ไม่เหมือนเดิม

ป๊อปปี้:เจ็บขานิดหน่อยอ่ะ พีกสักหน่อยคงหายเอง จงเบ:มันจะเจ็บอยู่แหละ ก็นายไม่เคยซ้อมเลยนิ โฟร์:เอาล่ะๆ ป๊อปปี้กล้ามเนื้อนายคงไม่ดี นายต้องหมั่นซ้อมนะ เติร์ด:หึ มีรุ่นพี่ติดหญิง มันจะเป็นตัวอย่างให้รุ่นพี่ได้ยังไง ฟาง:นีเติร์ด! เติร์ด:หึ มีการปกป้องคนรักเก่าด้วยว่ะ ปีเตอร์:ว้าวๆ เฟย์:นี่พวกนายอย่ามาหาเรื่องกันเลยดีกว่า ขนมจีน:ขอร้องนะเป็นรุ่นน้องอย่าทำซ่า อิสเบล:อ้าวว ไรคะ พี่ขนมจีน โบว์:พี่ขอร้องล่ะ อย่ามีเรื่องกันเลย   เคนตะ:ทำไมเด็กมันเจ๋งอย่างนี้เนี่ย แก้ว:ที่ฉันต้องออกจากกามิ เพราะพวกนี้เนี่ย เนย:เอาล่ะ เนยว่าอย่าสนใจเลย หวาย:ทุกคนไปกินข้าวกันเหอะ หวายหิวแล้ว ฟาง:พวกเธอไปกินกันเถอะ เราขอตัว เฟย์:อ้าว พี่ฟาง ไปไหนอ่ะ มีน:เห้อ คืดถึงจัง หวาย:คิดถึงไรแก มีน:คิดถึงวันที่เราอยู่ค่ายนี้แรกๆไง วันที่ที่มีแต่ริยยิ้ม ขนมจีน:จะว่าไป มันก็ใช่ แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม แตงกวา:พี่ป๊อปไปกินข้าวกันเถอะค่ะ ป๊อปปี้:อืม ไปสิ "ฮึกๆ ทำไมทำไมเราต้องคิดถึงเค้าด้วย ทำไมเราต้องกลับมารักเค้าข้างเดียว ทั้งที่เค้าไม่เคยนึกถึงเราเลย"ฟางร้องไห้ ตอนบ่าย แก้ว:นั่งไง ฟางมาล่ะ ฟาง:มีอะไรกันหรอ ขนมจีน:เห้อ แกนี่จริงๆเลยน้า หวาย:แกเป็นอะไรทำไมไม่บอกเพื่อน ฟาง:นี่แกรู้หรอ หวาย:พวกเราเป็นเพื่อนแกนะ ขนมจีน:ฉันว่า ฉันไปมหาลัยดีกว่า มีน:นี่แก รอไปพร้อมกันสิ   ด้านป๊อปปี้ ระหว่างที่ผมออกไปกินข้าวกับแตงกวา เธอขอตัวกลับก่อน ผมจึงกลับค่ายคนเดียว ระหว่างที่ผมกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องซ้อม ผมก็เกิดเห็นรองเท้าคู่นึง รองเท้าคู่นี้ ผมเป็นคนซื้อให้ฟางตอนวันครบรอบ7เดือนของเรา เธอยังใช้มันอยู่ ถึงจะมีสภาพเก่าก็ตาม แก้ว:อยู่ไหนน้าา เฟย์:หาอะไรแก้ว แก้ว:ก็พวกกุญแจฉันน่ะสิ ร่วงหายไปไหนไม่รู้ โทโมะ:หานี่อยู่ใช่มะ แก้ว:ใช่ โทโมะ:ไม่ให้หรอก #โทโมะยกมือ แก้ว:นี่!#แก้วกระโดด ระหว่างที่แก้วกระโดดเอาพวงกุญแจนั้น โทโมะก้มหน้าลง จึงทำให้ริมฝีปากทั้งสองประกบกัน #เรื่องที่แต่งไม่ใช่เรื่องจริง