ้นอย่างอัดอั้นใจ เขาเป็นแบบนี้ตลอดบอกจะมาตามนัดแต่ดูซิไม่เคยได้มาซ่ะทีไม่เคยโทรมาหารอแต่ให้เธอโทรไปไม่เคยถามว่าเธองานยุ่งแค่ไหนเหนื่อยหรือเปล่าเซอร์ไพร์ซักครั้งก็ไม่มีแต่ที่เธอยอมตื้อก็เพราะ เธอรักเขาไงล่ะถึงได้ทนแต่บางครั้งความอดทนก็มีขีดจำกัดเธอควรตัดใจแล้วเปิดโอกาศให้คนอื่นได้เข้ามาดูแลเธอหรือเปล่า
"ฟางป๊อปว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้อยู่ป๊อปคิดว่าเราควรห่างกันซักพักเถอะเผื่อเราจะได้มีเวลาทบทวนว่าเราควรจะจบหรือจะเป็นแบบนี้ต่อไป"
ผมพูดขึ้นอย่างปลงๆ  
"ดะ ได้ป๊อป ฟางว่าเราก็ควรห่างกันซักพักต่างคนต่างอยู่  งั้นฟางจะไม่มากวนป๊อปอีกฟางไปก่อนน่ะ"
หลังจากที่ฟางพูดเสร็จก่อหันหลังเดินกลับไปทันทีเพื่อที่เขาจะได้ไม่เห็นน้ำตาแห่งความอ่อนแอของเธอสิ่งที่เธอพยายามอดทนทำมาทั้งหมดแต่มันพังไปเกือบครึ่งแล้วเธอแพ้แล้วซิน่ะ
 
Poppy 
 
ที่ผมบอกเธอไปแบบนั้นใช่ว่าผมไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่ผมคิดว่าเราสองคนคงต้องใช้เวลาทบทวนกับสิ่งที่ผ่านๆเข้ามาในชีวิตของเราสองคน
 
"นี่พี่ป๊อปจะดื่มไปถึงไหนเนี่ยะ"
เขื่อนพูดขึ้นหลังจากที่ป๊อปปี้ชวนไปผับพอมาถึงเจ้าตัวก็เอาแต่ดื่มเหล้าซ่ะจนเมาแอ๋
"ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้!!!!ฮือๆๆ"
ป๊อปปี้เมาแล้วก็ร้องให้โวยวายให้เขื่อนและโทโมะฟัง
"สงสัยจะมีปัญหาเรื่องความรักมั้ง"
โทโมะพูดขึ้นอย่างไร้เดียงสา
"เอาแล้วงี้เอาไงอ่ะพี่โมะพี่ป๊อปสลบไปล่ะ"
เขื่อนพูดขึ้นเมื่อป๊อปปี้ที่โวยวายอยู่หลับไปแล้ว
"เอ้าก็ไว้บ้านแกซิไอเขื่อน"
โทโมะพูดขึ้น
"บ้านผมตลอดแหละ"
เขื่อนพูดขึ้นแบบเซ็งๆ
"อย่าบ่นเลยน่ามีหน้าดูแลก็ดูไปซิ"
โทโมะพูดแบบโบยๆ
"นี่แหละนาค่ำคืนแห่งความเจ็บปวดของความรักแต่ที่เจ็บปวดที่สุดคือเขื่อนทำไมต้องเขื่อนหนักน่ะตัวเท่าหมีแล้วยังให้คนอื่นแบกอีก ฮึ้ย"
เขื่อนพูดแบบเซ็งๆ
นี่คงเป็นค่ำคืนแห่งความเจ็บปวดของผมและเธอซิน่ะ
 
เม้นจ๋าโหวดจ๋าอยู่ที่ไหนมาหาหน่อยเร็วไรรออยู่